ΔΗΜΗΤΡΗ Κ. ΣΕΡΓΙΟΥ : «Οραματικές» προοπτικές...

«Οραματικές» προοπτικές...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Κ. ΣΕΡΓΙΟΥ

Ο πολύ ευφυής Σουλτάνος της από ’κει πλευράς του Αιγαίου παραπονείται ότι η Ευρωένωση κρατάει τη χώρα του στο «περίμενε» πάνω από μισό αιώνα, προκειμένου να την εντάξει στο κλαμπ των βορειοδυτικών ενωσιακών.

Προ ολίγου καιρού, μάλιστα, κλάφτηκε γι' αυτό και πολύ: «Μα γιατί, αφού εμείς είμαστε αναντάμ-παπαντάμ Ευρωπαίοι; Έχουμε Θράκη μεριά στα χέρια μας, το όνειρό μας είναι η Θεσσαλονίκη, ακούμε κάθε πρωί τα κοκόρια των νησιών του Αιγαίου, η Βοσνία, το Κόσοβο, η Αλβανία ετοιμάζονται επίσης να μπουν στο κλαμπ, γιατί εμείς στην απέξω; Και είμαστε και αγορά ογδόντα εκατομμυρίων!». Έτσι δεν λέει ο ερίφης ή κάνω λάθος;

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι ακριβώς αυτό! Το ζήτημα είναι εάν οι δικοί μας και οι λοιποί βορειοδυτικολιγούρηδες, που παπαγαλίζουν ότι κάποιοι αρχικοί «πατεράδες» της Ευρωένωσης ήσαν «μεγάλοι οραματιστές», εννοούν ότι οι μακαρίτες εκείνοι οραματίζονταν στ’ αλήθεια ότι θα ερχόταν μέρα κατά την οποία ένας αναντάμ-παπαντάμ χαλίφης της από εκεί πλευράς του Αιγαίου, θα αξίωνε ανερυθρίαστα πότε να μη δίδεται βίζα από τη Δυτική Ευρώπη αλλά... εισιτήριο ελευθέρας στους υπηκόους του όταν βγαίνουν παγανιά κατά Δύση μεριά και πότε ότι... «οφείλει», τάχα, η Δυτική Ευρώπη να εντάξει κανονικώς ογδόντα εκατομμύρια οθωμανάκια για να μην τα έχει στο «περίμενε»! Λέτε να είχε πράγματι τέτοια όνειρα στο κεφάλι του ένας Ντε Γκολ, ένας Αντενάουερ, ένας Σμιτ, ένας Ντελόρ ακόμη κι ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής («θείος»); Εάν ναι, πάω πάσο, αλλά μην περιμένετε από εμένα να γίνω και συγγραφεύς... εγκωμιαστικών επιγραμμάτων για τους τάφους αυτών των αείμνηστων, εν όψει μιας τυχόν «οραματικής» προοπτικής όπως η ανωτέρω! Θεός φυλάξοι!

Δεν κάνω το ερώτημα για πλάκα! Διαβάζω, αίφνης, στα πολιτικά ρεπορτάζ της εβδομάδας του Πάσχα ότι όσοι Τούρκοι έχουν ήδη την ιδιότητα του μόνιμου κατοίκου στη Βορειοδυτική Ευρώπη και ψήφισαν στο τούρκικο δημοψήφισμα έδωσαν στον Ερντογάν πλειοψηφία που φθάνει σε μέσο όρο το... εξηνταπέντε τοις εκατό (!) Στην Αυστρία, μάλιστα, το ποσοστό των φωτεινών αυτών ψηφοφόρων έφτασε το 73,23% (μεγάλο παράπονο, βέβαια, των Οθωμανών είναι ότι δεν κατάφεραν στις παλαιότερες εξορμήσεις τους να φάνε τη Βιέννη!) στον δε πυρήνα της Ευρωένωσης, στο Βέλγιο, το σχετικό ποσοστό έφτασε το 75%! Αν θέλετε δε και τα... χαμηλότερα ποσοστά των ευρωτουρκικών ψήφων υπέρ του Ερντογάν, στη Γερμανία έφτασαν το 63%, στη Γαλλία το 65%, στην Ολλανδία το 68%. (Σημείωση: Ακούω βερεσέ το επιχείρημα ότι οι Ευρωτούρκοι αντέδρασαν υπέρ του σουλτάνου επειδή οι «ενωσιακές» κυβερνήσεις δεν άφησαν τους εκπροσώπους του «ναι» στο τουρκικό δημοψήφισμα να κάνουν στις χώρες αυτές συγκεντρώσεις. Διότι, βεβαίως, αν πραγματοποιούνταν τέτοιες συγκεντρώσεις θα ήσαν απολύτως μονομερείς, αφού αντίστοιχο αίτημα δεν αποτόλμησαν να υποβάλουν και οι υποστηρικτές του «όχι» φοβούμενοι τους πράκτορες του Ερντογάν!) Τι συμπέρασμα, τώρα, θέλετε να βγάλει κανείς με τέτοια θηριώδη ποσοστά των (υποτίθεται... εξευρωπαϊσμένων!) Ευρωτούρκων υπέρ του Σουλτάνου τους; Ποσοστά που βρίσκονται, μάλιστα, σε διαμετρική αντίθεση προς αυτά που έδωσαν στον Ερντογάν οι... ομοεθνείς τους στις αστικές περιοχές της Τουρκίας; Νομίζω, απλώς, ότι ειδικά οι Ευρωτούρκοι φαίνεται να κρατούν καλά στα στήθη τους τις μεγαλοϊδεατικές υποθήκες για την Ευρώπη των παλιών χαλίφηδων... Τις οποίες υψηλοφρόνως πια αναβιώνουν ο σημερινός χαλίφης, η χατζάρα της τζιχάντ, η μαζική μετανάστευση...

Τέλος, τα παραπάνω νομίζω ότι θέτουν επί τάπητος το σοβαρότερο γεωπολιτικό ερώτημα των ημερών μας... Άραγε, διαβλέπουν ή όχι οι βορειοδυτικοί Ευρωπαίοι ότι επέστη πια η ώρα να πληρώσουν αδρά βαρύτατες αμαρτίες τους εναντίον του νέου Ελληνισμού όταν με τις περίφημες «σταυροφορίες» τους (γράφε καλύτερα: σταυρο-β-ορίες διότι με αυτές κανιβάλιζαν και δεν... λιβάνιζαν τον Σταυρό του Χριστού!) επεδίωκαν όχι ακριβώς την ελευθερία των Αγίων Τόπων (!) αλλά την εξουθένωση του άλλοτε ισχυρότερού τους Ελληνορωμαϊκού Βυζαντίου; Αφού με αυτές το κατακρεούργησαν ανηλεώς! Χωρίς, μάλιστα, να εκφράσουν ποτέ γι’ αυτό μια στοιχειώδη συγγνώμη! Ο κύκλος του δικαίου όμως κάποτε -και οπωσδήποτε...- θα κλείσει, αγαπητέ αναγνώστη!

ΤΟ ΠΑΡΟΝ