Mathieu Bock-Côté : Η επανάσταση της μεσαίας τάξης απέναντι στην παγκοσμιοποίηση

Με ιδιαίτερη ικανοποίηση σας παρουσιάζω δύο άρθρα που αναλύουν τα της εκλογής του ΤΡΑΜΠ στην προεδρία και έρχονται να επιβεβαιώσουν τά όσα έγραψα εδώ και στο facebook σχετικά με το γιατί προτιμήθηκε ο ΤΡΑΜΠ από την Κλίντον.

Το ένα άρθρο είναι του Mathieu Bock-Côté : Η επανάσταση της μεσαίας τάξης απέναντι στην παγκοσμιοποίηση (δημοσιεύθηκε στην γαλλική Figaro) και το άλλο, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα το ΠΑΡΟΝ είναι του Μάκη Κουρή : Υπάρχει ελπίδα, από εμάς εξαρτώνται όλα...

Διαβάστε τα και τα δύο γιατί όπως λέει και ο κ. καθηγητής :  " Μετά την νίκη του, τα πρόσωπα των παρουσιαστών στα κανάλια ήταν για κλάματα. Δεν μπορούσαν να κρύψουν την βαθιά τους απογοήτευση. Η επίσημη εξήγηση έχει ήδη αρχίσει να κυκλοφορεί, και θα την ακούμε όπου κι αν σταθούμε τις επόμενες ημέρες: η παλιά, μουχλιασμένη Αμερική έφερε τον Τραμπ στην εξουσία. Ότι υπάρχει ταυτοτική σύγχιση, ότι υπάρχει κλείσιμο στον εαυτό μας, ότι φοβόμαστε τη διαφορετικότητα: όλες αυτές οι φράσεις είναι ήδη έτοιμες. Ορισμένοι θα βάλουν και σάλτσες και θα κουνήσουν το κουδουνάκι του αντιφασισμού. Θα αρχίσουν τις δήθεν ιστορικές συγκρίσεις και ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα ναζικοποιηθεί σε πολλές κουβέντες. Πολλοί θα αναρωτηθούν αν ο Τραμπ σηματοδοτεί την επιστροφή στον Δυτικό κόσμο του 1930. Κάποιοι θα πουν ότι οι αμερικανοί θα πρέπει να ντρέπονται. Δυστυχώς, είναι αναπόφευκτο. Αυτό είναι το συνηθισμένο ρεφρέν".

ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Η επανάσταση της μεσαίας τάξης απέναντι στην παγκοσμιοποίηση

Γι' αυτό νίκησε ο Τραμπ

Πολλές είναι πλέον οι αναλύσεις για το «φαινόμενο Τραμπ». Για τον τυφώνα που ήρθε να σαρώσει τα πάντα και να αλλάξει τα δεδομένα σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι περισσότεροι αναλυτές επιχειρούν να εξηγήσουν την ψήφο των Αμερικανών, τι ήταν αυτό που τους ώθησε στη στήριξη ενός ζάμπλουτου με μηδαμινή εμπειρία στην πολιτική. Ο καναδός κοινωνιολόγος Mathieu Bock-Côté, καθηγητής στο Μόντρεαλ, γράφει στην Le Figaro:

Είχαν όλοι προβλέψει ότι η επικράτησή του ήταν αδύνατη. Όλοι θεωρούσαν τον Τραμπ σαν τον εκπρόσωπο της απελπισίας ενός όλο και αυξανόμενου αριθμού Αμερικανών. Ότι ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν το σύμπτωμα μιας πολιτικής και πολιτισμικής μιζέριας που χτύπησε τις λαϊκές τάξεις των ΗΠΑ.

Πάρα πολλοί τον έβλεπαν ως τερατώδη κλόουν, σεξιστή, ρατσιστή και χυδαιολόγο. Τώρα θα πρέπει να αλλάξουμε το βλέμμα μας και να τον δούμε αλλιώς. Αυτός που ο Ομπάμα έλεγε ότι δυστυχώς μπορεί να πάρει τους πυρηνικούς κωδικούς, θα είναι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ο ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο.

Θα πρέπει να πούμε ότι οι φόβοι του Ομπάμα δεν ήταν αστήρικτοι. Η φήμη του μεγαλομανούς και περιπετειώδους Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι χωρίς επιχειρήματα.

Μετά την νίκη του, τα πρόσωπα των παρουσιαστών στα κανάλια ήταν για κλάματα. Δεν μπορούσαν να κρύψουν την βαθιά τους απογοήτευση. Η επίσημη εξήγηση έχει ήδη αρχίσει να κυκλοφορεί, και θα την ακούμε όπου κι αν σταθούμε τις επόμενες ημέρες: η παλιά, μουχλιασμένη Αμερική έφερε τον Τραμπ στην εξουσία. Ότι υπάρχει ταυτοτική σύγχιση, ότι υπάρχει κλείσιμο στον εαυτό μας, ότι φοβόμαστε τη διαφορετικότητα: όλες αυτές οι φράσεις είναι ήδη έτοιμες. Ορισμένοι θα βάλουν και σάλτσες και θα κουνήσουν το κουδουνάκι του αντιφασισμού. Θα αρχίσουν τις δήθεν ιστορικές συγκρίσεις και ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα ναζικοποιηθεί σε πολλές κουβέντες. Πολλοί θα αναρωτηθούν αν ο Τραμπ σηματοδοτεί την επιστροφή στον Δυτικό κόσμο του 1930. Κάποιοι θα πουν ότι οι αμερικανοί θα πρέπει να ντρέπονται. Δυστυχώς, είναι αναπόφευκτο. Αυτό είναι το συνηθισμένο ρεφρέν.

Κι όμως, κάτι άλλο έχει συμβεί, κατά τη γνώμη μου. Από την νίκη του Brexit ως την επανάσταση του Τραμπ, περνώντας από την άνοδο των λαϊκιστικών κινημάτων της Ευρώπης, είναι η ίδια επανάσταση εναντίον της παγκοσμιοποίησης που μοιάζει να σχηματίζεται. Κάθε φορά, τα θέματα είναι τα ίδια: οι πολίτες ζητούν σύνορα, θέλουν να επανιδρύσουν την κυριαρχία των κρατών, θέλουν να συγκρατήσουν την μαζική μετανάστευση, θέλουν να υπερασπιστούν την εθνική ταυτότητα. Κάθε χώρα το κάνει με τον τρόπο της, λαμβάνοντας υπόψιν τις δικές της πολιτικές παραδόσεις και τα δικά της αρχέτυπα. Συχνά, κάποιες ατυπικές και εκκεντρικές προσωπικότητες αναλαμβάνουν να εκφράσουν αυτές τις έννοιες ή τουλάχιστον που κατορθώνουν να τις κατεβάσουν στη δημόσια σφαίρα, όπως έγινε στην περίπτωση του Νάιτζελ Φάρατζ, στο Brexit.

Μπορούμε να μιλάμε για το τέλος της ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης; Ίσως, το μόνο που μπορούμε να λέμε είναι ότι ποτέ η παγκοσμιοποίηση δεν έγινε θετικά δεκτή από τις λαϊκές τάξεις και τις μεσαίες τάξεις. Αλλά αυτή η απροθυμία τους ποτέ δεν ελήφθη στα σοβαρά και όλοι το έβλεπαν σαν σημάδι μιας κακής νοσταλγίας σε ένα σύμπαν ήδη παγκοσμιοποιημένο. Ξεχνούσαμε ότι οι ρίζες είναι μια ουσιώδης ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής και ότι μπορούμε να αδιαφορήσουμε ή να την παγώσουμε αλλά αυτή καταλήγει να επικρατήσει. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από πλαίσια, από όρια, από άγκυρες. Όταν θέλουμε να τον ξεριζώσουμε από τον κόσμο του, επαναστατεί. Η πολιτική επανάσταση δεν είναι πάντα όμορφη, ελαφριά ή ντελικάτη. Μπορεί να πάρει και τραγικές όψεις.

Ένας κόσμος μοιάζει να πεθαίνει, ένας άλλος μοιάζει να γεννιέται. Η επανάσταση Τραμπ είναι εν πολλοίς ένα είδος δημοψηφίσματος εναντίον του συστήματος -με την Χίλαρι Κλίντον να εκπροσωπεί το σύστημα. Αυτή η επανάσταση παραμένει ακατανόητη αν δεν καταλάβουμε ότι ο Τραμπ γύρισε την απόρριψη του συστήματος και των ελίτ υπέρ του. Κι αυτό γιατί συστηματικά το μιντιακό κατεστημένο έκανε εμετό πάνω στον «παραδοσιακό Αμερικανό», τον οποίο κατηγορούσε για όλες τις πιθανές και απίθανες δυστυχίες. Κι αυτό προκάλεσε μια βαθιά αντίδραση ή αν προτιμάτε, ένα ισχυρό αντίθετο αποτέλεσμα.

Το μιντιακό κατεστημένο παρουσίαζε τον «παραδοσιακό Αμερικανό» σαν καρτούν, σαν έναν μικρό λευκό ανθρωπάκο, ετεροφυλόφιλο, ο οποίος εμμένει στα αποκτήματά του και ποθεί να καταπιέσει τις μειονότητες. Αυτή η απαξίωση των μεσαίων και λαϊκών τάξεων γύρισε μπούμερανγκ στο μιντιακό και πολιτικό σύστημα. Αυτές οι τάξεις έβαλαν όλα τα λεφτά τους πάνω στον υποψήφιο τον πιο brutal και ριζοσπαστικό που υπήρχε. Η υποψηφιότητα του Τραμπ ήταν μια ευκαιρία διαμαρτυρίας που αυτές οι τάξεις άρπαξαν κυριολεκτικά, θέλοντας να καταργήσουν την αηδία που ο Τραμπ προκαλούσε σε άλλες τάξεις.

Κάποιοι ήδη ζητούν από το μιντιακό κατεστημένο να αναρωτηθεί μήπως συνεισέφερε στη νίκη του Τραμπ. Με άλλα λόγια, μήπως το γεγονός ότι δεν τον πήραν στα σοβαρά επιτάχυνε την επέλασή του. Αλλά τα μίντια ποτέ δεν έχασαν την ευκαιρία να τον κακολογήσουν. Και ο ίδιος έκανε ό,τι μπορούσε για να γίνει καρτούν. Αλλά στην πραγματικότητα, η δαιμονοποίησή του τον εξυπηρέτησε πολύ. Όσο περισσότερο ο Τραμπ κράσσαρε στην επικοινωνία, τόσο εκείνοι που ταυτίζονταν μαζί του τον έβλεπαν θετικότερα. Το politically correct είναι μια πραγματική ιδεολογική τυραννία. Αλλά από το Brexit ως την επανάσταση Τραμπ, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, αυτή η τυραννία κατέρρευσε.

Το μιντιακό κατεστημένο θα αντεπιτεθεί σύντομα και θα ξεκινήσει ένα ιδεολογικό αντάρτικο, χωρίς προηγούμενο, κατά τη γνώμη μου.

Ας βγάλουμε ένα γενικό συμπέρασμα από αυτές τις εκλογές. Όσοι στην πολιτική μιλούν για αδύνατα ή απίθανα πράγματα, θα πρέπει να σκεφτούν πολύ περισσότερο τις αμερικανικές εκλογές του 2016. Ο Ντόναλντ Τραμπ παραμένει μια θολή προσωπικότητα, συχνά χυδαίος, για να τα πούμε κομψά. Δεν ήταν φτιαγμένος για να κατοικήσει στον Λευκό Οίκο και πρέπει να διερωτηθούμε πώς από κλόουν διαμαρτυρίας θα γίνει ενωτικός πρόεδρος σε μια χώρα που είναι διχασμένη όσο ποτέ.

Η προσωπική πολιτική του σκέψη δεν είναι ιδιαίτερα καλά χτισμένη: θα βρει κατά τη διάρκεια της προεδρίας του την σταθερότητα που του λείπει; Ο ρόλος θα καταρθώσει να τον μεταμορφώσει; Γιατί η επανάσταση δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός.

Στις αμερικανικές εκλογές οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι... αμόρφωτοι πήραν την εκδίκησή τους

Υπάρχει ελπίδα, από εμάς εξαρτώνται όλα...

Η αμερικανική ελίτ έβαλε πλερέζες γιατί έχασε το... παιχνιδάκι της, την εξουσία, με τα δισεκατομμύρια που έκλεβε για πάρτη της

του ΜΑΚΗ ΚΟΥΡΗ

Δεν μπορεί να προβλέψει κανείς αν ο Ντόναλντ Τραμπ θα αποδειχθεί καλός Πρόεδρος για την Αμερική. Αν θα δικαιώσει «τα λαϊκά στρώματα, χαμηλής μόρφωσης και ακόμη χαμηλότερου εισοδήματος, τους εργατικούς πληθυσμούς του Μίντγουεστ, τις έρημες πολιτείες από την ανεργία σήμερα, που τον ψήφισαν», όπως έγραψε περιφρονητικά γνωστός επηρμένος αρθρογράφος του Συγκροτήματος.

Ήδη, όμως, κατάφερε πολλά με τη μεγάλη ανατροπή που έφερε, όπως έγραψε άλλος αρθρογράφος κεντροδεξιάς εφημερίδας, κόντρα σε όλη «την αμερικανική ελίτ, πολιτική, μιντιακή και ακαδημαϊκή», που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι έχασε το... παιχνιδάκι της. Ότι της το πήρε ένας έξω από την... επετηρίδα. Και έχει τρελαθεί.

Εξευτέλισε ένας... μουσαφίρης τα ΜΜΕ, τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και την Κλίντον – όχι μόνο κουτσό και γερασμένο άλογο αλλά και βουτηγμένο στη διαφθορά. Και ο νους τους δεν το χωρούσε. Όχι χωρίς λόγο. Ζουν μακριά από τον κόσμο που παλεύει να κρατηθεί ζωντανός, που δεν έχει δουλειά, που δεν έχει αύριο. Που δεν ξέρει πού θα είναι την επόμενη μέρα.

Μέσα στα παλάτια τους, είχαν ξεχάσει ότι υπάρχει κι ένας άλλος λαός. Σε αυτόν τον αμερικανό πολίτη ακούμπησε ο Τραμπ και τους πήρε τα... σώβρακα. Και τώρα κλαίνε. Γιατί έχασαν τον μόσχο τον σιτευτό, την αγελάδα που μόνιμα άρμεγαν και λογαριασμό δεν έδιναν, την ώρα που ανώνυμοι πολίτες δεν έχουν γάλα για τα παιδιά τους. Και τώρα βρίζουν τους Αμερικανούς γιατί δεν τους ψήφισαν.

Δεν πήραν χαμπάρι το καζάνι που έβραζε.

Δεν κατάλαβαν τα μηνύματα που έφθαναν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου τα παραδοσιακά κάστρα γκρεμίζονται, και όχι μόνο τα πολιτικά. Τα συστημικά ΜΜΕ δεν πείθουν πλέον, γιατί στο διαδίκτυο –τον μεγάλο αντίπαλο– ο πολίτης βρίσκει την αλήθεια που του κρύβουν οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις και δεν μπορούν να τον ξεγελάσουν. Οι δημοσκοπικές εταιρείες δεν παγιδεύουν πια τον κόσμο με τις στημένες έρευνές τους, ανάλογα με το ποιος πληρώνει. Γιατί περπατάει στον δρόμο και ξέρει τι συμβαίνει. Ακούει το καζάνι της οργής που βράζει.

Ο Τραμπ νίκησε και κόντρα στον Ομπάμα, που αναγκάσθηκε να τρέχει σε ομιλίες μήπως και σώσει τη Χίλαρι. Αλλά ό,τι και να έκανε, δεν σωζόταν. Ο κόσμος είχε αποφασίσει την έξοδό τους από τον Λευκό Οίκο.

Και η ανατροπή αυτή ήρθε σε συνέχεια των ανατροπών που σημειώνονται, η μία μετά την άλλη, στην Ευρώπη. Μέσα δε στο 2017 έρχεται τσουνάμι αλλαγών με τις εκλογές σε Αυστρία, Γαλλία, Ολλανδία και Γερμανία, όπου το μήνυμα θα είναι ένα ηχηρό χαστούκι στις πολιτικές της λιτότητας και της φτωχοποίησης. Ένα χαστούκι στην αντιμετώπιση του ανθρώπου ως αριθμού από τους Σόιμπλε.

Είναι η ώρα του ξεσηκωμού, όχι της παράδοσης και της κατάθλιψης.

Ο θρίαμβος του Τραμπ απέδειξε ότι υπάρχει ελπίδα.

Μπορείς να πάρεις πίσω αυτό που σου έκλεψαν, ρημάζοντας τη ζωή σου.

Μπορεί να ξαναγίνει ο λαός κυρίαρχος στο σπίτι του.

Φθάνει να καταλάβει τη δύναμή του.

Να αναγκάσει τους απέναντι, που τον θέλουν στο κλουβί, να πουν εκείνο το «Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου...».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ