Περί Μακεδονίας τότε και τώρα

Περί Μακεδονίας τότε και τώρα

Από άρθρο του Γ. Λεονταρίτη*

Η μαύρη Κυριακή 17 Ιουνίου 2018 θα μείνει μελανή σελίδα στη νεοτάτη Ιστορία μας. Η προδοσία δεν έγκειται μόνο στην αναγνώριση «μακεδονικής» Ιστορίας, γλώσσας, «εθνότητας» εδαφικών διεκδικήσεων σε ένα κρατίδιο Σλάβων αλλά και στη δυνατότητα να ασκούνται διώξεις εναντίον της μεγίστης πλειονότητας των Ελλήνων, που δεν συμβιβάζονται και θα τονίζουν πάντα ότι «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ»… Αυτήν την πανάρχαια αλήθεια ο Ν. Φίλης την εχαρακτήρισε… «αλυτρωτική δήλωση»!  

Κατά τη διάρκεια της ένοπλης ανταρσίας του 1946-1949, το Κομμουνιστικό Κόμμα, για να ικανοποιήσει τον επεκτατισμό του Βελιγραδίου, αναγνώρισε στους λεγόμενους «Σλαβομακεδόνες» το δικαίωμα να αποχωρισθούν από το ελληνικό κράτος. Τούτο σήμαινε να ενωθεί η Ελληνική Μακεδονία με το ψευτομακεδονικό κράτος των Σκοπίων, δηλαδή να απορροφηθεί από τη Γιουγκοσλαβία.  

Η (νυν) κυβέρνηση αποσιώπησε συγκεκριμένα άρθρα της επονείδιστης συμφωνίας (της). Εάν αναλυθούν αυτά ένα προς ένα, οι πολίτες θα ανατριχιάσουν για το τι κείμενο υπέγραψαν Τσίπρας και Κοτζιάς. Στα χώματα εκείνα όπου ο ήρωας Παύλος Μελάς έδωσε τη ζωή του το 1904 υπερασπιζόμενος την Ελληνική Μακεδονία, η σημερινή κυβέρνηση την παρέδωσε στους Σκοπιανούς. Στο εξής, πρέπει να ρωτάμε τους γείτονες Σλάβους για τη χρήση που θα κάνουμε γύρω από την ονομασία «Μακεδονία».

Υπό τις εντολές και τις ευλογίες του ανθέλληνα Νίμιτς, συνετελέσθη το έγκλημα κατά της χώρας μας. Είχε τα γενέθλιά του αυτός ο ανθέλλην και ο Αλέξης τού έκανε δώρο την υπογραφή του στη «Βόρεια Μακεδονία». Ο Νίμιτς είχε γενέθλια, εμείς επικήδειο εθνικών συμφερόντων και ο Ζάεφ πανηγύρισε για την επιτυχία του. Τα εξωνημένα τηλεοπτικά «παπαγαλάκια», οι μισθοδοτούμενοι κυβερνητικοί προπαγανδιστές, έχουν βαλθεί να πείσουν την κοινή γνώμη για τη «διπλωματική επιτυχία» του πρωθυπουργού. Και όσο επιμένουν τόσο φουντώνει ο δαυλός της οργής του ελληνικού λαού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι και ανιστόρητος. Κατ’ αρχάς, δεν διέπεται αυτό το σχήμα από καθαρή αριστερή ιδεολογία. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει «Αριστερά» η οποία να παίζει τον ρόλο υπηρετικού προσωπικού του άκρατου καπιταλισμού και των διεθνών τραπεζιτών. Όσοι το πράττουν με αυτήν την «ταμπέλα» –όπως ο ΣΥΡΙΖΑ– δεν είναι τίποτε άλλο από ανερμάτιστοι πολιτικοί τυχοδιώκτες, που για να καρπούνται τα οφέλη της εξουσίας –με τις πλάτες των ξένων– επιβάλλουν τα πλέον απάνθρωπα, εξοντωτικά μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και όλης της κοινωνίας.  

Πάμε λίγο πίσω στην Ιστορία. Η διαβόητη Ε’ Ολομέλεια του ΚΚΕ άρχισε τις εργασίες της στις 30 Ιανουαρίου του 1949 και τις τελείωσε μία ημέρα αργότερα. Τις εργασίες της παρακολούθησε εκ μέρους της Μόσχας, ως τοποτηρητής, ο Πετρόφ, που ως μέλος του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων του ΚΚΣΕ ήταν χρεωμένος με το «ελληνικό πρόβλημα». Η Ε’ Ολομέλεια, μετά την καθαίρεση του Μάρκου Βαφειάδη και τον ανασχηματισμό της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» με… «πρωθυπουργό» τον Μήτσο Παρτσαλίδη, περιέλαβε στις τάξεις της και τον Σλάβο Πασκάλ Μητρόφσκι. Η παρουσία του τελευταίου αποτελούσε εγγύηση ότι η Ελληνική Μακεδονία θα ακρωτηριαζόταν.

Άλλωστε, στην απόφαση της Ε’ Ολομέλειας τονιζόταν: «Ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος…». Ακριβώς το ίδιο πράγμα λένε σήμερα ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς. Είναι οι συνεχιστές του Μητρόφσκι.

Τότε, λοιπόν, το 1949, όχι μόνο το ΚΚΕ έκανε πήδημα στο βάραθρο και απέσπασε γενική κατακραυγή, όχι μόνο πήρε στον λαιμό του εκατοντάδες οπαδών του, που έπρεπε να απολογούνται για τις «θέσεις» αυτές του κόμματος και να αντιμετωπίζουν θανατικές καταδίκες, αλλά κατέστρεψε και το Λαϊκό Κίνημα. Οποιοσδήποτε πραγματικός αριστερός δημοκρατικός πολίτης, που δεν ανήκε όμως στο ΚΚΕ, αντιμετώπιζε την κατηγορία του «συνοδοιπόρου» του ΚΚΕ. Και αυτό είχε επιπτώσεις.

Την εποχή εκείνη, υπήρχε ένα σοβαρό, γνήσιο σοσιαλιστικό κόμμα, η ΕΛΔ (Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας) των Αλεξάνδρου Σβώλου και Ηλία Τσιριμώκου. Ήταν κόμμα πρώτα απ’ όλα με ελληνική εθνική συνείδηση, που αγωνιζόταν για τα λαϊκά συμφέροντα, τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα εθνικά θέματα. Σε ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του στην εφημερίδα «Μάχη» (6 Μαρτίου 1949), ο Ηλίας Τσιριμώκος επεσήμαινε μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα: «Ότι η ιδέα για την ύπαρξη ενός σλαβομακεδονικού λαού είναι ψεύτικη και ηλίθια το ξέρει όλος ο κόσμος. Όπως όλος ο κόσμος ξέρει ότι μέσα σε 1,5 εκατομμύριο Έλληνες που κατοικούν την Ελληνική Μακεδονία υπάρχει μια ελαχίστη μειονότητα, 60.000 ψυχών το πολύ, Σλαβομακεδόνων.

Η τυχόν πραγματοποίηση ενός τέτοιου σκοπού δεν θα σήμαινε παρά ότι το 1,5 εκατομμύριο Έλληνες της Μακεδονίας, Θράκης θα μεταβαλλόταν σε… εθνική μειονότητα, αφού ο σλαβομακεδονικός λαός, ο λαός της νέας επικράτειας, θα ήταν πραγματικά οι Σλάβοι (Σέρβοι, Βούλγαροι και Σλαβομακεδόνες). Και κανένας δεν αγνοεί ότι ένα τέτοιο θνησιγενές ‘‘κράτος’’ θα ακολουθούσε αμέσως τη μοίρα του, δηλαδή την ουσιαστική απορρόφησή του στη Βουλγαρία. Έτσι, η περίφημη ‘‘εθνική αποκατάσταση του σλαβομακεδονικού λαού’’ δεν σημαίνει παρά την επέκταση της Βουλγαρίας στην Ελληνική Μακεδονία και Θράκη…».

Άμεση επικαιρότητα αποκτά αυτό το άρθρο του Τσιριμώκου με τη σημερινή «ψεύτικη και ηλίθια» ιδέα του Ζάεφ για «μακεδονική εθνότητα», την οποία όμως του προσέφερε ο Τσίπρας. Αλλά και το βιβλίο του Αλ. Σβώλου «Για τη Μακεδονία και τη Θράκη», του 1945, αποτελεί την πιο εμπεριστατωμένη και συνάμα σκληρή καταγγελία σε βάρος της βουλγαρικής πολιτικής στις περιοχές αυτές.

Όταν ένας άλλος σημαντικός ηγέτης, ο Σταμάτης Χατζήμπεης των Αριστερών Φιλελευθέρων, ήταν κρατούμενος στη Μακρόνησο (μαζί με τον Σαράφη, τον Μάντακα, τον Αλκιβιάδη Λούλη, τον Κώστα Γαβριηλίδη και άλλους), έπεσε στα χέρια του ένα φύλλο της «Μάχης» που δημοσίευε ολόκληρο το κείμενο της Ε΄ Ολομέλειας του ΚΚΕ για τη δημιουργία αυτόνομου και ανεξάρτητου κράτους της Μακεδονίας. Έγραφε ο Χατζήμπεης στις αναμνήσεις του: «Με όλη μου την αρρώστια, τινάχθηκα όρθιος. ‘‘Τι είναι αυτά, Κώστα;’’, ρώτησα τον πιο ορθόδοξο κομμουνιστή, τον Γαβριηλίδη. ‘‘Μπα”, έκανε. “Κάτι χωριά μόνο εκεί πάνω στη Φλώρινα’’. Έγινε σεισμός μέσα μου. Άρχισα τις φωνές και τις διαμαρτυρίες. Ο Μάντακας συμφωνούσε μαζί μου. Ο Σαράφης, κατσουφιασμένος, με σκυμμένο το κεφάλι, δεν έβγαζε λέξη. Οι άλλοι επίσης σώπαιναν…».

Και ο Μιχάλης Κύρκος, του Δημοκρατικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, τον Νοέμβρη του 1948 πέρασε Στρατοδικείο με αφορμή τις ολέθριες διακηρύξεις του ΚΚΕ περί «ανεξάρτητης Μακεδονίας». Όταν ο στρατοδίκης τον ρώτησε εάν συμφωνεί με την παράδοση της Μακεδονίας στον Τίτο, ο Μιχάλης Κύρκος απήντησε: «Κύριε εισηγητά, όλοι εμείς, και όχι μόνο εγώ, θεωρούμε τα σημερινά όρια της πατρίδας μας ως ιερά και απαραβίαστα. Όχι σπιθαμή, ούτε πετραδάκι, αλλά και ένα μόριο σκόνης, αν ποτέ κινδυνεύσει, θα το υπερασπιστούμε και με την τελευταία ρανίδα του αίματός μας…».

Αυτή ήταν η στάση αληθινών αριστερών ηγετών (υπήρχαν κι άλλοι πολλοί) για το «Μακεδονικό». Δεν πήγαν να πουλήσουν τη Μακεδονία στους Σλάβους ούτε επεδίωκαν την εύνοια του Στάλιν. Κι έτσι διέσωσαν το Λαϊκό Κίνημα και την επιβίωση της Αριστεράς. 

*Συνοπτική περίληψη από το άρθρο «Τότε και τώρα» του Γ. Λεονταρίτη στην εφημρίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» της 1^ης Ιουλίου 2018. Ολόκληρο το άρθρο θα το βρείτε εδώ: https://www.paron.gr/2018/07/03/tote-ke-tora/