ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Ο «κουράτωρ»...

   «Η σημερινή Βουλή υπάρχει απλώς για να δίνει μια δημοκρατικοφάνεια στις αποφάσεις των ξένων…»

Ο «κουράτωρ»...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Η εξουσία τρελαίνει τον άνθρωπο, και η απόλυτη εξουσία τον τρελαίνει απολύτως. Το συνειδητοποιήσαμε για μία ακόμα φορά ακούγοντας την ομιλία του πρωθυπουργού στην εκδήλωση «Ελλάδα 2021».

Υπό τη σκιά της Ακροπόλεως, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε την ατυχέστερη «έκθεση ιδεών» που θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς. Όλα αυτά για τη «δίκαιη ανάπτυξη» κ.λπ. νομίζαμε ότι αφορούσαν κάποια άλλη χώρα. Ήταν φανερό ότι ο ομιλητής βρισκόταν εκτός τόπου και χρόνου. Ακόμα και το επιλεγμένο ακροατήριό του απογοητεύθηκε. Ο φακός της τηλεοράσεως δεν μπόρεσε να κρύψει εκείνους που δεν εκάλυπταν τα χασμουρητά της ανίας, ή και τον Δρίτσα, που έπεφτε το κεφάλι του κάτω από τη νύστα. Και στο τέλος τα παγερά χειροκροτήματα ακούστηκαν σαν «πολιτικός επικήδειος» για τον νεαρό ηγέτη, που έχασε όλη την παλιά λάμψη του.

Ο Μάριος Πλωρίτης είχε χαρακτηρίσει σε κάποιο κείμενό του τον μεγάλο δραματουργό Τενεσί Ουίλιαμς «ποιητή των προδομένων ονείρων». Εμείς έχουμε τον Αλέξη. Είναι ο πολιτικός των προδομένων ονείρων. Επάνω από τα ερείπια της Ελλάδας, την οποία ισοπέδωσαν η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ευρωλάγνοι πολιτικοί όλων των «χρωμάτων», ο Τσίπρας μιλούσε για «ανάκαμψη», «επενδύσεις» και για «άλλα ηχηρά παρόμοια» -που λέει κι ο ποιητής- που θα έλθουν το… 2021, δηλαδή 200 χρόνια μετά την εθνεγερσία! Θέλησε, μάλιστα, ο πρωθυπουργός να κάνει και παραλληλισμούς με την επέτειο. Ο εθνικός μας ποιητής, όμως, ο Διονύσιος Σολωμός, είχε πει: «Ο λαός πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό». Και η αληθινή τραγωδία μας συνίσταται στην κατοχή που βιώνουμε από το Δ’ Ράιχ του Σόιμπλε και στη μετάλλαξη και την προδοσία της ιδεολογικά «γκέι» ψευδοαριστεράς, που προσεχώρησε στην υπηρεσία των κατακτητών.

Αυτό το ύποπτο «τυχοδιωκτικό συμμάζεμα» που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ικανοποιεί μόνο τον ψυχικό του μηδενισμό, διότι δεν κατόρθωσε να εκφράσει τίποτα, με έναν πρωθυπουργό «παντός καιρού». Επέφερε μόνο σήψη και παρακμή. Ο καθηγητής της Φιλοσοφίας κ. Χρήστος Γιανναράς σε μια συνέντευξή του επεσήμανε: «Το καίριο, θανατηφόρο λάθος του Τσίπρα ήταν πως όταν δέχθηκε τον εκβιασμό μετά τις 17 ώρες διαβούλευσης, που βγήκε με τον έρπητα στα χείλη, τα έδωσε όλα, χωρίς να δώσει καμία εξήγηση στον λαό…». Και πρόσθεσε: «Το ότι έχει αλλάξει η φυσιογνωμική του έκφραση, οι κινήσεις του, ο λόγος του, σημαίνει ότι αυτό το παιδί κάτι έπαθε, αλλοτριώθηκε. Συμβιβάστηκε, χωρίς να έχει την τόλμη να το πει…». Εάν δεν το λέει όμως ο ίδιος, το λένε άλλοι γι’ αυτόν: Ο Σόιμπλε και λοιποί δικτάτορες των Βρυξελλών, που πλέκουν το εγκώμιο του Τσίπρα για τις «υπηρεσίες» του και την υπακοή του. Και με αυτόν τον τρόπο τον έσβησαν πολιτικά και συγχρόνως ενταφίασαν για τα επόμενα χρόνια οποιαδήποτε προοπτική της Αριστεράς.

Εάν εγκαίρως ο πρωθυπουργός είχε καταστρώσει σχέδιο για «λύση Β’», με έξοδο από την Ευρωζώνη και επιστροφή σε νέο εθνικό νόμισμα, θα κλόνιζε τη διεφθαρμένη Ευρωπαϊκή Ένωση και θα αποκτούσε φόντα εθνικού ηγέτη. Τώρα, ο άλλοτε κραυγαλέος υποστηρικτής του αντιμνημονιακού αγώνα πέρασε στο στρατόπεδο της μνημονιοκρατίας. Ο Αλέξης της Αντίστασης στους ξένους περνά στους δρόμους κάτω από τις αποδοκιμασίες των χθεσινών οπαδών του. Υπέκυψε στις «άπονες εξουσίες», όπως λέει το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη. Κι όλα τα κόμματα του «ευρωπαϊκού τόξου» (ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Λεβέντης) συνεχώς κάνουν λόγο υποκριτικά για «δημοκρατία», ενώ το πολίτευμα έχει τραυματισθεί θανάσιμα. Διότι συμβαίνει αυτό που εύστοχα επεσήμανε ο Μίκης Θεοδωράκης σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα»: «Η σημερινή Βουλή υπάρχει απλώς για να δίνει μια δημοκρατικοφάνεια στις αποφάσεις των ξένων…». Όλα αυτά τα κόμματα φθείρουν υπέρτατες ηθικές και πολιτικές αξίες. Οι βουλευτές όταν δηλώνουν ότι διαφωνούν με κάποιο νομοσχέδιο, αλλά το ψηφίζουν με «βαριά καρδιά» επειδή αυτό απαιτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, ακυρώνουν την αποστολή τους ως εκπρόσωποι του λαού και αποδεικνύουν ότι είναι μαριονέτες. Η δύναμη των πολιτικών στηρίζεται στην εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. Όταν αυτή η εμπιστοσύνη αποδεδειγμένα έχει χαθεί, η δημοκρατία νοσεί βαρύτατα. Και για την «ασθένεια» δεν φταίει ο λαός αλλά οι πολιτικοί, που αμαυρώνουν την αποστολή τους. Βαρύνονται με άκρατη υποκρισία. Διότι προασπίζουν μεν το πολίτευμα με τους λόγους, αλλά το παραβιάζουν με τα έργα τους. Αυτήν την εικόνα είχε περιγράψει επιγραμματικά ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου σε μια ομιλία του στη Βουλή τον Νοέμβριο του 1924: «Η Δημοκρατία παραμένει μεν αμετάβλητος ως όνομα, ως τύπος πολιτεύματος, αλλά μετεβλήθη ως περιεχόμενον».

Ζούμε στην παρακμή μιας νέας «Βαϊμάρης». Ο όρος «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» έχει κάτι το εύθραυστο, κάτι το σκανδαλώδες, κάτι το παρακμιακό. Αναφέρεται σε μια σύντομη περίοδο της γερμανικής Ιστορίας, στα χρόνια από το 1918 έως το 1933. Ένα μεσοδιάστημα ασταθούς δημοκρατικής διακυβέρνησης, ανάμεσα σε έναν καταστροφικό πόλεμο και στον ερχομό του επόμενου. Ο καταστροφικός πόλεμος διεξάγεται σήμερα με οικονομικά μέσα, με το καταραμένο «ευρώ». Ο ναζισμός που ανήλθε το 1933 υπάρχει μπροστά μας με τη μορφή της Ευρωζώνης. Το κραχ του 1929, οι θεαματικές καταρρεύσεις τραπεζών, ο πληθωρισμός, που σώρευε φτώχεια σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και πλούτο σε κάποια άλλα, η μαζική ανεργία, επεσφράγισαν την ολοκλήρωση του εκφασισμού με την ανάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ. Τώρα, οι κανόνες αντεστράφησαν. Όλα αυτά τα δεινά τα βιώνουμε επειδή παραδώσαμε την εξουσία στον νέο Χίτλερ, τον Σόιμπλε, και στον ναζισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει ρόλο Κουίσλιγκ (θυμίζουμε ότι ο Κουίσλιγκ, άλλοτε υπουργός Στρατιωτικών της Νορβηγίας, κατέλαβε την εξουσία με την έγκριση του Χίτλερ).

Ο Τσίπρας νομίζει ότι είναι πρωθυπουργός. Στην πραγματικότητα είναι ένας «κουράτωρ». Έτσι ονόμαζαν στο Βυζάντιο τον εκπρόσωπο της κεντρικής εξουσίας στις δημαρχιακές διοικήσεις (από το λατινικό curator), ο οποίος εισέπραττε τους φόρους. Και ο πρωθυπουργός είναι στην ουσία «κουράτωρ» της κεντρικής εξουσίας, δηλαδή των Βρυξελλών. Εκεί κατάντησε. Συνεχίζει να υποκρίνεται η κυβέρνηση ότι εκπροσωπεί την «Αριστερά». Νομίζω ότι ο πρώτος που μίλησε με ειλικρίνεια για τον ρόλο της υποκρισίας στην πολιτική είναι ο Μακιαβέλι. Στο 18ο κεφάλαιο του «Ηγεμόνος» διδάσκει ότι ο πολιτικός μιμείται από τα ζώα, τον λέοντα και την αλεπού, κυρίως τη δεύτερη. Οφείλει να είναι μέγας κρυψίνους και υποκριτής. Κι όταν δεν έχει ορισμένες αρετές και ιδιότητες, είναι αναγκαίο να φαίνεται ότι τις έχει.

Ο Μακιαβέλι επαληθεύεται πλήρως με την περίπτωση του Τσίπρα. Το 1948 ο καθηγητής Βλαδίμηρος Ζανκέλεβιτς ανέλυσε στο Διεθνές Συνέδριο Ανθρωπιστικών Σπουδών της Ρώμης τη θεωρία του Μακιαβέλι, λέγοντας ότι αυτή αποδίδει την ουσία κάθε πολιτικής: Το «υιοθετείν, μέσω μιας μάσκας, ένα άλλο πρόσωπο». Αυτό ακριβώς εφαρμόζει η κυβέρνηση. Μέσω της «αριστερής μάσκας», υιοθετεί τις θέσεις του άκρατου καπιταλισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά και ο Μαρξ είχε δίκιο όταν έλεγε: «Άλλο πράγμα είναι το τι σκέπτονται οι άνθρωποι για τον εαυτό τους και άλλο το τι πραγματικά είναι…». Και ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να νομίζει για τον εαυτό του ό,τι θέλει, αλλά όλοι πλέον γνωρίζουμε ποιος είναι ο πραγματικός του ρόλος. Και αυτός ο ρόλος δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αριστερή ιδεολογία και πολιτική.

Εδραιώνεται τώρα η πεποίθηση στους πολίτες ότι η κυβέρνηση οφείλει να παραιτηθεί. Θα εξηγήσουμε τους λόγους, που είναι αντικειμενικοί. Δεν ανήκουμε στη σχολή η οποία παρασύρεται να πιστεύει ότι οι πόθοι της εκφράζουν το σύνολο. Όμως, όσοι ψήφισαν τον Τσίπρα επείσθησαν ότι το πρόγραμμά του ήταν καθαρή αγυρτεία. Έκανε τα εντελώς αντίθετα από εκείνα που διεκήρυσσε. Και δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πει την αλήθεια στον λαό για τους λόγους της μεταστροφής του. Στάθηκε ανίκανος να βάλει φράγμα στο φορολογικό τσουνάμι και εβύθισε τους ανθρώπους στην απελπισία. Ας φύγει το ταχύτερο, για να μην καταντήσει σαν τον Μαδούρο της Βενεζουέλας, που δέχεται τις κατάρες των πολιτών. Ας διασώσει, έστω λίγη, από τη χαμένη του αξιοπρέπεια…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ