Αγγελικής Δαμίγου : Το ραντεβού με το θαύμα...

Η Μεγαλόχαρη με τα 1.000 ονόματα και τις 1.000 εκκλησίες

Το ραντεβού με το θαύμα...

«Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι. Μήτερ του Θεού φύλαξον ημάς υπό την σκέπην Σου».

Καραβάνια πιστών θα προστρέξουν στη Χάρη Της και θα γονατίσουν με δάκρυα στα μάτια μπροστά στη Μάνα του Κόσμου. Στη Μεγάλη Μεσίτρια. Στην Κυρά της Ρωμιοσύνης. Στην Πανάγια μας.

Της Αγγελικής Δαμίγου

ΜΕ  λαμπάδες στα χέρια, με τα γόνατα ή σέρνοντας το κορμί τους στον ανηφορικό δρόμο, με την καρδιά να πάλλεται από τη λαχτάρα του θαύματος Της, θα πάνε να τη βρουν σε κάποια από τις χίλιες εκκλησίες του τόπου μας που είναι αφιερωμένες σε Εκείνη. Στο άνθος της αφθαρσίας. Στο θείον μαργαρίτην. Σε εκείνη που είναι η ανάρθωσις των ανθρώπων. Η κατάπτωσις των δαιμόνων. Η άφλεκτος βάτος. Η χρυσή λυχνία. Το όρος το αλατόμητον. Το όχημα ηλίου του νοητού, όπως την υμνολογούσαν οι υμνωδοί εκείνου του καιρού.

Και ύστερα ήρθε ο ποιητής λαός μας και την αποκάλεσε Άνθος Αμάραντο, Γρηγορούσα, Ελεούσα, Γοργοεπήκοο, Ηλώκαλη, Χρυσοπηγή, Παντάνασσα, Χρυσομαλλούσα, Χρυσαυγή, Βρεφο-κρατούσα, Κιβωτό, Ελευθερώτρια, Διακονούσα, Περίβλεπτο, Μεγαλόχαρη, Θαλασσομάχισσα, Γιάτρισσα, Γλυκοφιλούσα, Κυρά των Αγγέλων. Χίλια ονόματα και χίλιες οι εκκλησίες Της. Δεκαοχτώ λιμανάκια και δεκαεπτά χωριά μας φέρουν το όνομα Της. Παναγία! Μάνα του Κόσμου! Καταφυγή μας. Στήριγμα μας!

■ Εορτασμοί

Τιμά ο λαός μας με ιδιαίτερη ευλάβεια την Κοίμηση Της. Επίκεντρα του εορτασμού η Τήνος, το ιερό νησί της Μεγαλόχαρης, που φέτος συμπληρώνει 171 χρόνια από τον πρώτο εορτασμό Της στο νησί, η Εκατονταπυλιανή της Πάρου, που ο ναός της χτίστηκε από την Αγία Ελένη το 326 μ.Χ, η Παναγία Σουμελά, στα υψώματα του Βερμίου.

Αλλά και σε άλλες περιοχές γιορτάζουν με μεγάλα πανηγύρια τη Χάρη Της. Στην Κΰθνο, στην Παναγιά την Κανάλα. Στο Ρέθυμνο, στην Παναγιά την Κερά. Στη Σκύρο, στην Αρχοντοπαναγιά των πλουσίων και την Ελεημονήτρα των τσοπάνων. Στη Μήλο, στη Θαλασσίτρα. Στη Μύκονο, στην Παναγιά την Παραπορτιανή. Στην Αμοργό, στη Χοζοβιώτισσα. Στην Κύμη, στην Παναγιά τη Λαουτσάνισα. Στη Αέρο στην Τουρλομάτα.

Στη Χίο στην Αγιογαλούσαινα. Στη Θεσσαλονίκη στην Παναγιά τη Δέξια. Στην Αθήνα στη Γρηγορούσα, τη Χρυσοσπηλιώτισσα, την Ελεούσα, την Ελευθερώτρια. Στην Ιεράπετρα στην Παναγιά του Καλέ. Στη Σίφνο στην Παναγιά του βουνού. Στη Σκιάθο στην Παναγιά την Κουνίστρα.

Στην Κύπρο στην Κυκκώτισσα, στη Μονή Κύκκου που είναι αγιογραφημένη από τον Ευαγγελιστή Λουκά. Από τον ίδιο είναι αγιογραφημένη η Παναγιά του Μεγάλου Σπηλαίου και η Αθηνιώτισσα, που βρίσκεται στη Μονή Σουμελά.

Χιλιάδες λαού σε κάθε εκκλησιά. Γονατιστοί και με λυγμούς, αφήνονται στο δρόμο για να περάσει η Αγία Μορφή Της πάνω από τα σακατεμένα, τα ανήμπορα κορμιά, τις πονεμένες καρδιές, τις ψυχές που ζητάνε βάλσαμο και κουράγιο από τη θεία της Μεσιτεία, για να λυτρωθούν από «των παθών τους τον τάραχο».

Μέσα σε αυτό το ανθρωπομελίσσι που ευλαβικά προσμένει το θαύμα, ακούμε την ψυχή των ανθρώπων να ικετεύει με αδύναμη φωνή για τη σωτηρία των ανθρώπων τους από ανίατες ασθένειες. Από μάστιγες που οδηγούν στο θάνατο,

Από εθισμούς που έχουν του θανάτου το όνομα. Κι ανάμεσα σε αυτές τις ικεσίες ακούμε πάλι από τα τρεμάμενα χείλη ευχαριστίες σε Εκείνην που έκανε το θαύμα Της.

Που έσωσε, που γιάτρεψε, που ελευθέρωσε ψυχές και σώματα από αρρώστιες και πάθη. Η Παναγία, η Μεγάλη Μάνα,  Εκείνη  που πόνεσε φριχτά με το σταυρικό θάνατο του Παιδιού Της, είναι η Μάνα που ξέρει τι σημαίνει πόνος, αγωνία, αδικία, σπαραγμός. Εκείνη μόνο μπορεί να καταλάβει.

Γιατί είναι πονεμένη και η ίδια. Έτσι τη νιώθει ο λαός μας. Εκείνη είναι η σωτηρία. Εκείνη υπήρξε ο υπέρμαχος στρατηγός. Αυτή που ευλόγησε και ευλογεί τις Ένοπλες Δυνάμεις μας και το Έθνος των Χριστιανών. Αυτήν οραματίζονταν οι στρατιώτες στα χαρακώματα. Απ' αυτήν ζητούσαν τη νίκη και τη λύτρωση της πατρίδας στους δεινούς καιρούς.

Γι' αυτήν ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς έγραψε: «Ω Στρατηλάτισσα Κυρά, σε Εσέ τα νικητήρια! / Λαοί τον ύμνο πλέκουνε σαν τον στεφανοπλόκο με χίλια βάγια δοξασμού / κρίνα λαχτάρας μύρια στη Χάρη Σου Θεοτόκε».

Κάθε ναός Της και μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Εκεί οι πιστοί εκφράζουν τον πόνο και τις ευχαριστίες τους. Εκεί ξεπλένουν το πύρινο κάρβουνο της ψυχής τους με το άγιο λουτρό της ελπίδας και της πίστης. Και η πίστη κάνει το θαύμα της. Γιατί το θαύμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η βαθιά πίστη που ανεβαίνει ως τις ουράνιες βοσκές και αγγίζει τις υπερβατικές άγιες δυνάμεις. Δεν είναι λίγα τα θαύματα της Παναγίας. Μπορεί να μη γίνονται την ώρα της μεγάλης ικεσίας. Αλλά η Μεγάλη Μάνα δεν ξεχνά. Στέλνει το θαύμα Της.

Τούτες τις ώρες της μεγάλης συντριβής και ικεσίας, ας μου επιτραπεί να ομολογήσω πως και στου δικού μου βίου τις ζάλες, ένιωσα, έζησα, είδα τη θεία μορφή Της στολισμένη με μαύρο πέπλο να με σώζει τρεις φορές από βέβαιο θάνατο.

Ταπεινά, με συντριβή καρδιάς εξομολογούμαι τα δικά μου βιώματα για να δώσω ελπίδα στους απελπισμένους. Να τονώσω τους ολιγόπιστους. Ναι το ομολογώ.

Η Παναγία έκανε το θαύμα Της σε ανύποπτο χρόνο και στη γράφουσα. Γι' αυτό τη δοξάζω και της ανάβω κάθε χρόνο ένα ταπεινό κεράκι μπροστά στο εικόνισμα Της.

Αγγελική Δαμίγου (1997)