Πέθανε
ο δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής, Γιώργος Γεωργιάδης
Καλοί
οι επικήδειοι στο θάνατο δημοσιογράφων, στη ζωή όμως απαιτείται ο φόρος τιμής!
Λυπάμαι, θα στεναχωρήσω
τους συναδέλφους μου δημοσιογράφους. Από το πρωί που διάβασα την είδηση για το
χαμό του Γιώργου Γεωργιάδη, είχα ένα δίλημμα. Να προσθέσω έναν λαμπρό
επικήδειο, μαζί με όλους τους άλλους; Διάσημος, αναγνωρισμένος, έχοντας
προσφέρει πολλά στο επάγγελμα της δημοσιογραφίας. “Εξαφανισμένος” όμως τα
τελευταία χρόνια. Διαβάζω τους τιμημένους επικήδειους, λόγια θλιμμένα από
φίλους και συναδέλφους που πραγματικά τον αγαπούσαν. Και διαβάζω τόσο καλά
λόγια παντού, από πολλούς όλους. Για τον δημοσιογράφο, τον συνάδελφο τον δημοσιογράφο. Δεν τον γνώριζα καλά, μέσα
από το ρεπορτάζ μόνο. Και σίγουρα δεν του άξιζε του Γιώργου η σιωπή των
τελευταίων χρόνων. Η εξαφάνισή του. Γιατί όμως; Ήταν η αρρώστια μόνο. Όχι, όχι
και πάλι όχι.
Ο
Γιώργος ήταν άνεργος πολλά χρόνια. Γιατί φοβάστε να το φωνάξετε; Ο Γιώργος
πλήρωσε ακριβά την κρίση. Πλήρωσε την επιλογή των καναλιών να κόψουν το ρεπορτάζ,
να κόψουν το δρόμο, να κόψουν την επαφή με την κοινωνία. Να κόψουν κάθε τι που
είναι εικόνα και ρεπορτάζ. Και να δώσουν λόγο και εικόνα μόνο σε πρόσωπα που
περνάνε γραμμή, που έκαναν και κάνουν προπαγάνδα σε ραδιοφωνικού τύπου
εκπομπές. Με παρουσιαστές ικανούς για τα πάντα. Μέχρι τον πάτο, αν υπάρχει
τέτοιος στη δημοσιογραφία. Και για ορισμένους που φθάνουν ως το θάνατο σου η
ζωή μου.
Ο Γιώργος Γεωργιάδης
πλήρωσε ακριβά την ανεργία. Και κάποιοι δεν νοιάστηκαν. Ούτε για τη δουλειά
του, ούτε για την επαγγελματική επάρκεια του. Πως το λένε στην πιάτσα πια; Τι
να τους κάνουμε τους επαγγελματίες δημοσιογράφους. Ζητάνε πολλά και εμείς δεν
δίνουμε. Έτσι δεν λένε;
Ο Γιώργος Γεωργιάδης
πλήρωσε ακριβά την ανεργία. Και δεν ξέρω πόσοι βρίσκονταν κοντά του αυτά τα
χρόνια. Τα χρόνια της θλίψης, της σιωπής. Και τώρα τελευταία της αρρώστιας. Δεν
αντέχω, θα το πω και αυτό. Μία μόνο συνάδελφος προσπάθησε να του δοθεί λίγη
προσοχή από το ΕΤΑΠ ΜΜΕ, να του εκδοθεί η σύνταξη λίγο πιο γρήγορα απ΄ ότι
ορίζουν οι προϋποθέσεις. Κι αυτό για να γίνει έπρεπε να ουρλιάξει.
Α! Δεν πρόλαβε ο Γιώργος
Γεωργιάδης. Αξιοπρεπής και Δημοσιογράφος ως το τέλος. Εμείς, οι άλλοι, οι
δημοσιογράφοι που ακριβώς έχουμε βάλει την αξιοπρέπεια μας;
Καλό ταξίδι συνάδελφε, τα
ρεπορτάζ σου τουλάχιστον θα μείνουν στην ιστορία της τηλεόρασης ως μάθημα για
τους νεότερους. Κι αυτό είναι τιμή.
Μ.Π.
Πέθανε
ο σπουδαίος δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής, Γιώργος Γεωργιάδης
Ο Γιώργος Γεωργιάδης
γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1955. Ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία το 1981 και
υπήρξε 30 χρόνια πολεμικός ανταποκριτής. Έχασε τη μάχη για τη ζωή, σε ηλικία 62
ετών. Πάλεψε για πολλούς μήνες με τον καρκίνο καταλήγοντας, σήμερα, τις πρώτες
πρωινές ώρες. Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα, 14 Νοεμβρίου, στις 3.30 μ.μ.
από τον Ι.Ν. Αγ. Βασιλείου στο Κοιμητήριο Περιστερίου.
Ο Γιώργος Γεωργιάδης έκανε
την πρώτη αποστολή του σε πόλεμο, το 1982, ως απεσταλμένος της Ελευθεροτυπίας
στον Λίβανο. Στη συνέχεια κάλυψε τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής και κυρίως το
Παλαιστινιακό, με αποστολές στον Λίβανο, την Βόρειο Αφρική, την Υεμένη και
αλλού.
Από το 1987 μέχρι το 1989
εργάστηκε στην ΕΡΤ και το καλοκαίρι του 1989, με ομάδα συναδέλφων του,
συμμετείχε στην δημιουργία τού MEGA. Την ίδια χρονιά μετακινήθηκε στην
εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Κάλυψε την εξέγερση στη Ρουμανία, την πτώση του τείχους στο
Βερολίνο, τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας, το Αλβανικό, τις αλλαγές στην
πρώην Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον
πόλεμο του Ιράκ, τον Εμφύλιο της Ρουάντα κ.ά.
Επίσης, κάλυψε πολλές
φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί σε Πακιστάν, Ανατολία, Κωνσταντινούπολη,
Ινδία, Τσουνάμι στη Σρι Λάνκα. Τα τελευταία χρόνια ταξίδευε στην υποσαχάρια
Αφρική και ασχολήθηκε με το προσφυγικό.
Ήταν από τους πλέον
γνωστούς ρεπόρτερ, δημοσιογράφους και ανταποκριτές της σύγχρονης ελληνικής
τηλεόρασης και τα τελευταία χρόνια συνεργαζόταν με το περιφερειακό κανάλι
Ionian TV, και στο site ΗΜΕΡΑ Ζακύνθου, προσφέροντας την πολύτιμη εμπειρία του,
την πείρα και τις γνώσεις που απέκτησε τόσες δεκαετίες, σε έναν από τους
δυσκολότερους δημοσιογραφικά, χώρους.
Βαγδάτη.
Η συγκλονιστική ανταπόκριση από τον Περσικό Κόλπο:
Το 2008, ο Γ. Γεωργιάδης
δήλωνε σε συνέντευξη του στο "Έθνος":
"Από τις δύο
σημαντικές εμπειρίες που έζησα, τη μία την κατάλαβα, την άλλη όχι. Την πρώτη το
1993 βρισκόμουν στην ταράτσα του ξενοδοχείου «Αλ Ρασίντ» στη Βαγδάτη. Περίμενα
μαζί με όλα τα διεθνή μέσα να κάνουμε ζωντανή μετάδοση, από μόνο μία κάμερα.
Την ώρα που άρχισε ο
βομβαρδισμός έτυχε να ήμουν κι εγώ στον αέρα. Έπεσε ένας τόμαχοκ πάνω μας, τον
οποίο έριξαν οι Αμερικανοί από τον ωκεανό. Χτύπησε στο ισόγειο του ξενοδοχείου.
Την επόμενη μέρα είδαμε πόσο μεγάλη ήταν η έκρηξη και μάθαμε ότι σκοτώθηκαν
άνθρωποι την ίδια ώρα που κάναμε ζωντανή μετάδοση σε 23 χώρες...
Τη δεύτερη φορά ήμουν στη
Βοσνία και οδηγούσα κοντά στο αεροδρόμιο πηγαίνοντας στο Σεράγεβο. Από φόβο, ή
δεν ξέρω για ποιον άλλο λόγο, οδηγούσα σκυμμένος, με το κεφάλι μου κοντά στο
τιμόνι. Αυτό μου έσωσε και τη ζωή.
Ένας ελεύθερος σκοπευτής
με πυροβόλησε, η σφαίρα πέρασε από την πίσω πόρτα, έσκισε τα ρούχα μου και
καρφώθηκε στο χειρόφρενο. Εκεί συνειδητοποίησα τον κίνδυνο όταν κατάλαβα τι θα
γινόταν αν καθόμουν λίγα εκατοστά πιο πίσω".
Και
άλλα εκατό χρόνια να είχα μπροστά μου, το ίδιο θα έκανα
"Δεν έχω την εντύπωση
ότι είδα στη ζωή μου πολλά. Άλλωστε, πιστεύω ότι όσο περισσότερα βλέπεις, όσο
περισσότερο ταξιδεύεις, τόσο καταλαβαίνεις ότι δεν είδες τίποτα. Γιατί η κάθε
εικόνα, η κάθε στιγμή αλλάζει, ανάλογα με τη διάθεση ή τον φόβο σου. Αλλάζει από
το φως ή το σκοτάδι. Από την απουσία ή τον ίλιγγο. Το κάθε τι μοιάζει
διαφορετικό. Σκοπός είναι να γίνεις καλύτερος άνθρωπος κι αυτό μόνο μ’ έναν
τρόπο το καταφέρνεις: Να είσαι δίπλα στους άλλους συνεχώς.
Να μπορείς να μιλήσεις
αλλά να ξέρεις και ν’ ακούς. Να βλέπεις τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν του
δίνεις το χέρι για να σηκωθεί. Αυτή είναι η δουλειά μου!… Αυτή είναι η ζωή
μου!… Το να μην ξέρεις πού θα βρεθείς αύριο και πότε θα επιστρέψεις, είναι
σκληρό… Όμως και άλλα εκατό χρόνια να είχα μπροστά μου, το ίδιο θα έκανα!
Ζώντας το άγριο ένστικτο εκείνου που επιτίθεται, σε κάνει να γαληνεύεις όταν
βρεθείς κοντά στον ανίσχυρο. Το να βλέπεις ανθρώπους να σκοτώνονται, σε κάνει
ν’ αγαπάς τους ανθρώπους.
Το να διαχειρίζεσαι μία
είδηση κάτω από συνθήκες ζωής και θανάτου, σε κάνει πιο υπεύθυνο".
Με αυτό τον τρόπο είχε
ολοκληρώσει μια από τις τελευταίες του παρουσιάσεις στο Κέντρο Λόγου
"Αληθώς" της Ενορίας Μπανάτου στη Ζάκυνθο, όπου είχε τιμηθεί για τη
συνολική του προσφορά.
(Σημείωση Kongrek. : Στην συνέχεια του
δημοσιεύματος παρατίθενται τα συλλυπητήρια των πολιτικών για τον θάνατο του
Γεωργιάδη. Δεν τα αναπαράγω γιατί τα θεωρώ καθαρή ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ).
http://news247.gr/eidiseis/koinonia/pethane-o-spoydaios-dhmosiografos-kai-polemikos-antapokriths-giwrgos-gewrgiadhs.4367950.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου