Η συνθηκολόγηση Σαρκοζί στη Μέρκελ στην Ντοβίλ είχε
ανεβάσει το κόστος της όποιας διαφοροποίησης που θα μπορούσε να διακινδυνεύσει
ο Ολάντ μετά την εκλογή του την άνοιξη του 2012
Από
την Ντοβίλ... στη Λεπέν!
Γράφει
ο Γιώργος Καπόπουλος
Τον Οκτώβριο του 2010, στη
γραφική Ντοβίλ, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας, Σαρκοζί, επέλεξε να υποταχθεί άνευ
όρων στη Γερμανία της Μέρκελ. Έτσι τερματίστηκε άδοξα μια επιθετική πολιτική
απέναντι στο Βερολίνο που είχε υιοθετήσει το Παρίσι από την επόμενη μέρα της
εισόδου του Σαρκοζί στο Μέγαρο των Ηλυσίων τρία χρόνια νωρίτερα, τον Μάιο του
2007. Προσπάθεια συσπείρωσης του Νότου της Ευρωζώνης υπό τη Γαλλία, με άλλοθι
την Ένωση για τη Μεσόγειο τον Ιούνιο του 2007, προσέγγιση με τις ΗΠΑ και
επιστροφή στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, προσέγγιση ανατολικών χωρών με
παραδοσιακούς δεσμούς με τη Γαλλία, όπως η Πολωνία, η Τσεχία και η Ρουμανία,
και τέλος αμέσως μετά την έκρηξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης
πρωτοβουλία κοινής συνολικής θωράκισης της Ευρωζώνης.
Μέχρι και την άνοιξη του
2010 ο Σαρκοζί είχε στην κυριολεξία σηκώσει λάβαρο ανταρσίας κατά της
γερμανικής πρωτοκαθεδρίας στην ΕΕ-Ευρωζώνη. Η ώρα της κρίσης ήλθε την άνοιξη
του 2010, με αφετηρία της διάσωση της Ελλάδας, που καταγράφηκε προφανώς από τον
Σαρκοζί ως πρελούδιο μιας κρίσης που σύντομα θα κάλυπτε τον Νότο της Ευρωζώνης,
με τη Γαλλία να καλείται να επιλέξει μεταξύ μιας ομάδας προβληματικών εταίρων
που θα αποδυνάμωναν τη θέση της απέναντι στις αγορές ή να επιδιώξει την
ασφάλεια της γερμανικής ομπρέλας, με αντίτιμο την πρόσδεση στις επιλογές του
Βερολίνου. Από την αρχή κατέστη σαφές ότι πρόκειται για ολέθρια επιλογή, με πιο
πιθανή κατάληξη η Γαλλία όχι μόνον να αποξενωθεί από τους φυσικούς της
συμμάχους, αλλά να αντιμετωπιστεί ως χώρα του Νότου και από τη Γερμανία και από
τις αγορές.
Στην Ντοβίλ, όπου προέκυψε
το ζεύγος «Μερκοζί», Βερολίνο και Παρίσι προειδοποίησαν τους επενδυτές στο
δημόσιο χρέος των χαλαρών χωρών, ότι σε περίπτωση νέας μετά την Ελλάδα διάσωσης
θα πληρώσουν στο πλαίσιο της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα, μια τοποθέτηση που
προκάλεσε την έκρηξη οργής του τότε επικεφαλής της ΕΚΤ, Τρισέ. Ακολούθησε η
θύελλα που έστειλε εκτός αγορών την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, κλυδώνισε την
Ισπανία και την Ιταλία και έγινε αισθητή μέχρι τη Γαλλία και το Βέλγιο μια
αναταραχή και πίεση που δεν τερματίσθηκε παρά μόνον με την ιστορική παρέμβαση
Ντράγκι τον Ιούλιο του 2012.
Η υποταγή Σαρκοζί ήταν
αντιαισθητική και άκομψη, με τον Γάλλο πρόεδρο να ειρωνεύεται δημόσια στο
πλευρό της σιωπηρής Μέρκελ τον Μπερλουσκόνι, την αποπομπή του οποίου είχε
αποφασίσει το Βερολίνο. Για να είμαστε δίκαιοι, η συνθηκολόγηση Σαρκοζί στη
Μέρκελ στην Ντοβίλ είχε ανεβάσει το κόστος της όποιας διαφοροποίησης που θα μπορούσε
να διακινδυνεύσει ο Ολάντ μετά την εκλογή του την άνοιξη του 2012. Το
στρατηγικό λάθος του Σαρκοζί ήταν η προσδοκία ότι η πλήρης ταύτιση με τη
Γερμανία θα εξασφάλιζε στη Γαλλία ειδική μεταχείριση, ώστε και να είναι στο
απυρόβλητο των πιέσεων των αγορών και των οίκων αξιολόγησης και να
προσαρμόζεται ήπια και σταδιακά στον ζουρλομανδύα της μόνιμης δημοσιονομικής
λιτότητας που επιτάσσει το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Όλη η διαδρομή από το
Μάαστριχτ, το 1991, μέχρι τη γέννηση του ευρώ την 1/1/99, με τη στάση της
Βόννης και στη συνέχεια του Βερολίνου αδιαπραγμάτευτη, δεν επέτρεπε παρόμοιες
ψευδαισθήσεις για εκπτώσεις. Από την Ντοβίλ άρχισε το αδιέξοδο μιας υποταγής
στη Γερμανία που οδήγησε σε κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση τη Γαλλία
και στην ήττα Σαρκοζί και την εκμηδένιση Ολάντ, στην απώλεια της βαθμολόγησης
ΑΑΑ της πιστοληπτικής αξιοπιστίας της χώρας και κυρίως την ηγέτιδα της
ακροδεξιάς, Λεπέν, στην αξιόπιστη διεκδίκηση της εκλογής της στην προεδρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου