Νικήτας Τσακίρογλου : Αυτή η γενιά δεν ξέρει τον εχθρό της!

Αυτή η γενιά δεν ξέρει τον εχθρό της!

Πάψαμε να ερωτευόμαστε τη δουλειά μας, την τέχνη, την πολιτική, λέει o κορυφαίος ηθοποιός Νικήτας Τσακίρογλου. Τι να πω στα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, ποιους να πολεμήσουν; Το κεφάλαιο δεν έχει πρόσωπο... Ο ελληνικός λαός πορεύεται αιώνες με την Ορθοδοξία, αυτή είναι η ταυτότητά μας, η ρίζα μας

της ΜΑΡΙΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

Ο θεατράνθρωπος Νικήτας Τσακίρογλου, με αφορμή τη θεατρική πρεμιέρα του στο έργο του Λεωνίδα Προυσαλίδη «Από τη σιωπή ως την άνοιξη»* μιλά στο «ΠΑΡΟΝ» για την άκαρδη Ευρώπη, που ωθεί τους Έλληνες στην κατάθλιψη και στην αίσθηση μιας μελλοντικής ζωής χωρίς χαρά και ελπίδα, τη στιγμή που οι φήμες περί Grexit ενισχύονται και οι 5.000 πλειστηριασμοί για την πρώτη κατοικία είναι προ των πυλών.

// Μπορεί να ερωτευτεί ένας άνθρωπος στη δύση της ζωής του;

Ο άνθρωπος πρέπει να είναι συνέχεια ερωτευμένος. Μέχρι την τελευταία του πνοή. Το μεγαλύτερο κακό που μας έχουν κάνει οι κυβερνήσεις μας εδώ και μια δεκαετία, με την κρίση και τα Μνημόνια, είναι ότι έχουμε πάψει να ερωτευόμαστε. Και δεν μιλάω μόνο για τον έρωτα για τον συνάνθρωπο, αλλά για τον έρωτα που μπορούμε να τρέφουμε για τη δουλειά μας, για την τέχνη, για την πολιτική, για τη φύση. Το έργο «Από τη σιωπή ως την άνοιξη» ωστόσο αναφέρεται στον έρωτα ενός μοναχικού πνευματικού ανθρώπου για μια όμορφη κοπέλα, ο οποίος δεν έχει ανταπόκριση. Και όμως, αν το καλοσκεφτείς, οι ιδανικοί έρωτες είναι αυτοί που δεν έχουν ολοκληρωθεί. Το να είμαστε ερωτευμένοι με το μυαλό μας, αυτό μας δίνει ενέργεια. Είναι ένα εφόδιο για την αντιμετώπιση της δύσκολης καθημερινότητας.

// Δεν κρύβει όμως ένα συναίσθημα μελαγχολίας το ότι ο έρωτας του άνδρα που υποδύεστε δεν γίνεται εφικτός;

Όχι, γιατί η συγκεκριμένη κοπέλα του δίνει ένα αεράκι δροσιάς, είναι ευγενική, με καλή διάθεση. Και όταν κάποιες φορές μελαγχολεί, ξεφεύγει με το να παρακολουθεί θεατρικές παραστάσεις και να μπαίνει στις ιστορίες -έστω και για λίγο- άλλων ανθρώπων. Πράγμα που συνιστώ ως στάση ζωής και στους Έλληνες. Το θέατρο είναι αποκούμπι αυτήν τη μαύρη περίοδο που περνάμε. Δυστυχώς, η απαισιοδοξία έχει κυριεύσει τον ελληνικό λαό. Νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να αντιδράσουμε αλλά ούτε και να δραπετεύσουμε. Έχουμε χάσει την ισορροπία μας.

// Πώς θα χαρακτηρίζατε την τελευταία δεκαετία;

Εθνική τραγωδία. Και αυτό σας το λέω εγώ, που είμαι παιδί της Κατοχής, που γεννήθηκα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Έχω βιώσει προσωπικά τη στέρηση, την κακουχία, τη φτώχεια και έχω περισσότερες αντοχές στις δυσκολίες. Όμως δεν είμαι μόνος μου. Έχω παιδιά. Η γενιά αυτή δεν ξέρει τον εχθρό της. Εμείς τουλάχιστον τον ξέραμε. Τώρα, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου ποιον να πολεμήσουν;

Έχει πρόσωπο το κεφάλαιο; Με στεναχωρεί που τα νέα παιδιά δεν θα έχουν τη μόρφωση που πρέπει, που δεν βρίσκουν εργασία -έχουμε 2.000.000 άνεργους-, που πληρώνονται με 300 ευρώ τον μήνα και δεν μπορούν να κάνουν όνειρα για οικογένεια και παιδιά.

// Δηλαδή δεν θα ξεφύγουμε από τα Μνημόνια;

Όχι. Είμαστε δεσμευμένοι, να μην πω σκλαβωμένοι, για τα επόμενα εκατό χρόνια. Θα πάνε χαμένες αρκετές γενιές. Αυτά που έχουν υπογράψει δεν λύνονται έτσι.

// Δεν φοβάστε για κάποια κοινωνική έκρηξη; Σε πέντε χιλιάδες ακίνητα θα γίνει πλειστηριασμός. Οι άνθρωποι που θα βρεθούν στον δρόμο δεν θα αντιδράσουν;

Απεύχομαι τον διχασμό. Δεν κλείνω τα αφτιά μου στα προβλήματα του κόσμου. Τα αφουγκράζομαι. Είμαι καλλιτέχνης. Ο κλάδος μου και αυτός φυτοζωεί. Δεν περνάμε ρόδινα. Αλλά έχουμε την ηθική υποχρέωση να ενθαρρύνουμε τον κόσμο για να σηκωθεί ξανά και να σταθεί στα πόδια του. Υπάρχουν πολιτικές ευθύνες για τους πλειστηριασμούς. Οι άνθρωποι αυτοί δεν δανείστηκαν για να πάνε ταξίδια στη Χαβάη. Είχαν μια σταθερή δουλειά -έτσι πίστευαν, τουλάχιστον-, οι τράπεζες τους εμπιστεύτηκαν, τους δανειοδότησαν και με την κρίση ήρθαν τα πάνω-κάτω. Ωστόσο έδωσαν ένα μεγάλο μέρος των δανείων τους μέσα από τον κόπο τους για την απόκτηση του σπιτιού τους. Δεν είναι άδικο να ξεσπιτωθούν γιατί κάποιοι δεν κυβέρνησαν σωστά;

// Πώς σας φαίνεται η Ευρώπη σήμερα;

Άσπλαχνη και άκαρδη. Αλλά εμένα δεν με ενδιαφέρει τι κάνει η Ευρώπη. Εμένα με ενδιαφέρει τι κάνει η Ελλάδα. Εγώ ξέρω τι πάει να πει Ελλάδα και κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν τρομερά λάθη. Οι Βρετανοί -θα μου πείτε είναι μια πλούσια χώρα, μια παλιά αυτοκρατορία- φαίνεται πως είχαν περισσότερο μυαλό και βρήκαν τη λύση του προβλήματος.

// Δεν σας τρομάζει ένα Grexit;

Πάντως, με τη δραχμή δεν ξέρω αν είχα τόσα προβλήματα όσα έχω σήμερα. Τι να την κάνω τη μεγάλη κατσαρόλα -τι να τα κάνω τα ευρώ- αν δεν έχω να φάω; Ποια είναι αξία του ευρώ σήμερα; Με κάνουν να ζω καλύτερα;

Για να ζήσουμε πρέπει να γυρίσουμε όλη στη φύση, να καλλιεργήσουμε τη γη, ώστε να μπορούμε να θρέψουμε τουλάχιστον το σπίτι μας. Η ζωή μας δεν έχει γίνει καλύτερη. Έχει γίνει χειρότερη. Δεν βλέπω καμιά πρόοδο.

// Πώς σας φάνηκαν οι διαξιφισμοί των πολιτικών μας, με θέμα τη διαπλοκή, στη Βουλή; Οι μεταξύ τους χαρακτηρισμοί;

Πολυτέλεια. Η ζωή των Ελλήνων έχει σταματήσει. Αργός θάνατος. Σχεδόν δεν αναπνέουμε πια. Η ψυχική υγεία μας καταρρέει, αφού μας έχουν στερήσει την ελπίδα. Πραγματικά, πιστεύετε ότι υπάρχει Έλληνας που θα κάθισε να αναλύσει γιατί είπε ψεύτη και συκοφάντη ο ένας πολιτικός τον άλλον, όταν τον κυνηγάει η εφορία; Αποπροσανατολίζουν τον κόσμο.

// Ωστόσο, τους ενδιαφέρει να λύσουν άλλα θέματα. Όπως το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία...

Στάχτη στα μάτια. Μας τυφλώνουν. Το πρόβλημά μας δεν είναι η πίστη μας. Ο ελληνικός λαός πορεύεται αιώνες μαζί με την Ορθοδοξία. Αυτή είναι η ταυτότητά μας, αυτή είναι η ρίζα μας. Το παιδί στο δημοτικό ας μάθει πρώτα τι σημαίνει αυτός ο τόπος, ποια είναι η ιστορία του, ποια είναι η θρησκεία του, πώς έχει πορευτεί ανά τους αιώνες και μετά ας πληροφορηθεί για τις θρησκείες των άλλων λαών. Πρώτα γνωρίζω τη χώρα μου και μετά, μέσω της γνώσης, επικοινωνώ με τα πιστεύω των άλλων. Εγώ χαίρομαι που μεγάλωσα σε μια τάξη που είχε στους τοίχους της τους ήρωες του 1821. Σε αυτούς τους επαναστάτες και στη θυσία τους οφείλεται η ανεξαρτησία μας από τους Τούρκους. Αλήθεια, γιατί τους κατεβάζουν από τα σχολεία; Από την εθνική μας συνείδηση δεν πρόκειται όμως να τους εξαφανίσουν.

// Το προσφυγικό ζήτημα θα το λύσει η κάθε χώρα μόνη της;

Όταν σταματήσουν να υπάρχουν πόλεμοι, θα εκλείψουν και οι πρόσφυγες. Ας αποφασίσουν οι μεγάλες δυνάμεις ότι θα πάψουν αμφότερες να βομβαρδίζουν τη Συρία και θα σταματήσουν να φεύγουν οι άνθρωποι από την πατρίδα τους. Όσο πουλάνε τα όπλα τους, το πρόβλημα των προσφύγων θα αυξάνεται. Δυστυχώς, υπάρχει μεγάλη αναλγησία. Οι ισχυροί της Γης είναι απάνθρωποι μπροστά στο χρήμα. Έχω χάσει την πίστη μου. Οι πληγές δεν λένε να κλείσουν.

// Ήταν η κατάλληλη χρονική στιγμή να λυθεί το θέμα των τηλεοπτικών αδειών;

Μα, θέλαμε και άλλους 2.500 άνεργους; Όταν κλείνει μια επιχείρηση, έρχεται και μια ακόμη καταστροφή. Ο άνεργος θα πληρώσει φόρους; Οι πολιτικοί μας έχουν πάψει να σκέφτονται γιατί είναι σε πανικό. Κακός σύμβουλος ο πανικός.

// Θα μας οδηγήσουν σε ένα ακόμη Μνημόνιο;

Η ζωή είναι και χαρά. Δεν μπορούμε πλέον να ζούμε ως άρρωστοι. Πρέπει να διορθώσουμε τα λάθη, όχι να οδηγηθούμε σε μια ακόμη πανωλεθρία. Μας έχουν κάνει να βιώνουμε τη ζωή χωρίς συναίσθημα. Γεννηθήκαμε για να γευόμαστε τη ζωή, όχι για να ζούμε με ψευδαισθήσεις. Δεν ξέρουμε πλέον τη λέξη «καλό». Όλο ακούμε για το κακό που θα μας βρει. Να σας πω την αλήθεια; Δεν φοβάμαι τίποτα. Αν είναι να ζήσω τα επόμενα χρόνια με αξιοπρέπεια και με συναισθήματα, ας πάμε παρακάτω...

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

 

* Από τις 19 Οκτωβρίου, στο Θέατρο «Δημήτρης Χορν», σε σκηνοθεσία της Λίλυς Μελεμέ, δύο κορυφαίοι πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου, ο Νικήτας Τσακίρογλου και ο Γιάννης Φέρτης, αρκετές δεκαετίες μετά την πρώτη τους κοινή εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι, διασταυρώνονται με την Κατερίνα Λέχου και παρασύρονται σε μια περιπέτεια που θα ανατρέψει τα θεατρικά δεδομένα του χειμώνα. Οι αξιόλογοι ηθοποιοί συμπράττουν σε μια παράσταση, βασισμένη στο έργο του Λεωνίδα Προυσαλίδη «Από τη σιωπή ως την άνοιξη», για τον επίλογο της ζωής και την αρχή ενός έρωτα.