ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Τραγωδίες...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Τραγωδίες...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Στις εθνικές τραγωδίες που πέρασε ο τόπος μας οι ένοχοι άλλοτε τιμωρήθηκαν κι άλλοτε ξέφυγαν από τη λαϊκή Νέμεση. Το βέβαιο είναι ότι, είτε για τον έναν είτε για τον άλλο λόγο, οι συμφορές παρέμειναν και οι επιπτώσεις έφθαναν στο σημείο να υφιστάμεθα συρρίκνωση εθνικών εδαφών.

Η υπόμνηση δεν έχει μόνο ιστορικό χαρακτήρα, αλλά αποτελεί προειδοποίηση για τις συμφορές που ήδη υφιστάμεθα. Κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα κρίνονται αναγκαία.

Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί για τους υπευθύνους της μικρασιατικής τραγωδίας. Παρά τα πατριωτικά κίνητρα του Ελ. Βενιζέλου για την απελευθέρωση ελληνικών εδαφών στη Μ. Ασία, η πραγματικότητα ήταν ότι οι πάντοτε ύπουλοι και ραδιούργοι «σύμμαχοι» μας εκμεταλλεύθηκαν και μας κατέστρεψαν για το συμφέρον τους. Οι Αγγλογάλλοι μάς ήθελαν για να εγκαταστήσουν φίλια φυλάκια στον δρόμο του πετρελαίου της Μ. Ανατολής, και ιδιαίτερα της περιοχής Μουσούλης. Η κατοχή, όμως, μιας περιοχής η οποία δεχόταν τον θανάσιμο εναγκαλισμό της συμπαγούς τουρκικής ενδοχώρας δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Και ιδιαίτερα για έναν στρατό όπως ο ελληνικός, ο οποίος βρισκόταν σε συνεχή πολεμικό συναγερμό επί μία συναπτή δεκαετία και επιπροσθέτως ήταν εφοδιασμένος κατά τον χειρότερο τρόπο, τόσο από πλευράς εφοδίων συντήρησης μεγάλων μονάδων σε υπερπόντια εκστρατεία όσο και από πλευράς πολεμοφοδίων.

Η μικρασιατική υπόθεση ήταν για τους ξένους ένα ακροβατικό παιχνίδι σε βάρος της Ελλάδος. Κι αυτό το είχε δει εγκαίρως –η αλήθεια να λέγεται– μόνο ο Ιω. Μεταξάς. Κι όταν οι «σύμμαχοι» τα βρήκαν με τον Κεμάλ, μας άφησαν στην τύχη μας. Δεν ήταν τυχαίο το ότι ο Βενιζέλος επέλεξε να κάνει εκλογές την 1η Νοεμβρίου του 1920, ακριβώς για να… τις χάσει! Αλλά και η αντιβενιζελική παράταξη που ήλθε στην εξουσία, ενώ προεκλογικά διαβεβαίωνε ότι θα λήξει τον πόλεμο, τον συνέχισε, προχωρώντας στο εσωτερικό της Μ. Ασίας, σε αφιλόξενα και επικίνδυνα εδάφη, με τον εχθρό να παραμονεύει για την τελική αντεπίθεση. Η επανάσταση του 1922 κατεδίκασε σε θάνατο ως υπαιτίους της συμφοράς τους Δημ. Γούναρη, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, Νικ. Στράτο, Νικ. Θεοτόκη, Γ. Μπαλτατζή και τον αρχιστράτηγο Γ. Χατζανέστη. Δεν ήσαν, όμως, προδότες οι έξι και ποτέ δεν τους έλειψε η πατριωτική συνείδηση. Ήσαν, όμως, άτυχοι και έπεσαν έξω στις στρατιωτικές εκτιμήσεις τους. Το παραδέχθηκε ακόμα και ο ίδιος ο Βενιζέλος. Όμως, οι «έξι» επλήρωσαν ακριβά και η μικρασιατική καταστροφή απετέλεσε κορυφαία τραγωδία για το έθνος μας.

Τον Ιούλιο του 1974, ο δικτάτορας Δημ. Ιωαννίδης, με το προδοτικό του πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, έδωσε την άνεση στους Τούρκους να κάνουν απόβαση στην Κύπρο. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Ο Ιωαννίδης, αστοιχείωτος πολιτικά, ανίδεος στα στρατιωτικά, έγινε εύκολη μαριονέτα στα χέρια Αμερικανών και Τούρκων για να προχωρήσουν στα σχέδιά τους. Ακόμα και ο Γ. Παπαδόπουλος, που είχε ανατραπεί από τον αρχηγό της ΕΣΑ και βρισκόταν σε «κατ’ οίκον περιορισμό», έστειλε στις 29 Νοεμβρίου 1973 μήνυμα στον Ιωαννίδη, λέγοντάς του: «Οδηγείς τη χώρα στην καταστροφή». Όμως, ο Κων. Καραμανλής, που επέστρεψε με τις γνωστές συνθήκες, άφησε ατιμώρητους τους συνυπεύθυνους της κυπριακής τραγωδίας, τον Φαίδωνα Γκιζίκη, τον Μπονάνο και τους άλλους της ηγεσίας του στρατεύματος. Άλλωστε, η ορκωμοσία του Καραμανλή έγινε ενώπιον του Προέδρου του Ιωαννιδικού καθεστώτος, στρατηγού Γκιζίκη. Όσοι διερωτώνται ακόμη γιατί δεν άνοιξε ποτέ ο «φάκελος της Κύπρου» δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σημαίνει το γεγονός ότι η «Αποκατάσταση της Δημοκρατίας» περνούσε μέσα από την κυπριακή τραγωδία. Δεν θα το αναλύσουμε περισσότερο τώρα. Όμως, τα γεγονότα και τα ερωτήματα για πολλούς παραμένουν.

Και προχωρούμε στη δεύτερη και πιο τραγική φάση της κυπριακής τραγωδίας. Στην πρώτη φάση οι Τούρκοι κατείχαν το 4% της Κύπρου. Στις 25 Ιουλίου 1974 άρχισαν στη Γενεύη οι εργασίες της Τριμερούς Διασκέψεως για την Κύπρο, με εκπρόσωπο της Ελλάδος τον Γεώργιο Μαύρο. Την ίδια ώρα, οι Τούρκοι παρεβίαζαν την κατάπαυση του πυρός και απεβίβαζαν δυνάμεις στην Κύπρο, χωρίς καμία αντίδραση της Ελλάδος! Στις 26 Ιουλίου 1974, η Ελλάς απεδέχθη τη «Διακήρυξη της Γενεύης», η οποία υπήρξε ένα εθνικό όνειδος. Γιατί; Διότι: α) Διεκήρυττε ότι οι τουρκικές δυνάμεις εισβολής θα παρέμεναν, κατέχοντας όσο έδαφος είχαν κατακτήσει. β) Υποχρέωνε την Εθνική Φρουρά να αποχωρήσει αμέσως από όλους τους τουρκοκυπριακούς «θύλακες» που είχε καταλάβει! γ) Δημιουργούσε «ζώνη ασφαλείας», που ουσιαστικά αποτελούσε γραμμή διχοτόμησης της Κύπρου.

Επρόκειτο για άνευ όρων παράδοση στον «Αττίλα», που ανεγνώριζε τα στρατεύματα κατοχής, τη διχοτόμηση της Κύπρου και την υποχώρηση από όσες περιοχές είχε κατακτήσει η Εθνική Φουρά στο πεδίο της μάχης… Κι όλα αυτά για τη σταθεροποίηση μιας καταπαύσεως πυρός που δεν ετηρήθη ούτε ένα εικοσιτετράωρο. Επρόκειτο για επονείδιστη συμφωνία. Η ελληνική πλευρά έπρεπε να αποχωρήσει από τη Διάσκεψη και να απειλήσει προσφυγή στα όπλα. Κι όμως, ο Καραμανλής εδήλωσε: «Η Διάσκεψη δύναται να αποτελέσει αφετηρίαν μιας δικαίας διευθετήσεως του Κυπριακού»! Και ο Γ. Μαύρος είπε: «Διανοίγει η Διάσκεψη την οδόν διά προσεχή λύσιν του κυπριακού προβλήματος»! Φυσικά, οι Τούρκοι πανηγύριζαν για την επιτυχία τους και προχώρησαν σε «θέμα Δωδεκανήσου»! Στις 14 Αυγούστου 1974 η Τουρκία εξαπέλυσε δεύτερη εισβολή στη μαρτυρική Κύπρο, τον «Αττίλα 2». Μπροστά στην τουρκική θρασύτητα, τι έκανε η ελληνική κυβέρνηση; Ο Καραμανλής ανεφώνησε το περίφημο: «Η Κύπρος κείται μακράν»! Και σε τηλεοπτική ομιλία του ανέλυσε το απερίγραπτο, θλιβερό «σκεπτικό» του: «Διά την Ελλάδα ετέθη άμεσον μέγα δίλημμα: Πρέπει να αντιδράσει με βίαν εις την βίαν; Με δολιότητα εις την δολιότητα; Πρέπει να προσφύγει και εκείνη εις τον νόμον της ζούγκλας; Η ένοπλος αντιμετώπισις των Τούρκων εις την Κύπρον κατέστη αδύνατος και λόγω αποστάσεως και λόγω των γνωστών τετελεσμένων γεγονότων…». Το κεφάλαιο της κυπριακής τραγωδίας κρύβει ένα τρομερό παρασκήνιο, που θα συζητείται για πολλές δεκαετίες.

Κι ερχόμαστε στο σήμερα, στην ελλαδική τραγωδία. Οι Συριζαίοι «νεομνημονιακοί» αποστάτες, χειρότεροι από τους μνημονιακούς της Δεξιάς – ΠΑΣΟΚ, απεδείχθησαν «γενίτσαροι». Υπέγραψαν τα πάντα χάριν της εξουσίας. Ψευδοαριστεροί, που κυνηγούν τους πολίτες να τους πάρουν ό,τι τους απέμεινε, προχωρούν σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, σε απολύσεις, διαλύουν την οικονομία, πωλούν όλες τις ελληνικές τράπεζες σε ξένα κοράκια, δίνουν τα «κόκκινα» δάνεια στα hedge funds και εγκαινιάζουν ισλαμοποίηση της χώρας. Καταστρέφουν την Παιδεία, γιγαντώνουν την ανεργία και οδηγούν ανθρώπους στην αυτοκτονία από απελπισία. Εάν με τη μικρασιατική καταστροφή χάθηκε μέγιστο μέρος ελληνικών εδαφών και εσφαγιάσθη ο εκεί Ελληνισμός, εάν με την τουρκική εισβολή χάθηκε η μισή Κύπρος, οι ευρωλάγνοι Συριζαίοι (και όλοι όσοι εψήφισαν τα Μνημόνια), χάριν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία ηγεμονεύει η Γερμανία, καταστρέφουν ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Ελλάδα. Την αφανίζουν, την ξεπουλάνε. Πρόκειται για τη νέα μεγάλη συμφορά του Ελληνισμού.

Οι Συριζαίοι, σαν γενίτσαροι, διακατέχονται από την ψυχολογία του δωσιλογισμού. Έχουν περάσει «απέναντι» και γι’ αυτό δεν έχουν πλέον οδό επιστροφής. Θα καταστρέψουν τελείως τη χώρα και τον λαό προκειμένου να μείνουν γαντζωμένοι στο Μέγαρο Μαξίμου. Με κυρτή τη μέση στον σουλτάνο Σόιμπλε, θα ψηφίσουν και θα εφαρμόσουν όλα τα νέα προαπαιτούμενα και τους αισχρούς «κόφτες», για να ικανοποιήσουν τους διεφθαρμένους εταίρους. Η υποκρισία στην πολιτική, την οποία έχει αναλύσει ο Μακιαβέλι, αντικατοπτρίζεται τώρα με τον εορτασμό για την «Αποκατάσταση της Δημοκρατίας», το παρασκήνιο της οποίας ο λαός αγνοεί. Και συμβαίνει το τραγελαφικό να γιορτάζουμε για τη Δημοκρατία, όταν την έχει καταργήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση! Ένας μόνο συμβολισμός παραμένει επίκαιρος: ΤΟ ΓΟΥΔΙ… Είναι η ιστορική τοποθεσία που ταιριάζει ως πλαίσιο στους ολετήρες του έθνους…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ