Νίκος Ψαρράς : Αν γίνουμε μια γροθιά, θα αποτινάξουμε τον ζυγό...

Θέλουν να μας τελειώσουν, λέει ο ηθοποιός Νίκος Ψαρράς, όμως...

Αν γίνουμε μια γροθιά, θα αποτινάξουμε τον ζυγό...

Λαός που δεν μαθαίνει από τα λάθη του έχει πολύ δύσκολο μέλλον

της ΜΑΡΙΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

Ο Νίκος Ψαρράς, ο αριστούχος ηθοποιός του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, με τις δεκάδες εμφανίσεις σε ελληνικά και ξένα σίριαλ, μιλά στο «ΠΑΡΟΝ» με θάρρος. «Ο Ορέστης, ο Αγαμέμνονας, ο Πυλάδης, η Κλυταιμνήστρα, η Ηλέκτρα, ο Αίγισθος, η Κασσάνδρα βρίσκονται μέσα μας. Είναι εδώ, ζωντανοί. Σε κάθε πόλη σε κάθε χωριό, μικρό ή μεγάλο, αυτού του τόπου, αντιπροσωπεύουν το κοινωνικό βίωμα της συλλογικής μας μνήμης που μια μέρα θα μας απελευθερώσει από τα δεσμά του διχασμού. Ευτυχώς που στις μέρες μας όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι της ανέχειας και ο αδελφοκτόνος πόλεμος δεν μας χτυπάει την πόρτα. Αυτό είναι θετικό, γιατί αν γίνουμε μια γροθιά θα μπορέσουμε να αποτινάξουμε τον ζυγό πριν να είναι αργά», αναφέρει ο καλλιτέχνης. Και συμπληρώνει: «Το γεγονός ότι εξάγουμε το πιο λαμπρό επιστημονικό δυναμικό της χώρας μας είναι κάτι που θα το πληρώσουμε στο μέλλον, γιατί θα μείνουμε απογυμνωμένοι πνευματικά. Και μάλιστα τη στιγμή που οι κυβερνήσεις συνεχίζουν, χωρίς αιδώ, να διορίζουν και άλλους δημόσιους υπαλλήλους στα υπουργεία και όχι στον τομέα της παιδείας ή της υγείας».

// Πώς σας φαίνεται που η τριλογία του Αισχύλου είναι πιο επίκαιρη από ποτέ στις μέρες μας;

Αυτή η χώρα έχει μια παράξενη μοίρα. Η ιστορία της επαναλαμβάνεται σαν μην έχουμε πάρει κανένα μάθημα από εκείνη. Και λαός που δεν μαθαίνει από τα λάθη του έχει πολύ δύσκολο μέλλον.

Έχουμε την ευτυχία ή τη δυστυχία να είμαστε ένας λαός με τεράστια ιστορία, που την ξεχνάμε, με αποτέλεσμα να βιώνουμε αλλεπάλληλες τραγωδίες.

Και είναι ύβρις -αλαζονεία- να μην παραδειγματιζόμαστε ακόμα και από το πιο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν μας. Οι παππούδες μας έχουν ζήσει και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε. Είναι παρανοϊκό να μην ακούμε τις ιστορίες τους. Η μνήμη είναι ακόμη ζωντανή. Κανονικά πρέπει να νιώθουμε και τύψεις και να περιμένουμε την τιμωρία μας. Η Ελλάδα είναι η μάνα μας, οι ρίζες μας, η βάση μας.

Αν λειτουργούμε ως μητροκτόνοι, δεν θα μας κυνηγήσουν οι Ερινύες; Είναι ευρηματικό που ο Γιάννης Χουβαρδάς θέτει τον αιώνιο Αισχύλο στο σήμερα και μεταφέρει μαγικά τον πρώτο πόλεμο των Ελλήνων, τον Τρωικό, στον χωροχρόνο του τελευταίου ελληνικού πολέμου, του αιματηρού εμφύλιου διχασμού.

Δεν υπάρχει χειρότερο από το να σκοτώνει αδελφός τον αδελφό. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2015, ήταν 4 Ιουλίου, ήμουν σε μια παράσταση όπου ο θίασος, με αφορμή το δημοψήφισμα που ανήγγειλε ο πρωθυπουργός, είχε χωριστεί στη μέση. Και ένας θίασος είναι ένας μικρόκοσμος της κοινωνίας μας.

Υπήρχε οργή. Ήμασταν έτοιμοι να αρπαχτούμε. Αλήθεια, πώς νιώθουν εκείνοι οι άνθρωποι που χόρευαν τα ηπειρώτικα μετά το μεγάλο «ΟΧΙ» και σήμερα χορεύουμε όλοι μαζί τον χορό του Ζαλόγγου;

// Θα χορεύαμε την Ευρώπη με νταούλια και ζουρνάδες, αλλά μάλλον μας χόρεψαν αυτοί για τα καλά. Δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα από τους φόρους. Θα αντέξουμε;

Κακά τα ψέματα, η σημερινή Ευρώπη του κεφαλαίου δεν έχει καμιά σχέση με εκείνη της αλληλεγγύης. Όποιος δεν ακολουθεί τους κανόνες τους είναι αντιμέτωπος με τη χρεοκοπία. Είμαστε έτοιμοι να γίνουμε Βενεζουέλα; Είμαστε προετοιμασμένοι για να γίνουμε Αργεντινή; Τι κάνουμε με την πρωτογενή μας παραγωγή; Δυστυχώς θα περάσουμε μεγάλες δυσκολίες και χρειάζεται μεγάλη υπομονή και ψυχραιμία από τον ελληνικό λαό, είτε παραμείνουμε στην Ευρώπη είτε φύγουμε.

Ενώ είμαστε ένας υπέροχος λαός, φιλόξενος, πονόψυχος, φιλότιμος, τίμιος, εργατικός, τις τελευταίες δεκαετίες κάποιοι μας αλλοτρίωσαν.

Αν δεν τελειώσει αυτό το πελατειακό κράτος, το ρουσφέτι του βουλευτή με τον δημόσιο υπάλληλο, δεν μας βλέπω καλά. Το Δημόσιο πρέπει επιτέλους να συρρικνωθεί. Στον ιδιωτικό τομέα μετράμε θύματα και στο Δημόσιο δεν έχει ανοίξει ρουθούνι.

// Τι πήγε τόσο στραβά;

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ότι δεν είχε πλάνο. Ούτε για να μείνει στο ευρώ ούτε για να φύγει για τη δραχμή. Τώρα υπογράφουμε τα πάντα.

Στους ελεύθερους επαγγελματίες ζητούν να προκαταβάλουν τους φόρους της επόμενης χρονιάς ενώ δεν έχουν πληρώσει της προηγούμενης.

Θέλουν να μας τελειώσουν; Τους πληροφορώ ότι οι Έλληνες πρώτα θα δώσουν φαγητό στο παιδί τους και μετά θα πληρώσουν την εφορία.

Έζησα, σπούδασα με υποτροφία και εργάστηκα επτά χρόνια στην Αμερική. Συνάδελφός μου έμεινε άνεργος και ζήτησε από τη μητέρα του στην Αμερική να πάει να μείνει έναν μήνα σπίτι της. Εκείνη του απάντησε: «Θα το σκεφτώ και θα σου πω». Τρελάθηκα.

Οι Αμερικάνοι με το που τελειώνουν τα παιδιά τους τις σπουδές στο κολέγιο τους λένε: «Τώρα είναι ώρα να σταθείς στα πόδια σου». Αυτή είναι η καπιταλιστική, δυτική, καταναλωτική κοινωνία, η οποία όμως τρέχει στους ψυχολόγους. Θα ήταν δυνατόν να είναι το παιδί μου άνεργο και εγώ να κάνω διακοπές σε κρουαζιερόπλοια και να ζω τη ζωή μου ως συνταξιούχος;

// Άρα, το γεγονός ότι δεν έχουμε βγει στους δρόμους οφείλεται στους δεσμούς της ελληνικής οικογένειας;

Ακριβώς. Αλλά τι να κάνει και η πετσοκομμένη σύνταξη της γιαγιάς και του μπαμπά; Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για όσα θα συμβούν στην Ελλάδα.

Μην περιμένετε να σας πω ότι έρχεται η άνοιξη, όταν στον δικό μου χώρο νέα παιδιά παίζουν εθελοντικά σε σίριαλ για να γίνουν γνωστοί και να τους πληρώσουν στις επόμενες παραγωγές ή εμείς οι παλαιότεροι δουλεύουμε με ποσοστά, με όσα εισιτήρια κόψει το ταμείο. Θα μου πείτε εδώ δεν έχουν κάποιοι άνθρωποι να φάνε και εσείς μιλάτε για τις αμοιβές στον πολιτισμό;

Πηγαίνω δύο φορές στο νοσοκομείο και δίνω εθελοντικά αίμα. Ξέρετε ότι δεν έχουν να μου βάλουν τσιρότο; Λέω μέσα μου, Παναγία μου, δώσε μου μόνο την υγειά μου αναλογιζόμενος τις συνθήκες που επικρατούν στα νοσοκομεία της χώρας μας.

Δεν έχω εμμονές με τον πολιτισμό, αλλά επιτελούμε έργο οι καλλιτέχνες στην κρίση. Ένα έργο να δει και να γελάσει ένας συνάνθρωπός σου θα πάρει μια ανάσα. Καλύτερα λοιπόν δέκα ευρώ το εισιτήριο και να είναι γεμάτο το θέατρο, παρά τριάντα και να παίζουμε σε άδεια καθίσματα.

// Δεν μπορεί να γίνει κάτι και να σωθούμε;

Ο μεγάλος νταλκάς της χώρας μας λέγεται Ελληνικό Δημόσιο. Στον ιδιωτικό τομέα απολύονται αφειδώς και στο Δημόσιο διορίζονται, όχι όμως στον τομέα της υγείας ή της παιδείας, αφήνοντας τα παιδιά μας αγράμματα, αλλά γραφιάδες σε διάφορα υπουργεία. Ντροπή πια, δεν χρειαζόμαστε τόσους δημόσιους υπάλληλους.

// Θα μπορέσει η ελληνική κοινωνία να αφομοιώσει 60.000 πρόσφυγες;

Αυτήν τη στιγμή οι πρόσφυγες είναι εγκλωβισμένοι σε μια χώρα στην οποία δεν θέλουν να μείνουν. Και το θέμα είναι πώς θα αγαπήσουν την πατρίδα αυτή.

Τα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη έγιναν από μετανάστες τρίτης γενιάς οι οποίοι μεγάλωσαν στο περιθώριο, με οργή και θυμό. Δεν προσαρμόστηκαν πότε. Από την άλλη όμως συμφωνώ σε πολλά με τον πρωθυπουργό της Αυστραλίας Μάικλ Τέρνμπουλ.

Δεν μπορείς να φιλοξενείσαι στην Αυστραλία ως πρόσφυγας ή να δουλεύεις ως μετανάστης και να θέλεις να επιβάλεις τον τρόπο της δικής σου ζωής σε μια χώρα με δικούς της νόμους και έθιμα. Αν ήθελες να διαβιώνεις όπως στη Λιβύη, ας έμενες στην πατρίδα σου και να πολεμούσες για τη δημοκρατία.

Εγώ όταν πήγα στην Αμερική προσαρμόστηκα, αν το έπαιζα Ελληνάρας και πέταγα το τσιγάρο μου στον δρόμο θα πλήρωνα ένα υπέρογκο πρόστιμο. Σεβάστηκα τους κανόνες των ΗΠΑ και το ψωμί που μου έδινε να φάω.

Στη ζωή τα πράγματα δεν είναι ανεξέλεγκτα. Να δώσεις το χέρι σου στον πρόσφυγα, να προστατεύσεις τα παιδιά του, αλλά και εκείνος να μη θελήσει να σου επιβάλει τον δικό του τρόπο ζωής. Είμαστε μια καλά διαμορφωμένη δυτική κοινωνία και όχι ισλαμική. Να υπάρχει μέτρο.

// Σε τι εποχές ζούμε;

Μεγάλου φόβου. Οικονομικού πολέμου και τρομοκρατίας. Μου θυμίζει τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Λαοί εξαθλιωμένοι οικονομικά και ηθικά, οι οποίοι ψάχνουν το εθνικό τους φρόνημα σε ακραία στοιχεία, όπως στον καιρό του Χίτλερ. Ας θυμηθούμε πώς ξεκίνησε ο Χίτλερ για να φτάσει στην εξόντωση ανθρώπων και λαών.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ