Πανευρωπαϊκή εξέγερση κατά τεχνοκρατικού φασισμού, με δείγμα αποφυγής την Ελλάδα

Πανευρωπαϊκή εξέγερση κατά τεχνοκρατικού φασισμού, με δείγμα αποφυγής την Ελλάδα

Του ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

Μπήκαν στον τρίτο τους μήνα οι δυναμικές κινητοποιήσεις εργαζομένων και νεολαίας στη Γαλλία εναντίον της επίθεσης κατά της εργατικής νομοθεσίας από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση Ολάντ - Βαλς και δεν παρουσιάζουν σημεία αγωνιστικής κάμψης.

«Εδώ δεν είναι Ελλάδα», κραυγάζουν οι δεκάδες χιλιάδες απεργοί διαδηλωτές, που καθημερινά πλημμυρίζουν πλατείες και λεωφόρους πλείστων πόλεων της Γαλλίας, σε πείσμα της αγριότερης αστυνομικής βίας που είδε ποτέ η δημοκρατική αυτή χώρα, τουλάχιστον από της εποχής των γεγονότων της Αλγερίας, τέλη δεκαετίας του ’50.

Είναι χαρακτηριστικό της συμβολής του συριζαίου σοσιαλισμού σε καταλυτικές αξιολογικές ανατροπές στην Ευρώπη το ότι το περσινό θαυμαστικό σύνθημα αλληλεγγύης «είμαστε όλοι Έλληνες» αναποδογύρισε σε διακήρυξη αγωνιστικής διαφορετικότητας και καταφρόνησης: «Εδώ δεν είναι Ελλάδα»! Καταφρόνησης προς την αντιδημοκρατική διαστροφή και την αντιλαϊκή βία του σοσιαλισμού Ολάντ - Βαλς - Τσίπρα και διαφορετικότητας ως προς το σθένος αντιμετώπισης της επιδρομής κατά των κοινωνικών δικαιωμάτων και δημοκρατικών κατακτήσεων…

Η ανάφλεξη της κοινωνικής εξέγερσης στη Γαλλία απλώς διογκώθηκε με την πραξικοπηματική, διά προεδρικού διατάγματος, εισαγωγή του αντεργατικού νόμου. Είχε αρχίσει με το επιβλητικό κίνημα επαγρύπνησης στις πλατείες της χώρας, μιας σπουδάζουσας και εργαζόμενης νεολαίας, αφυπνισμένης στον εφιάλτη της ανεργίας και της κοινωνικής και πολιτικής απαξίωσης που της επιφυλάσσει η ολιγαρχία της ΕΕ.

Είναι, στη Γαλλία -παραδοσιακό ευρωπαϊκό καμίνι εμβληματικών κοινωνικών αγώνων-, η τοπική εκδήλωση των κοινωνικών εκρήξεων, που σε διάφορες χώρες της Ευρώπης προσλαμβάνουν διαφορετικές μορφές, αναλόγως των τοπικών συνθηκών, αλλά με κοινή συνισταμένη την απορριπτική εξέγερση κατά της δεσποτείας του φασιστοειδούς κονκλαβίου της ΕΕ και της αδυσώπητης επιχείρησης που συνεχώς προωθεί για την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.

Η γιγάντωση του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λε Πεν στη Γαλλία είναι απλώς η προγενέστερη και διαφορετικής προδιάθεσης συγγενής εξέγερση στη Γαλλία, όπως και η γεωμετρικά αυξανόμενη δημοτικότητα που απολαμβάνει η δεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (ΑfD), η κυριαρχία της εθνικιστικής Δεξιάς σε Ουγγαρία και Πολωνία, η παρά τρίχα κατάληψη της Προεδρίας από τον ακροδεξιό λαϊκιστή Χόφερ, πρόσφατα, στην Αυστρία και η συνεχής αύξηση των ποσοστών υπέρ του Brexit στη Βρετανία -παρά τη λυσσώδη διεθνή και εσωτερική προπαγάνδα εκβιασμών και ψευδολογίας για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ- είναι όλα εκφάνσεις του ίδιου φαινομένου: Της απόρριψης του πλαστικού εμφυτεύματος του εθνομηδενισμού και κοσμοπολιτισμού από το κοινωνικοπολιτικό σώμα της Ευρώπης.

Οι -κατά χώρα και ΕΛΙΑΜΕΠ- ιεροκήρυκες του κοσμοπολιτικού δόγματος, Χάμπερμας - Σόρος - Ρότσιλντ, σε επίπεδο «διανόησης», όπως και οι κυβερνητικές μαριονέτες, ως πολιτικές περσόνες και χειριστές προπαγανδιστικών μηχανισμών, αφορίζουν αυτό το πανευρωπαϊκό κίνημα απόρριψης ως λαϊκισμό, χαρακτηρισμό στον οποίο προσδίδουν τα χαρακτηριστικά της αμορφωσιάς, της βλακείας και του πρωτογονισμού. Χαρακτηριστική έκφραση αριστοκρατικής περιφρόνησης προς την «πλέμπα», προσφιλής στον Κυριάκο αλλά και στην αριστοκρατική κυβερνητική εκπρόσωπο…

Ο Γιούνκερ, της Κομισιόν, αυτή τη φορά απέρριψε εκ προοιμίου τη λαϊκή ετυμηγορία στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας, όπως είχε κάνει με τον σοσιαλιστή Σουλτς και σε ελλαδικό προηγούμενο: «Δεν θα υπάρξει κανένας διάλογος, καμιά συζήτηση με την άκρα Δεξιά». Δήλωση που αποτελεί πρόσθετο τεκμήριο της διάστροφης χρησιμοποίησης του εγκολπίου της Δημοκρατίας ως προπαγανδιστικού εργαλείου για την κατάλυση της ουσίας της, ως λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατικής διαδικασίας για τη λήψη αποφάσεων.

Προς ποιον τελικό σκοπό των εγκεφάλων της ΕΕ; Μα για την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και την αντικατάσταση των δημοκρατικών διαδικασιών λήψεως αποφάσεων στην πολυπολιτισμική ΕΕ από μια αποτελεσματική τεχνοκρατική διακυβέρνηση…

Ενώπιον αυτού του ξεκάθαρου πλέον διλήμματος, του οποίου τη μια -επονείδιστη και ολέθρια- επιλογή εικονογραφεί τώρα η Ελλάδα, προς γενικό φρονηματισμό, εξεγείρονται οι λαοί της Ευρώπης, καθένας με τις παραδόσεις και τα εθνικά αντανακλαστικά του. Το μήνυμα για το φασιστικό έκτρωμα της ευρωπαϊκής ιδέας πρέπει να προκαλεί πανικό στους εγκεφάλους της ΕΕ, αλλά η ανατροπή της κυριαρχίας τους μπορεί να αποδειχθεί επώδυνη και ίσως αιματηρή. Πάντως αποτελεί τη μόνη ελπίδα γι’ αυτήν εδώ την προδομένη και συνθηκολογημένη πατρίδα.

Στην οποία η πρόσφατη αεροστεγώς παστεριωμένη επίσκεψη στην Αθήνα του ρώσου Προέδρου Βλαδίμηρου Πούτιν οριοθετήθηκε σε διπλωματικό πεδίο εικονικής πραγματικότητας, με ανταλλαγές ανώδυνων φιλοφρονήσεων και κενολόγων μνημονίων (χρήσιμων πάντως για το οργουελιανό λεξιλόγιο της τσιπραίας προπαγάνδας). Αξιοποιήθηκε από τη ρωσική πλευρά για την εκτόξευση, από νατοϊκού εδάφους, τελεσιγραφικής προειδοποίησης προς το ΝΑΤΟ ότι τερματίζεται η ανοχή στην υφέρπουσα πίεσή του στα σύνορα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Και στους λαούς Ρουμανίας και Πολωνίας για τον θανάσιμο κίνδυνο στον οποίον εκτίθενται με την εγκατάσταση αμερικανικών πυραυλικών συστημάτων, εναντίον Μόσχας και Πετρούπολης, στο έδαφός τους.

Αντίθετα, η επίσκεψη του ρώσου Προέδρου στην Αθωνική Πολιτεία του Αγίου Όρους προσέλαβε τη λαμπρότητα βυζαντινής δοξολογίας και παραδοσιακού πνευματικού εναγκαλισμού. Ήταν, εξάλλου, το γεγονός που είχε μεγάλη δημοσιότητα και απήχηση στη ρωσική επικράτεια και που θορύβησε τον συστημικό Τύπο του 4ου Ράιχ.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ