ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Οι Τούρκοι

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Οι Τούρκοι

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Με τα τόσα δεινά της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης και την οργή που μας προκαλούν οι εξωνημένοι ευρωλάγνοι πολιτικοί μας, δεν βρήκαμε ευκαιρία να ασχοληθούμε με τις ιταμές προκλήσεις του Ερντογάν. Κι όμως, αυτό το θέμα προηγείται, διότι ο εξ Ανατολών κίνδυνος είναι πάντοτε υπαρκτός και συνεχώς πιο προκλητικός. «Τον Τούρκο δεν μπορείς ποτέ να τον κάνεις φίλο», έλεγαν οι παλιοί και τα γεγονότα τούς εδικαίωσαν.

Ο συντάκτης αυτού του άρθρου, που υπερηφανεύεται για τη μικρασιατική του καταγωγή, θα ήθελε να πει στον νέο σουλτάνο της γειτονικής χώρας ότι κι εμάς «τα σύνορα της ψυχής μας» βρίσκονται στη Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη. Κι αν εκείνος βεβηλώνει την Αγιά Σοφιά με την παρουσία στο εσωτερικό του ναού του γελοίου ιμάμη, ο χρησμός που μας άφησαν οι πρόγονοί μας, «Πάλι με χρόνια με καιρούς…», ισχύει πάντοτε.

Η Ιωνία ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων ελληνική. Εμείς είμαστε οι αυτόχθονες. Οι Τούρκοι είναι οι κατακτητές. Στη μακρά πορεία του χρόνου, πάντα η ελληνική πλευρά ήταν που έκανε κινήσεις για ελληνοτουρκική «φιλία» και ποτέ οι γείτονες. Οι βλέψεις τους σε βάρος της πατρίδας μας είναι διαρκείς. Κι ενώ εμείς ποτέ δεν τους προκαλούμε, εκείνοι συνεχώς μηχανεύονται τρόπους για να πυροδοτούν οξύτητες και να θυμίζουν το βάρβαρο παρελθόν τους.

Τις τελευταίες εβδομάδες, οι «μεμέτηδες» προβάλλουν στις τηλεοπτικές οθόνες τους ένα καινούργιο «σίριαλ», με υπόθεση που εκτυλίσσεται στα 1919 - 1922 και δείχνει τους «κακούς» Έλληνες και τους «καλούς» Τούρκους! Με μια πρωτοφανή παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας, οι τούρκοι «καλλιτέχνες» παρουσιάζουν ότι εμείς τους… σφάξαμε, ενώ εκείνοι που έπνιξαν στο αίμα έλληνες Μικρασιάτες και Ποντίους είναι τα… θύματα! Η καταστροφή της Σμύρνης ήταν ένας… συνωστισμός στην παραλία, όπως έλεγε και η ανεκδιήγητη Ρεπούση με την «εκσυγχρονιστική» παρέα της. Και αντί από την πλευρά μας, μετά την εμετική αυτή πρόκληση, να σταματήσουμε να προβάλλουμε από τις οθόνες μας τις τουρκικές σαπουνόπερες, τις συνεχίζουμε. Και δεν θα μου φανεί παράξενο εάν κάποιοι αφελληνισμένοι «αρμόδιοι» αγοράσουν το τελευταίο αυτό ανθελληνικό «σίριαλ» για να μας το παρουσιάσουν σαν «ψυχαγωγία»!

Δυστυχώς, οι ανερμάτιστοι κυβερνώντες θεσμοθετούν την εδώ παρουσία των ισλαμιστών (αντί να τους απελάσουμε). Τους ανοίξαμε μέχρι και τέμενος στον Βοτανικό. Και δεν είναι μόνο αυτό. Οι Τούρκοι, πέρα από πολιτικές, στρατιωτικές και διπλωματικές προκλήσεις, έχουν εισδύσει στο εσωτερικό της χώρας μας με επιχειρηματικά δόλια μέσα. Ελληνοτουρκικές εταιρείες ελέγχουν ξενοδοχεία, όπως το «Χίλτον», μαρίνες κ.λπ. Στη Θράκη η τουρκική προπαγάνδα οργιάζει. Υπάρχει, όμως, κι άλλο πρόβλημα: Τι γνωρίζει η νέα γενιά για όσα διέπραξαν οι Τούρκοι σε βάρος του έθνους μας; Όταν η Παιδεία βρίσκεται στα χέρια εθνομηδενιστών άθεων, σαν τον Φίλη και τους ομοίους του, ποιο μπορεί να είναι το μέλλον της νεολαίας μας; Τι ξέρουν τα παιδιά για το ολοκαύτωμα της Σμύρνης; Τι γνωρίζουν για τις τουρκικές θηριωδίες στην Κωνσταντινούπολη, όταν τον Σεπτέμβρη του 1955 ορδές αποκτηνωμένου πλήθους έφτασαν με καμιόνια και χύθηκαν πάνοπλες τη νύχτα πάνω στη Ρωμιοσύνη για να σφάξουν, να κάψουν, να ρημάξουν, να καταστρέψουν εκκλησίες και να ανασκάψουν ακόμα και νεκροταφεία;

Μεγάλωσα με τις αφηγήσεις του πατέρα μου για όσα έγιναν στη Σμύρνη και μέσα από τις γλαφυρές του περιγραφές ζωντάνευε στα μάτια μου μια ολόκληρη εποχή. Ο παππούς μου, Γεώργιος Λεονταρίτης, ήταν δήμαρχος στο Αξάρι, σημαίνων παράγοντας του εκεί Ελληνισμού, και οι τούρκοι προύχοντες επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν. Όταν άρχισε η υποχώρηση του Στρατού μας και οι φόβοι είχαν φωλιάσει στις ψυχές των κατοίκων, εκείνος προσπάθησε να τους πείσει να φύγουν. Όσοι τον άκουσαν, γλίτωσαν. Όσοι έμειναν, με την ψευδαίσθηση ότι οι Τούρκοι δεν θα τους πειράξουν, σφαγιάστηκαν.

Ο πατέρας μου, ο λογοτέχνης και ιστορικός Απόλλων Λεονταρίτης, ήταν στο Κόμμα των Φιλελευθέρων. Δίπλα στα εικονίσματα είχαμε τη φωτογραφία του Ελευθερίου Βενιζέλου και του στρατηγού Νικ. Πλαστήρα, του «Μαύρου Καβαλάρη», τον οποίο λάτρευε όλος ο προσφυγικός κόσμος. Στη Σμύρνη, ο παππούς μου τον φιλοξενούσε στο σπίτι του. Ήμουν παιδί όταν καμιά φορά ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του και από μια γωνιά παρακολουθούσα στο γραφείο του Σοφοκλή Βενιζέλου φιλικές συζητήσεις για όσα έγιναν τότε. Θυμάμαι και τον Σταμάτη Χατζήμπεη, συναρχηγό του κόμματος των Αριστερών Φιλελευθέρων, έναν γλυκύτατο άνθρωπο, αξιωματικό, που είχε χάσει στις μάχες το ένα του μάτι. Πολεμιστής στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στην αποκατάσταση των ξεριζωμένων από την πατρώα γη συμπατριωτών του. Υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της Ενώσεως Εφέδρων Μικράς Ασίας και Θράκης (1923) και γρήγορα έγινε η ψυχή αυτής της Ενώσεως.

Ακούγοντας τις παρανοϊκές αξιώσεις του Ερντογάν, που μέσα στο παραλήρημά του ζητάει νησιά, τη… Θεσσαλονίκη και τη Θράκη, έρχεται στον νου μου ο αλησμόνητος, κορυφαίος δημοσιογράφος και συγγραφέας, ο Δημήτρης Ψαθάς. Αυτός που έγραψε το μνημειώδες έργο «Γη του Πόντου». Πόσο τον χρειαζόμαστε τώρα… Στα χρονογραφήματά του στα «Νέα» ήταν καταπέλτης για τις τουρκικές δολιότητες, που ποτέ δεν σταμάτησαν στο πέρασμα του χρόνου. Κάποτε, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1950 –αν θυμάμαι καλά–, είχε γίνει μια κρουαζιέρα για την Κωνσταντινούπολη, με καλεσμένους διαφόρους παράγοντες και δημοσιογράφους. Ανάμεσα στους τελευταίους κι ο Ψαθάς, με τον «πατριάρχη» του ελληνικού χρονογραφήματος, τον Παύλο Παλαιολόγο, που ήταν κι αυτός από την Πόλη. Ενώ, όμως, ο Ψαθάς δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί στα γραφτά του τους εξ Ανατολών γείτονες, ο Παλαιολόγος έγραφε νοσταλγικά για τη γενέτειρά του και υπερθεμάτιζε για την ανάπτυξη της ελληνοτουρκικής «φιλίας». Όταν το κρουαζιερόπλοιο έφτασε στο λιμάνι, τούρκοι αστυνομικοί ανέβηκαν στο σκάφος και εδήλωσαν ότι απαγορευόταν στον Παλαιολόγο να κατέβει! Όλοι απόρησαν. Να το έλεγαν για τον Ψαθά, τον αδιάλλακτο εχθρό τους, θα είχε ένα νόημα. Αλλά για τον υπέρμαχο της ελληνοτουρκικής φιλίας; Η εξήγηση δόθηκε πολύ αργότερα. Τον Παλαιολόγο οι Τούρκοι τον εφοβούντο περισσότερο επειδή ήταν… νοσταλγός! Καλλιεργούσε, δηλαδή, στο κοινό του τις μνήμες του Ελληνισμού, που δεν έπρεπε να σβήσουν. Τα «σύνορα της ψυχής του» έφταναν πάντα στην Αγιά Σοφιά.

Για να επανέλθουμε στο «σήμερα», οφείλω να εξάρω το σπουδαίο έργο που επιτελεί ένας ακρίτας του Ελληνισμού. Μιλάω για τον κ. Κωνσταντίνο Τσίγκα στην Καβάλα, που με την εφημερίδα του «Νέα Εγνατία» και με τον ραδιοφωνικό του σταθμό δίνει καθημερινά μεγάλο αγώνα –μόνος του– για τα πολλαπλά προβλήματα μιας τόσο ευαίσθητης περιοχής. Ο υπέροχος αυτός πατριώτης αποκαλύπτει τις τουρκικές βλέψεις και δραστηριότητες, ενημερώνει τους πολίτες σωστά και έχει να αντιμετωπίσει συγχρόνως τη μικροψυχία και τη στενοκεφαλιά των κυβερνητικών παραγόντων αλλά και των τραπεζών.

Σε τόσο κρίσιμες μέρες που περνάμε, πρέπει όλοι να σκίσουν το παραπέτασμα της εθνομηδενιστικής προπαγάνδας και να μελετήσουν τι γίνεται με την Τουρκία. Γι’ αυτό συνιστώ σε όλους να διαβάσουν το βιβλίο του πρώην Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού κ. Φραγκούλη Φράγκου με τίτλο «Ποια Τουρκία; Ποιοι Τούρκοι;» (Εκδόσεις Λιβάνη). Πρόκειται για μοναδική ιστορική μελέτη ενός αληθινού Έλληνα, με εθνική συνείδηση. Ο κ. Φράγκος, μέσα από σπάνια έγγραφα και αρχεία, διεμβολίζει την ιστορική πραγματικότητα της Μικράς Ασίας, ξεκινώντας με γεγονότα που συνέβησαν πριν από μία περίπου χιλιετία και αφορούν τη βιαία μετάλλαξη των ντόπιων χριστιανών σε «Τούρκους» και «μουσουλμάνους» (με αποκορύφωμα τις πρόσφατες αποκαλύψεις για την καταγωγή πολλών κορυφαίων αξιωματούχων και πολιτικών της Τουρκίας, όπως ο Ερντογάν, ο ίδιος ο Κεμάλ, ακόμα και ο Μωάμεθ ο Β΄).

Όλα αυτά τα στοιχεία μάς οδηγούν στο συμπέρασμα ότι όλοι οι παλιοί και αλλοτριωμένοι κάτοικοι της Μικράς Ασίας αναμένουν και αναζητούν το φως στο Φανάρι και στην Ορθοδοξία για να επανασυστήσουν το δικό τους Νέο Βυζάντιο. Θα κλείσω με αυτό που έγραφε ο Απόλλων Λεονταρίτης: «Οφείλουμε να κληροδοτήσωμε στις ερχόμενες γενεές το σύνθημα: “Νοσταλγία και Προσδοκία”. Το Έθνος μας είναι αθάνατο, μπορεί και έχει συνηθίσει να περιμένει. Κάποτε, γρήγορα ή αργά, θα ηχήσει ο παιάνας της Σαλαμίνος: “Ελευθερούτε θεών τε πατρώων έδη θήκας τε προγόνων”. Ό,τι δεν ξεχνιέται, δεν χάνεται…».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ