ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ : Ολυμπιακοί Αγώνες

Ολυμπιακοί Αγώνες

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ πρώην βουλευτή,

πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Εν μέσω αχαλίνωτης ασυδοσίας του τραπεζικού κεφαλαίου και εν γένει του σκληρού και απάνθρωπου καπιταλισμού, διεξάγονται με μεγάλη επιτυχία οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Ρίο, της κατακρεουργημένης οικονομικά Βραζιλίας με κατοίκους κατά το πλείστον πάμπτωχους αλλά βαθύτατα ικανοποιημένους. Κι αυτό είτε διακρίνονται είτε δεν διακρίνονται –και δεν διακρίνονται μέχρι στιγμής– οι αθλητές τους, τόσο ως άτομα όσο και ως ομαδικά σύνολα. Όσο και να φανεί υπερβολικό, στο Ρίο κατατροπώνει την ύλη –με εξαίρεση έκνομες ενέργειες ατόμων που αγωνίζονται για την επιβίωση– το πνεύμα.

Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, ξαναζεί στην πατρίδα μας η ιδέα της ελληνικής αρχαιότητας για οργάνωση και διεξαγωγή Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς και η αναβίωσή τους το 1896, με πρωτοβουλία υψιπετούς σκέψης παραγόντων της χώρας μας. Μακριά από μένα οι στείροι εθνικισμοί, όπως και η εγκληματική υποβάθμισή τους μέχρι πλήρους εξαφανίσεως από ζηλωτές του απεχθούς μοντερνισμού.

Δεν μιλάω για τον Ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων που συνέθεσε το 1896 σε στίχους Κωστή Παλαμά ο Σπυρίδων-Φιλίσκος Σαμαράς, γεννηθείς στην Κέρκυρα και εκπροσωπών την Επτανησιακή Σχολή –καμιά συνεπωνυμία με τον σημερινό Αντώνη Σαμαρά–, ο οποίος μελοποίησε πάνω από δέκα όπερες που ανέβασαν τα μεγαλύτερα μουσικά θέατρα της εποχής του, ανάμεσά τους και η Σκάλα του Μιλάνου. Όταν επέστρεψε για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα, το 1911, ασχολήθηκε και με οπερέτες για βιοπορισμό.

Συγκίνηση προκαλεί σε μας τους Έλληνες να ακούμε να τραγουδιέται σε διάφορες γλώσσες, πλην της ελληνικής, ο Ύμνος των Ολυμπιακών Αγώνων με τα μεταφρασμένα σε ποιητικό ύφος λόγια του Κωστή Παλαμά. Αυτά, δηλαδή, τα απλά και τετριμμένα στιχάκια που αρχίζουν ως εξής: «Αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού…».

Δεν θα καταπιαστώ με την πολιτική κατάσταση στη Βραζιλία που βράζει κατά κυριολεξία και που η καθεμιά και ο καθένας την ερμηνεύει ανάλογα με τις ιδεολογικοπολιτικές της/του πεποιθήσεις, αλλά και τις εμπειρίες της/του με τη χώρα και τους κατοίκους της. Το σημερινό άρθρο έχει να κάνει με τον αθλητισμό στην ευρύτατη μορφή του, εκθειάζοντας τις επιτυχίες –νους υγιής εν σώματι υγιεί– και κατακρίνοντας τα πάσης φύσεως σκάνδαλα, συμπεριλαμβανομένων και των εμποροπανηγύρεων με θαυματοποιούς δήθεν αθλητές.

Παρακολουθώ σχεδόν ανελλιπώς ό,τι προβάλλει η ΕΡΤ από το Ρίο – κολύμβηση, κωπηλασία, μποξ, τζούντο, άρση βαρών, σκοποβολή και τα ομαδικά αθλήματα (ο λατρευτός μου στίβος δεν άρχισε ακόμα) και δεν επικεντρώνομαι ιδιαίτερα στους έλληνες αγωνιστές. Θαυμάζω, λόγου χάριν, την ουγγαρέζα κολυμβήτρια Κατίνγκα Χόζου –θριάμβευσε και την Τετάρτη– και είμαι πανευτυχής για το σπανιότατο κατόρθωμα της Άννας Κορακάκη στη σκοποβολή. Να κατακτήσει, δηλαδή, δύο μετάλλια (χάλκινο και χρυσό) στο ΙΔΙΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ! Μόνο ο Τσικλητήρας, το 1908 και το 1912, τόσο στο μήκος άνευ φοράς όσο και στο ύψος άνευ φοράς είχε φέρει εις πέρας ανάλογο επίτευγμα.

Και οι επιτυχίες των ελληνίδων πρωταθλητριών και των ελλήνων πρωταθλητών συνεχίζονται. Ο Λευτέρης Πετρούνιας θα κατακτήσει ανήμερα της Παναγίας χρυσό μετάλλιο στους κρίκους, αν δεν του συμβεί κάποιο ατύχημα. Στους προκριματικούς συγκέντρωσε 15.833 βαθμούς, ρεκόρ αξιοζήλευτο. Αλλά και στην κωπηλασία έχουμε πιθανότητες διακρίσεων.

Ταυτόχρονα –φρονώ ότι όλοι οι ακραιφνείς φίλαθλοι της χώρας μας σκέπτονται σαν την αφεντιά μου– θα επευφημούμε κάθε επιτυχία αθλητών οποιασδήποτε χώρας, ανεξάρτητα από συμπάθειες ή αντιπάθειες. Οι Αμερικανοί εξουδετερώνουν τους περισσότερους αντιπάλους τους και τα χρυσά μετάλλια πέφτουν βροχή. Είναι… κακομαθημένοι στις επιτεύξεις μεγάλων επιδόσεων και το αυτί αρκετών δεν ιδρώνει.

Αυστραλοί και Βρετανοί, όπως, άλλωστε, Κινέζοι και Ιάπωνες, αυξάνουν τον αριθμό των μεταλλίων τους, προσφέροντας δόξα στις χώρες τους και στους συμπατριώτες τους. Το ίδιο συμβαίνει και με μικρά νησιά που διαθέτουν κρατική οντότητα. Στο Ρίο έστειλαν έναν ή δύο αθλητές αρσενικού ή θηλυκού γένους. Όταν πρόκειται για δύο αθλητές εκπροσωπούνται ενίοτε αμφότερα τα γένη. Οι θεατές τιμούν αυτούς τους αθλητές και τους χειροκροτούν θερμά, παρά τις χαμηλές επιδόσεις τους.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες –διαφωνούν μαζί μου και με πολλούς άλλους αρκετοί, το ξέρω– είναι μεγάλη υπόθεση. Συγκεντρώνονται οι λαοί σχεδόν όλης της υφηλίου – και ας μην ισχύει εδώ και κάμποσα χρόνια η εκεχειρία που ίσχυε στην αρχαιότητα. Η περίπου οικουμενικότητα των επαφών ανθρώπων που δεν γνωρίζονται, αμβλύνει τις εχθρότητες και εξευμενίζει τα πάθη. Επιπλέον, δημιουργούνται και φιλίες, χωρίς το κίνητρο να είναι το χρήμα. Φιλίες, αλλά και κεραυνοβόλοι έρωτες, ιδίως όταν πρόκειται για ζευγαρώματα διαφορετικών φυλετικοτήτων. Αρκετά από αυτού του είδους τα ζευγάρια ενδέχεται να μη δίνουν το προβάδισμα στην παρακολούθηση αγωνισμάτων. Η γενετήσια ορμή, δίχως φυσικά την πρόθεση στην περίπτωσή τους γέννησης παιδιού, ανατρέπει τα πάντα καθότι ισχυρότατη.

Εύχομαι, παρά τα ξενύχτια μου για να τους βλέπω στην τηλεόραση, οι Ολυμπιακοί Αγώνες να μην τελειώσουν σύντομα. Αποτελούν τεράστια απόλαυση για μένα και είμαι ευτυχέστατος που η δημοσιογραφική μου δραστηριότητα είναι γραπτή και όχι προφορική.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ