ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ : Λιμνάζουμε αφελώς

Λιμνάζουμε αφελώς

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή

και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Ασφυκτικός ο κλοιός της δικτατορικής πλέον Ευρώπης. Και αδιάτρητος. Ζούμε σε τέλμα με ακίνητη βάρκα την… ελπίδα. Λιμνάζουμε αφελέστατα, προτάσσοντας ως διέξοδο την εκ βάθρων δημοκρατική μετάλλαξη της Ευρώπης! Μιας γερμανοκρατούμενης Ευρώπης καταχρεωμένης με αμέτρητα τρισεκατομμύρια ευρώ που χρωστάει η Γερμανία, ξεπουπουλιάζοντας μάλιστα οικονομικά ακόμα και τη δύστηνη Ελλάδα.

Η Ευρώπη αντιμετωπίζεται από τους πολιτικούς μας ηγετίσκους –όχι, φυσικά, από τους σκεπτόμενους και δυστυχούντες κατά το πλείστον έλληνες πολίτες– ως… θρησκεία! Τέτοια εμμονική στραβομάρα!

Η Μεγάλη Βρετανία –έζησα εκ του σύνεγγυς τους βρετανούς ευρωβουλευτές ως αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) των δέκα μελών τότε– και γνωρίζω την επιφυλακτική στάση της μεγάλης αυτής χώρας (που είχε διατελέσει και κοσμοκράτειρα). Θυμίζω ότι την εποχή εκείνη κάθε χώρα είχε το δικό της νόμισμα. (Το Ηνωμένο Βασίλειο το διατηρεί και σήμερα.) Έλειπε δηλαδή η συνεκτικότητα του κοινού νομίσματος, γεγονός που επέτρεπε την οικονομική ανεξαρτησία κάθε κράτους-μέλους.

Την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, ημέρα Τρίτη, αγνοώ το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της Πέμπτης. Μπορώ, όμως, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, να διατυπώσω τις απόψεις μου, απόψεις βιωμένες και καθημερινά βιωνόμενες. Ένα ενδεχόμενο Brexit –πιθανότατο, φρονώ, παρά το όργιο οργανωμένης παραπληροφόρησης– θα αποτελέσει σβουριχτή σφαλιάρα για την αδιάλλακτα ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ Ευρωπαϊκή Ένωση. (Η παραδοχή του πανούργου Σόιμπλε ότι «η Ευρώπη δεν είναι σε καλή κατάσταση» και ότι «πρέπει να αλλάξει, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία», είναι τέχνασμα που το αντιλαμβάνονται και παιδιά έξυπνων γονιών.)

Προσθέτω στα παραπάνω και μια εικασία για τους ευρισκόμενους πίσω από τη δολοφονία της άτυχης Τζο Κοξ. Υποθέτω βασίμως πως έδρασαν μυστικές υπηρεσίες, ανεξαρτήτως κρατικής προελεύσεως στη συγκεκριμένη περίπτωση, επιλέγοντας και τον κατάλληλο φονιά. Θυμίζω και τις δολοφονίες του Τζον και του Ρόμπερτ Κένεντι από πράκτορες μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, ένας εκ των οποίων –και συγκεκριμένα ο εξολοθρευτής του Τζον Κένεντι– δολοφονήθηκε αργότερα από τις ίδιες… καλοπροαίρετες υπηρεσίες.

Ανεξάρτητα, όμως, από εικασίες και υποθέσεις, οι οποίες μπορεί να βοηθούν ή και να μη βοηθούν καθόλου στην ανεύρεση της αλήθειας, η ουσία της διαζευκτικής δυνατότητας του συντελεσθέντος γεγονότος την Πέμπτη την ώρα που διαβάζετε τυπωμένο το ανά χείρας άρθρο, είναι μία: Θα υπάρξουν ανακατατάξεις. Και μάλιστα ευρείας κλίμακας. Ανακατατάξεις ακραίες που θα εκτείνονται από τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης συντομότατα μέχρι τη δύσκολη αλλά όχι εντελώς απίθανη υιοθέτηση εκ μέρους της Μεγάλης Βρετανίας του ευρώ! Αποκλείω -εννοείται- να το πράξουν διά των κυβερνήσεών τους οι Ουαλοί, οι Σκοτσέζοι και οι Βορειοϊρλανδοί που συναπαρτίζουν το Ηνωμένο Βασίλειο.

Καλούτσικα τα προαναφερθέντα ως προς το πρώτο σκέλος τους και υπερβολικά ως προς το δεύτερο. Παραβλέπω, ωστόσο, τον μεγάλο κόμπο που υπάρχει στο χτένι. Η Γηραιά Αλβιόνα, εκτός του ότι ουδέποτε αποδέχθηκε τη συγκρότηση «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», με τη συμμετοχή της σ’ αυτήν, υπήρξε ανέκαθεν συντηρητική. Ποτέ δεν απεμπόλησε τους βασιλιάδες και το καθεστώς της, συνταγματικά κατοχυρωμένο, υπήρξε η Βασιλευομένη Δημοκρατία.

Σε διαμετρική αντίθεση με τη σημερινή αυταρχική και βρίθουσα παρανομιών Ευρωπαϊκή Ένωση, η Μεγάλη Βρετανία τηρεί απαρέγκλιτα τους νόμους του κράτους και σέβεται τα οικονομικά και άλλα δικαιώματα των πολιτών της. Με μοναδική απαράδεκτη εξαίρεση την περίοδο πρωθυπουργίας της Θάτσερ, η οποία περιέργως –άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων– θαύμαζε τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Αυτό το τελευταίο δεν το ανέφερα τυχαία. Διότι συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από τον θάνατό του. Έναν θάνατο και μια θλιβερή επέτειο που την καπηλεύτηκαν θρασύτατα άσχετοι δήθεν επίγονοί του, συμπεριλαμβανομένου και του πρωτότοκου υιού του, Γιωργάκη. Τον οποίο, ζώντος του πατέρα του, τον είχα αποκαλέσει, σε ειδική ψυχαναλυτικής μορφής βυθομέτρηση που είχα αποτολμήσει τότε, πατροκτόνο.

Για τον Κώστα Σημίτη και την πρόθυμη παρουσία του στη σχετική εκδήλωση τι να πει κανείς; Ας περιοριστώ στη γνωστή λαϊκή διατύπωση «θα τρίζουν τα κόκαλά του», αφού τον βδελυσσόταν ο αείμνηστος ηγέτης.

Οι υπόλοιποι –Στ. Θεοδωράκης, Λεβέντης, Γεννηματά ακόμα και… Θεοχαρόπουλος (!)– διεκδικούν την ηγεσία της λεγόμενης (και μη ούσας) Κεντροαριστεράς.

Για γέλια και για κλάματα είναι όλα αυτά.

Υποθετική ερώτηση: Τι θα συνέβαινε αν ζούσε σήμερα ο Ανδρέας Παπανδρέου και ήταν υγιής και αρκετά νεότερος; Πρώτον, δεν θα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει κανένας από τους αξιωματούχους της θρασύτατης Ευρώπης, κατατροπώνοντάς τους με τα ακλόνητα και διαλεκτικά οξυδερκή επιχειρήματά του. Και, δεύτερον, θα ήταν ο μόνος ικανός, αν επέμεναν στις παράλογες απαιτήσεις τους, να κάνει στάση πληρωμών, απαλλάσσοντας ταυτόχρονα τη χώρα μας από τη θανατηφόρα θηλιά του ευρώ. (Τα γνωστά λάθη του δεν θα επηρέαζαν την έκβαση της προαναφερθείσας υποθετικής δραστηριότητάς του.)

Θα τελειώσω όπως άρχισα: Ασφυκτικός ο κλοιός της δικτατορικής πλέον Ευρώπης. Και αδιάτρητος. Ζούμε σε τέλμα με ακίνητη βάρκα την… ελπίδα. Προσθέτω και μία φράση από το άρθρο «Γιατί το Brexit;» του Δημήτρη Μακροδημόπουλου: «Η επικράτηση του Brexit αποτελεί τη μοναδική ευκαιρία να αναχαιτιστεί η γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη» και θα αναχαιτιστεί η γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη, συμφωνεί απόλυτα μαζί του και η… εκλαμπρότητά μου.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ