Ένας παππούς Συριζαίος θυμάται, νοσταλγεί και συμβουλεύει...

Ένας παππούς θυμάται, νοσταλγεί και συμβουλεύει...

Θυμάμαι, παιδάκια μου, τι όμορφος ήτανε τότε ο κόσμος. Ούτε κυβέρνηση, ούτε προγράμματα, ούτε Μνημόνια, ούτε χρέη είχαμε τότε. Εξάλλου, ποιος τρελός θα μας δάνειζε. Καθόμαστε, θυμάμαι, στου Τέλη, τρώγαμε τις μπριζολάρες μας με πασαλιψατέρ τζατζίκι κι ονειρευόμασταν πως όταν πάρουμε την εξουσία θα φτιάξουμε τον κόσμο.

Θα διορθώσουμε δηλαδή όλα τα ελαττώματα που ξέφυγαν του Πλάστη. Κι ευχαριστούμε τον συνονόματο Φίλη, που δεν χάνει στιγμή χωρίς να μας το υπενθυμίζει. Και τώρα, που, όπως ισχυρίζονται μερικοί κακεντρεχείς, έχουμε μιαν ολότελα δικιά μας κυβέρνηση, εκτός που δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε, έχουμε και διάφορους φαφλατάδες να μας κατηγορούν στα πάνελ πως τίποτα δεν πραγματοποιήσαμε απ’ όσα υποσχεθήκαμε. Το πράγμα είναι απόλυτα ψευδές και γελοίο, διότι όσα πράξαμε ουδέποτε τα υποσχεθήκαμε.

Θυμάμαι τότε που δεν λεγόμαστε ακόμα ΣΥΡΙΖΑ, διότι μικρά παιδιά ήμασταν, πού να… ξέρουμε. Και δεν βρέθηκε ούτε ένας καλός χριστιανός, έστω και σοσιαλιστής, που λέει ο λόγος, να μας βάλει πιπέρι στο στόμα, να μάθουμε «τι εστί βερίκοκο!». Και χάσαμε τότε την ευκαιρία να μάθουμε «τι εστί», αφού εκεί που φτάσανε τα βερίκοκα σήμερα ούτε σε φωτογραφία δεν μπορείς να τα πλησιάσεις. Τότε, το λοιπόν, που, αν και χειμώνας, ο ΣΥΡΙΖΑ λεγότανε ΕΑΡ και στη Bουλή ο ημέτερος κύριος Κύρκος του Έαρος (Προσοχή: Tου έαρος, ουχί της άνοιξης), τσακωνόταν με τον αείμνηστο Ανδρέα του ΠΑΣΟΚ, καθότι το έχουνε το χούι οι αριστεροί να τσακώνονται με όλους, οπότε ο Ανδρέας άρχισε να ειρωνεύεται τον Κύρκο ψιθυρίζοντας το απολυτίκιο (δεν υπήρχε ο κ. Φίλης για να τον συνετίσει): «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον…» και ο Κύρκος, καθώς θα έλεγε και ένας δημοτικιστής, το βούλωσε .

Θυμάμαι, παιδάκια μου, που συζητούσανε τότε στη Βουλή για κληρονομιές και άλλα ευχάριστα και προσδοκούσαν οι συγγενείς πως θα έβγαινε το ΠΑΣΟΚ στο σφυρί. Μα ο Ανδρέας τους έκοψε τον βήχα λέγοντας πως «το ΠΑΣΟΚ ούτε τεμαχίζεται ούτε κληρονομείται». Εξάλλου, τι να το κάνει η Δήμητρα, κορίτσι πράμα, κοτζάμ ΠΑΣΟΚ. Φιλόστοργος οικογενειάρχης ο Ανδρέας άφησε στα παιδιά του κληρονομιά το όνομά του - και πολύ τους έπεφτε. Το πήραν εκείνοι και επειδή, ως γνωστόν, «αμαρτίαι τέκνων παιδεύουσι γονείς», παίξε παίξε, το καταντήσανε σαν τα μούτρα τους. Το ΠΑΣΟΚ τελικά τεμαχίστηκε. Τη μερίδα του λέοντος κληρονόμησε ο Αλέξης και το σκυλολόι, δηλαδή οι εναπομείναντες πιστοί του έφαγαν τα ψίχουλα και ό,τι άλλο δεν επιτρέπεται να γραφτεί, με τη Φώφη να διαμαρτύρεται ότι της πήρανε ό,τι πολυτιμότερο είχε. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, διευκρινίζεται πως η Φώφη άλλο εννοούσε με τη λέξη «πολυτιμότερο», δηλαδή τους ψηφοφόρους, και άλλο οι ακροατές της, που βλακωδώς υπομειδιούσαν.

Ξέρετε τι ωραίος ήταν τότε ο κόσμος, παιδάκια; Αγωνιζόμασταν να κερδίσουμε έστω μία ψήφο, αφού χωρίς αυτήν δεν θα πιάναμε το 3% και τότε, αντίο Βουλή, με όλες τις χάρες σου. Και ποιος άκουγε τον κύριο Πάγκαλο, που δήλωσε στην τηλεόραση πως «ο Συνασπισμός είναι ρετάλι.» Κάποιος γνώστης όμως προσώπων και πραγμάτων τον έβαλε στη θέση του εξηγώντας πως η λέξη «ρετάλι» είναι αδόκιμη, καθώς ένα ρετάλι μπορεί να χρησιμεύσει για να ράψουν μια μίνι φούστα ή, απλώς, να γίνει ξεσκονόπανο, ενώ ο Συνασπισμός δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Βρέθηκε τότε ένα παιδί με στόφα ηγέτη, που άρπαξε τον ΣΥΡΙΖΑ από τα μαλλιά και τον ανέβασε στα ουράνια. Έγινε σαν εκείνα τα δύο διαφημιστικά ανθρωπάκια του Εθνικού Λαχείου, όπου ο «ένας στους δύο κερδίζει».

Πολλά είπαμε όμως. Πρέπει να πάρω το φάρμακο της πίεσης και να πάω για ύπνο. Κάποτε θα τα ξαναπούμε. Καληνύχτα.

Αμμ.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ