Η κρίση στη ΝΔ
Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Όσο
κι αν προσπαθούν οι «μνηστήρες της αρχηγίας» της Νέας Δημοκρατίας να
«χαμηλώσουν τους τόνους», η ουσία δεν κρύβεται. Και η ουσία είναι ότι η
διάσπαση σε αυτό το κόμμα της Δεξιάς είναι οριστική. Ακόμα κι αν δεν
αποχωρήσουν αμέσως οι τρεις που θα ηττηθούν από τον τέταρτο –όποιος κι
αν είναι αυτός–, η διάσπαση θα υφίσταται διότι ήταν τόσο έντονη η
αντιπαράθεση μεταξύ των, ώστε οι ηττημένοι θα υποσκάπτουν συνεχώς τον
νέο αρχηγό. Το ουσιαστικό πρόβλημα, όμως, της Νέας
Δημοκρατίας θα το δούμε στη συνέχεια. Προηγουμένως, θα πρέπει να
αναφέρουμε ότι το φαινόμενο της διάσπασης δεν είναι καινούργιο για τον
χώρο της Δεξιάς, κάτι που, βεβαίως, ισχύει και για άλλους ιδεολογικούς
χώρους.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στις διασπάσεις της Δεξιάς και στις αντίστοιχες στο Κέντρο ή στην Αριστερά. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι στην πρώτη περίπτωση οι διασπάσεις προκαλούσαν κρίση, αλλά η επανασυσπείρωση γύρω από έναν νέο αρχηγό γινόταν συμπαγής μάζα. Αντίθετα, οι κρίσεις αυτού του είδους στο Κέντρο και στην Αριστερά ήσαν καταλυτικές και οι δυνάμεις των ποτέ δεν επανενώθησαν. Το πλεονέκτημα αυτό, που διέκρινε τα παλιά χρόνια τη Δεξιά, δεν φαίνεται ότι θα ισχύσει τώρα στη Νέα Δημοκρατία, για έναν ουσιαστικό λόγο: Διότι κατά το παρελθόν οι διαδοχικοί αρχηγοί της παρατάξεως -όποια ταμπέλα κι αν είχε- ήσαν ηγετικές φυσιογνωμίες. Σήμερα, ο μόνος που θα μπορούσε να κρατήσει το πηδάλιο της Νέας Δημοκρατίας είναι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Οι άλλοι τρεις είναι ακατάλληλοι για ηγετικό αξίωμα. Δεν πείθουν και δεν έχουν τη «στόφα», δηλαδή το «χάρισμα» που διακρίνει έναν αρχηγό. Η πολιτική, όμως, αυτού του κόμματος που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής είναι καταδικασμένη και θα αποτύχει οικτρά, διότι είναι υποταγμένη στη γερμανοευρωπαϊκή δικτατορία.
Ανατρέχοντας στη μεταπολεμική εποχή, αξίζει να δούμε τις διασπάσεις που εγνώρισε αυτή η παράταξη: Στις πρώτες εκλογές μετά την Απελευθέρωση, το 1946, το Λαϊκό Κόμμα του Κων. Τσαλδάρη ήλθε πανίσχυρο. Το κόμμα αυτό παρουσίαζε μερικές αποσυνθετικές τάσεις, αλλά ο Τσαλδάρης παρέμενε ο αναγνωρισμένος αρχηγός του. Ο Ναπολέων Ζέρβας εξακολουθούσε να έχει μια ορισμένη επιρροή σε μερικές περιοχές λόγω της αντιστασιακής του δράσης, και το Νέο Κόμμα, του Σπ. Μαρκεζίνη, διατηρούσε την αυτοτέλειά του, χωρίς όμως υπολογίσιμη επιρροή. Αλλά ο Μαρκεζίνης κατηύθυνε τα βλέμματά του προς μεγαλύτερους στόχους, που δεν θα αργούσαν να αποκαλυφθούν. Κάποια οικονομικά σκάνδαλα (για τα οποία δεν είχε ευθύνη ο Τσαλδάρης) άρχισαν να φθείρουν το Λαϊκό Κόμμα. Τότε ανέτειλε στο πολιτικό στερέωμα το άστρο του Στρατάρχου Αλεξ. Παπάγου. Το Λαϊκό Κόμμα τον φοβόταν, διότι έβλεπε ότι απορροφούσε τους παραδοσιακούς οπαδούς του. Σε κάποια περιοδεία του ο Τσαλδάρης στην Πελοπόννησο -στην Τρίπολη συγκεκριμένα- σε δημόσια ομιλία του διετύπωσε ανοιχτές αιχμές κατά του Παπάγου. Τότε ο Στρατάρχης παραιτήθηκε από την αρχιστρατηγία και κατήλθε στην πολιτική. Η παραίτησή του από το Στράτευμα έγινε αφορμή να εκδηλωθεί το Κίνημα του ΙΔΕΑ, το οποίο κατέστειλε ο ίδιος ο Παπάγος. Η ίδρυση του Ελληνικού Συναγερμού απετέλεσε την «αναγέννηση» της Δεξιάς. Τον Παπάγο πλαισίωσαν οι Στέφανος Στεφανόπουλος και Παν. Κανελλόπουλος, αλλά και ο Σπ. Μαρκεζίνης, που ανέλαβε τον οικονομικό τομέα, με επιτυχία.
Στις εκλογές του 1952 ο Παπάγος (υποστηριζόμενος και από τις βενιζελικές εφημερίδες «Βήμα», «Νέα» και «Έθνος») σάρωσε τους αντιπάλους του. Το Λαϊκό Κόμμα συρρικνώθηκε απελπιστικά. Στον Συναγερμό γενικός επιτελάρχης ανεδείχθη ο Μαρκεζίνης. Κι όμως, τον Μάρτιο του 1954 ο Μαρκεζίνης προκάλεσε ο ίδιος ρήξη με τον Παπάγο, επειδή δεν του ανέθεσε το υπουργείο Εξωτερικών. Λέγεται ότι ο Μαρκεζίνης πήρε αυτήν την απόφαση επηρεαζόμενος από τον βρετανικό παράγοντα, που ήταν δυσαρεστημένος με τον Στρατάρχη επειδή ευνοούσε την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα στην Κύπρο. Μετά τον θάνατο του Παπάγου, υποψήφιοι για την πρωθυπουργία ήσαν οι Στέφανος Στεφανόπουλος και Παν. Κανελλόπουλος. Κυρίως ο πρώτος. Με παρέμβαση όμως των ανακτόρων, η πρωθυπουργία ανετέθη στον Κων. Καραμανλή, ο οποίος εν συνεχεία ίδρυσε την ΕΡΕ. Ο Στεφανόπουλος, οργισμένος, θα παρέμενε στο εξής εχθρικός προς τον Καραμανλή. Ο Παν. Κανελλόπουλος, σφοδρός πολέμιος του Καραμανλή μέχρι τις εκλογές του 1958, θα προσχωρούσε στην ΕΡΕ το 1961.
Στις 27 Ιανουαρίου 1958 σείστηκε η κυβέρνηση όταν δύο κορυφαία στελέχη της, οι Γεώργιος Ράλλης και Παναγής Παπαληγούρας, παραιτήθηκαν αιφνιδιαστικά, λόγω του νέου εκλογικού συστήματος της ενισχυμένης αναλογικής, την οποία είχε αποδεχθεί η αντιπολίτευση. Την 1η Μαρτίου 1958, 15 βουλευτές της ΕΡΕ ακολούθησαν τους Ράλλη και Παπαληγούρα. Όλοι αυτοί αργότερα θα ξαναγύριζαν στην παράταξη. Οι εκλογές του 1958 ήσαν οι μόνες τις οποίες κέρδισε «με το σπαθί του» ο Καραμανλής μέχρι το 1963. Τη χρονιά εκείνη, ο Καραμανλής παραιτείται από την πολιτική και φεύγει στο Παρίσι. Τον νέο αρχηγό Παν. Κανελλόπουλο συχνά τον υπέσκαπταν οι Καραμανλικοί, που τον θεωρούσαν πάντα «προσωρινό» στην ηγεσία.
Την περίοδο της δικτατορίας, ο χώρος της Δεξιάς πολυδιασπάται, με έντονη έχθρα μεταξύ: ΕΡΕ - αξιωματικών της χούντας, βασιλοφρόνων με χούντα, και μεταπολιτευτικά η έχθρα βασιλοφρόνων - Καραμανλικών ποτέ δεν έσβησε. Όταν το 1974 ο Καραμανλής διέλυσε την ΕΡΕ για να ιδρύσει τη Νέα Δημοκρατία, κανείς από αυτόν τον χώρο (κυρίως, όμως, ο ίδιος ο Καραμανλής) δεν είχε τη λεπτότητα να ενημερώσει τον επί 11 χρόνια αρχηγό της ΕΡΕ Παν. Κανελλόπουλο ότι το κόμμα διαλύεται. Στην «κούρσα διαδοχής» για την ηγεσία της ΝΔ μεταξύ Ράλλη και Αβέρωφ, παρασκηνιακά ο ιδρυτής ευνόησε τον πρώτο, παρότι χρωστούσε την επιστροφή του στην Ελλάδα στον Αβέρωφ. Αντιπαλότητες θα ακολουθούσαν μεταξύ Κων. Μητσοτάκη και Κων. Στεφανόπουλου, Μητσοτάκη και Σαμαρά κ.λπ.
Ας έλθουμε, όμως, στο «σήμερα»: Η Νέα Δημοκρατία, κι αν ακόμα παραμείνει ενωμένη, είναι καταδικασμένη διότι επρόδωσε την αστική τάξη, που πάντα εκπροσωπούσε. Τα παλιά χρόνια, η Δεξιά το μόνο που είχε ως πλεονέκτημα ήταν η οικονομική άνοδος, που ευνοούσε λίγο - πολύ τον αστικό κόσμο. Η οικονομική σταθερότητα αποτελούσε το «σλόγκαν» της. Παγιδευμένη, τώρα, στην ξεπερασμένη «ευρωπαϊκή αντίληψη» (στην ευρωλαγνεία), υπέκυψε στη νέα κατοχή της Γερμανίας. Πήρε τη μορφή που είχαν οι κατοχικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου - Λογοθετόπουλου - Ιω. Ράλλη. Δεν έχει δύναμη και σθένος να αντιταχθεί στα σχέδια των Βρυξελλών. Δεν τολμά να χαράξει άλλον δρόμο εκτός Ευρωζώνης και ευρώ, που θα απελευθέρωνε τη χώρα. Αποδέχεται την πολιτική του άκρατου καπιταλισμού γερμανικών συμφερόντων, που καταδικάζει σε θάνατο όλη την ελληνική κοινωνία. Μέσα στους κανόνες που χαράσσουν στις Βρυξέλλες, η οικονομική ανόρθωση δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιηθεί. Και ο βασικός «τροφοδότης» της Δεξιάς, η αστική τάξη, χτυπημένη αλύπητα από την «ευρωπαϊκή πολιτική», έχασε πλέον την εμπιστοσύνη της στη Νέα Δημοκρατία. Η αποτυχία και χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ, που αποστάτησε από την αριστερή όχθη και συμβιβάσθηκε με τους ανάλγητους «εταίρους», δεν πρόκειται να ωφελήσει τη Δεξιά. Υπάρχει, μάλιστα, πάντα το ενδεχόμενο οι οπαδοί της να στραφούν στη Χρυσή Αυγή, αγανακτισμένοι επιπλέον με το φαινόμενο των ορδών αλλοδαπών.
Στη μακρά πορεία της, η Δεξιά είχε πάντα ξένους προστάτες. Ποτέ, όμως, η ξένη επέμβαση δεν ήταν τόσο ωμή και επιζήμια όσο σήμερα η δεσποτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την οικονομική ανάπτυξη που είχαν πετύχει σταδιακά οι κυβερνήσεις Παπάγου, Καραμανλή και -για να λέμε την αλήθεια- ακόμη περισσότερο η ακροδεξιά δικτατορία του Γ. Παπαδόπουλου δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να την πλησιάσει η Νέα Δημοκρατία. Κι αυτό διότι μαζί με το ΠΑΣΟΚ παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας στους αποικιοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που απαιτούν τη διάλυση της Ελλάδος. Όσο οι τράπεζες δεν είναι ελληνικές και δεν μπορούν να τυπώσουν εθνικό νόμισμα, θα είμαστε υπόδουλοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε διότι προσαρμόσθηκε στην ξενόδουλη πολιτική, που πρώτη ενστερνίσθηκε η Νέα Δημοκρατία. Αποτελεί φαρισαϊσμό να υπόσχονται οι υποψήφιοι αρχηγοί της Δεξιάς «αλλαγή», αφού είναι όλοι τους υπηρέτες των Βρυξελλών. Για τους ευρώδουλους όλων των χρωμάτων, αξίζει να παραφράσουμε τα λόγια του άγγλου ποιητή Σάμουελ Τζόνσον (1709 - 1789): «Ο ευρωπαϊσμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων…».
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στις διασπάσεις της Δεξιάς και στις αντίστοιχες στο Κέντρο ή στην Αριστερά. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι στην πρώτη περίπτωση οι διασπάσεις προκαλούσαν κρίση, αλλά η επανασυσπείρωση γύρω από έναν νέο αρχηγό γινόταν συμπαγής μάζα. Αντίθετα, οι κρίσεις αυτού του είδους στο Κέντρο και στην Αριστερά ήσαν καταλυτικές και οι δυνάμεις των ποτέ δεν επανενώθησαν. Το πλεονέκτημα αυτό, που διέκρινε τα παλιά χρόνια τη Δεξιά, δεν φαίνεται ότι θα ισχύσει τώρα στη Νέα Δημοκρατία, για έναν ουσιαστικό λόγο: Διότι κατά το παρελθόν οι διαδοχικοί αρχηγοί της παρατάξεως -όποια ταμπέλα κι αν είχε- ήσαν ηγετικές φυσιογνωμίες. Σήμερα, ο μόνος που θα μπορούσε να κρατήσει το πηδάλιο της Νέας Δημοκρατίας είναι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Οι άλλοι τρεις είναι ακατάλληλοι για ηγετικό αξίωμα. Δεν πείθουν και δεν έχουν τη «στόφα», δηλαδή το «χάρισμα» που διακρίνει έναν αρχηγό. Η πολιτική, όμως, αυτού του κόμματος που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής είναι καταδικασμένη και θα αποτύχει οικτρά, διότι είναι υποταγμένη στη γερμανοευρωπαϊκή δικτατορία.
Ανατρέχοντας στη μεταπολεμική εποχή, αξίζει να δούμε τις διασπάσεις που εγνώρισε αυτή η παράταξη: Στις πρώτες εκλογές μετά την Απελευθέρωση, το 1946, το Λαϊκό Κόμμα του Κων. Τσαλδάρη ήλθε πανίσχυρο. Το κόμμα αυτό παρουσίαζε μερικές αποσυνθετικές τάσεις, αλλά ο Τσαλδάρης παρέμενε ο αναγνωρισμένος αρχηγός του. Ο Ναπολέων Ζέρβας εξακολουθούσε να έχει μια ορισμένη επιρροή σε μερικές περιοχές λόγω της αντιστασιακής του δράσης, και το Νέο Κόμμα, του Σπ. Μαρκεζίνη, διατηρούσε την αυτοτέλειά του, χωρίς όμως υπολογίσιμη επιρροή. Αλλά ο Μαρκεζίνης κατηύθυνε τα βλέμματά του προς μεγαλύτερους στόχους, που δεν θα αργούσαν να αποκαλυφθούν. Κάποια οικονομικά σκάνδαλα (για τα οποία δεν είχε ευθύνη ο Τσαλδάρης) άρχισαν να φθείρουν το Λαϊκό Κόμμα. Τότε ανέτειλε στο πολιτικό στερέωμα το άστρο του Στρατάρχου Αλεξ. Παπάγου. Το Λαϊκό Κόμμα τον φοβόταν, διότι έβλεπε ότι απορροφούσε τους παραδοσιακούς οπαδούς του. Σε κάποια περιοδεία του ο Τσαλδάρης στην Πελοπόννησο -στην Τρίπολη συγκεκριμένα- σε δημόσια ομιλία του διετύπωσε ανοιχτές αιχμές κατά του Παπάγου. Τότε ο Στρατάρχης παραιτήθηκε από την αρχιστρατηγία και κατήλθε στην πολιτική. Η παραίτησή του από το Στράτευμα έγινε αφορμή να εκδηλωθεί το Κίνημα του ΙΔΕΑ, το οποίο κατέστειλε ο ίδιος ο Παπάγος. Η ίδρυση του Ελληνικού Συναγερμού απετέλεσε την «αναγέννηση» της Δεξιάς. Τον Παπάγο πλαισίωσαν οι Στέφανος Στεφανόπουλος και Παν. Κανελλόπουλος, αλλά και ο Σπ. Μαρκεζίνης, που ανέλαβε τον οικονομικό τομέα, με επιτυχία.
Στις εκλογές του 1952 ο Παπάγος (υποστηριζόμενος και από τις βενιζελικές εφημερίδες «Βήμα», «Νέα» και «Έθνος») σάρωσε τους αντιπάλους του. Το Λαϊκό Κόμμα συρρικνώθηκε απελπιστικά. Στον Συναγερμό γενικός επιτελάρχης ανεδείχθη ο Μαρκεζίνης. Κι όμως, τον Μάρτιο του 1954 ο Μαρκεζίνης προκάλεσε ο ίδιος ρήξη με τον Παπάγο, επειδή δεν του ανέθεσε το υπουργείο Εξωτερικών. Λέγεται ότι ο Μαρκεζίνης πήρε αυτήν την απόφαση επηρεαζόμενος από τον βρετανικό παράγοντα, που ήταν δυσαρεστημένος με τον Στρατάρχη επειδή ευνοούσε την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα στην Κύπρο. Μετά τον θάνατο του Παπάγου, υποψήφιοι για την πρωθυπουργία ήσαν οι Στέφανος Στεφανόπουλος και Παν. Κανελλόπουλος. Κυρίως ο πρώτος. Με παρέμβαση όμως των ανακτόρων, η πρωθυπουργία ανετέθη στον Κων. Καραμανλή, ο οποίος εν συνεχεία ίδρυσε την ΕΡΕ. Ο Στεφανόπουλος, οργισμένος, θα παρέμενε στο εξής εχθρικός προς τον Καραμανλή. Ο Παν. Κανελλόπουλος, σφοδρός πολέμιος του Καραμανλή μέχρι τις εκλογές του 1958, θα προσχωρούσε στην ΕΡΕ το 1961.
Στις 27 Ιανουαρίου 1958 σείστηκε η κυβέρνηση όταν δύο κορυφαία στελέχη της, οι Γεώργιος Ράλλης και Παναγής Παπαληγούρας, παραιτήθηκαν αιφνιδιαστικά, λόγω του νέου εκλογικού συστήματος της ενισχυμένης αναλογικής, την οποία είχε αποδεχθεί η αντιπολίτευση. Την 1η Μαρτίου 1958, 15 βουλευτές της ΕΡΕ ακολούθησαν τους Ράλλη και Παπαληγούρα. Όλοι αυτοί αργότερα θα ξαναγύριζαν στην παράταξη. Οι εκλογές του 1958 ήσαν οι μόνες τις οποίες κέρδισε «με το σπαθί του» ο Καραμανλής μέχρι το 1963. Τη χρονιά εκείνη, ο Καραμανλής παραιτείται από την πολιτική και φεύγει στο Παρίσι. Τον νέο αρχηγό Παν. Κανελλόπουλο συχνά τον υπέσκαπταν οι Καραμανλικοί, που τον θεωρούσαν πάντα «προσωρινό» στην ηγεσία.
Την περίοδο της δικτατορίας, ο χώρος της Δεξιάς πολυδιασπάται, με έντονη έχθρα μεταξύ: ΕΡΕ - αξιωματικών της χούντας, βασιλοφρόνων με χούντα, και μεταπολιτευτικά η έχθρα βασιλοφρόνων - Καραμανλικών ποτέ δεν έσβησε. Όταν το 1974 ο Καραμανλής διέλυσε την ΕΡΕ για να ιδρύσει τη Νέα Δημοκρατία, κανείς από αυτόν τον χώρο (κυρίως, όμως, ο ίδιος ο Καραμανλής) δεν είχε τη λεπτότητα να ενημερώσει τον επί 11 χρόνια αρχηγό της ΕΡΕ Παν. Κανελλόπουλο ότι το κόμμα διαλύεται. Στην «κούρσα διαδοχής» για την ηγεσία της ΝΔ μεταξύ Ράλλη και Αβέρωφ, παρασκηνιακά ο ιδρυτής ευνόησε τον πρώτο, παρότι χρωστούσε την επιστροφή του στην Ελλάδα στον Αβέρωφ. Αντιπαλότητες θα ακολουθούσαν μεταξύ Κων. Μητσοτάκη και Κων. Στεφανόπουλου, Μητσοτάκη και Σαμαρά κ.λπ.
Ας έλθουμε, όμως, στο «σήμερα»: Η Νέα Δημοκρατία, κι αν ακόμα παραμείνει ενωμένη, είναι καταδικασμένη διότι επρόδωσε την αστική τάξη, που πάντα εκπροσωπούσε. Τα παλιά χρόνια, η Δεξιά το μόνο που είχε ως πλεονέκτημα ήταν η οικονομική άνοδος, που ευνοούσε λίγο - πολύ τον αστικό κόσμο. Η οικονομική σταθερότητα αποτελούσε το «σλόγκαν» της. Παγιδευμένη, τώρα, στην ξεπερασμένη «ευρωπαϊκή αντίληψη» (στην ευρωλαγνεία), υπέκυψε στη νέα κατοχή της Γερμανίας. Πήρε τη μορφή που είχαν οι κατοχικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου - Λογοθετόπουλου - Ιω. Ράλλη. Δεν έχει δύναμη και σθένος να αντιταχθεί στα σχέδια των Βρυξελλών. Δεν τολμά να χαράξει άλλον δρόμο εκτός Ευρωζώνης και ευρώ, που θα απελευθέρωνε τη χώρα. Αποδέχεται την πολιτική του άκρατου καπιταλισμού γερμανικών συμφερόντων, που καταδικάζει σε θάνατο όλη την ελληνική κοινωνία. Μέσα στους κανόνες που χαράσσουν στις Βρυξέλλες, η οικονομική ανόρθωση δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιηθεί. Και ο βασικός «τροφοδότης» της Δεξιάς, η αστική τάξη, χτυπημένη αλύπητα από την «ευρωπαϊκή πολιτική», έχασε πλέον την εμπιστοσύνη της στη Νέα Δημοκρατία. Η αποτυχία και χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ, που αποστάτησε από την αριστερή όχθη και συμβιβάσθηκε με τους ανάλγητους «εταίρους», δεν πρόκειται να ωφελήσει τη Δεξιά. Υπάρχει, μάλιστα, πάντα το ενδεχόμενο οι οπαδοί της να στραφούν στη Χρυσή Αυγή, αγανακτισμένοι επιπλέον με το φαινόμενο των ορδών αλλοδαπών.
Στη μακρά πορεία της, η Δεξιά είχε πάντα ξένους προστάτες. Ποτέ, όμως, η ξένη επέμβαση δεν ήταν τόσο ωμή και επιζήμια όσο σήμερα η δεσποτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την οικονομική ανάπτυξη που είχαν πετύχει σταδιακά οι κυβερνήσεις Παπάγου, Καραμανλή και -για να λέμε την αλήθεια- ακόμη περισσότερο η ακροδεξιά δικτατορία του Γ. Παπαδόπουλου δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να την πλησιάσει η Νέα Δημοκρατία. Κι αυτό διότι μαζί με το ΠΑΣΟΚ παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας στους αποικιοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που απαιτούν τη διάλυση της Ελλάδος. Όσο οι τράπεζες δεν είναι ελληνικές και δεν μπορούν να τυπώσουν εθνικό νόμισμα, θα είμαστε υπόδουλοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε διότι προσαρμόσθηκε στην ξενόδουλη πολιτική, που πρώτη ενστερνίσθηκε η Νέα Δημοκρατία. Αποτελεί φαρισαϊσμό να υπόσχονται οι υποψήφιοι αρχηγοί της Δεξιάς «αλλαγή», αφού είναι όλοι τους υπηρέτες των Βρυξελλών. Για τους ευρώδουλους όλων των χρωμάτων, αξίζει να παραφράσουμε τα λόγια του άγγλου ποιητή Σάμουελ Τζόνσον (1709 - 1789): «Ο ευρωπαϊσμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου