Παιδιά διαμάντια !!

Την ανεβάζω αυτή την ιστορία σήμερα γιατί μου έτυχε χθες ένα περιστατικό που μου έκανε εντύπωση. Ένα αγόρι, παλληκαράκι, που τον Μάιο έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις, κατέβηκε στα Μάλια για να δουλέψει και να «κάνει» (τρόπος του λέγειν) τις διακοπές του χωρίς να επιβαρύνει την οικογένειά του. Έτυχε να γνωρίζω τον πατέρα του, που μας βοηθάει καμιά φορά σε διάφορες επισκευές στο σπίτι και ξέρω πόσο σκληρά αγωνίζεται για την επιβίωση της οικογένειάς του.

Χθες είδα τον μικρό να καταφθάνει στο σπίτι μας και να ζητά από τον αδελφό μου να στείλει στον πατέρα του στην Αθήνα κάποια λίγα χρήματα που είχε εξοικονομήσει από την δουλειά του εδώ. "Είναι για να ενισχύσω και εγώ την οικογένειά μου" του είπε. Έμεινα άφωνος, εντυπωσιασμένος από το παλληκαράκι, που αντί να χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματα, για την καλοπέρασή του τις ελεύθερες ώρες του εδώ στα Μάλια, τα στέλνει στην οικογένειά του. Τότε θυμήθηκα την παρακάτω ιστορία που είχα διαβάσει προ ημερών και εν όψει και της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των εισαγωγικών την θυμήθηκα σήμερα και σας την μεταφέρω.

kgrek

Στον φιλαράκο μου τον Παναγιώτη

Τον πρωτογνώρισα πριν δύο χρόνια. Τον είχε φέρει η μάνα του από την άλλη άκρη της Αθήνας στο ιατρείο μου για τα χαλασμένα δόντια, γιατί της είχαν πει πως είμαι "καλός άνθρωπος". Μπήκα στο νόημα σχεδόν αμέσως. Μια φτωχή γυναικούλα που σφουγγάριζε σκάλες και ένας εργάτης πατέρας με σκόρπια μεροκάματα. Επέμενε να με πληρώσει κανονικά. Έβγαλε από ένα πλαστικό πορτοφολάκι τυλιγμένα παλιοκαιρισμένα  πεντάευρα "συγγνώμη που είναι έτσι, άλλα να όπως τα μάζευα σιγά σιγά"… Τα πιο καθαρά και όμορφα χρήματα που έχω ποτέ πάρει στη ζωή μου.

Μου άρεσε το παλληκαράκι και οι τρόποι του, ίσως γιατί μου θύμιζε πολύ τον εαυτό μου. Ντροπαλό και αδέξιο, ονειροπόλο και ευγενικό, ατσούμπαλο και χοντρουλό, με πρόσωπο γεμάτο με τα σημάδια της εφηβικής ακμής και ψυχή πρόωρα γεμάτη ενοχές.

Άρχισα να μιλάω περισσότερο μαζί του όσο η θεραπεία εξελισσόταν. Άρχισε να μου ανοίγεται και τόσο περισσότερο ένοιωθα πως έβλεπα την εφηβεία μου στον καθρέφτη. Εξαίρετος μαθητής που παράλληλα προσπαθούσε μονάχος του να μάθει αγγλικά -που λεφτά για φροντιστήρια-. Ένα λεξικό ήταν το πρώτο που του χάρισα και το δέχτηκε με ενθουσιασμό.

Μην τα πολυλογώ συνδέθηκα με την οικογένεια. Όσο μπορούσα πιο διακριτικά προσπαθούσα να βοηθάω. Ένα πρόβλημα υγείας έκανε τα μεροκάματα πιο σπάνια και ακόμα και τα πολύ βασικά πιο δύσκολα. Πάντα όμως με αυτή την ιδιαίτερη αξιοπρέπεια των ανθρώπων του μεροκάματου που σε σκλαβώνει.

Όταν είχε έρθει η ώρα της πενθήμερης ο μικρός πικράθηκε άλλα δεν είπε λέξη. Δεν ήθελα που να πάρει, να χάσει όπως εγώ την ομορφότερη ανάμνηση του λυκείου. Όταν του έβαλα τα λεφτά της εκδρομής στην τσέπη αρνήθηκε με πείσμα. Επέμεινα "Ρε συ, άσε τις βλακείες, δεν είναι δικά μου, μάλλον το ξέχασες που η μάνα σου μου έδινε από τότε τα πεντάνευρα να τα φυλάξω για την εκδρομή. Τι θέλεις να την στενοχωρήσεις. Άσε που άμε δεν πας θα μας την φάει τη Μαιρούλα ο φιόγκος ο Διονύσης και μετά θα σε πλακώσω στις φάπες"...

Σήμερα το πρωί αχάραγα πρώτη μέρα των εισαγωγικών εξετάσεων χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η μάνα του "Συγγνώμη για την ενόχληση, άλλα να ζήτησε να σας μιλήσει, είναι κάπως..."

Ήξερα τι θα ακούσω. Το είχα ζήσει τριάντα χρόνια πριν την πρώτη μέρα των πανελληνίων νωρίς το πρωί. Το βάρος του μαθητή του είκοσι που όλοι περίμεναν να σαρώσει. Οι προσδοκίες των δικών μου να αξιωθώ αυτό που δεν μπόρεσαν αυτοί, η επίγνωση πως αν δεν τα καταφέρω τα οικονομικά μας δεν επέτρεπαν άλλες εναλλακτικές, το διάβασμα τόσων ημερών, με είχαν κάνει να λυγίσω και να ξεσπάσω σε ένα τρομαγμένο βουβό κλάμα και μια άρνηση να πάω. Δεν έπρεπε να περάσει το ίδιο. Τον πήρα μονότερμα πριν καν πει κιχ...

"Ρε συ μπαγάσα δεν έχεις τον Θεό σου, καλά την δούλεψες τη μάνα σου πρωινιάτικα ότι και καλά είσαι αγχωμένος. Δεν ντρέπεσαι ρε, να παριστάνεις ότι φοβάσαι; Τι είπαμε πως θα κάνουμε σήμερα;" Άκουσα ένα γέλιο "θα τους πάρουμε τα σώβρακα"

"Ε άιντε ξεκίνα και τα περιμένω και σιδερωμένα."

Στον φιλαράκο μου τον Παναγιώτη, και σε κάθε Παναγιώτη που σήμερα στη μυλόπετρα των εξετάσεων παλεύει τα όνειρα του καλό αγώνα!!!

17 Μαΐου 2013

Nikitas Kanakis

Facebook/Eirini Gkanetsou