ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ : Η διατυμπανιζόμενη αναθεώρηση

Η αναθεώρηση του Συντάγματος 
ως μοχλός παραπλάνησης για την αποτυχία των μνημονίων και όχι μόνο !!!

Η διατυμπανιζόμενη αναθεώρηση

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Μέσα στην τραγωδία της υπόδουλης και εξαθλιωμένης Ελλάδας, της οικονομικής εξαθλίωσης, της ερήμωσης της οικονομίας, της αρπαγής των αγαθών μας και της ξήρανσης κάθε πηγής ζωής και πολιτισμού, άρχισε να ξαναπαίζεται το παλιό θέαμα: Η αναθεώρηση του Συντάγματος. Οι θεατρίνοι της πεντάρας ανέκαθεν ήξεραν ότι οι «Αθηναίοι» δελεάζονται με «τον άρτον και τα θεάματα».

Με τη διαφορά ότι σήμερα η αναθεώρηση του Συντάγματος δεν είναι μόνο θέαμα χωρίς άρτον, αλλά δεν είναι ούτε αθώο θέαμα για πόπολο. Από ό,τι δείχνουν τα σημεία της εποχής -και μακάρι να διαψευστώ- έχει βαθείς και πολύ επικίνδυνους για την Ελλάδα, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό στόχους. Αυτούς τους στόχους άρχισαν να τους ντύνουν με φιγουράτα, παλιάς εποχής, φορέματα, που έφεραν αμέσως το αποτέλεσμα που ήθελαν. Ο λαός, με τη βοήθεια της δημοσιογραφίας θεάματος, παρασύρθηκε ήδη σε μια επιφανειακή συζήτηση για φανταχτερούς θεσμούς των παλιών εποχών - που νοσταλγεί πάντα κάθε κατατρεγμένος. Συζητάει για δημοψηφίσματα, για αυστηρή διάκριση των εξουσιών, για δυνατό Πρόεδρο, για σταθερή κυβέρνηση κ.ο.κ. Σ’ αυτή τη συζήτηση είναι, νομίζω, χρήσιμο να θυμηθούμε μερικές βασικές προϋποθέσεις μιας δημοκρατικής αναθεώρησης και να σκεφθούμε τους στόχους που κρύβει και τους κινδύνους που εγκυμονεί σήμερα, στον αστερισμό του καθεστώτος δουλείας που βρίσκεται η Ελλάδα.

Οι στόχοι της αναθεώρησης, στην κατάσταση υποταγής που βρισκόμαστε, δεν μπορεί να είναι άλλοι από εκείνους που θα καταστήσουν συνταγματικά νομιμοφανές το απάνθρωπο καθεστώτος που μας επιβλήθηκε και να δρομολογήσουν -και πάλι πειραματικά από την Ελλάδα- τη σταδιακή κατάλυση των αρχών νομιμότητας, που στέκουν εμπόδιο στην κερδοσκοπική και στη γεωπολιτική βουλιμία των δύο μεγάλων δυνάμεων που επιδιώκουν την κηδεμόνευση της Ευρώπης. Αυτός ο στόχος έχει εκφραστεί παλιότερα και από την κ. Merkel, επισημαίνοντας την ανάγκη τροποποίησης των συνθηκών της ΕΕ, καθώς και από τον πανίσχυρο πρώην διοικητή της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ κ. Γκρίνσπαν, ο οποίος, σε πολύ πρόσφατη, μετά το BREXIT, συνέντευξη στο CNBC, επισήμανε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι το «Όχι» των Άγγλων θα δημιουργήσει προβλήματα στην παγκόσμια οικονομία και γι’ αυτό οι χώρες θα πρέπει να προβούν σε μείωση δικαιωμάτων των εργαζομένων!

Έχουμε δε σοβαρές ενδείξεις για το ότι τους ίδιους στόχους έχει και η εξαγγελλόμενη αναθεώρηση:

(α) Η κυβέρνηση και η συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής, που θα σχεδιάσουν και θα δρομολογήσουν την αναθεώρηση, έχουν δεχθεί πλήρως το καθεστώς δανεισμού και παραβιάζουν καθημερινά και σωρευτικά το υπό αναθεώρηση Σύνταγμα. Όλοι δε ομολογούν το πασίδηλο, επισημαίνοντας ότι το Σύνταγμα καθόλου δεν φταίει για την κρίση της Ελλάδας. Ποιες διατάξεις, λοιπόν, θα αναθεωρήσουν; Η λογική απάντηση είναι ότι θα αναθεωρήσουν αυτές που παραβιάζονται, ώστε να νομιμοποιήσουν και τις παραβιάσεις που έκαναν και να τις συνεχίσουν χωρίς συνταγματικούς φραγμούς.

(β) Η όλη συζήτηση που έχει ξεσπάσει για την αναθεώρηση, με βάση διάφορες πηγές, συγκεντρώνεται στην ενίσχυση των εξουσιών του Προέδρου της Δημοκρατίας και ολόκληρης της εκτελεστικής εξουσίας. Η ενίσχυση αυτή εμφανίζεται ντυμένη με παλιά όμορφα χρώματα που αναφέραμε πιο πάνω. Πρέπει να θυμηθούμε, όμως, ότι η θεσμική βάση και το θεσμικό φρούριο κάθε αυταρχισμού και κάθε δουλείας είναι πάντοτε η ενισχυμένη εκτελεστική εξουσία.

(γ) Τους στόχους της αναθεώρησης ήλθε να τις φωτίσει, χωρίς σκιές, ο καινοτόμος σχεδιασμός της ομάδας Μάνου - Αλιβιζάτου. Δεν έχει καμιά σημασία αν ο σχεδιασμός ήταν ή όχι προϊόν συνεννόησης, εντολής ή καθοδήγησης. Το βασικό είναι ότι εκφράζει ακριβώς την πολιτική θέληση των δυνάμεων που επέβαλαν στη χώρα μας το καθεστώς δανεισμού που ζούμε. Εκφράζουν τη σκέψη της Μέρκελ και του Γκρίνσπαν, που αναφέραμε. Δεν είναι, δε, τυχαίο ότι ονομάστηκε επιτυχώς καινοτόμο, γιατί πράγματι η λέξη «καινοτομία» εντάχθηκε στην ορολογία της σημερινής κρίσης αξιών με την έννοια της καινοτομίας που παράγει οικονομικό κέρδος. Αναφέρω μερικές προτάσεις, απολύτως «καινοτόμες»:

1. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν εκλέγεται ούτε από τον λαό ούτε από τη Βουλή αμιγώς, αλλά από εκλεκτορικό σώμα, στο οποίο συμμετέχουν και πρόσωπα χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση (προνομιούχοι άρχοντες: πρώην πρωθυπουργοί και Πρόεδροι Δημοκρατίας). 2. Πρωθυπουργός δεν γίνεται ο αρχηγός του κόμματος που κερδίζει τις εκλογές, αλλά επιλέγεται και διορίζεται ακόμη και εξωκοινοβουλευτικός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (!). 3. Οι υπουργοί είναι υποχρεωτικά εξωκοινοβουλευτικοί (για να έχουμε, προφανώς, άμεση και όχι μέσω εκλεγμένων βουλευτών εκπροσώπηση δυνατών συμφερόντων). 4. Κατάργηση της ουσιαστικής έννοιας της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, τον όρο της οποίας κρατούν, όπως δηλώνουν οι συντάκτες, μόνο συμβολικά. 5. Κατάργηση της έννοιας του λαού, που είναι νομικά καθορισμένος και είχε εισαγάγει εκσυγχρονιστικά το Σύνταγμα του 1975, με επαναφορά του αόριστου και απηρχαιωμένου όρου «έθνος». 6. Κατάργηση όλων των κοινωνικών δικαιωμάτων (να ο Γκρίνσπαν!), γιατί -εξήγησαν οι συντάκτες- εμποδίζουν την ανάπτυξη της αρχής του κοινωνικού κράτους! Και πολλά άλλα «καινοτόμα» διαμάντια.

Αυτό ο σχεδιασμός δεν μπορεί να μη θεωρηθεί προανάκρουσμα της αναθεώρησης, όπως συνήθως γίνεται σε κάθε εγχείρημα αυταρχισμού. Ασφαλώς, η αναθεώρηση δεν θα το αποδεχθεί, αλλά θα το ντύσει όμορφα, περνώντας συγκεκαλυμμένα την παντοδυναμία της εκτελεστικής εξουσίας με εντελώς αδύνατη Βουλή, τη διατήρηση μιας ανάπηρης δημοκρατίας χωρίς εξουσία λαού και την κατάργηση των κοινωνικών και άλλων δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Διερωτάται κανείς: Με ποια αναθεωρητική διαδικασία θα «περάσουν» τέτοιες μεταβολές της μορφής του πολιτεύματος και των θεμελιωδών εγγυήσεων; Πάντως όχι με τη συνταγματική. Σχεδιάζεται πραξικοπηματική αναθεώρηση; Δεν πιστεύω να γίνει δεκτή η εντελώς αβάσιμη επιστημονικά άποψη ότι ο τεχνικός συνταγματικός όρος «μορφή του πολιτεύματος» μπορεί να ερμηνευθεί και να τροποποιηθεί ελεύθερα. Αυτή η ερμηνεία είναι κατάλληλη για πραξικόπημα.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν προς μια θεμελιώδη αρχή, που αποτελεί βασική προϋπόθεση για την άσκηση αναθεωρητικής εξουσίας: Την αρχή της δημοκρατικής νομιμοποίησης. Για αυτήν τη δημοκρατική νομιμοποίηση δεν αρκούν οι τυπικές εκλογές και τα δημοψηφίσματα. Απαιτείται πρώτα πλήρης αποκατάσταση της ισχύος του Συντάγματος που είναι για αναθεώρηση, απαιτείται λαός ελεύθερος, με πλήρη κυριαρχία και χωρίς δεσμά αντίθετα στο διεθνές δίκαιο, απαιτείται κυβέρνηση και αντιπροσωπευτικό σώμα που λειτουργούν σύμφωνα με το Σύνταγμα, απαιτείται, τέλος, διασφάλιση αντικειμενικής και ελεύθερης ενημέρωσης και διαμόρφωσης της λαϊκής θέλησης. Αυτά δεν υπάρχουν σήμερα. Η πρόσφατη και η παλαιότερη ιστορία μας διδάσκει ότι συνταγματικά κείμενα τέτοιων καταστάσεων δεν είναι βιώσιμα.

Γι’ αυτά όλα δεν πρέπει να γίνει αναθεώρηση πριν από τη συνταγματική αποκατάσταση.