ΠΩΛ ΣΕΖΑΝ Ο ζωγράφος που φοβόταν το γυμνό

ΠΩΛ  ΣΕΖΑΝ

Ο ζωγράφος που φοβόταν το γυμνό

Πλησίαζε τα εβδομήντα ο Πολ Σεζάν, όταν άρχισε να αποκτά φήμη. Ήδη, επί μία δεκαετία, έχοντας εξασφαλίσει ένα καλό επίπεδο ζωής μετά το θάνατο του πατέρα του, ζούσε αποτραβηγμένος στην Εξ-αν-ΠροΒάνς όπου γεννήθηκε κι εκεί εξακολουθούσε τις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις και ονειρευόταν ότι κάποια μέρα ένα από τα έργα του θα έμπαινε σε κάποιο μουσείο... Με άλλα λόγια, μέχρις εκείνη τη στιγμή, η βιογραφία του θα μπορούσε να περιλαμβάνεται στη φράση «δούλευε και ζωγράφιζε» -δεν είχε πάρει μέρος ποτέ σε έκθεση, δεν είχε κερδίσει κάποια αναγνώριση, ένα μετάλλιο. Η μόνη «διάκριση» που μπορούσε να του αποδοθεί, εντοπίζεται στο γεγονός ότι ο φίλος του, ο Ζολά, είχε εμπνευστεί απ' αυτόν για να δημιουργήσει έναν του ήρωα -ένα ζωγράφο ανίκανο να πραγματώσει το όνειρο του!

Όμως, περί τα τέλη του αιώνα κάτι άρχισε ν' αλλάζει. Νέοι ζωγράφοι, κριτικοί τέχνης, συλλέκτες άρχισαν να καταφτάνουν στην Εξ-αν-Προβάνς για να γνωρίσουν το μεγάλο δάσκαλο, να τον δουν να ζωγραφίζει, να παρατηρήσουν τα αντικείμενα των πινάκων του. Πολλοί απ' αυτούς θα έλεγαν αργότερα: «Φτάνοντας στην πόλη που καιγόταν κάτω από ένα απόλυτο φως, διαπίστωνες ότι κανένας δεν φαινόταν να γνωρίζει τον ζωγράφο, το σπίτι, το εργαστήριο του, τις προσπάθειες που  έκανε να εκφράσει με λόγια και χειρονομίες εκείνο που, επί χρόνια, αναζητούσε στους πίνακες του».

Αυτές οι διηγήσεις, μαζί με άλλα κείμενα, συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά σ' ένα βιβλίο υπό τον τίτλο «Σεζάν-Ντοκουμέντα και Ερμηνείες», που αποκτά μεγάλη σημασία, καθώς βοηθά στην κατανόηση του έργου αλλά και της προσωπικότητας του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου.

Πράγματι, μέσα απ' αυτά τα κείμενα, προβάλλει μια προσωπικότητα γοητευτική και παράξενη, ένας άνθρωπος γεμάτος φοβίες, άγχη, προκαταλήψεις αλλά και γενναιοδωρία, περιέργεια, ενόραση.

Ο Σεζάν διακατεχόταν από το φόβο ότι κάποιος θα μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει γι' αυτό και δεν ήθελε να επισκεφτεί την Ιταλία και να γνωρίσει από κοντά τη ζωγραφική ανθρώπων που θαύμαζε αλλά ήσαν κλεισμένοι στις αίθουσες του Λούβρου...

Δεν ανεχόταν, επίσης, καμιάν ανθρώπινη επαφή -κυρίως την επαφή της γυναίκας. Φοβόταν τόσο τις γυναίκες που δεν θέλησε ποτέ να αναζητήσει ένα μοντέλο για τον πίνακα που τον βασάνισε όλη του τη ζωή -ένα ηλιόλουστο τοπίο στο οποίο κυριαρχεί μια ομάδα από ανθρώπους που κάνουν μπάνιο γυμνοί. Για να σχεδιάσει τα μεγάλα του γυμνά, μελετούσε τα σκίτσα που είχε κάνει χρόνια πριν, στο Παρίσι. Όταν φοιτούσε στην Ακαντεμί Σουίς...

ET