ΜΕ
ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Οι
προκλήσεις...
Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Δεν μας φθάνει η
δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μας φθάνουν τα εθνοκτόνα φορολογικά
μέτρα, που έχουν φέρει σε απελπισία τους πολίτες, έχουμε και τις προκλήσεις από
Αλβανία και Τουρκία.
Η πρώτη με τη λεγόμενη
«Τσαμουριά» και η δεύτερη με το αίσχος των Τούρκων, που μεταβάλλουν την Αγιά
Σοφιά σε τζαμί. Θα ασχοληθούμε σήμερα με αυτές τις προκλήσεις. Οι αρμόδιοι του
υπουργείου Εξωτερικών δεν τήρησαν τη στάση που έπρεπε. Η νερόβραστη διπλωματική
γλώσσα, η επίκληση των «καλών σχέσεων», οι αναφορές σε ηλίθιες «ευρωπαϊκές
αντιλήψεις» κ.λπ. δεν αναχαιτίζουν τις βλέψεις των πονηρών γειτόνων. Η απάντηση
που έπρεπε να δοθεί και η ακλόνητη επιχειρηματολογία –με στοιχεία– βρίσκονται
στις σελίδες της Ιστορίας. Αλλά, ποιος κάνει τον κόπο να ανατρέξει στο
παρελθόν; Και –φυσικά– δεν περνάει απαρατήρητο το γεγονός ότι οι «εθνικές
χορδές» των δικών μας «αρμοδίων» έχουν χαλαρώσει επικίνδυνα.
Βγήκε, λοιπόν, ο
πρωθυπουργός της Αλβανίας Ράμα, στην κυβέρνηση του οποίου μετέχουν «Τσάμηδες»,
και είπε ότι περιοχές της Βορείου Ελλάδος, ακόμα και ο… Όλυμπος, ανήκουν στην
Αλβανία! Και ότι έως και ο αρχαίος Δίας είναι… Αλβανός! Οι «Τσάμηδες», λοιπόν,
ζητούν αποζημιώσεις για τις περιουσίες που τους «αρπάξαμε» όταν τους διώξαμε το
1944. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αφού το θέλουν. Και να
διευκρινίσουμε ποια είναι η «Τσαμουριά», την οποία διεκδικούν. Τσαμουριά
λεγόταν η σημερινή Θεσπρωτία, που περιελάμβανε κάποιες επαρχίες. Οι Τσάμηδες
(Τουρκοαλβανοί) κατοικούσαν στη Θεσπρωτία, που την είπαν και Τσαμουριά, και
αριθμούσαν κατά την εποχή του Μεσοπολέμου 20.000 επί συνόλου 70.000 κατοίκων.
Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης περί ανταλλαγής των πληθυσμών, οι Τσάμηδες
επειδή απολάμβαναν πλήρη ελευθερία δήλωσαν ότι είναι Έλληνες. Ο στρατηγός Θ.
Πάγκαλος, κατά τις διαπραγματεύσεις το 1926, παραιτήθηκε από την ανταλλαγή και
παρέμειναν.
Όμως ανέκαθεν οι Τσάμηδες
αποτελούσαν εστία ανθελληνικής προπαγάνδας. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών
Πολέμων τάχθηκαν με το μέρος των Τούρκων και σχημάτισαν συμμορίες, σφάζοντας
έλληνες κατοίκους. Τότε οργανώθηκαν ανταρτικά σώματα Θεσπρωτών, τον Οκτώβριο
και τον Νοέμβριο του 1912, και τελικά τους αναχαίτισαν. Τον Μάιο του 1917, όταν
οι Ιταλοί κατέλαβαν τη Θεσπρωτία, οι Τσάμηδες εντάχθηκαν στις ιταλικές δυνάμεις
και βιαιοπραγούσαν κατά των ελλήνων κατοίκων της περιοχής. Τις παραμονές της
κήρυξης του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, Αλβανοί δολοφόνησαν τον συμπατριώτη τους
Νταούτ Χότζα και απέδωσαν τη δολοφονία σε Έλληνες για να προβάλουν αξιώσεις.
Στο ιταμό τελεσίγραφο της κυβέρνησης του Μουσολίνι προς τον πρωθυπουργό Ιω.
Μεταξά, τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, αναφερόταν μεταξύ άλλων ότι
εμείς κάναμε… «προκλητικές ενέργειες εναντίον του αλβανικού έθνους» και
εναντίον του πληθυσμού της Τσαμουριάς! Και κατά την ιταλική επίθεση, ένα σώμα
2.500 ανδρών εντάχθηκε στον στρατό των εισβολέων.
Τσάμηδες
υποδέχονται ως «απελευθερωτές» -μετά τους Ιταλούς- και τα ναζιστικά στρατεύματα
στην περιοχή της Θεσπρωτίας
Στη συνέχεια οι Τσάμηδες
προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στους γερμανούς ναζί. Και κατά τη διάρκεια της
Κατοχής επεδόθησαν σε ένα εγκληματικό όργιο σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού
της Θεσπρωτίας. Τόσο ήταν το μίσος των Τσάμηδων κατά των Ελλήνων, ώστε στα
εκτελεστικά αποσπάσματα των κατακτητών μετείχαν 15 Γερμανοί και 50 Τσάμηδες. Το
καλοκαίρι του 1944, όταν απελευθερώθηκαν η Πάργα και η Παραμυθιά, οι Τσάμηδες,
φοβούμενοι τιμωρία για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει και τη συνεργασία τους
με τους ναζί, έφυγαν ομαδικά για το εσωτερικό της Αλβανίας. Όταν αργότερα
εζήτησαν να επανέλθουν στην Ελλάδα, ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ Κομνηνός Πυρομάγλου
τούς απήντησε ότι εάν περνούσαν τα σύνορά μας θα εδικάζοντο ως εγκληματίες
πολέμου.
Αυτοί, λοιπόν, με δυο
λόγια είναι οι Τσάμηδες, οι οποίοι ενώ θα έπρεπε να αποζημιώσουν εκατοντάδες
ελληνικών οικογενειών, που έπεσαν θύματά τους, τώρα μας ζητάνε εκείνοι…
αποζημιώσεις για ανύπαρκτες περιουσίες τους. Δυστυχώς, ο υπουργός Εξωτερικών
Νίκος Κοτζιάς, αντί να ματαιώσει την επίσημη επίσκεψή του στα Τίρανα μετά την
αλβανική πρόκληση, αδιαφόρησε και πήγε. Ο όχλος των Τσάμηδων τον απεδοκίμασε.
Και το θέμα δεν είναι ότι γελοιοποιήθηκε ο Κοτζιάς. Το ζήτημα είναι ότι στο
πρόσωπο του υπουργού Εξωτερικών προσεβλήθη η χώρα μας. Ο Κοτζιάς απέδειξε ότι
είναι ακατάλληλος για το αξίωμα που κατέχει. Θα έπρεπε αμέσως να δηλώσει στους
γείτονες ότι, εφόσον εκείνοι «διεκδικούν» τη Θεσπρωτία, τότε κι εμείς
διεκδικούμε τη Βόρειο Ήπειρο, που στο κάτω κάτω πάντα ήταν ελληνική.
Όταν το 1945 οι «Σύμμαχοί»
μας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο λησμόνησαν τις υποσχέσεις τους και ανεγνώρισαν
την κυβέρνηση του Ενβέρ Χότζα, αφαιρώντας από τον εθνικό μας κορμό τη Βόρειο
Ήπειρο, κύμα αγανάκτησης κατέλαβε τους συμπατριώτες μας. Στις 18 Οκτωβρίου του
1945, παρά το διαπεραστικό ξεροβόρι, εκατό χιλιάδες τουλάχιστον Αθηναίοι και
Πειραιώτες συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος και διεδήλωσαν την οδύνη
όλων των Ελλήνων για την αθέτηση των υποσχέσεων των «Συμμάχων». Συνεχώς
ακούγονταν τα πατριωτικά συνθήματα: «Βόρειος Ήπειρος», «Λευτεριά στ’ αδέλφια
μας» κ.ά. Στις 12 το μεσημέρι άρχισαν οι αγορεύσεις των ρητόρων, οι οποίοι
μίλησαν από τον εξώστη του υπουργείου Συγκοινωνιών. Πρώτος μίλησε ο
Μητροπολίτης Αργυροκάστρου Παντελεήμων, ο οποίος τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι ο
βορειοηπειρωτικός λαός διετήρησε διαμέσου των αιώνων αλώβητον και ακραιφνή την
ελληνική του συνείδηση. Μίλησαν ακόμα ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Κλ.
Θεοφανόπουλος κ.ά. Στο τέλος ο Παντελεήμων ανέγνωσε ψήφισμα, το οποίο έγινε
δεκτό με ζωηρές επευφημίες.
Μεταπολεμικά, οι Αλβανοί
ζητούσαν να πάρουν μερίδιο από τις γερμανικές επανορθώσεις. Πρωθυπουργός στην
Ελλάδα ήταν τότε ο Παν. Κανελλόπουλος, ο οποίος δήλωσε: «Η ελληνική Κυβέρνησις
πιστεύει ότι μόνον τα Ηνωμένα Έθνη δύνανται να παρακαθήσουν εις την Τράπεζαν
της ειρήνης, και η Αλβανία δεν ηθέλησε να είναι μεταξύ αυτών…». Αυτά για τους
Αλβανούς, που όταν τρεις φυλές –άγνωστον από πού προερχόμενες- τον 19ο αιώνα
σχημάτισαν το αλβανικό έθνος, λησμόνησαν ότι δεν είχαν γλώσσα, δηλαδή αλφαβητάρι,
και κάποιοι απεσταλμένοι τους πήγαν στην Κωνσταντινούπολη για να τους το
συντάξουν Τούρκοι!
Ο τούρκος ιμάμης διαβάζει το Κοράνι στην Αγιά Σοφιά
Έχουμε όμως και την
πρόκληση των Τούρκων, που μεταβάλλουν την Αγιά Σοφιά σε τζαμί. Όσοι διατηρούν
ακόμα την εθνική και θρησκευτική τους συνείδηση θεωρούν μεγίστη προσβολή αυτήν
την ανίερη πράξη. Οι «άλλοι» -κάποιοι… «προοδευτικοί»- δεν το θεώρησαν
σημαντικό. Για εμάς, όμως, οι καμπάνες της μνήμης για την Αγιά Σοφιά δεν έπαψαν
να σημαίνουν ποτέ. Το αργυρόηχο σήμαντρο του Μεγάλου Μοναστηριού φέρνει τη
νοσταλγία στην καρδιά τους γένους. Φέρνει στη σκέψη τις μορφές εκείνων που
πέσανε μόνοι, με το σπαθί στο χέρι, στην Πύλη του Ρωμανού. Απόμακρη η Πόλη των
ονείρων, περνά σαν γαλάζια οπτασία τούτες τις μέρες και οι θρύλοι θα κρατούν
πάντα ατόφια την εικόνα της Βασιλεύουσας στην ψυχή της φυλής. Και όπως τον
Απρίλιο του 1833 στην Αθήνα η καμπάνα της εκκλησιάς του Αϊ-Νικόλα του Ραγκαβά
χτύπησε γοργά και χαρμόσυνα έπειτα από τετρακόσια ολόκληρα χρόνια δουλείας
(ήταν το μόνο καμπαναριό που υπήρχε μετά την Απελευθέρωση), έτσι ΚΑΠΟΤΕ θα
ξαναχτυπήσουν οι καμπάνες και στην Αγιά Σοφιά.
Να θυμίσω αυτά που έγραφε
ο αλησμόνητος Δημήτρης Ψαθάς: «Κανείς Ρωμηός ποτέ, με στοιχειώδη ευαισθησία,
δεν μπήκε στην Αγιά Σοφιά χωρίς να νοιώσει τον κραδασμό του ρίγους μέχρι την
τελευταία ίνα του κορμιού του. Τώξερα, γι’ αυτό και δίσταζα να ’ρθω… Καθώς
βρίσκομαι στο προαύλιο του ναού και προχωρώ στην εσωτερική του πύλη, νοιώθω να
ανεβαίνει κάτι από το στήθος στον λαιμό μου, κάτι ακαθόριστο, σαν κόμπος που με
πνίγει…».
Ο αναπληρωτής υπουργός
Εξωτερικών Νίκος Ξυδάκης, όμως, δεν φαίνεται να έχει τέτοιες ευαισθησίες. Δεν
αισθάνεται κανέναν κραδασμό ρίγους ούτε έχει κόμπο στον λαιμό ακούγοντας τα
μουρμουρητά του ιμάμη που διαβάζει το Κοράνι μέσα στην Αγιά Σοφιά. «Δεν είναι
κάτι το τραγικό», δήλωσε. Κατά τον αναπληρωτή υπουργό, ίσως να μη θεωρείται
τραγική ούτε η άλωση της Πόλης… Κι αυτός ο άνθρωπος εξακολουθεί να κατέχει
υψηλό πόστο στο υπουργείο «Εξωφρενικών»… Τρίβουν τα χέρια τους οι Τούρκοι από
ικανοποίηση…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου