ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΕΚΤΟΜΗ

ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ  ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΕΚΤΟΜΗ

«ΟΜΗΡΟΙ» ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ

ΣΤΟΝ «ΑΕΡΑ» 3.100 ΑΙΤΗΜΑΤΑ

Μετέωροι παραμένουν χιλιάδες που αιτούνται άσυλο, καθώς οι υποθέσεις τους έχουν «παγώσει» αφού δεν υπάρχει πλέον αρμόδια Επιτροπή! Συγκλονίζει η μαρτυρία της Κριστίν η οποία ήρθε στην Ελλάδα για να αποφύγει την κλειτοριδεκτομή, έμεινε έγκλειστη σε Κέντρο Κράτησης, ενώ ζει με τον φόβο της σύλληψης, αφού κυκλοφορεί χωρίς έγγραφα

ΤΗΣ  ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΖΟΥΜΕΡΚΙΩΤΗ

katerinatz@pegasus.gr

Πάνω από 3.100 υποθέσεις που βρίσκονται στην Επιτροπή Προσφυγών καθυστερούν για διάστημα που ξεπερνά τον έναν χρόνο. Και αν μέχρι τον Δεκέμβριο η εξέταση τους γινόταν με αργούς ρυθμούς, πλέον οι διαδικασίες έχουν παγώσει, αφού δεν υπάρχει Επιτροπή αρμόδια να τις αναλάβει. Μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όσοι έχουν καταθέσει μεταγενέστερο αίτημα ασύλου, αφού δεν προβλέπεται να τους χορηγηθεί ειδικό δελτίο παραμονής.

«Χωρίς Χαρτιά δεν υπάρχεις. Δεν μπορείς να βρεις δουλειά, δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις», λέει η Κριστίν, που περιμένει από πέρυσι τον Μάρτιο να συζητηθεί η υπόθεση της. Πέραν αυτού, σύμφωνα με τους δικηγόρους της, η ιστορία της Κριστίν, που έφυγε από τη χώρα της για να μην υποβληθεί σε κλειτοριδεκτομή και βρέθηκε μέχρι και έγκλειστη στο Ελληνικό, αναδεικνύει και ένα δεύτερο πρόβλημα, τη διαφορετική αντιμετώπιση παρεμφερών υποθέσεων από την Υπηρεσία Ασύλου. Το πρόβλημα της μη ύπαρξης αρμόδιας Επιτροπής παραδέχθηκε και η διευθύντρια της Επιτροπής Προσφυγών, Ελένη Κουτρούμπα.

Μιλώντας στο «Έθνος της Κυριακής», διευκρίνισε ότι το ζήτημα αφορά τις παλαιές επιτροπές του Ν. 3907/2011 και όχι τις καινούργιες, που έχουν αναλάβει μετά τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για το Προσφυγικό, «που λειτουργούν κανονικά». Για την επίλυση του προβλήματος απαιτείται νομοθετική ρύθμιση, που δεν γνωρίζουμε πότε θα κατατεθεί. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν οι συγκεκριμένες Επιτροπές ολοκλήρωσαν τον βίο τους τον Σεπτέμβριο του 2015. Μέχρι τον Ιούλιο του 2016, δεν λειτουργούσαν, με αποτέλεσμα όλες οι υποθέσεις από 25.9.2015 έως 3.4.2016 να βρίσκονται σε εκκρεμότητα, Η επανασύσταση τους ήταν δύσκολη, καθώς μόλις τέσσερα άτομα ανταποκρίθηκαν.

«Συγκροτήθηκε τον Ιούλιο μόλις μία Επιτροπή, με διάρκεια μέχρι το τέλος του έτους. Από τις 3.500 υποθέσεις που εκκρεμούσαν, διεκπεραίωσαν 400», εξήγησε η διευθύντρια της Επιτροπής Προσφυγών. Τον Ιανουάριο μόλις 2 άτομα θέλησαν να συνεχίσουν, με αποτέλεσμα το έργο της Επιτροπής να μην μπορεί να προχωρήσει. Το πρόβλημα έχει άμεσες επιπτώσεις στους προσφεύγοντες και ιδιαίτερα σε αυτούς που έχουν καταθέσει μεταγενέστερο αίτημα ασύλου.

«Γολγοθάς».

Μια τέτοια περίπτωση είναι η Κριστίν (το όνομα δεν είναι πραγματικό, τα στοιχεία της βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας). Έφυγε από την Κένυα το 2008, για να μην υποβληθεί σε κλειτοριδεκτομή. Το αίτημα ασύλου απορρίφθηκε. Μην έχοντας χαρτιά, την έκλεισαν στο Κέντρο Κράτησης Ελληνικού, όπου παρέμεινε κάτω από άθλιες συνθήκες για σχεδόν 5 μήνες. Αφέθηκε ελεύθερη όταν υπέβαλε μεταγενέστερο αίτημα ασύλου, που επίσης απορρίφθηκε. Και τώρα, εδώ και έναν χρόνο, βρίσκεται στον αέρα, περιμένοντας να συζητηθεί η προσφυγή της. «Φοβάμαι συνεχώς μη με κλείσουν πάλι μέσα. Όταν βλέπω αστυνομικό, φεύγω από την άλλη πλευρά» , λέει. Το μόνο χαρτί που έχει στη διάθεση της γράφει ότι η προσφυγή της θα συζητιόταν την 1η Μαρτίου 2016. Όμως αυτό, δεν έγινε ποτέ. «Άντε να με πιστέψουν», λέει.

Η Κριστίν περιγράφει τα γεγονότα που την ανάγκασαν να φύγει από την Κένυα. Οι γονείς της είχαν καεί ζωντανοί, καθώς μετά τις εκλογές του 2007 σημειώθηκε έξαρση φυλετικών συγκρούσεων και πολύνεκρες ταραχές. «Εγώ ανήκω στη φυλή Kikuyu. Η οργάνωση Mungiki αναγκάζει τις γυναίκες της φυλής μου να κάνουν κλειτοριδεκτομή. Μας απειλούσαν και φύγαμε με τους γονείς μου για τη Μομπάσα», εξηγεί. Η ίδια δεν ήθελε να υποβληθεί στην επέμβαση. «Όμως είμαστε υποχρεωμένες. Αν θέλεις να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, δεν έχεις επιλογή. Φοβόμουν. Η επέμβαση δεν γίνεται σε νοσοκομείο. Μπορούν να σ' την κάνουν στο δάσος, οπουδήποτε, χωρίς κανόνες υγιεινής», διηγείται. «Αποφάσισα να φύγω και να μην ξαναγυρίσω», σημειώνει.

Ερχόμενη στην Ελλάδα, δεν ήξερε τι να κάνει. «Πήγα στην Κατεχάκη και έκανα αίτημα ασύλου. Το απέρριψαν και μου είπαν να βρω έναν δικηγόρο και να κάνω προσφυγή», υποστηρίζει.

Η χειρίστρια της υπόθεσης, αν και δέχθηκε τους λόγους για τους οποίους αναγκάστηκε να αφήσει τη χώρα της, ήταν αρνητική. Σύμφωνα με τα στοιχεία που επικαλέστηκε, οι Αρχές της Κένυας έχουν αρχίσει να προστατεύουν τις γυναίκες από την κλειτοριδεκτομή και οι Mungiki δεν έχουν πλέον σημαντική δράση στη Μομπάσα. Ωδ εκ τούτου, θεωρήθηκε ότι η Κριστίν δεν κινδυνεύει. «Θεωρώ ότι τα συγκεκριμένα στοιχεία δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Άλλωστε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, με οδηγία της, εξηγεί ότι η πρακτική του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων εξακολουθεί να υπάρχει, ακόμη και σε κράτη που έχει ποινικοποιηθεί», υποστηρίζει η κυρία Λουκαΐδη, δικηγόρος της οργάνωσης «Αίτημα». Συμφωνά με αναφορές που επικαλείται, το φαινόμενο συνεχίζεται στην Κένυα.

Συνθήκες κράτησης.

Την ίδια ώρα, η δικηγόρος σημειώνει ότι άλλες γυναίκες με παρεμφερείς ιστορίες παίρνουν άσυλο από τις ελληνικές Αρχές. «Σε μία ανάλογη περίπτωση, η μόνη διαφορά ήταν ότι στηρίξαμε την αιτούσα από την αρχή. Ωστόσο πολλοί δεν έχουν βοήθεια. Τα αιτήματα θα πρέπει να εξετάζονται πιο προσεκτικά. Σε τέτοιες δε περιπτώσεις, θεωρώ ότι θα έπρεπε να υπάρχει ιδιαίτερη μεταχείριση. Όμως πολλές φορές, βλέπουμε ότι τα αιτήματα απορρίπτονται ελαφρά τη καρδία», παρατηρεί. Παράλληλα, εκφράζει την αντίρρηση της με την κατάργηση της συνέντευξης στις Επιτροπές Προσφυγών. «Μετά το 2013, είναι προαιρετική. Η διαδικασία δεν παρέχει τα απαιτούμενα εχέγγυα», σχολιάζει. Η απόρριψη του αιτήματος ασύλου βρήκε την Κριστίν απογοητευμένη. «Νόμιζα ότι είχα βρει ησυχία και ειρήνη. Το όνειρο μου σκοτώθηκε εκείνη την ημέρα», εξομολογείται.

Λίγο καιρό μετά, την έπιασαν -«για χαρτιά», όπως λέει- και την έβαλαν στο Κέντρο Κράτησης Ελληνικού. «Με συνέλαβαν στις 25.6.2015 και με άφησαν στις 14.11.2015. Δεν ήξερα ότι χωρίς χαρτιά μπορούν να σε κρατήσουν τόσο καιρό. Δηλαδή αν κάνεις κάτι πολύ κακό, για πόσο καιρό σε έχουν μέσα;», λέει. Οι συνθήκες κράτησης ήταν πολύ σκληρές.

Αγωνία δίχως τέλος.

«Τα πράγματα δεν έφταναν για όλους, ούτε το φαγητό. Αν πονάς, δεν έχουν παυσίπονο. Στο νοσοκομείο σε πάνε μόνο αν είσαι σε κώμα. Τον χειμώνα δεν υπήρχε κρύο νερό. Οι κουβέρτες μας προκαλούσαν φαγούρα. Μας είχαν σαν πεταμένους», σημειώνει. Στον χώρο ξεσπούσαν καθημερινά φασαρίες μεταξύ των κρατουμένων. «Σε έναν χώρο με τέτοιες συνθήκες και χωρίς να ξέρεις πότε θα φύγεις, όλα τα προβλήματα μεγαλώνουν. Και τσακωνόμασταν καθημερινά», διηγείται. Το μεγαλύτερο της όμως παράπονο αφορά στους αστυνομικούς. «Μας κοίταζαν σαν να σκοτώσαμε κάποιον. Εμείς ήμασταν μέσα για χαρτιά. Τίποτε άλλο», λέει. Όταν την άφησαν ελεύθερη, κατέθεσε μεταγενέστερο αίτημα ασύλου. Σε αυτήν τη διαδικασία, ο αιτών πρέπει να υποβάλει νέα και ουσιώδη στοιχεία, ενώ δεν του χορηγείται δελτίο παραμονής. «Ουσιαστικά προσκομίσαμε στοιχεία και εκθέσεις που δείχνουν ότι η κατάσταση στην Κένυα εξακολουθεί να είναι επικίνδυνη στο θέμα της κλειτοριδεκτομή», λέει η κυρία Λουκαΐδη. Το αίτημα απορρίφθηκε εκ νέου και υπέβαλαν προσφυγή. Πλέον, η Κριστίν βρίσκεται στον αέρα, καθώς περιμένει να συγκροτηθεί η Επιτροπή Προσφυγών και να ασχοληθεί με το αίτημα της. Στο μεταξύ, φοβάται μην τη συλλάβουν και πάλι. «Βλέπω αστυνομικό στον δρόμο και κρύβομαι μη με συλλάβει. Αλλά κανένας δεν σκέφτεται ότι δεν θα δεχόμουν να μείνω κρατούμενη τόσον καιρό, αν δεν φοβόμουν επιστροφή στην Κένυα», καταλήγει.

ΣΤΕΡΗΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

«Οι αιτούντες έχουν μείνει χωρίς χαρτιά. Το γεγονός αυτό τους εκθέτει  σε κίνδυνο και τους στερεί στοιχειώδη δικαιώματα», εξηγεί η Αγγελική Λουκαΐδη, δικηγόρος της οργάνωσης «Αίτημα», που παρέχει συμβουλευτική και νομική συνδρομή σε αιτούντες άσυλο. Η ίδια θεωρεί επιβεβλημένο να υπάρξει κάποια ρύθμιση για όσους υπάγονται σε αυτή την κατηγορία, μέχρι την τακτοποίηση της υπόθεση τους.

"ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"