Θα
σε θυμάμαι κάθε μέρα!
Δεν
θα ξεχάσω ποτέ τις εικόνες του Πρώτου Αττίλα που στοιχειώνουν τις ζωές μας
Από τον Μανώλη Κοττάκη
H Κύπρος είναι μία από τις
πρώτες αναμνήσεις της ζωής μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πρώτη φορά
άκουσα τη λέξη «πόλεμος» εκείνο το καλοκαίρι του 1974. Και την άκουσα από τη
μητέρα μου. Είχε πάει για τα ψώνια του σπιτιού μέχρι το μπακάλικο του χωριού,
μα αργούσε χαρακτηριστικά. Η εικόνα της είναι η πρώτη εικόνα της ζωής μου.
Την είδα να «ξαντίζει»
(προβάλλει) πανικόβλητη στη μικρή ανηφόρα που χώριζε την αμυγδαλιά, όπου ήταν η
στάση του λεωφορείου, μέχρι τη μονοκατοικία μας, να τρέχει ξέπνοη, κατακόκκινη,
με δάκρυα στα μάτια, για να μας πει ότι στην Κύπρο γίνεται πόλεμος και ο
πατέρας πρέπει να πάει ξανά εκεί. Αυτό το «ξανά» δεν το κατάλαβα καλά εκείνη
την ώρα, μου διευκρινίστηκε πολλά χρόνια αργότερα, όταν ο πατέρας μου, σε
μεγάλη ηλικία πια, μου διηγήθηκε τις θύμησές του από τη θητεία του στη
Μεγαλόνησο το 1966 με το φοιτητικό ψευδώνυμο «Φρίξος».
Η Κύπρος είναι μία από τις
πρώτες αναμνήσεις της ζωής μου. Θυμάμαι τον πατέρα μου εκείνο το καλοκαίρι να
αγοράζει πέντε σακιά πατάτες και 10 κιβώτια γάλα Νουνού διά παν ενδεχόμενον,
«ποιος ξέρει πότε θα γυρίσουμε;». Τον θυμάμαι να βάζει κάποια πρόχειρα ρούχα σε
ένα σακβουαγιάζ και να επιβιβάζεται στη Σεβρολέτ του Αντώνη, τα αμερικανικά
ταξί που κυκλοφορούσαν τότε στο νησί. Λίγο πριν φύγει, άκουσα από τα χείλη του
μια νέα λέξη που ακόμη και σήμερα αρκεί για να θυμηθώ με ακρίβεια όλα όσα
συνέβησαν εκείνη την αποφράδα μέρα: «Επιστράτευση».
Η Κύπρος, με τον έναν ή
τον άλλο τρόπο, υπάρχει μέχρι και σήμερα όμορφα στη ζωή μου. Θα παραφράσω τον
τίτλο ενός βιβλίου του φίλου συγγραφέα Βασίλη Αλεξάκη, που έχω καιρό να δω.
Είχε γράψει ένα ωραίο μυθιστόρημα για τα συναισθήματα. «Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα»
είναι ο τίτλος του. Όταν πρόκειται για την Κύπρο, ο δικός μου τίτλος είναι «Θα
σε θυμάμαι κάθε μέρα». Το αισθάνομαι έτσι κι αλλιώς καθ’ όλη τη διάρκεια του
χρόνου, κάθε φορά που μαθαίνω μια πληροφορία που έρχεται για τη Μεγαλόνησο.
Το αισθάνομαι πιο δυνατά
μετά και την περσινή επίσκεψή μου τέτοια εποχή στα Φυλακισμένα Μνήματα, στον
τάφο του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, στους πίνακες με τους πρόσφυγες στο Ίδρυμα
Λεβέντη. Ναι «θα σε θυμάμαι», πρέπει να σε θυμάμαι. Και δεν θα σταματήσω να σε
θυμάμαι, γιατί εμείς οι Ελλαδίτες έχουμε μεγάλο κρίμα στον λαιμό μας για το
έγκλημα που έγινε.
Θα σε θυμάμαι και δεν θα
πάψω να θυμάμαι τις εικόνες από εκείνες τις μέρες της εισβολής του Πρώτου
Αττίλα που στοιχειώνουν τις ζωές μας, γιατί στην πατρίδα μου υπάρχουν ακόμη
ακραίοι άνθρωποι, που θέλουν να καλύψουν την ντροπή τους για την εθνική
τραγωδία κρυπτόμενοι πίσω από φράσεις το «κείται μακράν». Που θέλουν να
ξεχάσουν ότι Έλληνες αξιωματικοί βαρύνονται με την αισχύνη της απώλειας εθνικού
εδάφους, το οποίο είχαν λάβει όρκο να φυλάσσουν. Θα σε θυμάμαι, επίσης, ειδικά
φέτος που περνάμε τον καιρό μας με ιστορίες για αποσταθεροποιήσεις και κόκκινες
αρκούδες, διότι δεν ξεχνώ πού αποφασίστηκε και από ποιους ο διαμελισμός της
πατρίδας μας. Το χτύπημα στον Ελληνισμό. Σε ποιο σπίτι, ποιου διάσημου Έλληνα
εκδότη της διαπλοκής, με ποιους πράκτορες, ποιας δύναμης, σε ποιο νησί.
Το ξέρω, είμαι λίγο
περίεργος, αλλά η ιστορία που έχω να σας διηγηθώ αυτή είναι. Αυτή με ορίζει.
Χωρίς αναφορά σε αυτήν εύκολα θα προσχωρούσα και εγώ στο μέτωπο των
αντικειμενικών Ελλήνων. Των ρεαλιστών. Που θέλουν λύση για το Κυπριακό όπως
όπως, γιατί πράγματι στη δική τους σκέψη η Κύπρος κείται μακράν. Θα σε θυμάμαι
κάθε μέρα, λοιπόν! Υπόσχομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου