ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ

ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟ

Ο Κώστας Χατζηχρήστος (Θεσσαλονίκη 1921 - 3 Οκτωβρίου 2001) ήταν Έλληνας ηθοποιός, από τους σημαντικότερους κωμικούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Ήταν γόνος πολύτεκνης οικογένειας, η οποία εγκαταστάθηκε στο Παγκράτι.

Φοίτησε αρχικά στη Στρατιωτική Σχολή της Σύρου και τελείωσε τις σπουδές του στην Καβάλα. Εργάστηκε σε βαριετέ στο θέατρο "Μισούρι" του Πειραιά και στο θίασο της Νίτσας Γαϊτανάκη όπου έπαιξε στο "Στραβόξυλο" του Ψαθά. Από το 1945 έως το 1948 δούλεψε με το θίασο οπερέτας του Παρασκευά Οικονόμου και εμφανίστηκε στα βαριετέ "Πεύκα" με τον Γ. Οικονομίδη και "Όασις" με τον Μ. Τραϊφόρο. Την περίοδο 1949-50 συμμετείχε στο μουσικό θίασο Κούλας Νικολαΐδου στο θέατρο "Βερντέν" της λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Στο «Βερντέν» ο Χατζηχρήστος θα κάνει και την πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο ρόλο του βλάχου Θύμιου, ένα ρόλο που εμπνεύστηκε ο αδελφός της συζύγου του, ο Κώστας Νικολαΐδης, της συγγραφικής τριάδας Νικολαΐδη - Ελευθερίου - Λυμπερόπουλου. Από το 1953 έως το 1955 συνεργάζεται με την Καίτη Ντιριντάουα και τον Κούλη Στολίγκα.

Το 1955, όταν ο θίασος ανεβάζει στο "Περοκέ" την επιθεώρηση "Κόκα-κόλα" των Γιαλαμά - Θίσβιου - Πρετεντέρη, πλέκεται και το ειδύλλιό του με την Ντιριντάουα. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν μία κόρη. Ο γάμος τους έλαβε τέλος το 1975 και η Καίτη Οικονόμου, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Ντιριντάουα, πέθανε το Φεβρουάριο του 1996.

Στον κινηματογράφο, ο Χατζηχρήστος πρωτοεμφανίστηκε το 1952 με την ταινία "Ο Πύργος των ιπποτών" των Γ. Ασημακόπουλου - Ν. Τσιφόρου. Σημείωσε τεράστια επιτυχία και στο θέατρο. Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην καριέρα του ήταν ο "Ανθρωπος που γύρισε από τα πιάτα", που πρωτανέβηκε το χειμώνα του 1968-69 με συνθιασάρχες την Α. Φόνσου και τον Δ. Παπαγιαννόπουλο. Υπήρξε παραγωγός τριών ταινιών και σκηνοθέτης οκτώ.

Η πορεία του στο θέατρο συνεχίστηκε απρόσκοπτη μέχρι το 1983. Μετά από μακρά περίοδο απουσίας επέστρεψε την περίοδο 1994-95, παίζοντας στο δικό του χώρο (το "Θέατρο Χατζηχρήστου" στη στοά Πανεπιστημίου & Ιπποκράτους) την επιθεώρηση "Δεν ήξερες, δε ρώταγες" και την επόμενη χρονιά σε συνεργασία με τον Γ. Πάντζα το έργο του Κ. Παπαπέτρου "Τρελάθηκα και σώθηκα".

Η δύσκολη περίοδος της ζωής του άρχισε όταν έχασε ξαφνικά την Ελένη Πανταζή, την τέταρτη του γυναίκα, μόλις στα 42 της χρόνια (Ο Κ.Χ. έκανε συνολικά πέντε γάμους). Υπέφερε από οικονομικά προβλήματα ενώ τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο. Πέθανε από πνευμονική λοίμωξη.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η παρακάτω συνέντευξη του δόθηκε στην Γεωργία Καρά και δημοσιεύθηκε, έξι χρόνια πριν το θάνατό του, στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ στις 5 Μαρτίου του 1995. Είναι η περίοδος που ο Κώστας Χατζηχρήστος επανεμφανίστηκε για τελευταία φορά στην θεατρική σκηνή.

Δυστυχώς ο ... Θύμιος πέθανε από καιρό!

ΕΚΕΙΝΟΙ που δημιούργησαν την Ιστορία αποκαλύπτουν τα μυστικά των εποχών που πέρασαν. Αναφέρονται σε στιγμές και ανθρώπους που ξέφυγαν από τις επίσημες καταγραφές, έχοντας ως άλλοθι την αποστασιοποίηση του χρόνου λίγο πριν εκβάλει στο χάος της χιλιετηρίδας.

Σαν …ταυτότητα

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στη Θεσσαλονίκη το 1921.

ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ: 5 φορές.

ΠΑΙΔΙΑ: Δυο κόρες.

ΕΠΙΤΥΧΙΑ: Σε ρόλους τυπικού βλάχου, επαρχιώτη,

κακόμοιρου Έλληνα.

ΤΑΙΝΙΕΣ: 173.

ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ: Έλειψε οκτώ χρόνια από το

προσκήνιο επειδή έκανε αντιαλκοολική θεραπεία.

ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟ: Πολυπρόσωποι θίασοι,

μεγάλο θέαμα αεροπλάνα στη σκηνή, μετάκληση

ξένων μπαλέτων.

ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ: Δεν κατάφερε μετά

την επιστροφή του να ξαναβρεί το παλιό του κοινό.

«Θα φύγω γιατί δεν υπάρχουν πια ηθοποιοί, μόνο κάτι τσόλια που δεν σέβονται την ιστορία σου»

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ που πήρε τις καρδιές των Ελλήνων, εκείνων που τραυματίστηκαν από την εσωτερική μετανάστευση. Στο χωνευτήρι της πρωτεύουσας στριμωγμένοι στις πολυκατοικίες οι θαυμαστές του Θύμιου και του «Ηλία του 16ου» ξέσπαγαν σε γέλια την εποχή της μεγάλης αιχμής της καριέρας του Κώστα Χατζηχρήστου. θύρες μπροστά στους κινηματογράφους για ν' απολαύσουν τον καταφερτζή Έλληνα που με τα τσαλίμια του και την προφορά του δούλεψε για πολλά χρόνια σαν ένα είδος ομφάλιου λώρου Αθήνας και ελληνικής επαρχίας.

Ο Κώστας Χατζηχρήστος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1921. Του άρεσε ο στρατός κι ονειρευόταν να γίνει αξιωματικός. Πραγματικά έγινε ανθυπολοχαγός, για να βρεθεί στην Αλβανία όπου παθαίνει κρυοπαγήματα.

Τον στέλνουν στην Κορυτσά ...στόφα Έλληνα της εποχής που τα γεγονότα άφησαν τα σημάδια τους στο δέρμα του και την ψυχή του γι' αυτό έπιασε στο λαό: Υπήρξε πηγαίος και ένας απ' αυτούς.

Ο αδελφός τον ήταν μουσικοδιδάσκαλος στην Πρώτη Σερρών. Κάποτε, τις μέρες της γερμανικής κατοχής, τα δυο αδέλφια συναντιούνται στην Αθήνα κι ο Χρήστος, ο δάσκαλος, τον ζητάει να πάει στην Πρώτη να φέρει τα πράγματα του και μαζί μ' αυτά τα πράγματα τον φίλου του, του Κ. Καραμανλή. 

 Ο Κώστας Χατζηχρήστος ενώ συνομιλεί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή

Οι Σέρρες εκείνη την εποχή ήταν γεμάτες Βουλγάρους και για τον Κώστα Χατζηχρήστο η επιχείρηση φάνηκε βουνό. Πάντως έκανε την παλικαριά. Πήγε με το τρένο μέχρι την Αγκίστα και μετά με τα πόδια στο Κιουπκιόι (Πρώτη). Εκεί μάζεψε τα πράγματα της οικογένειας Καραμανλή και συνέχισε με κάρο στη Δράμα. Με τα πολλά, τα πράγματα έφτασαν τελικά στη Θεσσαλονίκη. Από τότε μια αμοιβαία σχέση τιμής συνδέει  κάποιον που έγινε πρωθυπουργός και Πρόεδρος Δημοκρατίας με εκείνον που εξελίχτηκε σε εθνικό κωμικό, αξιοποιώντας την ελληνικότητα των βιωμάτων του.

Μια άλλη φορά, πίνοντας τσάι στο γραφείο του Κωνσταντίνου Καραμανλή - ο πρώτος πρωθυπουργός, ο δεύτερος θιασάρχης παντρεμένος με την Ντιριντάουα - του λέει ο Καραμανλής: «Δε μου ζήτησες τίποτα, Κώστα». «Θα σου ζητήσω τώρα», του λέει ο πονηρός «βλάχος»: «Να εξαφανίσεις τη φωτογραφία της Ντιριντάουα που κάθε χρόνο οι εφημερίδες τη δημοσιεύουν όπου εμφανίζεται ζωσμένη με φυσεκλίκια». «Περίμενε κουκουέ», του λέει ο Καραμανλής και φωνάζει τον Ρακιντζή το διευθυντή της Αστυνομίας. Το γνωστό κλισέ της Ντιριντάουα από τις ημέρες της στο ΕΑΜ, ήρθε σε λίγο στα χέρια του κ. Κώστα Χατζηχρήστου.

«Μη με ξαναπείς εμένα "κουκουέ"», είπε ο ηθοποιός στον τότε πρωθυπουργό. «Ο υπασπιστής σου έξω είναι συναγωνιστής της Ντιριντάουα». Πληγές μιας εποχής που έδεσαν τους ανθρώπους κάτω από ένα κοινό σημείο αναφοράς: την επιβίωση.

Ο Κώστας Χατζηχρήστος και η Καιτη Οικονόμου (Ντιριντάουα)

ΕΚΤΟΣ από τον Καραμανλή, στη ζωή τον Κώστα Χατζηχρήστου υπάρχει μια μακριά σειρά από γυναίκες. Παντρεύτηκε τη Μαίρη Νικολαΐδου, την Καίτη Ντιριντάουα και τη σημερινή του σύζυγο Βούλα. Ο περίγυρος του όμως ήταν πάντα διανθισμένος από τις ωραίες της εποχής: Μάρθα Καραγιάννη, Άννα Φόνσου, Μπεάτα Ασημακοπούλου, Σπεράντζα Βρανά, όλη η σοδειά εκείνης της εποχής έχει καταχωρηθεί στη μνήμη του ηθοποιού. Στις γυναίκες που παραβίασαν το ζωτικό του χώρο ο Κώστας Χατζηχρήστος έψαχνε πάντα τις δυναμικές παρουσίες.

Παράδειγμα, η παλιά ηθοποιός Ντιριντάουα, αλλά και η σημερινή του γυναίκα Βούλα, η οποία συνέβαλε στο να ξεφύγει ο κωμικός από την αιχμαλωσία του αλκοόλ. Σήμερα (1995), ο Κ. Χατζηχρήστος που έκανε την Ελλάδα να κρατάει το στομάχι της απ' τα γέλια, προβληματίζεται στο μικρό του γραφείο στο θέατρο «Χατζηχρήστου» μαζί με το φίλο του Ανδρέα Μιχαήλ, σκηνοθέτη, πώς θ' αλλάξει τύπο για να ξαναγελάσουν οι Έλληνες. Ίσως δεν φταίει όμως ο κωμικός και τα κόλπα του γιατί οι Έλληνες έπαψαν να γελάνε, έτσι κι αλλιώς.

 Ο Κώστας Χατζηχρήστος εν μέσω Σταυρίδη, Αυλωνίτη 

ΕΡ: Κώστα έλειψες οκτώ χρόνια από το θέατρο. Ξαναγύρισες για τη σκηνή, για την καριέρα ή για τα χρήματα;

ΑΠ.: Τι εννοείς για την καριέρα. Εγώ κάθησα στον πιο ψηλό ουρανοξύστη που υπάρχει στην Αθήνα, όσο για τα λεφτά μια ζωή έχανα λεφτά στο θέατρο. Καζίνο ντε Παρί το '63 με μπαλέτα, αεροπλάνα από πάνω να πετάνε, εποχή που ο Βοσκόπουλος ήταν κομπέρ στην Ντιριντάουα. Ξαναγύρισα στο θέατρο γιατί αγαπάω το σανίδι.

ΕΡ: Υπάρχει μια κοινωνική αλλαγή στο διάστημα που έλειψες από τη σκηνή.Φαίνεται ότι μέσα σ' αυτή την οκταετία τα πράγματα άλλαξαν. Το κοινό δεν συνδέεται πια με τους βλάχους, την ιδιάζουσα προφορά, τα καλάθια, τα πεσκέσια, όταν εσύ αγαπήθηκες ως βλάχος, τα βιώματα ήταν νωπά, τώρα όλοι τραβάνε στην Εκάλη για μεζονέτες. Θα τα βάλεις με την εποχή;

ΑΠ.: Οχι, γι' αυτό θα φύγω. Θα φύγω γιατί δεν υπάρχουν πια και ηθοποιοί. Σήμερα υπάρχουν κάτι τσόλια που δεν σέβονται αν είσαι Χατζηχρήστος κι έχεις ιστορία.

ΕΡ: Ενας πρώην βλάχος, λοιπόν πώς βλέπει τώρα την ελληνική κοινωνία;

ΑΠ.: Η κατάσταση έγινε έτσι που δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος. Περπατάω στο δρόμο κι ακούω να μιλάνε και νομίζω ότι είμαι στην Αμερική. Πιο πολλούς Έλληνες άκουγα στον Καναδά, παρά στην Ελλάδα.

ΕΡ.: Θα 'χεις κάνει και τις παρατηρήσεις σου γιατί οι Αθηναίοι δεν ενδιαφέρονται πια για το Θύμιο.

ΑΠ.: Τους κούρασα παιδί μου, έχω φτύσει αίμα στους τηλεοπτικούς σταθμούς να πηγαίνω και να λέω για το έργο μου, έχω δώσει ελεύθερες προσκλήσεις δεξιά-αριστερά σε ανθρώπους και δεν ήρθαν να δουν αυτή την παραστασάρα α λα Χόλιγουντ.

ΕΡ.: Ο βλάχος όμως είναι πονηρός;

ΑΠ.: Μα και να 'ναι πονηρός δεν υπάρχει πια καιρός...

ΕΡ.: Κώστα μου έχεις διηγηθεί πάλι για τον «Ελευθέρο Τύπο» τις μέρες της ανυπαρξίας στο αλκοόλ και τις μέρες της αποτοξίνωσης. Μετά την ώρα μηδέν πώς ξαναβρήκες τη ζωή;

ΑΠ.: Διαφορετική πολύ. Σ' αυτή τη φάση ανακάλυψα ότι όλα μετράνε κι έχουν την άξια τους. Στη δική μου εποχή έβαζα εύκολα υπογραφές όπου δεν έπρεπε κι όπου έπρεπε έδινα τα χέρια. Δεκαοκτώ παραγωγές μου είναι σε ξένα χέρια γιατί δεν φρόντισα να τις μαζέψω.

Μου είπε κάποτε ένας συνεργάτης μου: «Κώστα δεν έχουμε άλλα κιβώτια να μαζέψουμε τις ταινίες». Του λέω: «Κάφτες». Δεν ήξερα ότι θα γίνει η τηλεόραση κι ότι θα πάρουν τα πράγματα αξία. Έχω κάνει 173 ταινίες, τα κανάλια τις παίζουν συνέχεια και ποτέ δεν έβαλαν ένα τσεκ σ' ένα φάκελο για τον Χατζηχρήστο.

ΕΡ.: Είμαι περίεργη, όλοι αυτοί οι «φίλοι» που μάζευες, όταν έμενες στο ξενοδοχείο «Παρκ» κι έκανες αγώνα για την αποτοξίνωση, υπάρχουν;

ΑΠ.: Ούτε ένας. Ένα φιλαράκι έχω στην Πάτρα, τον Τάκη Ψημένο, τον Ανδρέα Μιχαήλ το σκηνοθέτη και τον Τώνη τον παιδικό μου φίλο που πηγαίναμε σχολείο στο Παγκράτι μαζί.

ΕΡ.: Δύσκολες εκείνες οι μέρες;

ΑΠ.: Με μια ρόμπα ανέβαινα στο δωμάτιο, με μια ρόμπα κατέβαινα στο σαλόνι. Τηλεφώνησε ο Καραμανλής όταν έμενα στο άλλο ξενοδοχείο: «Πώς είναι δυνατόν ο Χατζηχρήστος να μένει εκεί», είπε, και με μεταφέρανε στο «Παρκ». Εκεί γνώρισα τη Βούλα, τη σημερινή γυναίκα μου.

 

ΕΡ.: Με τη Βούλα έχετε 35 χρόνια διαφορά, δεν ζηλεύεις;

ΑΠ.: Να βρει ένα νεότερο να φύγει αν μπορεί, όμως ας βρει άλλο Χατζηχρήστο. Έχω μια ψυχάρα που όταν είχα κάποτε ένα πεντακοσάρικο για βενζίνα και το φύλαγα πώς και πώς, βγαίνοντας στη πόρτα του θεάτρου «Βέμπο» μου το ζητάει μια γυναικούλα, της το δίνω κι αφήνω τ' αυτοκίνητο στο δρόμο και πήγα στο ξενοδοχείο με τα πόδια.

ΕΡ.: Μια γυναίκα που ερωτεύεται ένα άνδρα τόσο μεγαλύτερο τι ερωτεύεται σ'αυτόν;

ΑΠ.: Λεν ξέρω, εσείς οι γυναίκες τα ξέρετε. Η Βουλίτσα τα 'ζησε όλα και μ' έβλεπε στο «Παρκ» που ερχότανε, στραβοπατημένο. Μια μέρα με πήγε στο ασανσέρ και της λέω «εσύ θα γίνεις γυναίκα μου» στα μεθυσμένα βέβαια, αλλά έγινε πραγματικότητα.

ΕΡ.: Από τις συζητήσεις μας κατά καιρούς έχω διαπιστώσει ότι δεν μπορείς να ξεχάσεις την Καίτη Ντιριντάουα. Γιατί;

ΑΠ.: Δεν μπορώ να ξεχάσω τον πόνο της να κάνει ένα παιδί, το πως με φρόντιζε για να με βάλει στη γραμμή κι εγώ να μην μπαίνω. Ήθελα ν' αρπάξω κι από δω κι από εκεί...

ΕΡ: Τώρα φλερτάρεις;

ΑΠ.: Ναι, λίγο πριν είπα στον  Τσοΰκα  στη  σκηνή, πρόσεξε στην τρίτη σειρά, αυτή είναι δική μου.

ΕΡ.: Ποιοι είναι καλοί ηθοποιοί σήμερα;

ΑΠ.: Το Λαζοπουλάκι έχει πάρει γραμμή από μένα, μ' αγαπάει και με λατρεύει. Νομίζω ότι είναι ο νέος Χατζηχρήστος.

ΕΡ: Ο Σπύρος Παπαδόπουλος;

ΑΠ.: Χαριτωμένο παιδί, είναι αυτός που έγινε από την μπίρα, ε, δεν μπορεί να μην αξίζει.

ΕΡ.: Εσύ από τι έγινες;  

ΑΠ.: Από νταηλίκι. Εγώ δεν έκανα μόνο το βλάχο. Χόρευα στο Βερντέν κλακέτες κι έκανα το γοκ και σειόταν η πλατεία.

ΕΡ:  Μοιραία   γυναίκα ποια είναι σήμερα;

ΑΠ.: Η Μαλβίνα μ' αρέσει. Είναι λεβέντισσα. Έκανε το νταηλίκι να γίνει τραγουδίστρια, ν' αρπάξει τα λεφτά των τραγουδιστών.  

 Ο ...Θύμιος του ελληνικού κινηματογράφου, Κώστας Χατζηχρήστος, με το συνάδελφο του Ντίνο Ηλιόπουλο σε μια από τις πάρα πολλές συνεργασίες τους στο σανίδι...

ΕΡ: Εχει καταγραφεί στην ιστορία η γνωριμία σου με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.Τον Ανδρέα Παπανδρέου τον γνώρισες;

ΑΠ.: Γνώρισα τον πατέρα του Γεώργιο Παπανδρέου. Είχαμε πάει να τον επισκεφτούμε μαζί με τον Φωτόπουλο στο Καστρί μια τραγική χρονιά για τα θέατρα. «Τρώει», μας είπε ο μοίραρχος και περιμέναμε. «Παιδιά μου τα λεφτά που έπρεπε να δώσω τα έδωσα στον Χορν, τον Μυράτ κι έναν άλλο», μας είπε. Ευχαριστούμε, εμείς δεν ανήκουμε εκεί, είπαμε και φύγαμε απ' το Καστρί.

ΕΡ.: Τον Ανδρέα, τον νυν πρωθυπουργό δεν τον γνώρισες, ποιο ρόλο δικό σου όμως θα του ανέθετες;

ΑΠ.: Του ξύπνιου, το βλαχάκι να κάνει δεν μπορεί ούτε τα έτσι ούτε τη σβελτάδα έχει.

ΕΡ: Μου κάνει εντύπωση που ο Καραμανλής, τότε το '50, ξέφυγε από Χορν κι από Μυράτ και είδε μακριά ότι στο Χατζηχρήστο θα επενδύσει η ελληνική κοινωνία.

ΑΠ.: Ο Καραμανλής έβλεπε τις ταινίες πριν τις δει ο λαός. Ερχόταν στο Φίνο, της παρακολουθούσε στη μικρή αίθουσα προβολών. «Μπράβο Φιλοποίμην», τον έλεγε πίνοντας καφέ, «καλή η ταινία» ή «δεν μ’ αρέσει αυτό»...

ΕΡ.: Γέλαγε ο πρόεδρος με τις ταινίες σου;

ΑΠ.: Συνήθως γέλαγε. Αν κάποια δεν του άρεσε έλεγε του Φίνου, τράβα του το αφτί του Χατζηχρήστου. Θυμάμαι για μια ταινία που είχα κάνει με τη Μάρθα Βούρτση, ο σκληρός άντρας, είχε πει: «Ο Χατζηχρήστος μόνο σκληρός άντρας δεν είναι». Έτσι είπε ο Καραμανλάρας κι είχε δίκιο. Ήταν καταστροφή η ταινία. Ο Πρόεδρος είναι παιδί του λαού, είχε ένστικτο, τα 'πιανε αυτά ακόμα και στον κινηματογράφο.

ΕΡ.: Τότε οι πολιτικοί πηγαίνανε στο θέατρο «Βέμπο», εδώ, στη φωτογραφία, τετ α τετ με τον Πρόεδρο.

ΑΠ.: Είχε αργήσει εκείνη την ημέρα και μόλις μπήκε του 'κανα παρατήρηση από τη σκηνή «μισή ώρα άργησε ο πρωθυπουργός», είπα.

ΕΡ.: Τότε οι πολιτικοί πήγαιναν στο θέατρο, σήμερα γιατί δεν πάνε;

ΑΠ.: Δεν ξέρω, μάλλον γιατί παίζουν αυτοί θέατρο, μόνοι τους.

Γεωργία Καρά.

ΕΛ. ΤΥΠΟΣ 5.3.1935