Ο Μάνος Αντώναρος έγραφε
απλά και απλά… υπέροχα! Από τις καλύτερες πένες της ελληνικής δημοσιογραφίας,
πέθανε χθές 14.7.2018 σε ηλικία 62 ετών. Το 2013 σε μια ερώτηση της τότε συζύγου του
Ολίβιας Γαβρίλη τι θα πει στα παιδιά τους στο ερώτημά τους «Τι γίνεται αφότου
φύγουμε απ ‘ αυτή τη ζωή;» της απάντησε με το παρακάτω κειμενάκι. Το 2014, μετά το διαζύγιό του έγραψε ένα εξαιρετικό άρθρο για την αγάπη του πατέρα στα παιδιά του με τίτλο "Η αγάπη είναι μία". Ας θυμώμαστε λοιπόν τον Μάνο Αντώναρο για την τρυφερότητά του και ας του ευχηθούμε καλό ταξίδι.
Σε
θυμάμαι
Γράφει ο Μάνος Αντώναρος
“Δυστυχώς στη ζωή υπάρχουν
πολλά «δυστυχώς». Με ρώτησε τις προάλλες η γυναίκα μου η Ολιβ κάτι, που
προετοιμαζόμουν να απαντήσω όταν θα με ρωτούσε η 3,5χρονη κόρη μου, η Αθηνά:
-Τι γίνεται αφότου φύγουμε
απ ‘ αυτή τη ζωή;
Αιφνιδιάστηκα.
Το μυαλό μου από τη θέση
“parking” ξαφνικά έσπασε το φράγμα του ήχου.
Ο,τι ξέρω από τη ζωή
συμπυκνώθηκε σε μια λέξη:
-Τίποτα!
-Τι τίποτα; Η Αθηνά (δλδ η
Ολιβ) συνέχισε να ρωτά.
Ε, δεν πιστεύω ότι όταν
κάποιος πεθαίνει, συμβαίνει μετά κάτι. Πεθαίνει. Τέλος. Κοιμάται και δεν
ξαναξυπνά. Του συμβαίνει ακριβώς αυτό που συμβαίνει σε ένα σκύλο,
καμηλοπάρδαλη, κατσαρίδα, σαλιγκάρι.
Τι επιλεκτικός Θεός είναι
αυτός που ΜΟΝΟ στον άνθρωπο δίνει την πολυτέλεια της Κόλασης ή του Παράδεισου.
… της μετά θάνατον ζωής…
Ίσως να μην μας αρέσει να
θυμόμαστε ότι είμαστε συγκλονιστική μειοψηφία σ’ αυτόν τον πλανήτη, για να
ορίζουμε και τους κανόνες.
Βέβαια υπάρχουν και
μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι που πιστεύουν στην μετεμψύχωση. Μπράβο
τους… μόνο που κανένας μέχρις στιγμής δεν το ’χει επιβεβαιώσει.
Υπάρχουν λοιπόν μερικοί
που πιστεύουν έτσι, άλλοι που πιστεύουν αλλιώς και μερικοί –όπως εγώ- που
πιστεύουμε στο τέλος.
Από τη στιγμή μάλιστα που
έγινα πρώτη φορά πατέρας πείστηκα ότι η συνέχεια είναι τα παιδιά μας.
Αυτή είναι η απάντηση
μου…. Αλλά μεταξύ μας: αν και την πιστεύω, δεν μου πολύ-αρέσει (ως απάντηση)
Τι σημαίνει το «μετά τη
ζωή τίποτα»!
Πολύ μηδενιστικό αδελφέ
μου…
Χθες το βράδι με την Ολιβ,
τα παιδιά και τον φίλο μας τον Θωμά, που επιστρέφει στη Σαλονίκη, πήγαμε στη
«Μαργαρώ» στον Πειραιά για γαρίδες. Είναι δίπλα ακριβώς στην είσοδο της Σχολής
Ναυτικών Δοκίμων στο Χατζηκυριάκειο. Πηγαίνω πάνω από 25 χρόνια εκεί… με ξέρουν
και τους ξέρω… και καμαρώνω όταν η Αθηνά μασουλάει τις καλύτερες γαρίδες στον
Πειραιά… ή θέλει να δοκιμάσει λίγο από την παπάρα που ΄χω κάνει στην απίστευτη
χωριάτικη…
Πηγαίνω από τότε που ήμουν
νεαρός.
Πήγαινα με τη Λιάνα Κανέλη
που ήταν φιλαράκι μου όταν δουλεύαμε μαζί στον Σκάι. Ακόμα την αγαπώ πολύ μόνο
που δεν την συναντώ πια… και η αλήθεια είναι ότι μου λείπει.
Πήγαινα όμως και με τον
αδελφικό μου φίλο, τον Δημήτρη Καρύδη… που μεγαλώσαμε μαζί… που γελάσαμε μαζί…
που αγαπήσαμε μαζί… που παίξαμε χαρτιά μαζί… που μεθούσαμε μαζί… μέχρι που ένα
πρωινό… πριν μερικά χρόνια…. μου τηλεφώνησε ο κολλητός-κολλητός του, ο Μιχάλης
Νομικός και μου είπε:
– Μάνο, ο Δημήτρης έφυγε!
Η Ολιβ καμάρωνε τον
Αρχέλαο που μασουλούσε μια φέτα ψωμί.
Την κοίταξα.
Με κοίταξε και χαμογέλασε.
-Τι;
-Τίποτα!
Δεν ήταν η ώρα να της πώ
ότι τελικά όταν φεύγουμε απ’ αυτή τη ζωή δεν γινόμαστε «τίποτα»… αλλά
γινόμαστε: ανάμνηση.
Αυτή είναι η βασική
διαφορά του ανθρώπου από τα υπόλοιπα ζώα.
Αφήνει πίσω το αποτύπωμα
του στο μυαλό των άλλων.
Την ανάμνηση δλδ.
Ναι, ήταν και ο Δημήτρης
στο τραπέζι αφού τον σκέφτηκα.
Και δεν ήταν μόνο ο
Δημήτρης, αλλά και ο Νίκος.
Ο Νίκος Χρυσαφόπουλος,
συνάδελφος μου… τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Στον «Ελεύθερο
Τύπο»… Εκείνος πολιτικός συντάκτης εγώ ελεύθερο ρεπορτάζ.
Με το που τον είδα τον
αγάπησα βαθειά.
Όσοι τον συνάντησαν τον
αγάπησαν βαθειά. Όλοι!
Δεν έχω ματασυναντήσει
(έστω και αν γεννήθηκα σε ένα σπίτι που οι επαγγελματίες ιερά τέρατα του
χιούμορ μόνο που δεν στρατοπέδευαν) άνθρωπο με πιο δημιουργικό χιούμορ. Το
όπλιζε κατά βούληση. Υψηλού επιπέδου πλάκα αντιληπτή από όλους… απίστευτα
ελιτίστικη, αν ήθελε.
Δεν βρίσκω λέξεις. Όσοι
τον γνώρισαν καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Αυτός με πρωτοπήγε στην
«Μαργαρώ». Πηγαίναμε συχνά πάλι όταν δουλεύαμε μαζί στον Σκάι.
Ένα βράδι έπεσε για ύπνο
και δεν ξύπνησε ποτέ. Καρδιακή προσβολή.
Η Αθηνά κουρασμένη
σκαρφαλώνει στην αγκαλιά μου.
Σας δίνω τον λόγο της
συνείδησης μου…. εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα τίποτα περισσότερο από το να την
κάνω πάσα στην αγκαλιά του Νίκου… που και εκείνος καθόταν στη παρέα μας. Να του
τη συστήσω.
Χθες παρήγγειλα κρασί.
Δεν πίνω κρασί… αλλά
πίνανε εκείνοι.
Αναμνήσεις γινόμαστε Ολιβ
μου… αναμνήσεις.
ΥΓ. Το τελευταίο πόστο του
Νίκου Χρυσαφόπουλου ήταν αρχισυντάκτης στην εκπομπή της Λιάνας Κανέλη.
Η ζωή είναι κέντημα.
Δεν είναι;”
http://www.gazzetta.gr/plus/article/523792/se-thymamai
Η
αγάπη είναι μία!
Ένα πράγμα που με
τρομοκρατεί είναι μπας και κρύβω κάποια προτίμηση σε ένα από τα δυο μου παιδιά.
Για όσους δεν ξέρουν έχω την Αθηνά σχεδόν 5 ετών και τον Αρχέλαο δύο. Ζουν με
τη μαμά τους στη Θεσσαλονίκη.
Γραφει ο Mάνος Αντώναρος
Τα βλέπω όσο πιο συχνά
γίνεται…
Όταν γεννήθηκε η κόρη μου
έγινε μια έκρηξη μέσα μου. Όλα άλλαξαν θέση. Άρα άλλαξε και η οπτική μου γωνία
για τη ζωή. Θα σας πω μιαν άλλη φορά… τώρα άλλο με απασχολεί.
Ήταν (είναι) μια αγάπη
άλλου …πώς να το πω;… σχήματος, από την αγάπη που ήξερα μέχρι τότε. Όσοι είστε
γονείς καταλαβαίνετε εντελώς αυτό που λέω.
Μετά από 2 ½ χρόνια τσουπ
να 'τος κι Αρχέλαος.
Την είχαμε προετοιμάσει.
Θα 'ρθει ένα νινί που είναι στην κοιλίτσα της μανούλας… και θα’ ναι το αδελφάκι
σου…. Θα παίζετε μαζί.
Τριχες!
Το παιδί δεν καταλαβαίνει
ότι θα 'ρθει κι άλλο ένα παιδί και ξαφνικά από όλα δικά του, στην καλύτερη θα ’ναι
τα μισά δικά του.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την
ημέρα που η Αθηνά συνάντησε (είδε) τον μικρό της αδελφό… δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς
το αίμα έφυγε από το πρόσωπό της όταν είδε τη μαμούλα της να κρατά στην δική
ΤΗΣ αγκαλιά ένα άλλο παιδί.
Κάτσαμε στον καναπέ.
-Χάιδεψε τον αδελφούλη
σου.
Σήκωσε το χέρι της αργά
λες και είχε αγκύλωση και τον «χάιδεψε» όπως θα χάιδευε κάποιος μια κόμπρα.
Για να καταλάβεις έναν
άνθρωπο πρέπει να μπεις στα παπούτσια του… ή ακόμα καλύτερα: να μπεις μέσα του…
να βλέπεις τον κόσμο με τα μάτια του…. Αλλιώς δεν θα καταλάβεις τίποτα.
Έγινα εκείνη τη στιγμή
Αθηνά, στην ηλικία της… είδα τον κόσμο μου να μικραίνει και η αγάπη των
ανθρώπων που εμπιστεύομαι εντελώς, να μην πηγαίνει μόνο σε μένα, αλλά και
αλλού… το ίδιο δυνατά… για να μην πω δυνατότερα.
Για πρώτη φορά το
μυαλουδάκι της ανησύχησε.
Ο άνθρωπος που μου άλλαξε
τη ζωή, ανησύχησε.
Στην απόλυτα ευτυχισμένη
ολόλευκη ζωή της έπεσε η πρώτη μαύρη σταγόνα.
Η μαμά της δεν μπορούσε
φυσικά να την κρατά πια αγκαλιά… τουλάχιστον όχι συνεχώς όπως παλιά… αντ’ αυτής
κρατούσε υπερβολικά πολύ τον νεοφερμένο… Έπρεπε να βρει οπωσδήποτε μια αγκαλιά.
Της άνοιξα τη δική μου.
Χώθηκε μέσα αμέσως.
Έτσι ξεκίνησε η πραγματική
μας σχέση.
Για να συμβεί όμως αυτό
έπρεπε να μειώσω το «ενδιαφέρον» μου για τον μικρό. Ήταν θέμα εμπιστοσύνης
μεταξύ εμού και της Αθηνάς.
Έτσι τον πασπάτευα μόνο
όταν εκείνη έλειπε… όταν πήγαινε κανένα σινεμά με τη μαμά της… δηλαδή όχι πολύ
συχνά… καθώς περνούσαν οι μήνες γινόταν όλο και πιο εύκολο… Όλα συνηθίζονται…
και πολύ περισσότερο στα παιδιά…
Ελπίζω να γίνομαι
κατανοητός… για να χαρώ τον γιό μου ήταν λιγάκι σαν το Κρυφό Σχολειό. Και όταν
το 'κανα τότε η μικρή έβαζε μπρος τον μηχανισμό του φλερτ προς εμένα… άλλο που
δεν ήθελα.
Είχα(με) μεγαλώσει ένα
κοριτσάκι… αλλά δεν είχα καθόλου μεγαλώσει ένα αγοράκι… φαίνεται αστείο, αλλά
δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω μαζί του… Έτσι όταν έγινε ενός έτους μείναμε οι
δυο μας ένα βράδυ… μαμά και κόρη ήταν σε κάποιο παιδικό θέατρο…
Είχε ένα ποδοσφαιρικό ματς
η τηλεόραση.
-Ρε μπας; σκέφτηκα.
Κάθισα στον καναπέ
απέναντι από την τηλεόραση. Σε πέντε λεπτά τσουπ ήρθε μόνος του και κάθισε
δίπλα μου… κολλητά… και είδαμε μαζί όλο το πρώτο ημίχρονο… έσκαγε στα γέλια με
κάθε αντίδραση μου… στο δεύτερο κοιμόταν στην αγκαλιά μου.
Μόλις είχαμε αρχίσει.
Και τότε η μαμά και ο
μπαμπάς χώρισαν.
Ουψ!
Και τώρα; Πώς θα προλάβω
να καλύψω το κενό της σχέσης μου με τον Αρχέλαο; Ο εφιάλτης του έφηβου που
κοιτάει τον πατέρα του και δεν τον «αναγνωρίζει» έγινε η καθημερινή μου
ατραξιόν.
Ήρθαν στην αρχή του
καλοκαιριού να μείνουν μαζί μου μερικές μέρες. Η μικρή συνέχισε απλώς τη σχέση
της μαζί μου… εκείνος όμως ήταν ένας οδοστρωτήρας… Τίποτα δεν του άρεσε και
μόνο γκρίνιαζε. Ήμουν αυτό που μισώ: Ένα μόνιμο ΜΗ!
Μετά πήγα διακοπές με την
Αθηνά… γιατί συμφωνήσαμε ότι ήταν πολύ επικίνδυνο να πάω μόνος μου με δυο
παιδιά… μετά ήταν αρρωστούλης… τον έβλεπα δηλαδή λίγο και περιστασιακά.
Ο εφιάλτης μου θέριευε.
Μέχρι που ήρθαν και τα δυο
την περασμένη εβδομάδα.
Κάθισα στον καναπέ και τα
άφησα να τρέξουν στον χώρο. Ο Αρχέλαος πήγε προς το δωμάτιο του… στα μισά του
δρόμου σταμάτησε, έκανε αναστροφή και ήρθε τρέχοντας στην… αγκαλιά μου…
σκαρφάλωσε πάνω μου και με αγκάλιασε από τον λαιμό…
-Μπα-μπά!
Ήταν ένας κύριος.
Δεν γκρίνιαξε… δεν φώναξε…
δεν έσπασε… δεν τσουρομάδησε τα λουλούδια της βεράντας… δεν έκανε τίποτα που να
έπρεπε να του πω ΜΗ. Κι όποτε έβρισκε
ευκαιρία σκαρφάλωνε στην αγκαλιά μου.
Ήταν μεγάλη ανακούφιση για
μένα…
Όλα τα πράγματα
ισορροπούν… απλώς θέλουν τον χρόνο τους.
Το βράδυ που κοιμόμασταν
όλοι μαζί και τους χάιδευα στον ύπνο τους τα πατουσάκια τους… χωρίς να ξέρω
ποιο είναι ποιο… σκέφτηκα ότι η αγάπη δεν κάνει διαχωρισμούς…
30 Σεπ. 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου