ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ - Ευρώπη: Χωρίς έλεγχο ο μηχανισμός αυτοκαταστροφής

Ευρώπη: Χωρίς έλεγχο ο μηχανισμός αυτοκαταστροφής

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η Ιστορία κινείται με τους δικούς της νόμους… κι όταν μια αυταρχική, επηρμένη και μυωπική εξουσία αρνείται να τους κατανοήσει, τότε επακολουθεί η καταστροφή.

Σ’ αυτή την καταστροφική πορεία κινείται σήμερα η Ευρώπη. Τα προϊόντα, τα αποτελέσματα αυτής της ιστορικής - δομικής κρίσης αναδύονται από παντού: Λιτότητα, ύφεση, ανεργία, υπερχρέωση των κρατών, περιστολή των κάθε φύσεως δικαιωμάτων, πλήρης αποδυνάμωση του κοινωνικού κράτους. Στη θέση της Δημοκρατίας, που τελεί κυριολεκτικώς εν διωγμώ από μια αυταρχική - δικτατορική οικονομικοπολιτική ελίτ, η Ακροδεξιά, ο ρατσισμός, οι κάθε είδους διαιρέσεις και συγκρούσεις.

Κι όμως αυτή η αυταρχική εξουσία, που θέλει να αποφασίζει για τις ζωές και για το μέλλον μας, είναι ανίκανη να κατανοήσει και να αντιμετωπίσει την επερχόμενη καταστροφή.

Η συνταγή παραμένει αμετάβλητη: Λιτότητα κι όποιος αντέξει, πειθαρχία και νέα μέτρα για τους απροσάρμοστους, πλήρης υποταγή στο ένα και μοναδικό κέντρο εξουσίας, στο Βερολίνο. Κι αν φύγουν μερικές απείθαρχες χώρες, δεν υπάρχει πρόβλημα. Καλύτερα λίγοι και καλοί. Το φρούριο του Βερολίνου δέχεται ευμενώς τους υποτελείς λαούς και τις κυβερνήσεις εντός των τειχών, ενώ η περιοχή έξω από τα ευρω-τείχη προορίζεται για τους περίοικους, στους οποίους θα ρίχνει, στην περίπτωση της εσχάτης ανάγκης, ο Β. Σόιμπλε ένα ξεροκόμματο…

Χάθηκε το ραντεβού με την Ιστορία

Έχει τους νόμους της η Ιστορία… Κι όταν περάσει το σημείο-κομήτης, τότε η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω… Δεν είναι ένα παζλ που το διαλύεις και το επανασυνθέτεις. Κι αυτό το σημείο καμπής για την Ευρώπη έχει ξεπερασθεί εδώ και χρόνια, από τη στιγμή που εισήλθαμε στη δεκαετία του 2010-2020. Τότε υπήρχαν ακόμα ελπίδες και δυνατότητες για να ανακοπεί και να αναστραφεί, ίσως, σ’ έναν βαθμό ο μηχανισμός αυτοκαταστροφής της Ευρώπης, που δρομολογήθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και γιγαντώθηκε με την επικυριαρχία της γερμανικής ελίτ από το 2000 μέχρι σήμερα.

Ο μηχανισμός αυτός τροφοδοτείται από δύο δεσπόζουσες στρατηγικές: Τη νεοφιλελεύθερου τύπου λιτότητα και την αυταρχική εξουσία της γερμανικής ελίτ. Αυτές οι στρατηγικές δεν αλλάζουν πια… Θα πορευθούμε με αυτές μέχρι το τέλος…

Αυτός ο καταστροφικός μηχανισμός αρνείται να κατανοήσει ότι το Brexit είναι δημιούργημά του… Όπως είναι δικό του δημιούργημα η κατάρρευση των οικονομιών της Νότιας Ευρώπης όπως και η ασύλληπτου ύψους υπερχρέωση των χωρών του Νότου αλλά και συνολικά της Ευρωζώνης.

Κάθε μέρα σκάει και μια φούσκα, εμφανίζεται ένα νέο μέτωπο κρίσης: Τραπεζική κρίση στην Ιταλία… Λες και δεν γνωρίζουν εδώ και χρόνια ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα διαμορφώνεται σε μια επικίνδυνη φούσκα, τόσο από τα τοξικά παράγωγα όσο και από τα συνεχώς αυξανόμενα, μη εξυπηρετούμενα χρέη, τα περίφημα «κόκκινα» δάνεια… Μα τα ίδια τα «κόκκινα» δάνεια είναι αποτέλεσμα της ύφεσης, των απηνών δημοσιονομικών περιορισμών, της αφαίμαξης των εισοδημάτων και των κάθε είδους πόρων των εργαζομένων και της παραγωγικής δραστηριότητας.

Κι όμως ο μηχανισμός της αυτοκαταστροφής συνεχίζει να αντιμετωπίζει τις πράγματι κρίσιμες εξελίξεις με την ίδια συνταγή: Η ευθύνη εξατομικεύεται στην Ιταλία, στις ιταλικές τράπεζες… Η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε συνιστούν στην πράξη «κούρεμα» των καταθέσεων, ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο κύμα μεταφοράς καταθέσεων στις δικές τους τράπεζες, που, άλλωστε, τυγχάνουν πλήρους ασυλίας για τα όποια πεπραγμένα τους…

Η Deutsche Bank αποτελεί κυριολεκτικώς μια συστημικού τύπου βόμβα, έχοντας συσσωρεύσει εκατοντάδες δισ. ευρώ τοξικών και επισφαλών προϊόντων, και μη δυνάμενη πλέον η ίδια να αποκρύψει την κρίση, εφαρμόζει πολιτικές περιστολής προετοιμάζοντας 3.000 απολύσεις.

Κι όμως τίποτα δεν ακούσαμε από την ΕΚΤ, από τον κ. Μ. Ντράγκι, ο οποίος έσπευσε πριν από λίγες ημέρες να εκφράσει την οργή του γιατί στην κεντρική τράπεζα της Σλοβενίας η κυβέρνηση της χώρας αποτόλμησε να κάνει αιφνιδιαστικό έλεγχο… Αλίμονο στους παρίες, αν τολμήσουν να θίξουν στο ελάχιστο τις εξουσίες της ΕΚΤ και του «συστήματος» Σόιμπλε…

Έναν χρόνο μετά…

Σήμερα, ως χώρα και ως λαός, βιώνουμε τα καταστροφικά αποτελέσματα του κυρίαρχου αυτού εξουσιαστικού μηχανισμού.

Το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος, η πολιτική στάση και απάντηση της μεγάλης λαϊκής - κοινωνικής πλειοψηφίας, απαντήθηκε έναν χρόνο πριν με ένα πολιτικό και οικονομικό πραξικόπημα, με έναν πρωτοφανή ιστορικά εκβιασμό, που αποκάλυψε όμως ταυτόχρονα το στυγνό πρόσωπο της δικτατορικής δομής που εξουσιάζει την Ευρώπη.

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Και αυτήν την πραγματικότητα επιχειρεί να τη διαψεύσει και να την ακυρώσει το εγχώριο σύστημα των διαπλεκομένων συμφερόντων, με επικεφαλής τους πολιτικούς και κομματικούς του εκπροσώπους. Όλοι αυτοί θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη του λαού τις 17 ώρες των εκβιασμών, των ανοιχτών απειλών, που μεσολάβησαν από το απόγευμα της 12ης Ιουλίου μέχρι το πρωινό της 13ης Ιουλίου του 2015…

Γιατί τα αποτελέσματα αυτού του εκβιασμού πληρώνουμε σήμερα… Για πολλά, και δικαίως, μπορεί ο καθένας να κατηγορήσει τη σημερινή κυβέρνηση… Όμως κανείς δεν έχει το δικαίωμα, απέναντι στη χώρα και στον λαό της, να δίνει άλλοθι και άφεση αμαρτιών και ευθυνών σε ένα σύστημα πολιτικοοικονομικών συμφερόντων που οδηγεί ολόκληρη την Ευρώπη στην καταστροφή.

Η Ισπανία και η Πορτογαλία βρίσκονται και πάλι στο κρεβάτι του βερολινέζου Προκρούστη… Νέα πρόσθετα μέτρα για να καλυφθούν τα ελλείμματα, τα οποία βεβαίως παράγονται νομοτελειακά από οικονομίες που τελούν σε διαρκή ύφεση και χάνουν το παραγωγικό τους δυναμικό. Ενώ, λίγο πιο πάνω στον χάρτη, η Γαλλία φλέγεται από τις κοινωνικές αντιδράσεις, λόγω των νέων περικοπών, λόγω της επιχειρούμενης πλήρους διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων.

Ευρωπαϊκοί λαοί εναντίον Βερολίνου

Δεν είμαστε ειδική περίπτωση. Είμαστε ο αδύναμος κρίκος μιας αλυσίδας που αποδυναμώνεται και θραύεται σταδιακά… Οι παραγωγικές, οι κοινωνικές, οι πνευματικές δυνάμεις της Ευρώπης αποτελούν σήμερα την πρώτη ύλη, το καύσιμο προκειμένου να ενισχυθεί και να αναπαραχθεί η νέα ιστορική κυριαρχία, το 4ο Ράιχ, έστω και πάνω στα ερείπια ενός μεγάλου τμήματος της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Καλές και χρήσιμες είναι οι συνεργασίες χωρών, κομματικών οικογενειών, που αποβλέπουν στο σταμάτημα του κατήφορου, στην αποτροπή της πλήρους καταστροφής. Όμως όλη αυτή η επιχειρούμενη προοδευτική - δημοκρατική και κοινωνική μετατόπιση θα πρέπει να κατανοήσει ότι η κυρίαρχη ιστορικά αντίθεση και σύγκρουση διαμορφώνεται με τον πόλο ισχύος του Βερολίνου, με μια πανίσχυρη πολιτικοοικονομική δικτατορία, που δεν ακούει, δεν διαλέγεται, αλλά αναγνωρίζει ως μόνο νόμο τον νόμο της ισχύος… Αυτό είναι το ιστορικό σημείο της σύγκρουσης, που θα κρίνει τελικά το μέλλον όλων μας.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ