ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : 1ος χρόνος...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

1ος χρόνος...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Ένας χρόνος, λοιπόν… Ένας χρόνος από τη μεγαλύτερη πολιτική απάτη που έγινε ποτέ σε αυτόν τον τόπο. Και καμαρώνει η κυβέρνηση για το πόσο εύκολα ξεγέλασε τον ελληνικό λαό και το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος το μετέτρεψε σε «ΝΑΙ» από τον φόβο των Βρυξελλών.

Αλλά και τι υποκρισία να εορτάζουμε ακόμα στις 24 Ιουλίου την «Αποκατάσταση της Δημοκρατίας», τη στιγμή κατά την οποία πενθούμε για την κατάργηση του πολιτεύματος από τη χειρότερη δικτατορία που γνωρίσαμε ποτέ: Αυτήν της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Φαίνεται ότι η κοροϊδία έχει μετατραπεί σε άσκηση «πολιτικής». Ένας χρόνος από τότε που ο συνεχιστής του Χίτλερ, ο Σόιμπλε, πέρασε τα δολοφονικά οικονομικά μέτρα που ήθελε για να μας αφανίσει με τον οσφυοκάμπτη Αλέξη Τσίπρα, τον «αριστερό» ταχυδακτυλουργό, τον «παπατζή», που παρέδωσε τα πάντα από το πάθος της αρχομανίας που τον διακατέχει.

Ο Τσίπρας θυμίζει την παλιά εκείνη ιστορία με τον πλαστό «Ριζοσπάστη». Στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, ο υπουργός Ασφαλείας Κων. Μανιαδάκης, για να παραπλανήσει τους οπαδούς και τα στελέχη του ΚΚΕ και να τους προκαλέσει σύγχυση, τύπωνε ο ίδιος έναν κάλπικο «Ριζοσπάστη» -υποτίθεται παράνομο-, ώστε να περνάει στους αριστερούς ως θέση του κόμματος ό,τι εκείνος ήθελε! Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα η πλαστή «Αριστερά», που κατευθύνεται από τα υπόγεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να περνάει τα μέτρα αφανισμού και εξαθλιώσεως κατά των ελλήνων πολιτών και να υλοποιηθεί το οριστικό ξεπούλημα όλης της χώρας.

Στον αστερισμό της ευρωλαγνείας, όμως, δεν εντάσσεται μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ. Εντάσσονται και όλα τα ευρώδουλα κόμματα και κομματίδια της αντιπολίτευσης: Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Λεβέντης. Χωρίς κανένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, χωρίς λύση, επαίτες της ευρωπαϊκής ελεημοσύνης, ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα μπορούσαν να πάρουν μέρος σε μια «συμμαχική» κυβέρνηση, ώστε να ωφεληθούν οικονομικά. Κάνουν τα πάντα για να δείξουν την υποταγή τους στις Βρυξέλλες. Μέσα σε αυτό το ελεεινό τοπίο, όλοι αυτοί βρήκαν θέμα με τον Βαρουφάκη. Το βιβλίο του αμερικανού καθηγητή Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, με τίτλο «Καλώς όρισες στη μαρτυρική αρένα», προκάλεσε σύγχυση στους πάντες. Γιατί; Διότι πολύ απλά ο Βαρουφάκης είχε σχέδιο Β’ για να αντιμετωπίσει τα σαρκοφάγα θηρία της ευρωπαϊκής μαφίας. Κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, άμεση εθνικοποίηση της Τραπέζης της Ελλάδος και κόψιμο νέας δραχμής. Ταυτόχρονα με την εισαγωγή νέου νομίσματος θα έπρεπε να τροποποιηθεί και το Καταστατικό της Τραπέζης της Ελλάδος, μαζί με απαραίτητα προσωρινά μέτρα, για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση, να ξαναγίνει η Ελλάδα ανεξάρτητη και να αποτινάξει τον ζυγό των Βρυξελλών.

Εάν γινόταν αυτό τότε, τώρα θα είχαμε μπει σε έναν καινούργιο δρόμο, χωρίς τις παρανοϊκές φορολογίες και τις αιματοβαμμένες «μεταρρυθμίσεις» που μας ζητάει ο ευρωπαϊκός Μινώταυρος. Γερμανική κατοχή έχουμε τώρα. Και μετά από κάθε κατοχή η οικονομία αναγκαστικά περνάει από κάποια δύσκολη καμπή. Το ίδιο είχε γίνει και μετά την προηγούμενη γερμανική σκλαβιά με την κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, με υπουργό Οικονομικών τον Αλέξανδρο Σβώλο. Ο Ηλίας Τσιριμώκος έγραφε σε μια μελέτη του για εκείνη την εποχή: «Από το έργο της ανασυγκρότησης ο Σβώλος είχε δεχθεί μεγάλο βάρος, αφού ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών. Ο Σβώλος ατένισε με ήρεμο βλέμμα το οικονομικό χάος που άφησε η Κατοχή γιατί ήξερε πως, βάζοντας το κεφάλι κάτω, δουλεύοντας υπεράνθρωπα και παίρνοντας με γενναιότητα τις αποφάσεις που ήταν αναγκαίες, θα ανταποκρινόταν στο καθήκον του…». Κι ο ίδιος ο Αλέξανδρος Σβώλος σημείωνε: «Η συστηματική μας προσπάθεια δεν έπαψε να είναι ο ανεφοδιασμός της χώρας σε πρώτες ύλες και λοιπά εφόδια, για να επιτευχθεί μια επανάληψη της πραγματικής δραστηριότητας του λαού…».

Και στις μέρες μας, εάν δέχονταν οι Συριζαίοι το σχέδιο Β’, θα προχωρούσαμε με τις όποιες αρχικές δυσκολίες για να αποκτήσουμε την ανεξαρτησία μας με εθνικό νόμισμα, που δεν θα το κατηύθυναν άλλοι κατά τα κέφια τους. Το 1944 ένας έξαλλος αρθρογράφος της Δεξιάς, πανικόβλητος από τα μέτρα για την ανόρθωση της οικονομίας, κατηγορούσε τον Σβώλο ότι με την πολιτική του «έφαγε τις καταθέσεις της Σταμάτας», μιας φανταστικής υπηρέτριας. Σήμερα, οι έξαλλοι ευρωλάγνοι ωρύονται κατά του Βαρουφάκη διότι θα ζημιώνονταν οι καταθέσεις τους εάν γυρίζαμε σε εθνικό νόμισμα. Δεν τους ενδιαφέρει το δράμα του λαού. Οι ίδιοι και τα δημοσιογραφικά και τηλεοπτικά τους φερέφωνα φρίττουν στην ιδέα ότι θα μπορούσε η Ελλάδα να βγει από το ευρωπαϊκό γκέτο.

Η τραγική αυτοκτονία του Μαμιδάκη, που παράλληλα συμβολίζει τον θάνατο όλου του επιχειρηματικού κόσμου, δεν τους συγκινεί. Να πεθάνουν όλοι, αρκεί να μείνουμε στο ευρώ! Αυτή είναι η εθελόδουλη νοοτροπία τους. Και ποτισμένοι με τα ευρωπαϊκά παραισθησιογόνα κάποιοι, σαν τον Λοβέρδο του ΠΑΣΟΚ ή τον Κυριάκο, ζητάνε να καθίσει στο σκαμνί ο Βαρουφάκης! Όταν όμως θα ξεσπάσει η λαϊκή Νέμεσις, όλοι αυτοί οι ευρωλάγνοι δεν θα ξέρουνε πού να κρυφθούνε.

Πριν από έναν χρόνο, λοιπόν, ο Τσίπρας κάτω από τις απειλές της συμμορίας του Σόιμπλε έκανε πίσω και με σκυμμένο κεφάλι πήγε να «διαπραγματευθεί». Έπαθε ό,τι συνέβη με τον κόμητα Μώλμσμπερυ. Εξηγούμεθα: Εκεί, γύρω στα 1806, ξεχώριζαν μορφές σαν του βρετανού πολιτικού Γουλιέλμου Πιτ και του Καρόλου Φοξ, άγγλου επίσης πολιτικού, δεινού ρήτορος, που πολεμούσε τον Ναπολέοντα και εχαιρέτησε με ενθουσιασμό τη Γαλλική Επανάσταση. Απεσταλμένος του Πιτ, ο κόμης Μώλμσμπερυ πήγε να διαπραγματευθεί με το Γαλλικό Διευθυντήριο. Έλεγε, λοιπόν, γι’ αυτόν ο Φοξ ότι πήγε στο Παρίσι με απόλυτη εξουσιοδότηση να συμφωνήσει, δίχως κανένα περιθώριο να διαπραγματευθεί. Αυτό έπαθε και ο Τσίπρας. Πήγε στις Βρυξέλλες να συμφωνήσει με τις παρανοϊκές απαιτήσεις των «εταίρων», χωρίς κανένα περιθώριο να διαπραγματευθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ αριστερός φορέας. Όσοι ήσαν αληθινοί ιδεολόγοι, σαν τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου, τον Τόλιο και άλλους, μόλις είδαν την προδοσία του Αλέξη, σηκώθηκαν και έφυγαν. Δεν επρόδωσαν τη λαϊκή ετυμηγορία και δεν μεταλλάχθηκαν. Οι άλλοι, ετερόκλητο, ύποπτο τυχοδιωκτικό συνονθύλευμα, έτοιμο για κάθε αντιλαϊκή ασχημία και βαναυσότητα, έχουν γαντζωθεί απεγνωσμένα στο Μέγαρο Μαξίμου, προκειμένου να γεύονται το μέλι της εξουσίας. Και εξακολουθούν με αναίδεια να παριστάνουν τους «αριστερούς», για να ξεγελούν τους αφελείς. Ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς έχει στο γραφείο του καδραρισμένο το σκίτσο που έκανε ο Πικάσο για τον Μπελογιάννη! Μεγίστη υποκρισία. Ο Μπελογιάννης, για να μην υποχωρήσει και προδώσει την ιδεολογία του, πήγε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Από τον Τσίπρα, τον Παππά και την παρέα τους δεν ζητήσαμε τόσο πολλά. Απλώς είχαμε την αξίωση να μη γίνουν οικονομικοί δήμιοι των πολιτών. Δεν είχαν το σθένος για μια τέτοια αντίσταση. Ας μην καπηλεύονται, επομένως, τη μνήμη του Μπελογιάννη χάριν ευτελών σκοπιμοτήτων. Είναι ντροπή.

Η ανελέητη οικονομική φοροκαταιγίδα που ήδη ενέσκηψε, τέτοια που ποτέ άλλοτε στην πορεία του έθνους μας δεν είχε παρουσιαστεί, φέρει τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ και τη σιωπηλή ανοχή των άλλων υποτακτικών των «εταίρων» στην αντιπολίτευση. Θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για όλους αυτούς που προδίδουν την Ελλάδα χάριν της… «ευρωπαϊκής ιδέας». Εάν έχει μείνει ελάχιστο ίχνος πολιτικής αξιοπρέπειας στον πρωθυπουργό, οφείλει να παραιτηθεί. Τα κόμματα που έχουν χρεοκοπήσει, είτε «δεξιά» είτε «αριστερά», δεν μπορούν να χρησιμοποιούν πλέον συνθήματα και ταμπέλες άλλων εποχών. Ο Λένιν έλεγε: «Όταν η Ιστορία κάνει μια απότομη στροφή, συμβαίνει τα κόμματα για μακρόχρονο διάστημα να μην μπορούν να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση. Επαναλαμβάνουν τα συνθήματα που χθες ήσαν σωστά, μα σήμερα έχουν χάσει κάθε νόημα. Έχασαν το νόημά τους τόσο ξαφνικά όσο ‘‘ξαφνική’’ ήταν η στροφή της Ιστορίας». Και τώρα είναι τόσο «ξαφνική» η στροφή της Ιστορίας, ώστε η εκτροχιασμένη Αριστερά –τουλάχιστον– χρειάζεται να ξαναβρεί τον χαμένο της δρόμο.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ