Η ΜΠΑΛΑ ΣΕ ΠΑΕΙ ΠΑΝΤΟΥ

Η ΜΠΑΛΑ ΣΕ ΠΑΕΙ ΠΑΝΤΟΥ

Κάποτε μιλούσα με το Ζαγοράκη γι αυτό. Είχε σταματήσει να παίζει και προσπαθούσε να θυμηθεί αν υπάρχει ευρωπαϊκή πρωτεύουσα στην οποία δεν έχει παίξει μπάλα: Δεν μπορέσαμε να βρούμε ούτε μια,

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ  ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟ

Σε μια μεγάλη κρίση αυθορμητισμού, ο πρώην αρχηγός της Εθνικής μου είπε ότι αυτό που θα θυμάται, ωστόσο, από όλα αυτά τα ταξίδια είναι μόνο μια σειρά από ξενοδοχεία, τα οποία θα μπορούσαν να είναι στην ίδια πόλη. Η μια σειρά από γήπεδα -τίποτα άλλο.

Οι επαγγελματίες αθλητές συνεχώς ταξιδεύουν και συνεχώς μοιάζει να βρίσκονται στο ίδιο σημείο. Το πρόγραμμα τους σε όλα αυτά τα ταξίδια είναι η επιτομή της επανάληψης. Στο αεροδρόμιο από νωρίς. Βόλτες στο duty free. Ντύσιμο συνήθως με φόρμες. Ταξίδι που πάντα ελπίζουν να είναι ήσυχο. Ανέκδοτα και ύπνος. Άφιξη και μεταφορά στο ξενοδοχείο. Κάτι πρόχειρο για φαγητό. Βραδινή προπόνηση. Δείπνο, συνήθως κάτι με κρέας. Μάντρωμα στο δωμάτιο. Ύπνος. Πρωινό. Πρωινή προπόνηση. Μάθημα τακτικής. Μεσημεριανό, συνήθως μακαρόνια. Ύπνος. Άφιξη στο γήπεδο. Ματς. Ντουζ. Όλοι στο λεωφορείο και γρήγορα στο αεροδρόμιο. Επιστροφή. Έχει, νομίζετε, καμιά σημασία αν ο προορισμός ήταν το Λονδίνο ή η Μόσχα ή η Μαδρίτη ή τα Γιάννινα;

Καμία. Ακόμα κι όταν η αποστολή είναι προγραμματισμένο να παραμείνει κάπου για μέρες, γιατί μια ομάδα βρίσκεται σε μια τελική φάση π.χ., πάλι τα ρεπό είναι ελάχιστα. Οι προπονητές τρέμουν μη χτυπήσει κανένας και τους θέλουν μαντρωμένους. Σύζυγοι και γκόμενες σπανίως ακολουθούν τις αποστολές. Αν υπάρχει στο πρόγραμμα μια έξοδος, όλοι μαζί καταλήγουν σε κάποιο εμπορικό κέντρο: Τους πάει σε αυτό ένα πούλμαν και ο οδηγός με κάποιον μεταφραστή και πάντα ένας συνοδός τους περιμένει να τους ξαναπάει πίσω γιατί τους περιμένουν τα μακαρόνια. Η αυτοβιογραφία ενός ποδοσφαιριστή θα μπορούσε πολύ άνετα να έχει τίτλο «Τρώγοντας μακαρόνια στα ξενοδοχεία της Ευρώπης».

Πριν από μερικά χρόνια ήμουν με την Εθνική στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων στην Τουρκία. Οι μικροί, έπειτα από δεκαπέντε μέρες διαμονής στα σύνορα Τουρκίας - Συρίας στο Γκαζιαντέπ, είχαν εμφανώς αρχίσει να βαριούνται. Όταν στην τρίτη αγωνιστική της φάσης των ομίλων βρεθήκαμε στη μαγευτική Τραπεζούντα, το μάτι τους γυάλιζε: Βρίσκονταν σε ένα ξενοδοχείο πάνω στη θάλασσα χωρίς να μπορούν να κάνουν μπάνιο κι ενώ είχε 40 βαθμούς! Ο αρχηγός της ομάδας, Κώστας Σταφυλλίδης, καταλαβαίνοντας την καλή σχέση που είχα με τον προπονητή τους, τον Κώστα Τσάνα, με παρακάλεσε να του μεταφέρω το αίτημα όλων να πάνε να δουν την Παναγία Σουμελά: Τα πιο πολλά παιδιά ήταν θρησκευόμενα. Ο πανέξυπνος Τσάνας είπε αμέσως «ναι». Τους χάρισε μια πρωινή προπόνηση και πήγανε όλοι στο μοναστήρι, κάνοντας πεζοπορία στο δάσος που κυκλώνει την πόλη. Οι πιτσιρικάδες το καταευχαριστήθηκαν. Το απόγευμα πήραν μια εύκολη ισοπαλία από την Παραγουάη και προκρίθηκαν στον β' γύρο. Θυμάμαι ότι ο τότε βοηθός του Τσάνα, ο Βασίλης Γεωργόπουλος, καθισμένος στην είσοδο του μοναστηριού και έχοντας μπροστά του την υπέροχη ποντιακή πόλη είχε πάρει μια μπάλα στα χέρια και την έδειχνε στον Κολοβό, στον Τριανταφυλλόπουλο, στον Γιαννιώτα και σε άλλους. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο διαβατήριο από την μπάλα, ρε» τους είπε. «Παίξτε καλά, με αυτήν και θα γυρίσετε όλο τον κόσμο». Οι μικροί τον άκουσαν ψαρωμένοι και μαγεμένοι: Ναι, η μπάλα σε πάει παντού. Για να κοιμηθείς σε ένα ξενοδοχείο, να παίξεις σε ένα γήπεδο και να φας ένα πιάτο μακαρόνια... ·

ΗΟΜΜΕ