ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Ο... «Μιζέριας»...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ο... «Μιζέριας»...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Βουτηγμένος στο αχαλίνωτο ψέμα, ο ΣΥΡΙΖΑ (κυβέρνηση και κόμμα) αγωνιά να καλύψει το γεγονός ότι έχει συμφωνήσει και υπογράψει όσα του ζήτησαν οι αποικιοκράτες των Βρυξελλών, για νέο Μνημόνιο και Αρμαγεδδώνα αντιλαϊκών μέτρων.

Τα πάντα ξεπούλησαν προκειμένου να τους κρατήσουν οι ξένοι κατακτητές στην εξουσία. Συνεχιστές των Κουίσλινγκς, χειρότεροι από τους παλαιούς, προσκυνούν τους κατακτητές. Και ήταν εμετική η εικόνα του Τσίπρα, την ώρα που οι πολίτες σιτίζονται στα σκουπίδια χάριν της «ευρωπαϊκής προοπτικής», να παραθέτει βασιλικό δείπνο στον Γκάμπριελ και στην παρέα του σε ψαροταβέρνα στον Πειραιά, με καπνιστό ξιφία, συναγρίδες, χταπόδια και άλλα αριστοκρατικά εδέσματα. Σπαταλά, δηλαδή, τα χρήματα η κυβέρνηση, όπως λέει ο «τζιτζιφιόγκος» Ντάισελμπλουμ, σε ποτά και φαγητά! Για… γυναίκες δεν έγινε λόγος! Νομίζει, άραγε, ο Αλέξης ότι με αυτήν την επίδειξη χλιδής θα αλλάξει τις διαθέσεις του Βερολίνου και των Βρυξελλών; Είναι τόσα τα καθημερινά ψεύδη της κυβέρνησης προκειμένου να «χρυσώσει» τη νέα φορολογική καταιγίδα, ώστε δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα. Τα πάντα στα χέρια των ξένων κατακτητών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει κάποιους παλαιούς εξωμότες του ΚΚΕ που, για να σώσουν το τομάρι τους, πέρασαν στην υπηρεσία του Μανιαδάκη και της τότε Υπηρεσίας Διώξεως Κομμουνισμού της Γενικής Ασφάλειας. Φυσικά, δεν μιλάμε για τους τίμιους αγωνιστές που συκοφαντήθηκαν από τις ίδιες τις ηγεσίες του Κομμουνιστικού Κόμματος, και τους αποκατέστησαν κατόπιν εορτής, μετά την παρέλευση δεκαετιών. Αναφερόμαστε σε εκείνους που αποδεδειγμένα εξαργύρωσαν τις συνειδήσεις τους και έγιναν όργανα της Ασφάλειας.

Αλλά, αλήθεια, τι σόι «Αριστερά» είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Στις τάξεις του υπάρχουν κάποιοι που κάποτε ήταν «κομμουνιστές» και έπειτα έγιναν «σοσιαλδημοκράτες» ακαθόριστου τύπου. Αφού πέρασαν ένα διάστημα στο ΚΚΕ εσωτερικού και δεν ικανοποίησαν τις επιδιώξεις τους, εντάχθηκαν στο «βρώμικο ΠΑΣΟΚ» και πήραν την κατρακύλα. Πάμπλουτοι «αριστεροί» –λόγω μόδας– καλλιεργούν έναν ακατάληπτο σουρεαλισμό, συνήθως άγνωστο πέραν των δέκα ατόμων, μείγμα αναρχισμού και πλουτοκρατίας. Προστατεύουν τα «ρετάλια των Εξαρχείων» κι έχουμε άλλους, παιδιά εύπορων οικογενειών, που η όλη «αγωνιστική» τους δραστηριότητα εξαντλείται σε κάποιες φοιτητικές «καταλήψεις», αλλά απώτερος στόχος τους ήταν ο εύκολος πλουτισμός. Κι έτσι μεταβάλλονται σε άχρηστους αλλά και επικίνδυνους ανθρώπους. Κι αφού δεν είναι ούτε κομμουνιστές ούτε σοσιαλδημοκράτες ούτε ιδεολόγοι αναρχικοί ούτε δημοκράτες, έγιναν ΣΥΡΙΖΑ. Μια «ταμπέλα» που «κολλάει παντού». Διότι δεν τους ενδιαφέρουν οι ιδέες αλλά το χρήμα και η εξουσία. Αδιαφορούν εάν δεν μείνει τίποτε όρθιο σε αυτόν τον τόπο, αφού οι ίδιοι δεν κατόρθωσαν να είναι τίποτα. Έτσι ικανοποιούν τον ψυχικό τους μηδενισμό. Εάν υφίστανται κάποιες εξαιρέσεις, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Από τη «δικτατορία του προλεταριάτου» φθάσαμε στη δικτατορία μιας χούφτας πολιτικάντηδων. Ο Λένιν έλεγε: «Το προλεταριάτο έχει ανάγκη από την αλήθεια, και δεν υπάρχει τίποτα πιο επιζήμιο για την υπόθεσή του από το ψέμα…». Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί το αχαλίνωτο ψέμα σε βάρος του προλεταριάτου. Τον καιρό που ο Νίκος Κοτζιάς ήταν «δογματικός» κομμουνιστής, σχολιογράφος του «Ριζοσπάστη», είχε έλθει σε μια αντιπαράθεση με τον αλησμόνητο Μάριο Πλωρίτη. Αφορμή ήταν, το 1980, η πολωνική κρίση. Ο Πλωρίτης σε άρθρο του στο «Βήμα» αναφερόταν στις εξεγέρσεις της Ανατολικής Γερμανίας το 1953, της Ουγγαρίας το 1956, της Τσεχοσλοβακίας το 1968 και της ίδιας της Πολωνίας το 1968, το 1970 και το 1976, με την αιματηρή της κατάπνιξη. Τότε, λοιπόν, ο Νίκος Κοτζιάς, ως «απάντηση» στα γεγονότα που εξέθετε ο αρθρογράφος του «Βήματος», σημείωνε: «Το λάθος του Μάριου Πλωρίτη είναι ότι οι Κομμουνιστές δεν λένε ψέματα ούτε διαστρεβλώνουν»! Πώς, αλήθεια, από τη δογματική εκείνη θέση, ο Κοτζιάς κατέληξε να γίνει υπουργός σε κυβέρνηση που έχει μεταβάλει το ψέμα σε δόγμα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταγραφεί στην Ιστορία ως το κόμμα που δολοφόνησε την Αριστερά. Καμία δεξιά κυβέρνηση, ούτε το καθεστώς των «Απριλιανών» το 1967, δεν κατόρθωσε να καταφέρει σε αυτήν την παράταξη το θανάσιμο πλήγμα που επέφερε ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του. Έκαναν την Αριστερά, για τις μάζες, παντελώς αναξιόπιστη και την ευτέλισαν ανεπανόρθωτα. Είναι άγνωστο πόσα χρόνια θα περάσουν για να τολμήσουν οι ψηφοφόροι να εμπιστευθούν ξανά τις τύχες της χώρας σε κόμμα που θα χρησιμοποιήσει αριστερή ταμπέλα. Όταν το 1945 η Ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ αποκήρυξε τον Άρη Βελουχιώτη (επειδή παράκουσε τη «γραμμή» του κόμματος και δεν απεδέχθη τη Συμφωνία της Βάρκιζας), τον ανέφερε υποτιμητικά με το προσωνύμι «Μιζέρια». Ο Τσίπρας θα μείνει στην Ιστορία ως νέος «Μιζέριας», επειδή καταδίκασε τον λαό στη… μιζέρια.

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται και ανθελληνικό κόμμα, αφού η ανερμάτιστη νεολαία του είχε το θράσος να ζητήσει να καταργηθούν στα σχολεία οι παρελάσεις και η προσευχή. Και είδαμε σημαιοφόρο νεαρή Αφγανή, με μαντίλα, να κρατά την ελληνική σημαία στη μαθητική παρέλαση. Έως πού θα φθάσει, άραγε, ο αφελληνισμός της νεολαίας από τους «προοδευτικούς» εξωμότες της Αριστεράς; Έως πού θα φθάσει αυτή η σήψη και η παρακμή; Η πολιτική ατμόσφαιρα αναδίδει αποπνικτικές αναθυμιάσεις ηθικής σήψεως. Διότι αντιλήψεις σαν αυτές της τυχοδιωκτικής, αστοιχείωτης νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος είναι αντισυνταγματικές, ανθελληνικές, και θα έπρεπε να καταδικαστούν από τους πάντες. Δεν θα παραδώσουμε την Ελλάδα σε «εκσυγχρονιστές τζιχαντιστές».

Ας επανέλθουμε, όμως, στο προηγούμενο θέμα, για την πολιτική του Τσίπρα. Εδώ, έχει αυτοκαταλυθεί το κράτος και ο λαός έχει τεθεί στο περιθώριο. Όπως έχει τονίσει και ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Βασ. Νικόπουλος, το Σύνταγμα για πρώτη φορά στην Ιστορία του τόπου μας γνώρισε τέτοια περιφρόνηση και η συνταγματική εκτροπή είναι ξεκάθαρη. Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να λέγεται «αριστερός», αλλά έγινε εντολοδόχος της «τρόικας», υπηρέτης του αγύρτη Σόιμπλε, υποστηρικτής του εκτρώματος της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, και απεδέχθη ανερυθρίαστα όλα τα βάρβαρα μέτρα πλήρους φτωχοποίησης των πολιτών. Αποδέχθηκε, χωρίς αιδώ, ακόμα και τις κατασχέσεις, τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας. Ποιος είπε σε αυτόν τον «αριστερό» κύριο ότι οι έλληνες πολίτες θέλουν να ζουν στη μιζέρια και στην αθλιότητα που απαιτούν οι Γερμαναράδες; Ποιος του είπε ότι η ελληνική κοινωνία έπρεπε να διαλυθεί χάριν των γαλλογερμανικών τραπεζών και της ευρωλαγνείας εξωνημένων πολιτικών, «Αριστεράς», «Δεξιάς» και των ενδιάμεσων οπερετικών κομματιδίων; Ποιος του είπε ότι έπρεπε να καταρρεύσει η Ελλάδα για να βρίσκεται, με απάτη, στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτός που μετέτρεψε το «όχι» του λαού, κατά το δημοψήφισμα, σε «Ναι» είναι καιρός να πάει σπίτι του. Αρκετά ξεγέλασε και ταλαιπώρησε τους προδομένους ψηφοφόρους.

«Ούτε Τσίπρας ούτε Μητσοτάκης». Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα τώρα. Οι εξωμότες «Αριστεράς» και «Δεξιάς» προκαλούν αγανάκτηση. Η ψυχή της πλειοψηφίας του λαού δεν τους θέλει. Οι πολίτες, όλων των ιδεολογικών τάσεων, αισθάνονται προδομένοι. Ο πολιτικός κόσμος έχει παρακμάσει ως σύνολο. Και αποτελεί κατάντημα του όλου συστήματος να κυβερνούν ή να ετοιμάζονται να κυβερνήσουν «εξωμότες» της μιας ή της άλλης παράταξης. Ακραιφνείς ιδεολόγοι δεν υπάρχουν πλέον. Εάν υπήρχαν, θα έβγαζαν τη χώρα από το γκέτο της Ευρωπαϊκής Ένωσης του Δ’ Ράιχ και θα επανέφεραν το εθνικό μας νόμισμα. Μόνο ακραιφνείς ιδεολόγοι μπορούν να έχουν εθνική αξιοπρέπεια. Οι εξωμότες, οιουδήποτε χρώματος, εξαγοράζουν ιδεολογίες και αρχές για να βρίσκονται στην εξουσία, στηριζόμενοι από ξένους πάτρωνες. Η δουλεία και ο εκβιασμός που επιβάλλουν οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών πρέπει να πάρουν τέλος. Και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να καταργηθεί. Όπου πήγε, ζήτησε μείωση μισθών και συντάξεων, απολύσεις, αύξηση φόρων, ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ και δημιούργησε εξαθλίωση των πληθυσμών. Εξήντα χρόνια από τη δημιουργία της συμμορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κοινή είναι η πεποίθηση των πολιτών όλων των χωρών –τουλάχιστον του Νότου– ότι: Αυτή η «εκσυγχρονισμένη» δικτατορία της Γερμανίας πρέπει να πάρει τέλος, διαφορετικά θα ξεσπάσουν επαναστάσεις. Αυτό πρέπει να διακηρύξει ο «Μιζέριας» του ΣΥΡΙΖΑ, εάν του έχει απομείνει κάποιο ίχνος έστω του παλιού του εαυτού, που ο ίδιος τον πρόδωσε.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ