ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Οι ΑΝΕΛ...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Οι ΑΝΕΛ...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες… Τελικά, ποιοι είναι; Τι πιστεύουν; Τι απεργάζονται; Ανάθεμα κι αν το κατάλαβε κανείς. Νομίζαμε ότι τους γνωρίζαμε, τους είχαμε επαινέσει, αλλά… Αλλά πολλά «νομίζαμε» τα τελευταία χρόνια και πέσαμε τραγικά έξω. Φανήκαμε –όπως λέει ο Διονύσιος Σολωμός– «ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι». Τον Πάνο Καμμένο τον είδαμε, λάβρο, να επιτίθεται κατά των αποικιοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τον χειροκροτήσαμε όταν έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία και το θεωρήσαμε μεγάλη επιτυχία όταν συνέπραξε με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν η εποχή κατά την οποία ο Αλέξης Τσίπρας εμφανιζόταν ως… Τσε Γκεβάρα! Κι αυτή η σύμπραξη φάνηκε ιδανική διότι: α) Συμβόλιζε την εθνική ενότητα. Ένα «αριστερό» και ένα δεξιό κόμμα έδωσαν τα χέρια προκειμένου να αντιμετωπισθεί το Δ’ Ράιχ του Σόιμπλε. β) Αυτή η συμμαχία φάνηκε σωτήρια διότι οι ΑΝΕΛ θα έβαζαν φρένο σε αριστερίστικες ακρότητες.

Η αρχική αντιμνημονιακή στάση των ΑΝΕΛ τούς έδωσε τη δυναμική για να μπουν στη Βουλή. Μάλιστα, σε πολλά σημεία οι ΑΝΕΛ ήσαν πιο μαχητικοί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι φανατισμένοι δεξιοί τούς αποκαλούσαν… «συνοδοιπόρους»! Ο χαρακτηρισμός, κυρίως μεταπολεμικά, διετυπώνετο ως «μομφή» για εκείνους που πολεμούσαν τη Δεξιά χωρίς να ανήκουν στην Αριστερά. Οι «συνοδοιπόροι» ενοχλούσαν περισσότερο το κατεστημένο διότι έδιναν κάλυψη και επιχειρήματα στους κομμουνιστές. Και το παλαιό Κέντρο εκείνα τα χρόνια, για να αποσείσει την κατηγορία, προέβαλλε τον «διμέτωπο αγώνα». Ολόκληρες θεωρίες είχαν διατυπωθεί από «σοβιετολόγους» και πολυσέλιδες μελέτες έβλεπαν το φως της δημοσιότητας για την «ανατομία της συνοδοιπορίας»! Ο όρος μού φέρνει νοσταλγικές αναμνήσεις. Διότι και ο γράφων, πριν από το 1967, ως «νεολαίος» ήταν χαρακτηρισμένος «συνοδοιπόρος»! Ωραία χρόνια, που πιστεύαμε σε ιδανικά και μας ενέπνεαν πραγματικοί ηγέτες, και όχι καρικατούρες, όπως σήμερα. Χρόνια γεμάτα παλμό, που στην ακοή της ψυχής μας αντηχούσε ακόμα το περίφημο ερώτημα που απηύθυνε ο Ζορές προς τη νεολαία: «Τι θα κάνετε τις καρδιές σας; Τι θα κάνετε τα είκοσί σας χρόνια;». Μας έλεγαν τότε μεγάλες μορφές της πολιτικής: «Δίχως ελευθερία, σας αναμένει ο εξανδραποδισμός και η δυστυχία».

Το συνειδητοποιούμε στις μέρες μας. Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αυτά τα αποτελέσματα έφερε, αφού μας στέρησε την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας. Αυτό που δεν μπορούσαμε να φαντασθούμε (διότι ουδέποτε παρετηρήθη στη μακραίωνα Ιστορία μας) είναι το απίθανο τεράστιο άλμα που έκανε η υποτιθέμενη «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, να μεταπηδήσει από την έπαλξη της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων στο στρατόπεδο του άκρατου καπιταλισμού. Όσοι ετίμησαν τον λόγο τους προς τους πολίτες και δεν πρόδωσαν τις αρχές τους, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Παν. Λαφαζάνης και άλλοι, αποχώρησαν αμέσως και αρνήθηκαν τον ατιμωτικό συμβιβασμό με τους ξένους πάτρωνες. Περιμέναμε ότι το ίδιο θα έπρατταν και οι ΑΝΕΛ… Επλανήθημεν! Το «μέλι της εξουσίας» έχει μεγάλη επίδραση στον οργανισμό. Στα δικά μας χρόνια, η συνοδοιπορία διαφόρων προοδευτικών ανθρώπων με την Αριστερά μόνο κατατρεγμούς επέφερε. Τώρα, η συνοδοιπορία με την «Αριστερά» αποφέρει αξιώματα, προνόμια και ποικίλα «οφέλη». Κι αυτό συμβαίνει διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Αριστερά αλλά ύποπτο, τυχοδιωκτικό, νόθο κατασκεύασμα, στην υπηρεσία των Βρυξελλών.

Ο συγγραφέας Γιώργος Θεοτοκάς μάς αφηγείτο κάποτε πόση εντύπωση του έκανε αυτό που άκουσε από το στόμα του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου κάποιο βράδυ που ο «πατέρας της Δημοκρατίας» τον είχε καλέσει στο σπίτι του στην Εκάλη: «Εκείνο που λείπει από τη σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι ούτε το τάλαντο ούτε οι γνώσεις ούτε η γενναιότητα αλλά η σκέψη»… Σήμερα, βέβαια, λείπουν και τα τέσσερα προαναφερόμενα στοιχεία που απαρίθμησε ο Παπαναστασίου. Θα σταθώ, όμως, στο τέταρτο: Στη σκέψη, που λείπει από τους ΑΝΕΛ. Δεν σκέφθηκαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ότι, πετώντας στα σκουπίδια τις αρχές, τα «πιστεύω» τους, και αθετώντας κατά το πιο ωμό τρόπο όσο διεκήρυσσαν άλλοτε, θα έπεφταν στον ίδιο βούρκο της καταισχύνης με τον ΣΥΡΙΖΑ; Εάν διεχώριζαν την πορεία τους, θα παρέμεναν μια συνεπής αντιμνημονιακή Δεξιά, με προοπτικές για το μέλλον. Τώρα καταδικάστηκαν σε αφανισμό ως πολιτικό σχήμα διότι δεν εκπροσωπούν τίποτα. Θα έχουν πολιτική ύπαρξη μόνο όσο αυτή η ανερμάτιστη κυβέρνηση θα βρίσκεται γαντζωμένη στην εξουσία. Μετά τι θα κάνουν; Το ποσοστό τους βρίσκεται σε μηδενική βάση. Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς τους ανέχεται όσο του χρειάζονται για να ψηφίζουν τα εθνοκτόνα νομοσχέδια.

Η πιο αδιαμφισβήτητη απόδειξη, όμως, για το ότι οι ΑΝΕΛ δεν αγωνίζονται για ιδέες αλλά για τα συμφέροντά τους και την ατομική τους προώθηση είναι η σιωπή τους μπροστά στα αίσχη του Φίλη και του υπουργείου Παιδείας. Όλοι αυτοί οι απάτριδες και ανθέλληνες «πανεπιστημιακοί» της «σχολής» Ρεπούση, Λιάκου κ.λπ. διαπράττουν ανήκουστο έγκλημα σε βάρος της νεολαίας. Καταργούν τα Αρχαία Ελληνικά και τα Θρησκευτικά για να σβήσουν από τις ψυχές των παιδιών το εθνικό αίσθημα και την πίστη στην Ορθοδοξία. Τι έκαναν οι ΑΝΕΛ μπροστά σε αυτό το αίσχος; Αντί να απειλήσουν με αποχώρηση από το κυβερνητικό σχήμα, παρέμειναν απαθείς, σαν να μη συνέβη τίποτα. Υπεράνω όλων, οι «καρέκλες της εξουσίας»! «Σφίγγες» παραμένουν, όμως, οι ΑΝΕΛ και μπροστά στον εφιάλτη με τους μαχαιροβγάλτες μετανάστες, που έχουν κάνει τον βίο αβίωτο στους κατοίκους των νησιών. Αντί να απαιτήσουν την επιστροφή όλων αυτών των ξένων στις πατρίδες τους, δεν λένε κουβέντα.

Κατά την επίσκεψη στην Αθήνα του γάλλου πρωθυπουργού Βαλς, ο Τσίπρας αδιαφόρησε για τον ξεσηκωμό του γαλλικού λαού κατά των ευρωπαϊκών «μέτρων». Εξέφρασε τη συμπαράστασή του προς την αντιλαϊκή γαλλική κυβέρνηση, για να… ξεπεράσει τις «δυσκολίες»! Μιλιά πάλι οι ΑΝΕΛ. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 εμφανίσθηκαν σκοτεινά σύννεφα στον ουρανό της Ευρώπης. Ο φασισμός ήταν ο μεγάλος κίνδυνος, που απειλούσε όχι μόνο τις ελευθερίες των λαών αλλά και τις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων. Ήθελε να γυρίσει την Ευρώπη στον εργασιακό Μεσαίωνα. Το κατόρθωσε στις μέρες μας ο ευρωπαϊκός φασισμός.

Το 1935 ο Γάλλος, γνήσιος σοσιαλιστής, Λεόν Μπλουμ μπροστά στον φασιστικό κίνδυνο πήρε την ιστορική πρωτοβουλία για τον σχηματισμό Λαϊκού Μετώπου. Η ανάγκη σχηματισμού Λαϊκού Μετώπου επιβάλλεται τώρα εδώ από όλους τους αντιμνημονιακούς. Να μην κατεβαίνουν στον αγώνα χωρισμένοι αλλά ενωμένοι. Κανονικά, η θέση των ΑΝΕΛ έπρεπε να είναι μέσα σε ένα τέτοιο Μέτωπο. Ο Πάνος Καμμένος όμως προτίμησε, χάριν των υπουργικών θώκων, να παραμείνει στην αυλή υπηρεσίας των «ευρωπαϊστών». «Καμένος» θα βγει ο… Καμμένος από τη συνοδοιπορία του με τον ΣΥΡΙΖΑ! Όσο για το κόμμα του, χρειάζεται πλέον αλλαγή η ταμπέλα. Διότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες βεβαίως παραμένουν Έλληνες, αλλά παύουν να είναι Ανεξάρτητοι. Είναι απόλυτα εξαρτώμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ και μαζί του έχασαν την αξιοπιστία τους και έσβησαν το πολιτικό τους μέλλον.

Ο Ηρόστρατος του Μεγάρου Μαξίμου θυσίασε την Αριστερά στον βωμό του πάθους για την «παντός καιρού» πρωθυπουργία. Ασυγκράτητος επαναστάτης έως χθες, οπισθοδρόμησε άτακτα και βυθίστηκε στο τέλμα του μνημονιακού ολοκληρωτικού ευρωπαϊσμού. Φαντασιώνεται ότι… «γυρίζουμε σελίδα», ότι περνάμε σε… ανάπτυξη, ότι μειώνεται η ανεργία, ότι έχουμε… «επιτυχίες» με τις «μεταρρυθμίσεις» και άλλα φαιδρά. Κομπάζει ότι δεν θα μειωθούν άλλο οι πενιχρότατοι μισθοί και οι συντάξεις πείνας, αλλά προσθέτει τσουνάμι φόρων. Και τώρα που οι ανάλγητοι «εταίροι» μάς ζητούν και άλλες «μεταρρυθμίσεις», τι θα κάνουν οι ΑΝΕΛ; Δεν είναι πλέον Ανεξάρτητοι Έλληνες αλλά… «Απαθείς Έλληνες»…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ