Γιώργος Καπόπουλος : Ποιος σκληρός πυρήνας;

Ποιος σκληρός πυρήνας;

Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορούν να προσαρμοστούν στον ζουρλομανδύα του 3% στα δημοσιονομικά ελλείμματα

Οι έξι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών που ίδρυσαν την ΕΟΚ, το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης, συναντήθηκαν στις 25/6 στο Βερολίνο και δύο μέρες μετά στη γερμανική πρωτεύουσα πραγματοποιήθηκε η τριμερής Μέρκελ - Ρέντσι - Ολάντ. Προφανώς και επρόκειτο για επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, καθώς τόσο οι έξι όσο και οι τρεις δεν διαθέτουν τον κοινό παρονομαστή ζωτικών συμφερόντων που θα τους επέτρεπε να διεκδικήσουν ρόλο σκληρού πυρήνα ή ηγετικής τρόικας της ΕΕ -Ευρωζώνης.

Το έλλειμμα ουσιαστικού κοινού ευρωπαϊκού αντικρίσματος και αξιοπιστίας των δύο συναντήσεων έδωσε το αντίθετο του επιδιωκόμενου μήνυμα, ότι δηλαδή το Brexit είναι μια από τις παροξυσμικές κορυφές μιας συνολικής υπαρξιακής κρίσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Σήμερα στην ΕΕ-Ευρωζώνη δεν υπάρχει σκληρός πυρήνας που να προωθεί ενισχυμένη συνοχή και αλληλεγγύη, με τη Γερμανία να έχει τραβήξει χειρόφρενο και να χάνει ένα καλό άλλοθι με την έξοδο της Βρετανίας.

Από τους έξι ιδρυτικούς της ΕΟΚ εταίρους οι τρεις (Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο) έχει αποδειχθεί εκ των πραγμάτων ότι δεν μπορούν να προσαρμοστούν στον ζουρλομανδύα του πλαφόν 3% στα δημοσιονομικά ελλείμματα που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Σε ό,τι αφορά την Ολλανδία, ο ίδιος ο Σόιμπλε σε συνέντευξή του στο «Spiegel», πριν από το δημοψήφισμα στη Βρετανία, την περιέγραψε ως την πιο κοντινή στον βρετανικό ευρωσκεπτικισμό χώρα της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Έτσι εύλογα τίθεται το ερώτημα αν η Γερμανία και το Λουξεμβούργο, η μειοψηφία δηλαδή του ιδρυτικού πυρήνα των έξι, αρκούν για να διεκδικήσουν τον ρόλο του σκληρού πυρήνα. Ίδια αποκαρδιωτική εικόνα και πέραν του ιδρυτικού πυρήνα: Ισπανία και Πορτογαλία εξ ορισμού εκτός της Ευρώπης των προδιαγραφών Σόιμπλε, με την ίδια διαπίστωση να ισχύει για διαφορετικούς λόγους και για την Αυστρία και για τη Φινλανδία.

Με τα παραπάνω δεδομένα είναι σαφές ότι η Γερμανία όταν μιλά και προτείνει, με πολιορκητικό κριό το σχέδιο Σόιμπλε για αυστηροποίηση της λιτότητας, δεν είναι αφελής για να πιστεύει ότι μπορεί να θεμελιώσει σκληρό πυρήνα στην παραπάνω βάση: Απλώς για λόγους πολιτικής ορθότητας δεν θέλει να δηλώσει επίσημα ότι η πραγματική της επιλογή είναι η ακινησία στο σημερινό status quo στην ΕΕ-Ευρωζώνη. Στην πραγματικότητα το σημείο αναφοράς του Βερολίνου δεν είναι ούτε οι ιδρυτικοί έξι, ούτε ο γαλλογερμανικός άξονας, ούτε μια τρόικα Γερμανίας- Ιταλίας- Γαλλίας.

Είναι οι μινιμαλιστές του Βορρά, Δανία και Σουηδία, συν οι τέσσερις χώρες του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία και Σλοβακία), όπου με εξαίρεση την Μπρατισλάβα έχουν ως κοινό παρονομαστή το ότι δεν ανήκουν και δεν διανοούνται να ζητήσουν την ένταξή τους στην Ευρωζώνη, ενώ η γειτονική Φινλανδία συζητά ολοένα και πιο συχνά τη δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφίσματος για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Αργά αλλά σταθερά η στρατηγική του Βερολίνου ξεκαθαρίζει: Γαλλία και Νότος ας αποφασίσουν αν αντέχουν τους όρους του Σόιμπλε, με τη Γερμανία να προσβλέπει σε μια Ευρώπη του Βορρά και της Ανατολής πολλών ταχυτήτων εντός και εκτός Ευρωζώνης, που θα αποτελεί το άθροισμα δύο ιστορικών χώρων γερμανικής επιρροής: Της εμπορικής ένωσης Hansa που περιελάμβανε τα λιμάνια της Βόρειας Θάλασσας και της Βαλτικής, από το Αμβούργο μέχρι το Ταλίν, και της Mitelleuropa, της Μεσευρώπης, υπό την κυριαρχία της Βιέννης και του Βερολίνου, για αιώνες μέχρι το 1918.

http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/poios_skliros_pyrinas-64401119/