ΠΕΡΙ έρωτος θα εντρυφήσει σήμερα η
στήλη και μάλιστα περί έρωτος και πολιτικής. Και, όχι, δεν θ'
αναφερθούμε σε εκείνους που η πολιτική τους θέση, η θέση εξουσίας,
λειτούργησε ως το μέγιστο αφροδισιακό προκειμένου -στα πίσω πίσω- να
βρεθούν αγκαλιά με νεότερή τους γυναίκα (λέγε με Αντρέα ή Ολάντ), αλλά
αντιθέτως σε εκείνους οι οποίοι εγκατέλειψαν την εξουσία ή την πολιτική
γιατί αγάπησαν.
Το πασίγνωστο ιστορικό παράδειγμα αφορά τον Εδουάρδο τον 8ο, που
εγκατάλειψε πριν από τον πόλεμο το βρετανικό θρόνο, την εξουσία δηλαδή,
για τα μάτια της Μπέσι Γουόλις Γουόρφιλντ, μιας κοινής θνητής και
μάλιστα σχετικά περπατημένης.
Πρόσφατα μέσω αναρτήσεων στο facebook αποκαλύφθηκε και ο
μοναδικός Ελληνας που λόγω έρωτος άφησε πίσω του όχι απλώς την πολιτική,
αλλά την ίδια την επανάσταση. Ο λόγος για τον κ. Ζουλιάνη.
ΑΥΘΩΡΕΙ και παραχρήμα να μεταφέρουμε την ιστορία του όπως την
κατέγραψε η «Εφημερίς των Συζητήσεων» σε δημοσίευμά της στις 6 Αυγούστου
1894 και με τίτλο «Αναρχία και έρως»: «Ευρέθη και το φάρμακον κατά της
αναρχίας, οφείλεται δε τούτο εις δύο εύμορφα μάτια. Ο κ. Ζουλιάνης,
γόνος μιας των καλυτέρων οικογενειών της Βρέσκιας, ήτο αναρχικός και
αναρχικός εις τον οποίον πολλάς καταδίκας εστοίχισαν αι θεωρίαι και
ιδέαι του. Αίφνης όμως αγγέλλει διά των εφημερίδων ότι απορρίπτει το
παρελθόν και δεν ακολουθεί πλέον τας κινδυνώδεις θεωρίας της αναρχίας,
επειδή αγαπά και θέλει να νυμφευθή, ζητεί δε την προστασίαν των αρχών
κατά των πρώην συντρόφων του. Ιδού λοιπόν πως δύναται να σωθή ο κόσμος
από την αναρχίαν. Κάθε αστυνομία αντί των καταδιώξεων ας αποφασίση να
ιδρύση πρακτορείον συνοικεσίων. Ταχέως οι αναρχικοί θα μεταβάλουν
σκέψεις και μάλιστα εάν αι νύμφαι υπάγωνται εις την τάξιν των
πολυφέρνων».
Κατά τα άλλα: διατηρώ τρυφερά στη μνήμη μου τη θαυμάσια ταινία
της Βερτμίλερ «Film d' amore e d' anarchia», όπου ο αναρχικός Τουνίν
πάει στη Ρώμη για να σκοτώσει τον Μουσολίνι, φιλοξενείται σε οίκο ανοχής
και εκεί ερωτεύεται την πόρνη Τριπολίνα. Θυμάμαι ακόμα τα γλαρά μάτια
του Τζαν Κάρλο Τζανίνι και το σπίρτο της Μαριάντζελα Μελάτο, ακούω δε
πότε πότε το έξοχο τραγούδι που έγραψε ο Νίνο Ρότα και ερμήνευσε η Λίνα
Μελάτο. Στο φινάλε ο Τουνίν παρακοιμάται (ο έρωτας εξαντλεί), δεν
σκοτώνει το δικτάτορα και τον σκοτώνουν αντιθέτως οι ασφαλίτες.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ: αν έχεις μέσα σου την αναρχία, αποτελείς το
καταλληλότερο έδαφος για να σπαρθεί ο έρως (που δεν είναι αν-έξοδος).
Πρέπει όμως να έχεις πάντα κατά νου πως υπάρχουν και τα νυφιάτικα. Η
ιστορία δεν κατέγραψε αν τα πλήρωσε ο κ. Ζουλιάνης, ο Τουνίν όμως τα
πλήρωσε και με το παραπάνω.
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=413958
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου