Ο Σημίτης ζημίωσε την Ελλάδα όσο κανένας άλλος πολιτικός

Ο Παναγιώτης Κατσάρος, πρώην υφυπουργός Γεωργίας και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αποκαλύπτει με στοιχεία στο βιβλίο του

Ο Σημίτης ζημίωσε την Ελλάδα όσο κανένας άλλος πολιτικός

Υπονόμευσε ανεπανόρθωτα την οικονομία - Είναι όλα έτοιμα για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, έγραφε σε άρθρο του στην «Καθημερινή» στις 2 Νοεμβρίου 2011

Τις τεράστιες ευθύνες του Σημίτη για την επτάχρονη τραγωδία που ζει η χώρα και ο ελληνικός λαός αποκαλύπτει ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (1977 – 1989) και υφυπουργός Γεωργίας (1982 – 1984) Πάνος Κατσάρος, με συγκλονιστικά στοιχεία που παραθέτει στο βιβλίο του «Τι συνέβη στην Ελλάδα – Και τώρα τί;».

«Η κυβέρνηση νόθευσε τα στοιχεία για την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη και πλήρωσε αδρά τις μεθοδεύσεις αυτές (κυκλοφόρησε η φήμη ότι και η εκπρόσωπος της Goldman Sachs Άντυ αμείφθηκε με 100 εκατ. δολάρια), για να επιτύχει έναν στόχο που λειτούργησε καταστρεπτικά για την οικονομία της χώρας μας. Το Swap αγόρασε η Εθνική Τράπεζα το 2005, με εξόφλησή του, κατά τις πιο αξιόπιστες πληροφορίες, μέχρι το 2039», γράφει.

Εκτιμά ότι «η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη από τον Σημίτη, και με τον τρόπο που έγινε, είναι η χειρότερη οικονομική επιλογή από τη σύσταση του νέου Ελληνικού Κράτους». Και υποστηρίζει ότι «ο Σημίτης ζημίωσε την Ελλάδα όσο κανένας άλλος πολιτικός από τη μεταπολίτευση του 1974 και είναι ο κύριος υπαίτιος της σημερινής κατάστασης».

Ο κ. Παν. Κατσάρος αποκαλύπτει ότι ο Σημίτης ήταν υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Σε ολοσέλιδο άρθρο του στις 2/11/2011 στην «Καθημερινή», που ευθυγραμμιζόταν με την εκβιαστική τακτική Μέρκελ και Σαρκοζί, τόνιζε ότι όλα είναι έτοιμα για την έξοδο της Ελλάδας!

Αυτά ως μια πρόγευση του βιβλίου του Παναγιώτη Κατσάρου, από το οποίο παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα.

Πώς έφτασε η Ελλάδα στην κατάσταση του 2009;

Η στρεβλή πορεία της οικονομίας κατέληξε αδιέξοδη επί κυβερνήσεων Σημίτη (1996-2004), οι οποίες ενέταξαν την Ελλάδα στην ευρωζώνη με ψεύτικα στοιχεία, πολύ υψηλή ισοτιμία της δραχμής και όχι μόνο δεν πήραν τα απαραίτητα μέτρα προσαρμογής, αλλά έκαναν το εντελώς αντίθετο. Η μετατροπή του ελληνικού δημοσίου χρέους, που το 2001 ήταν κατά 75% σε δραχμές, στο σκληρό ευρώ, επιδείνωσε δραματικά τον πραγματικό όγκο του δανεισμού και την εξόφλησή του. Με την πολιτική τους οι κυβερνήσεις Σημίτη, αφαίρεσαν τις οικονομίες των πολιτών και μείωσαν τα αποθέματα των ασφαλιστικών ταμείων, μέσω του μηχανισμού του χρηματιστηρίου. Παράγγειλαν πανάκριβο, συχνά ελαττωματικό, πολεμικό υλικό κυρίως στα γερμανικά εργοστάσια. Πολλές άλλες αβελτηρίες και σκοπιμότητες χαρακτηρίζουν την πολιτική Σημίτη. Όπως οι αλόγιστες δαπάνες για την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων, οι γνωστές «μίζες» υπουργών και στελεχών του, η υπερχρέωση του δημοσίου και των ιδιωτών, η πρωτοφανής διαφθορά, η οποία σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια έφθασε σε τριτοκοσμικά επίπεδα.

Από το 1996 μέχρι την 29/6/2015, που επιβλήθηκε αναπόφευκτα ο έλεγχος κεφαλαίων, το ελληνικό κράτος δανειζόταν εκατοντάδες δισ. σε σημερινής αξίας ευρώ, μεγάλο μέρος των οποίων περιήλθε στους διαπλεκόμενους και φοροφυγάδες, που «νόμιμα» ή παράνομα, με τη συνεργασία ή την ανοχή των κυβερνώντων, τα διοχετεύουν στο εξωτερικό. Ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος στηρίζει τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα και συγχρόνως εξυπηρετεί το τερατώδες δημόσιο χρέος, δεν είναι πλέον σε θέση να ανταποκριθεί, ούτε στο ελάχιστο, στα βάρη του.

Η ισοτιμία της Ένταξης

Η Κυβέρνηση «πέτυχε» τελικά στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που συνεδρίασε στις 20/6/2000 στην Πορτογαλία, η ισοτιμία δραχμής-ευρώ να «κλειδώσει» στο 340,75 προς 1, δηλαδή στην τιμή που είχε η δραχμή πριν την υποτίμηση της 13/3/1998! Ο Σημίτης ανήγγειλε θριαμβευτικά τη νέα ισοτιμία, ως απόδειξη ότι οι εταίροι μας δέχτηκαν τη δραχμή ως ισχυρό νόμισμα. Αν όμως η δραχμή συνδεόταν με το ευρώ έστω με 1 προς 360, που κυμαινόταν τότε, ή πολύ καλύτερα 1 προς 400, η σημερινή θέση της χώρας μας θα ήταν διαφορετική. ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΟΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΥΨΗΛΗ ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ. Οι ξένοι επενδυτές, πληροφορημένοι, περίμεναν τη νέα ακριβή δραχμή για να επανεξαγάγουν τα κεφάλαιά τους, κερδίζοντας από τις διακυμάνσεις των δεικτών του χρηματιστηρίου και της δραχμής τεράστια ποσά εις βάρος των Ελλήνων επενδυτών και της Εθνικής Οικονομίας. (Άλλη αρνητική εξέλιξη για την Οικονομία της χώρας μας.)

Πριν την ένταξή μας στο ευρώ (το 2001), τα ελλείμματα άρχισαν και πάλι να διογκώνονται, για το λόγο αυτό η Goldman Sachs βοήθησε την κυβέρνηση Σημίτη «να καμουφλάρει» τα χρέη με το περίφημο Swap της εκπροσώπου της Άντυ Λουδιάδη. Το «Swap» ήταν μάλλον 2,8 δισ. ευρώ, αλλά σύμφωνα με άλλες πηγές 4 δισ. Υπάρχουν πολλές εκτιμήσεις ως προς το ύψος και την πληρωμή του. Με πρόσφατη δήλωση, πρώην στελεχών της ΕΣΥΕ, το swap βαρύνει το δημόσιο χρέος με τουλάχιστον 21 δισ. ευρώ! Η Ελληνική Κυβέρνηση νόθευσε τα στοιχεία για την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη και πλήρωσε αδρά τις μεθοδεύσεις αυτές (κυκλοφόρησε η φήμη ότι και η Άντυ αμείφθηκε με 100 εκατ. δολάρια), για να επιτύχει έναν στόχο που λειτούργησε καταστρεπτικά για την οικονομία της χώρας μας. Το Swap αγόρασε η Εθνική Τράπεζα το 2005, με εξόφλησή του, κατά τις πιο αξιόπιστες πληροφορίες, μέχρι το 2039.

Η κυβέρνηση Σημίτη χρέωνε τη χώρα με την αγορά πανάκριβου στρατιωτικού υλικού και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ αφαιρούσε κατά τους μετριότερους υπολογισμούς το 75% ενός τότε ετησίου ΑΕΠ, από τους Έλληνες αποταμιευτές, μέσω του μηχανισμού του χρηματιστηρίου, την άνοδο του οποίου ενίσχυσε με κάθε τρόπο. Την ίδια εποχή η Γερμανία, κύριος παίκτης στη σκακιέρα του ευρώ, έκανε εντελώς το αντίθετο. Όλος ο διεθνής οικονομικός τύπος αναφέρεται πλέον στο «ντάμπιν» της Γερμανίας σε βάρος των άλλων εταίρων, με μειώσεις συντάξεων, καθήλωση των μισθών για μία πενταετία, εφαρμογή αντιεργατικών ρυθμίσεων και συγχρόνως την πίεση προς τους άλλους εταίρους να ενταχθούν στο ευρώ με υψηλές ισοτιμίες των νομισμάτων τους.

Μόνο η Ελλάδα ζημίωσε από την ένταξή της στην ΕΟΚ. Οι ζημιές της διογκώθηκαν από την εισαγωγή του ευρώ την 1/1/2002, για να καταλήξουν στην κρίση του 2009 και στη σημερινή τραγική κατάσταση.

Κλειδί: η ισοτιμία δραχμής – ευρώ

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι, με τις συνθήκες που υπήρχαν το 2001, Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ και μάλιστα με τεχνάσματα που δυσχέραιναν τη θέση της και με την υψηλή ισοτιμία της δραχμής (340,75 προς 1 ευρώ). Η υψηλή ισοτιμία είναι ο πρώτος καθοριστικός παράγων-κλειδί για τη μετέπειτα πορεία της χώρας. Αποτρέπει κάθε προσπάθεια προσαρμογής της οικονομίας στις ανταγωνιστικές πιέσεις.

Ο ιδιωτικός δανεισμός έφθανε το 2008 στα 230-240 δισ. ευρώ από 25-30 δισ. που ήταν το 1999! Ο δημόσιος δανεισμός της Ελλάδας στην περίοδο 2000-2008 ήταν συνολικά, κατά τους μετριότερους υπολογισμούς, 200 δισ. σημερινά ευρώ. Ένα μέρος του δανεισμού εξυπηρετούσε το δημόσιο χρέος, ενώ το μεγαλύτερο προσθέτονταν σ’ αυτό.

Το ευρώ για την ελληνική οικονομία θυμίζει το μύθο του Αισώπου: «Μια γάτα είχε βρει μια λίμα και την έγλειφε συνεχώς, πίνοντας το αίμα της με ευχαρίστηση, γιατί νόμιζε ότι το αίμα το βγάζει η λίμα». Η ΛΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ και η γάτα οι καταναλωτές, που απολαμβάνουν τα φθηνά εισαγόμενα αγαθά του ευρώ, πίνοντας το αίμα της ελληνικής οικονομίας, το δικό τους αίμα.

Ευρώ και κρίση 2009-2016

Αυτοί που ενέταξαν τη χώρα μας στην ευρωζώνη δεν σκέφτηκαν ότι η ένταξη είναι όχι μόνο οριστική, αλλά ότι και δεν επιδέχεται απολύτως καμία διόρθωση στην πορεία της οικονομίας της μέσα στο ευρώ. Ότι η άστοχη ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη θα ακολουθεί αυτή τη στρεβλή πορεία, που όχι μόνο θα συνεχίζεται, αλλά και θα επιδεινώνεται. Όπως τονίσθηκε, βασικό μειονέκτημα της ένταξης ήταν η πολύ υψηλή ισοτιμία της δραχμής. Ο συσχετισμός αυτός είναι οριστικός, αμετάκλητος και δεν επιδέχεται παρέμβαση. Το μόνο όπλο άμυνας της Ελλάδας μέσα στην ευρωζώνη είναι ο αποπληθωρισμός, που είναι υποχρεωτικά συνδεδεμένος με μέτρα λιτότητας, τα οποία οδηγούν σε κρίση την οικονομία και συνακόλουθα σε πολύ υψηλή ανεργία.

Η Ελλάδα εντάχθηκε στην ευρωζώνη με πολύ υψηλή ισοτιμία του νομίσματός της, σε οικονομικό κλίμα αλόγιστης διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, μεγάλης συρρίκνωσης των ιδιωτικών αποταμιεύσεων και τεράστιας αύξησης του ιδιωτικού και δημοσίου δανεισμού.

Μήπως λοιπόν η Ελλάδα πρέπει να φύγει από την ευρωζώνη με οποιοδήποτε τίμημα; Η απάντηση είναι ότι το τίμημα ενός Grexit θα ήταν πολύ βαρύ και ο ελληνικός λαός δεν θα είχε ούτε τη διάθεση ούτε τη δυνατότητα να το υποστεί. Εξάλλου οι εταίροι της ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι ΗΠΑ, οι άλλες χώρες του κόσμου και όλοι οι εμπλεκόμενοι στον ελληνικό δανεισμό, μας το απαγορεύουν απολύτως και έχουν πάρει τα μέτρα τους. Πρώτιστα, για να μη χάσουν τα χρήματα που μας δάνεισαν, ύστερα από μία άτακτη χρεοκοπία, που πιθανότατα θα επακολουθήσει με την επάνοδο στη δραχμή, και ακόμη για τις πολύ μεγάλες αναταράξεις, οι οποίες θα προκληθούν στις οικονομίες τους. Δυστυχώς από τον πάτο του πηγαδιού, όπου μας έριξε ο Σημίτης με το ευρώ, ούτε μπορούμε, ούτε μας αφήνουν να βγούμε.

Ο Σημίτης είναι ο κύριος υπεύθυνος για εδώ που φτάσαμε

Ο Κ. Σημίτης, σε αντίθεση με τους Α. Παπανδρέου και Κ. Μητσοτάκη, υστερούσε σε έκφραση και ποιότητα λόγου. Τον Ιανουάριο του 1996, έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας, ιδιότητα που διατήρησε μέχρι τον Μάρτιο του 2004 (ρεκόρ συνεχόμενης πρωθυπουργικής θητείας 8 ετών και 2 μηνών). Τότε πήρε και το όνομα «του αρχιερέα της διαπλοκής». Ήταν η εποχή που ο Τύπος τον διαφήμιζε με τη μέγιστη δυνατή ένταση, ενώ οι καναλάρχες και εκδότες πλούτιζαν στα δημόσια έργα και στο χρηματιστήριο. Η διαφθορά επί κυβερνήσεως Σημίτη, σύμφωνα με τη «Διεθνή Διαφάνεια», ξεπέρασε και εκείνη των χωρών του τρίτου κόσμου.

Ο Σημίτης, ως πρωθυπουργός, με τις συνεχείς παραποιήσεις των οικονομικών στοιχείων, εμφανιζόταν ότι ασκεί επιτυχημένη πολιτική και διακήρυττε προπαγανδιστικά το μύθο «της ισχυρής Ελλάδας». Συγχρόνως, με αλλοιωμένα στοιχεία, κάλυπτε μερικά τους όρους ένταξης στην ευρωζώνη, ανατιμώντας συγχρόνως τη δραχμή. Και όχι μόνο δεν πήρε μέτρα για την προετοιμασία της χώρας, αλλά εξασθένισε και υπερχρέωσε την οικονομία. Αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να χάσει και τα τελευταία ίχνη ανταγωνιστικότητας των προϊόντων της. Μετά την απώλεια των οικονομιών των πολιτών και αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο και την άνευ προηγουμένου σπατάλη κατά την προετοιμασία των Ολυμπιακών αγώνων, η χώρα παρέλυσε οικονομικά. Ο Κ. Σημίτης υπονόμευσε ανεπανόρθωτα την οικονομία της Ελλάδας. Όλα τα έργα, που άρχισαν ή τελείωσαν επί κυβερνήσεων Σημίτη, φέρουν τη σφραγίδα της παρακμιακής εποχής του.

Η υπόθεση των Ιμίων, που άνοιξε το δρόμο στους Τούρκους για διεκδικήσεις στο Αιγαίο και για την αγορά του πανάκριβου αμυντικού υλικού, κυρίως από τη Γερμανία, σε συνδυασμό με τη σατανική μεθόδευση της παράδοσης του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν στους Τούρκους, είναι τυπικές πράξεις της πολιτικής Σημίτη. Το Δουβλίνο 2, μας υποχρεώνει να δεχόμαστε την επιστροφή των μεταναστών, που πρώτος σταθμός τους είναι η Ελλάδα. Τα παραπάνω είναι μόνον ενδεικτικά. Στα σκάνδαλα της εποχής Σημίτη ήταν αναμιγμένα πρόσωπα του στενού περιβάλλοντός του. Ορισμένοι από αυτούς πλούτισαν στο χρηματιστήριο και καταδικάσθηκαν για μίζες.

Ο Σημίτης, ως πρωθυπουργός, ήταν ο πρόεδρος του ΚΥΣΕΑ που παράγγειλε τον πανάκριβο και εν πολλοίς άχρηστο εξοπλισμό, στα γερμανικά κυρίως εργοστάσια. Τότε δόθηκαν και οι γνωστές πολύ μεγάλες μίζες για τις οποίες ο Τσοχατζόπουλος βρίσκεται στη φυλακή. Για την εξασφάλισή του πέρασε από τη Βουλή, την οποία ήλεγχε, το νόμο 3126/2003 που κάλυπτε τις ευθύνες των υπουργών. Για το ήθος και τις μεθόδους του Σημίτη θα αναφέρω ενδεικτικά μόνο και τα εξής περιστατικά: ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Χαλικιάς, κατέθεσε ότι ο Σημίτης παρεμπόδισε τον έλεγχο Κοσκωτά, το φαινόμενο του οποίου αναπτύχθηκε όταν ήταν ο Σημίτης υπουργός Εθνικής Οικονομίας, που τότε μάλιστα συνέφαγε με τον απατεώνα. Όταν έγινε η υποδοχή του Ανδρέα στο αεροδρόμιο στις 22/10/1988, ο μόνος βουλευτής που είχε φωτογραφία του Ανδρέα κολλημένη στο στήθος του ήταν ο Σημίτης. Όταν ήμουν υφυπουργός Γεωργίας, απέρριψα κάποιο αίτημα ως εντελώς παράνομο. Ο Σημίτης, ως υπουργός, αφήρεσε το έγγραφο από την υπηρεσία και ενέκρινε το αίτημα λάθρα και παρανόμως. Η υπόθεση αφορούσε «ρουσφέτι» που ζητούσε ο πολύ γνωστός πρώην αρχηγός κόμματος.

Ο Σημίτης ζημίωσε την Ελλάδα όσο κανένας άλλος πολιτικός από τη μεταπολίτευση του 1974 και είναι ο κύριος υπαίτιος της σημερινής κατάστασης. Όμως δημοσιεύει συνεχώς βιβλία προσπαθώντας να δικαιώσει την πολιτική του, γνωρίζοντας ότι ο Τύπος και τα ΜΜΕ, που τον πρόβαλλαν μονίμως, τον στήριζαν και τον στηρίζουν, θα εξακολουθούν να παραπλανούν την κοινή γνώμη.

Η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη από τον Σημίτη, και με τον τρόπο που έγινε, είναι η χειρότερη οικονομική επιλογή από τη σύσταση του νέου Ελληνικού Κράτους.

Δάνεια για να κερδίσει τις εκλογές!

Την «ευρωστία» των τραπεζών μετάβαλε σε απίσχναση η κρίση του 2009, το PSI, η απόσυρση καταθέσεων και η μεγάλη αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Αυτή τη φορά, κατά μεγάλο μέρος, από την πραγματική αδυναμία των οφειλετών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Ο όγκος των κάθε είδους δανείων, που άρχισαν να χορηγούν οι τράπεζες από το 1999, εξέθεσε το σύστημα σε μεγάλους κινδύνους. Μέχρι το 1999, ο ιδιωτικός δανεισμός ήταν πολύ περιορισμένος. Το χρέος των νοικοκυριών προς τις τράπεζες κυμαινόταν στο 15%-20% του ΑΕΠ. Από το 2000 άρχισε μία άνευ προηγουμένου προπαγάνδα, για να πεισθούν οι Έλλη¬νες να πάρουν τραπεζικά δάνεια. Κατά τη μεγάλη κρίση του χρηματιστηρίου, στις παραμονές των εκλογών του 2000, δόθηκαν ειδικά δάνεια για αγορά μετοχών, που μαζί με τις καταθέσεις των ασφαλιστικών ταμείων, στήριξαν τον δείκτη για να κερδίσει ο Σημίτης τις εκλογές. Από τότε, στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια χορηγούνταν αφειδώς, ενώ τα επιχειρηματικά κατ’ επιλογήν. Το 2009 ο ιδιωτικός δανεισμός έφθασε στο 93% του ΑΕΠ.

Τελεσίγραφο: Θα μιλήσω με ονόματα και αριθμούς πριν κάτσω στο σκαμνί

ΓΙΑΝΝΟΣ ΠΡΟΣ ΣΗΜΙΤΗ: «Εγώ δεν είμαι Άκης!»

Ο πρώην υπουργός έχει τρεις καταδίκες για ψευδές «πόθεν έσχες», με συνολική ποινή 11 χρόνια, ενώ δεν έχει εξεταστεί ακόμη η προέλευση των χρημάτων που αναφέρονται - Έρχονται νέες διώξεις για τα εξοπλιστικά

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι του προηγούμενου πρωτοσέλιδού μας, με τίτλο «Τι φοβάται ο Σημίτης και θέλει εκλογές», και κάποιοι από αυτούς που βλέπουν να πλησιάζει το... σκαμνί άρχισαν να διαμηνύουν με τον... τρόπο τους ότι δεν θα πάνε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, επιβεβαιώνοντας μέχρι κεραίας το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ μας.

Σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές, στις οποίες το «ΠΑΡΟΝ» έχει εμπιστοσύνη, ο Γιάννος Παπαντωνίου –ο οποίος έχει ήδη τρεις καταδίκες για το «πόθεν έσχες» του που κρίθηκε ψευδές από τη Δικαιοσύνη και του έχουν επιβληθεί ποινές που φθάνουν συνολικά τα 11 χρόνια (4+4+3)– έχει ειδοποιήσει ήδη τον πρώην πρωθυπουργό του, στις κυβερνήσεις του οποίου πέρασε από... παραγωγικά υπουργεία, ότι θέλει πλήρη κάλυψη. Και μάλιστα του κατέστησε σαφές ότι...

– Εγώ δεν είμαι Άκης...

Το τι εννοεί είναι από τα ευκόλως εννοούμενα. Σε απλή γλώσσα, δεν θα πάω άκλαυτος, θα σας πάρω όλους μαζί μου... Λέει πολλά και μόνο το ότι, ύστερα από πολλά χρόνια αποχής από τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις, ο Σημίτης βγήκε στον ΣΚΑΪ για να ζητήσει εκλογές, και μάλιστα σε ένα προσυμφωνημένο σκηνικό, ώστε να μην του υποβληθούν καυτές, επικίνδυνες ερωτήσεις για τα σοβαρά προβλήματα της οικονομίας και τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί στην Αγορά και στα νοικοκυριά. Και όλοι μετά το τέλος της συνέντευξης διερωτήθηκαν για ποιον λόγο την έδωσε ο πρωθυπουργός της οκταετίας, κατά τη διάρκεια της οποίας οι... μίζες έπεφταν σαν πολυβόλο. Αρκετοί, μάλιστα, είπαν ότι δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή της στιγμής που θέλησε να παρέμβει ο Σημίτης. Η απάντηση είναι ότι ο Σημίτης τρέμει πως οι δικαστικές εκκρεμότητες θα αγγίξουν και τον ίδιο, γιατί προφανώς ξέρει πολλά για το πάρτι που γινόταν επί των ημερών του.

Και μία από τις πολλές αποδείξεις είναι ο Άκης Τσοχατζόπουλος, που δεν αποφάσιζε μόνος του για τις αγορές πολεμικού υλικού.

Ανοιχτός σε πολλά ο Γιάννος

Πολλά τα... μέτωπα που έχει ο Παπαντωνίου. Ένα από αυτά είναι τα ψευδή «πόθεν έσχες», για τα οποία το δικαστήριο περιορίστηκε να ελέγξει αν τα στοιχεία ήταν αληθή και από τη διαδικασία αποδείχθηκε ότι δεν ήταν. Και για αυτό έχει... φάει 11 χρόνια φυλακή.

Τον καλύπτουν...

Κάνει εντύπωση, όμως, το ότι μέχρι σήμερα η Δικαιοσύνη δεν έχει διερευνήσει από πού προέρχονται τα χρήματα –πάρα πολλά εκατομμύρια ευρώ– που καταγράφονται στα «πόθεν έσχες» του.

Αν είναι προϊόν νόμιμων δραστηριοτήτων και αν έχουν δηλωθεί και φορολογηθεί.

Πού τα βρήκε; Στην... πιάτσα γίνεται λόγος για «μαύρο» χρήμα – αδίκημα που δεν παραγράφεται. Και δεν είναι μόνο «προϊόν» από τα εξοπλιστικά, που τα χειριζόταν ως υπουργός Εθνικής Άμυνας. Είναι και από άλλες δραστηριότητες, ακόμη και με την ευκαιρία της ένταξής μας στο ευρώ...

Νέες διώξεις...

Τα νέα δεν είναι καθόλου καλά για τον Γιάννο. Η ειδική ανακρίτρια κατά της Διαφθοράς Ηλιάνα Ζαμανίκα, η οποία χειρίζεται τους φακέλους των εξοπλιστικών που υπογράφηκαν επί υπουργίας Τσοχατζόπουλου και Παπαντωνίου, ζητάει να ασκηθούν νέες διώξεις για δωροδοκία και ξέπλυμα «μαύρου» χρήματος και για μετά το 2002, μέχρι και σήμερα, καλύπτοντας έτσι και την περίοδο του Παπαντωνίου. Αδικήματα που δεν καλύπτονται από την παραγραφή του νόμου περί ευθύνης υπουργών.

Στη λίστα Λαγκάρντ

Τον Οκτώβριο του 2012, με τη δημοσίευση της λίστας Λαγκάρντ, εντοπίστηκε λογαριασμός, ύψους 1.300.000 ευρώ, στην ελβετική τράπεζα HSBC στο όνομα της συζύγου του Σταυρούλας Κουράκου. Για την υπόθεση αυτή ο Γιάννος Παπαντωνίου καταδικάστηκε πρωτόδικα, για το πλημμέλημα της «ψευδούς υποβολής “πόθεν έσχες”», σε χρηματικό πρόστιμο 100 χιλιάδων ευρώ και εξαγοράσιμη ποινή φυλάκισης 4 ετών.

Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες, οι Εισαγγελείς Διαφθοράς και οι ανακριτές δεν έχουν πεισθεί ότι τα χρήματα των λογαριασμών της συζύγου του Παπαντωνίου προέρχονται, όπως η ίδια υποστηρίζει, από τον πρώην σύζυγό της για την ανατροφή των παιδιών της.

Και νέοι λογαριασμοί!

Εξάλλου, οι ελβετικές αρχές ενημέρωσαν την Εισαγγελία Διαφθοράς ότι έχουν εντοπίσει δύο ακόμη λογαριασμούς και ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο που συνδέονται με τον Γιάννο Παπαντωνίου.

Να θυμίσουμε ότι ο Γιάννος Παπαντωνίου εκλέχθηκε το 1981 ευρωβουλευτής και στη συνέχεια βουλευτής σε όλες τις μετέπειτα εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι το 2004. Διετέλεσε δε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Άμυνας και Οικονομίας, ενώ διαπραγματεύθηκε και την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ