Τα άλυτα μυστήρια της Μεγάλης Πυραμίδας

Τα άλυτα μυστήρια της Μεγάλης Πυραμίδας

Νά' ναι άραγε αλήθεια ότι αυτό — το μεγαλύτερο πέτρινο κτίσμα του κόσμου — μπορεί να κατασκευάστηκε για λόγους παραπλάνησης; Πού είναι η μούμια του Φαραώ, οι θησαυροί του, το χρυσάφι του; Σαρανταπέντε αιώνες έχουν περάσει και οι επιστήμονες ακόμα αναζητούν τις απαντήσεις

του Ronald Schiller

Κανένα μνημείο στον κόσμο δεν έχει εμπνεύσει μεγαλύτερο δέος, ζωηρότερη περιέργεια ή πιο αχαλίνωτες εικασίες από τις πυραμίδες της Γκίζας στην Αίγυπτο -ειδικά η Μεγάλη Πυραμίδα του Φαραώ Χούφου, τον οποίο οι Έλληνες ονόμασαν Χέοπα. Παρ' όλο που χτίστηκε πριν 4.500 χρόνια, είναι το ογκωδέστερο πέτρινο κτίσμα που ανηγέρθη ποτέ. Στα 52 στρέμματα που καλύπτει η βάση της χωράνε άνετα πέντε από τους μεγαλύτερους καθεδρικούς ναούς του κόσμου. Οι 2,3 εκατομμύρια πέτρες της, που ζυγίζουν από 2 1/2 έως 50 τόνους η κάθε μία, υψώνονται η μια πάνω στην άλλη ως την κορυφή της πυραμίδας, 146,5 μέτρα πάνω απ' την έρημο – σαν το ύψος ενός ουρανοξύστη 40 ορόφων. Ο Ναπολέων υπολόγισε ότι οι πυραμίδες της Γκίζα έχουν αρκετές πέτρες για να χτιστεί ένα τείχος ύψους τριών μέτρων και πάχους ενός γύρω από ολόκληρη την Γαλλία.

Η Μεγάλη Πυραμίδα μαρτυρεί εξαιρετικές αρχιτεκτονικές ικανότητες. Για παράδειγμα, οι πέτρες της εξωτερικής επένδυσης έχουν κοπεί και ταιριαστεί με τόση ακρίβεια, ώστε με δυσκολία μπορεί κανείς να χώσει ένα φύλλο χαρτί στους αρμούς τους. Η νοτιοανατολική γωνία βρίσκεται μόνο 13 χιλιοστά ψηλότερα από τη βορειοδυτική, και η διαφορά μεταξύ της μακρύτερης και της κοντύτερης πλευράς είναι μικρότερη από 20 εκατοστά, δηλαδή παρουσιάζει απόκλιση λιγότερο από 0,09%.

Όλα αυτά έχουν οδηγήσει μερικούς ερευνητές να εκφράσουν πολύ σοβαρά τη θεωρία ότι η πυραμίδα θα μπορούσε να έχει χτιστεί μόνο με τη βοήθεια κομπιούτερ, ίσως από πλάσματα ανώτερης ευφυΐας από άλλο πλανήτη, που θα χρησιμοποίησαν ακτίνες λέιζερ για να κόψουν τις πέτρες και συσκευές εξουδετέρωσης της βαρύτητας για να τις σηκώσουν και να τις τοποθετήσουν τη μια πάνω στην άλλη. Άλλοι την έχουν θεωρήσει χώρο όπου προλέγονται σημαντικά γεγονότα της ιστορίας, ή μνημείο αφιερωμένο σε κάποιον πλανητικό κατακλυσμό, ή σταθμό διαφύλαξης ενός διαπλανητικού συστήματος μέτρων και σταθμών, ο οποίος καταγράφει με απόλυτη ακρίβεια τη διάρκεια του έτους, την ταχύτητα του φωτός και τις τροχιές των πλανητών.

Ρομαντικές αηδίες, λένε οι σύγχρονοι αιγυπτιολόγοι. Κι όμως, αν και η πυραμίδα έχει μετρηθεί, ερευνηθεί, ακτινογραφηθεί και μελετηθεί επισταμένως με τη βοήθεια κάθε συσκευής γνωστής στην επιστήμη, εξακολουθεί να θέτει θεμελιώδη, αναπάντητα ερωτήματα.

Πώς χτίστηκε; 

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν χρησιμοποιούσαν τον τροχό ή υποζύγια στο χτίσιμο, ούτε είχαν γνώσεις για τροχαλίες, βαρούλκα, βίντσια ή γερανούς. Πώς, τότε, μπορούσαν να χτίσουν ένα τέτοιο τεράστιο και με σχεδόν τέλειες αναλογίες κτίσμα, μη έχοντας τίποτα παραπάνω από πέτρινα και χάλκινα εργαλεία, πρωτόγονα τοπογραφικά όργανα και τη δύναμη των μπράτσων τους; Η πέτρα για τον πυρήνα της κόπηκε από τον τραχύ κόκκινο ψαμμόλιθο του οροπεδίου της Γκίζα, όπου υψώνεται η Μεγάλη Πυραμίδα. Ο ασβεστόλιθος της εξωτερικής επικάλυψης - που  ο  περισσότερος  αφαιρέθηκε πριν επτά αιώνες για να χτιστούν τα τζαμιά και τα ανάκτορα του Καϊρου -προήλθε από την ανατολική όχθη του Νείλου. Ο γρανίτης για τους διαδρόμους και τους θαλάμους ήρθε από το Ασουάν, κάπου 1.000 χιλιόμετρα στα νότια. Οι λατόμοι χρησιμοποιούσαν σφύρες από εξαιρετικά σκληρό δολερίτη για να σκαλίσουν εγκοπές στο βράχο, μέσα στις οποίες έβαζαν ξύλινες σφήνες. Ποτισμένο με νερό, το ξύλο φούσκωνε ώσπου το κομμάτι του βράχου ράιζε και αποχωριζόταν. Έπειτα οι λιθοξόοι έδιναν σχήμα στα αγκωνάρια, χρησιμοποιώντας λειαντικά από χαλαζία για να πετύχουν λεία επιφάνεια.

Τα επεξεργασμένα αγκωνάρια, με τη βοήθεια ξύλινων μοχλών, φορτώνονταν σε έλκηθρα, που τα έσερναν ομάδες καταϊδρωμένων εργατών μέχρι τις μαούνες που περίμεναν στον Νείλο. Στο εργοτάξιο, ένας λιθόστρωτος δρόμος, πλάτους 18 μέτρων, οδηγούσε από την όχθη ως την πυραμίδα - απόσταση 800 μέτρων. Ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος, ο οποίος επισκέφτηκε την Γκίζα 2.000 χρόνια αργότερα, τον 5ο π.Χ. αιώνα, αναφέρει ότι ο δρόμος ήταν ένα έργο σχεδόν τόσο εντυπωσιακό όσο και η ίδια η Μεγάλη Πυραμίδα.

Απ' αυτό το σημείο αρχίζουν τα αινίγματα. Κατά τον Ηρόδοτο - ο οποίος πήρε προφανώς τις πληροφορίες του από τους ιερείς της Αιγύπτου  χρειάστηκαν δέκα χρόνια να χτιστεί ο δρόμος και άλλα 20 η πυραμίδα. Δηλώνει ότι 100.000 εργάτες δούλευαν συνεχώς για το έργο, αντικαθιστώμενοι κάθε τρεις μήνες από καινούριους. Οι αιγυπτιολόγοι όμως υπογραμμίζουν το γεγονός ότι ο Χέοπας βασίλεψε μόνο 23 χρόνια. Αν είχε πεθάνει πριν ολοκληρωθεί η πυραμίδα, τότε αυτή θα έμενε πιθανότατα ημιτελής, όπως άλλες.

Ακόμα πιο άξιο απορίας είναι το πώς ανεβάστηκαν σε τέτοιο ύψος τα βαριά αγκωνάρια. Κατά τον Ηρόδοτο, οι πέτρες υψώθηκαν από το ένα σκαλί στο άλλο με «μηχανές» - μοχλούς (;) -  από κοντές ξύλινες σανίδες. Οι μηχανικοί, όμως, που μελέτησαν αυτή τη λύση, υπολόγισαν ότι κάτι τέτοιο θα είχε διαρκέσει πολύ περισσότερο από 20 χρόνια και ότι τέτοια δυσκίνητα μηχανήματα δεν θα μπορούσαν ποτέ να κινήσουν τα μεγαλύτερα αγκωνάρια - εκείνα των 50 τόνων.

Οι περισσότεροι ειδικοί είναι πεπεισμένοι ότι τα αγκωνάρια τα έσερναν ως εκεί πάνω αναρίθμητοι εργάτες, χρησιμοποιώντας μονάχα τη σωματική τους δύναμη, πάνω σε μια τεράστια ράμπα χτισμένη από τούβλα, χώμα και μπάζα.  Ερείπια από παρόμοιες ράμπες φαίνονται ακόμα πλάι σε τρεις άλλες πυραμίδες. Για να διατηρηθεί όμως μια εφικτή κλίση, η ράμπα θα έπρεπε να ψηλώνει και να επιμηκύνεται κάθε φορά που έμπαινε μία νέα στρώση πέτρες. Στην περίπτωση της Μεγάλης Πυραμίδας, η ράμπα θα κατέληγε να έχει μήκος ενάμισι χιλιόμετρο, και ο όγκος της θα ήταν τέσσερις φορές μεγαλύτερος από εκείνον του κτιρίου που εξυπηρετούσε. Είναι αμφίβολο αν υπήρχε αρκετό εργατικό δυναμικό στη χώρα για να χτίσει πάνω από το μισό μιας τέτοιας ράμπας.

Υποθέτοντας, έστω, ότι υπήρξε μια τέτοια ράμπα, θα έπρεπε να στενεύει ώσπου, στην κορυφή της πυραμίδας, θα είχε πλάτος μόνο τρία μέτρα -πράγμα που δεν θα άφηνε αρκετό χώρο για να μπορέσουν οι εργάτες να τραβήξουν τα τελευταία αγκωνάρια στην κορυφή. Ακόμα και με εξέδρες και ικριώματα, λένε οι μηχανικοί, θα ήταν αδύνατο να βάλει κανείς αρκετούς εργάτες εκεί πάνω για να τραβήξουν στη θέση της την τεράστια πέτρα της κορυφής.

Οι ερευνητές έχουν προτείνει αρκετές εναλλακτικές λύσεις για το αίνιγμα, από σπειροειδή ράμπα η οποία ανεβαίνει εφαπτόμενη στις πλευρές της πυραμίδας, μέχρι ξύλινους διαδρόμους στρωμένους με λίπος, πάνω στους οποίους τσουλούσαν τα αγκωνάρια. Παρ' όλο όμως ότι οι Αιγύπτιοι απεικόνισαν με κάθε λεπτομέρεια τα τεχνικά επιτεύγματα τους σε τοιχογραφίες τάφων και χειρόγραφα, δεν υπάρχει καμιά γραπτή αναφορά, εικόνα ή αρχαιολογικό ίχνος τέτοιων κατασκευών.

Γιατί χτίστηκε; 

Για τους αρχαίους Αιγυπτίους, η μετά θάνατον ζωή ήταν μία ύπαρξη σωματική, στην οποίο όσοι πέθαιναν απολάμβαναν όλες τις σαρκικές ηδονές και να προνόμια που είχαν γνωρίσει πάνω στη γη. Έτσι. ήταν αναγκαία διάφορα πράγματα.

Πρώτον, το σώμα έπρεπε να διατηρηθεί. Γι' αυτό το σκοπό, οι Αιγύπτιοι ανέπτυξαν τεχνικές ταρίχευσης που ποτέ δεν ξεπεράστηκαν. Δεύτερον, σε περίπτωση που πάθαινε κάτι το σώμα, έπρεπε να είναι διαθέσιμα υποκατάστατα με τη μορφή αγαλμάτων  και ομοιωμάτων,  τα οποία θα μπορούσαν να ζωντανέψουν στον άλλο κόσμο χάρη στους μαγικούς ψαλμούς  που  είχαν γραμμένους επάνω τους. Τρίτον, ο νεκρός έπρεπε να είναι εφοδιασμένος με υλικά αγαθά - ρούχα, κοσμήματα, όπλα και έπιπλα -μαζί με αρκετό φαγητό, μπύρα και κρασί, που θα του έφταναν για μερικούς αιώνες. Εφοδιαζόταν επίσης με ομοιώματα στρατιωτών και υπηρετών, πλοίων και εργαστηρίων, καθώς και εικόνες που έδειχναν τα κτήματα του νεκρού, τις γυναίκες του, τα παιδιά του, τους υποτακτικούς, τις κατακτήσεις του - ακόμα και τα σπορ που αγαπούσε. Όλα αυτά έπρεπε να σφραγιστούν μαζί με το σώμα σε έναν τάφο (όπου θα ήταν αδύνατο να διεισδύσει κανείς), περιτριγυρισμένο από ναούς αφιερωμένους στο νεκρό και φρουρούμενους από ιερείς.

Ο Χέοπας αρχικά δεν σκόπευε, προφανώς, να χτίσει ένα τόσο μεγάλο οικοδόμημα για το σώμα του, γιατί ένα λάκκος - η πρώτη κρύπτη ενταφιασμού - είχε εξορυχθεί στο βραχώδες έδαφος, κάτω από ένα σχετικά μικρό κτίριο. Συνδεόταν με τον έξω κόσμο με έναν κατηφορικό, στενό διάδρομο, που ίσα ίσα έφτανε για να γλιστρήσει μέσα η θήκη της μούμιας.

Όσο όμως μεγάλωνε η οικοδομική του μανία, ο βασιλιάς επέκτεινε την πυραμίδα, χτίζοντας ένα μεγαλύτερο νεκρικό θάλαμο, γνωστό σήμερα ως Θάλαμο της Βασίλισσας, και μετά έναν τρίτο κι ακόμα μεγαλύτερο θάλαμο, το Θάλαμο του Βασιλιά, περισσότερο από 40 μέτρα πάνω από το έδαφος και στην καρδιά σχεδόν της πυραμίδας. Η μόνη είσοδος της πυραμίδας, που την έκρυβε μια πόρτα από ασβεστόλιθο (η οποία μπορούσε να ανοιγοκλείνει χάρη στους κρυφούς της ρεζέδες), φτιάχτηκε στο 13ο σκαλί της βορινής πλευράς της πυραμίδας, περίπου 17 μέτρα πάνω από το έδαφος.

Ενταφιάστηκε ο Χέοπας στην πυραμίδα; 

Το 820 μ.Χ., ο Χαλίφης της Αιγύπτου  Αβδουλλάχ Αλ Μαμούν, διέρρηξε την Μεγάλη Πυραμίδα, αναζητώντας τα επιστημονικά και αστρολογικά χειρόγραφα που πίστευαν ότι ήταν κρυμμένα μέσα της, καθώς και τα «παράξενα μέταλλα που δεν σκούριαζαν» και το «εύπλαστο γυαλί που μπορούσε να λυγίσει χωρίς να σπάσει». Η θέση της μυστικής εισόδου είχε προ πολλού ξεχαστεί, έτσι η ομάδα αναζήτησης άρχισε απλώς να σκάβει ένα τούνελ μέσα στην πέτρα, λίγο πάνω από το έδαφος. Μετά από τριάντα μέτρα, έπεσαν πάνω στο διάδρομο που κατέβαινε στην ημιτελή υπόγεια κρύπτη. Εκεί δεν βρήκαν παρά σκόνη και μπάζα. Στα μισά όμως του διαδρόμου προς τα πάνω, βρήκαν την είσοδο ενός άλλου ανηφορικού διαδρόμου, κλεισμένη με γρανιτένια αγκωνάρια. Παρέκαμψαν το γρανίτη τρυπώντας τον μαλακότερο ασβεστόλιθο που τον περιέβαλλε, και βρέθηκαν σε μία σήραγγα η οποία οδηγούσε στο Θάλαμο της Βασίλισσας – επίσης κενό - και τελικά στο Θάλαμο του Βασιλιά. Εδώ δεν βρήκαν και πάλι τίποτα, εκτός από μία τεράστια σαρκοφάγο, χωρίς καπάκι, από σκούρο, γυαλισμένο γρανίτη.

Αυτό είναι απίστευτο. Αν σκεφτεί κανείς τον αμύθητο θησαυρό που βρέθηκε στον τάφο του Τουταγχαμών, ενός ασήμαντου ηγεμόνα που πέθανε στα δεκαεννιά του χρόνια, μετά από μόνο εννέα χρόνια στο θρόνο, οι ταφικοί θησαυροί του ισχυρού Χέοπα, τους οποίους πρέπει να είχε μαζέψει στη διάρκεια των εικοσιτριών χρόνων της βασιλείας του, πρέπει να ήταν πολύ περισσότεροι και μεγαλοπρεπέστεροι. Και, για να του είναι χρήσιμος ένας τέτοιος θησαυρός, έπρεπε να θαφτεί μαζί με το σώμα του - το οποίο επίσης δεν βρέθηκε.

Το 1763 ανακαλύφθηκε άλλος ένας διάδρομος, ένας στριφογυριστός, πρόχειρα πελεκημένος κάθετος αγωγός, μήκους 60 μέτρων, από τον οποίο ένας άνθρωπος, ξεκινώντας από το Θάλαμο του Βασιλιά και την παράπλευρη Μεγάλη Στοά, θα μπορούσε να ξεγλιστρήσει, παρακάμπτοντας τον σφραγισμένο διάδρομο, και να βγει από τη μυστική είσοδο. Η σήραγγα πιστεύεται ότι σκάφτηκε στο βράχο από εργάτες, κρυφά από τον Χέοπα, για να μπορέσουν να φύγουν μετά την τοποθέτηση των γρανιτένιων ογκόλιθων που σφράγιζαν το διάδρομο. Θα μπορούσαν οι τυμβωρύχοι να αποκομίσουν κάθε πολύτιμο αντικείμενο ρίχνοντας το σ' αυτόν τον αγωγό και σπάζοντας τα πιο μεγάλα κομμάτια, όπως τη χρυσοντυμένη μούμια του Χέοπα. Τι απέγιναν όμως τα χιλιάδες αγγεία αποξηραμένης τροφής, τα οποία σε άλλες συλημένες πυραμίδες γεμίζουν ακόμα τους διαδρόμους από το πάτωμα ως την οροφή; Και τι έγινε το γρανιτένιο καπάκι της μεγάλης σαρκοφάγου, που επίσης λείπει;

Η πιθανότητα που μας βάζει σε περισσότερες σκέψεις είναι ότι ο Χέοπας δεν θάφτηκε ποτέ εδώ. Δεν ήταν ασυνήθιστο για τους φαραώ να χτίζουν αντίγραφα των τάφων τους. Μπορεί η Μεγάλη Πυραμίδα να χτίστηκε για λόγους παραπλάνησης και ο Χέοπας με το θησαυρό του να θάφτηκαν μυστικά σε λιγότερο εμφανή τάφο, που δεν βρέθηκε ποτέ.

Είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα δωμάτια που δεν ανακαλύφθηκαν;

Η πυραμίδα του Ζοσέρ στην Σακκάρα είναι γεμάτη υπόγειους θαλάμους. Όμως στην πυραμίδα του Χέοπα, έχουν βρεθεί μόνο λίγοι διάδρομοι και τρεις θάλαμοι.

Το 1954, ένα θαυμάσιο πλοίο από κέδρο, πλήρες, με επίχρυσα εξαρτήματα και καμπίνα, ανακαλύφθηκε ξεμονταρισμένο, θαμμένο μέσα στην άμμο, στη νότια πλευρά της Μεγάλης Πυραμίδας. Οι αρχαιολόγοι το μοντάρισαν ξανά και τώρα βρίσκεται σ' ένα μουσείο πλάι στην πυραμίδα. Πιστεύεται ότι είναι το «πλοίο του ηλίου» του Χέοπα, το οποίο θα χρησιμοποιούσε σε θρησκευτικές τελετουργίες. Οι αρχαιολόγοι είναι βέβαιοι ότι ένα παρόμοιο «πλοίο της σελήνης» κείτεται στην ανατολική πλευρά της πυραμίδας, αλλά οι ανασκαφές δεν έχουν ακόμα αρχίσει.

«Προς τι η βιασύνη;» ρωτάει ένας Αιγύπτιος έφορος μουσείου. «Κείτεται ανέγγιχτο εδώ και 45 αιώνες, επομένως μερικές ακόμα δεκαετίες δεν κάνουν και μεγάλη διαφορά. Και - ποιος ξέρει; - ο γερο-Φαραώ μπορεί να το χρειάζεται ακόμα.»

Σύμπτυξη από το Baltimore Sunday Sun 1985

ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ

Κρυφός θάλαμος ανακαλύφθηκε στην Πυραμίδα του Χέοπα στην Αίγυπτο

Μια γαλλο-ιαπωνική επιστημονική ομάδα ανακάλυψε στην Πυραμίδα του Χέοπα στην Αίγυπτο, γνωστή και ως Μεγάλη Πυραμίδα, την ύπαρξη ενός μεγάλου εσωτερικού κενού μήκους τουλάχιστον 30 μέτρων, το οποίο έως τώρα ήταν άγνωστο. Μυστήριο καλύπτει τον λόγο ύπαρξης αυτού του χώρου, ενώ είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτεται από εξωτερικά όργανα ένας τέτοιος χώρος μέσα σε πυραμίδα.

Η Πυραμίδα του Χέοπα στη Γκίζα, ύψους 139 μέτρων και πλάτους 230 μέτρων, είναι η μεγαλύτερη που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα και κατασκευάσθηκε στη διάρκεια του Φαραώ Χούφου (πιο γνωστού ως Χέοπα) της 15ης δυναστείας, ο οποίος υπήρξε ηγεμόνας από το 2509 έως το 2483 π.Χ. Προκειμένου να μάθουν περισσότερα για το τι μπορεί να κρύβει στο εσωτερικό της, οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Μεχντί Ταγιουμπί του Ινστιτούτου ΗΙΡ του Παρισιού και τον Κουνιχίρο Μορισίμα του Πανεπιστημίου της Ναγκόγια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature", χρησιμοποίησαν εξελιγμένες τεχνικές της σωματιδιακής φυσικής για να δουν στο εσωτερικό της πυραμίδας με τρόπο παρόμοιο -αλλά πολύ πιο αποτελεσματικό- με τις ακτίνες Χ που "βλέπουν" μέσα στο σώμα.

Συγκεκριμένα, για να διαπεράσουν τις πέτρες της πυραμίδας, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τα υποατομικά σωματίδια μιόνια, τα οποία αποτελούν υποπροϊόντα της κοσμικής ακτινοβολίας, όταν αυτή αλληλεπιδρά με τα άτομα στο ανώτερο στρώμα της γήινης ατμόσφαιρας. Τα μιόνια -που πέφτουν συνεχώς στη Γη με ταχύτητες σχεδόν όσο του φωτός και με ρυθμό περίπου 10.000 ανά τετραγωνικό μέτρο ανά λεπτό- ακολουθούν διαφορετικές πορείες, όταν κινούνται μέσω της πέτρας ή του αέρα. Έτσι, οι επιστήμονες μπόρεσαν να διακρίνουν την κρυφή κοιλότητα μέσα στην πυραμίδα.

Συνδυάζοντας τρεις διαφορετικές τεχνικές «ακτινογραφίας» μέσω μιονίων, οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν πέραν κάθε αμφιβολίας ότι ένας επιμήκης κενός χώρος μήκους άνω των 30 μέτρων βρίσκεται πάνω από τη Μεγάλη Γαλαρία, είναι σχεδόν παράλληλος και έχει μια παρόμοια διατομή με αυτήν.Προς το παρόν, η ακριβής δομή και ο ρόλος του κενού χώρου παραμένουν άγνωστα, αλλά ελπίζεται ότι μελλοντικές μελέτες θα ρίξουν περισσότερο φως στο μυστήριο. Οι επιστήμονες δεν είναι σίγουροι αν ο κενός χώρος, που ονομάσθηκε «Μεγάλο Κενό ScanPyramids» (από το όνομα της επιστημονικής αποστολής), είναι ενιαίος ή χωρισμένος σε επιμέρους διαμερίσματα, αν είναι οριζόντιος ή επικλινής.

Δεν υπάρχει ομοφωνία των επιστημόνων για το πώς ακριβώς χτίσθηκε η Πυραμίδα του Χέοπα, η οποία θεωρείται το αρχαιότερο από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου και το μόνο που σώζεται μέχρι σήμερα, ενώ είναι γενικότερα ένα από τα αρχαιότερα και μεγαλύτερα μνημεία στη Γη. Ο Ηρόδοτος περιγράφει την κατασκευή της πυραμίδας, αλλά το 440 π.Χ., δηλαδή ύστερα από περίπου 2.000 χρόνια. Τα μόνα κείμενα που έχουν βρεθεί από την εποχή του φαραώ Χέοπα και ανακαλύφθηκαν το 2013, οι είναι πάπυροι που αφορούν τα «λογιστικά» του έργου (π.χ. από πού και πώς μεταφέρθηκαν οι λίθοι), αλλά όχι την ίδια την μέθοδο της κατασκευής.

Μέχρι σήμερα στην Μεγάλη Πυραμίδα είχαν ανακαλυφθεί τρεις θάλαμοι σε διαφορετικά ύψη: του Βασιλιά, της Βασίλισσας και ένας υπόγειος, οι οποίοι συνδέονται με διάφορους διαδρόμους, με πιο γνωστό τη λεγόμενη «μεγάλη γαλαρία», η οποία έχει μήκος σχεδόν 47μέτρων, ύψος 8,6 μέτρων και πλάτος ενός έως δύο μέτρων.

Οι γάλλοι και ιάπωνες επιστήμονες τόνισαν ότι οι τεχνολογίες της σύγχρονης σωματιδιακής φυσικής μπορούν στο μέλλον να αξιοποιηθούν πιο συστηματικά για τη μελέτη -με μη καστροφικό και επεμβατικό τρόπο- και άλλων μνημείων της αρχαιότητας. Ήδη έχουν δοκιμασθεί σε μνημεία κοντά στη Ρώμη και στη Νάπολη, καθώς και στην Πυραμίδα του Ήλιου στο Μεξικό.

Ακόμη, οι ανιχνευτές μιονίων έχουν ήδη αξιοποιηθεί στους επιταχυντές σωματιδίων, στην μελέτη ηφαιστείων, στην ανίχνευση του εσωτερικού του κατεστραμμένου πυρηνικού αντιδραστήρα της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία, σε συσκευές ελέγχου για θέματα ασφαλείας κ.α.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  02.11.2017 Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ