Στα κοριτσάκια μας που κάηκαν στο Μάτι

Καλό και δροσερό Παράδεισο καρδούλες μου. 

Η μνήμη σας θα στοιχειώνει όλους τους Έλληνες 

καθώς σε ένα τραγικό βράδυ γίνατε παιδιά όλων μας

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, 
μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση 
να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, 
τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας, 
δεν είναι πια απ΄τη στέρηση μα από την αύξηση. 
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

Γιάννης Ρίτσος

Είναι κάτι παιδιά που γυρίζουν αθόρυβα
στο σπίτι τους τα βράδια
αφήνουν έξω από την πόρτα
τα καμένα τους παπούτσια
και βαδίζοντας στις άκρες των ποδιών τους
για να μην ταράξουνε τα ευτυχισμένα
όνειρα των άλλων
κλείνονται στο μαυρισμένο τους δωμάτιο
και παίζουν δήθεν αμέριμνα
ώσπου έρχονται οι γονείς τους σκοτεινοί
και τραβάνε το σεντόνι στο κρεβάτι
τρυφερά για να μην κρυώσουν
ενώ εκείνα στέκονται όρθια στη γωνιά
σαν τιμωρημένα που πεθάναν
μα δεν τα βλέπουν


και πάντα προτού ξημερώσει
παίρνουν το αγαπημένο τους παιχνίδι
και χώνονται ξανά στο στόμα
του καπνού και της φλόγας


εξοικειωμένα


ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΝΗΣ
28/7/2018