ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Η μόνη λύση

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η μόνη λύση

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Η υπόθεση της Αριστεράς εξαιτίας του απίστευτου τυχοδιωκτισμού του ανερμάτιστου ΣΥΡΙΖΑ έχει χρεοκοπήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε συνώνυμο της πολιτικής απάτης. Μικρές έντιμες ομάδες που έχουν διαχωρίσει τις ευθύνες τους από αυτό το άθλιο συνονθύλευμα δεν μπορούν να προσφέρουν διέξοδο διότι βρίσκονται διασπασμένες.

Αυτά τα έχουμε πει σε πολλά άρθρα. Τι γίνεται όμως στον χώρο της Δεξιάς; Η Νέα Δημοκρατία όχι μόνο δεν αποτελεί λύση αλλά φέρει και τεράστια ευθύνη διότι η ίδια είναι συστατικό στοιχείο της κρίσεως. Βρίσκεται κι αυτή, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, στην υπηρεσία της δικτατορίας των Βρυξελλών. Για τα ενδιάμεσα κομματίδια, φυσικά, δεν μπορεί να γίνεται σοβαρός λόγος.

Η Νέα Δημοκρατία περιορίζεται στη χρεοκοπία του Τσίπρα και αναμένει τη στιγμή που θα φθάσουμε στις κάλπες. Αρκείται σε μια κούφια αντιπολιτευτική φρασεολογία, χωρίς να προσφέρει τίποτε συγκεκριμένο και ουσιαστικό. Είναι πλήρως κι αυτή υποταγμένη στην ευρωπαϊκή συμμορία. Αντιμετωπίζει όμως και εσωκομματικά προβλήματα, τα οποία αγωνίζεται επιμελώς να καλύψει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, γερμανολάτρης, δίνει συνεχώς εξετάσεις «καλής διαγωγής» στη Μέρκελ. Δεν διαθέτει όμως τη στήριξη όλων των πλευρών της παρατάξεώς του. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, δίκαια χολωμένος από τις μεθοδεύσεις που χρησιμοποιήθηκαν για να τον εξοστρακίσουν από την ηγεσία ενώ είχε το προβάδισμα, παραμένει σιωπηλός. Και ο Κώστας Καραμανλής, ακολουθώντας το παράδειγμα του θείου του σε χρόνια περασμένα, μένει απρόσιτος σαν Σφίγγα.

Η Νέα Δημοκρατία πάντοτε υπερηφανευόταν ότι χάρις στον ιδρυτή της είχαμε τη συμφωνία με την ΕΟΚ και όλες αυτές τις ευρωπαϊκές «επιτυχίες». Η αλήθεια όμως είναι ότι τόσον ο γέρος Καραμανλής όσο και οι συνεργάτες του δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία τόσο επίστεψαν, θα εξελισσόταν σε μια παγκόσμια δικτατορία. Δεν γνωρίζουμε, φυσικά, τι θα έλεγαν σήμερα εάν ζούσαν οι παλαιοί αρχηγοί της Δεξιάς. Νομίζω, πάντως, ότι διαφορετικά υπήρξαν τα κίνητρά τους. Την εποχή που ήταν ακόμα νωπές οι μνήμες της απριλιανής δικτατορίας, ο Κων. Καραμανλής, σε μια από τις πολλές και μακρές συνομιλίες που είχαμε στην κατοικία του, μου είχε πει ότι με την ένταξη της χώρας μας στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» δεν θα υπήρχε πλέον περίπτωση να επιβληθεί από «κάποιους» δικτατορία στην Ελλάδα! Δυστυχώς, έπεσε τραγικά έξω, ακριβώς διότι δεν φανταζόταν ότι τη δικτατορία δεν θα την επέβαλε κάποια ομάδα στρατιωτικών αλλά η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση!

Ανατρέχοντας στην Ιστορία, πρέπει να πούμε κάποιες αλήθειες. Μεταπολεμικά, η χώρα μας σημείωσε οικονομική ανάπτυξη με κυβερνήσεις της Δεξιάς. Πρώτα με την κυβέρνηση Παπάγου – Μαρκεζίνη και μετά με την οκταετία Καραμανλή. Ο χώρος του Κέντρου, με τις συνεχείς πολυδιασπάσεις του, πολύ πριν από το 1965, δεν είχε σημειώσει επιτυχίες σε αυτόν τον τομέα. Αλλά και η απριλιανή περίοδος, με Παπαδόπουλο – Μακαρέζο (παρακλάδι κι αυτοί της ακραιφνούς Δεξιάς), αν είχε να επιδείξει κάτι, ήταν μόνο η οικονομική ανάπτυξη. Το εθνικό νόμισμα, η δραχμή, κατέστη το σκληρότερο νόμισμα του κόσμου. Από τη 10η θέση στην οποία παρελήφθη το 1967 έφθασε στην 1η θέση διεθνώς σε αγοραστική δύναμη καθ’ όλη τη διάρκεια της απριλιανής περιόδου. Και ο τιμάριθμος υπήρξε ο μικρότερος παγκοσμίως, με μέσο ρυθμό αυξήσεως 2,6%, πράγμα που επετεύχθη να διατηρηθεί και κατά τη διεθνή οικονομική κρίση των ετών 1972 - 1973. Και στις 15 Ιανουαρίου του 1973 ο Γ. Παπαδόπουλος δήλωσε ότι η Ελλάς παραιτείται από τη δωρεάν αμερικανική βοήθεια! Το γεγονός αυτό συνέτεινε στην ανατροπή του. Ο κόσμος δεν γνωρίζει το «υπόμνημα» του Κ. Καραμανλή προς τον Νικ. Μακαρέζο στις 30 Νοεμβρίου του 1973, με το οποίο ο ιδρυτής της ΕΡΕ τού επρότεινε λύση του αδιεξόδου με συμφωνία μεταξύ τους. Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας, ο Καραμανλής θα ανεγνώριζε δημοσίως τα οικονομικά επιτεύγματα του Μακαρέζου. Το γιατί δεν είχε συνέχεια αυτή η πρόταση είναι άλλη ιστορία. Κάποτε θα τα πούμε.

Ας προχωρήσουμε όμως παρακάτω, στις διασπάσεις και στις αντιπαλότητες μεταξύ των κορυφαίων της Νέας Δημοκρατίας. Γεγονός είναι ότι εκείνη την εποχή στον ευρύτερο χώρο της Δεξιάς υπήρχαν προσωπικότητες από τους παλαιούς πολιτικούς. Από την ώρα που ο Κων. Καραμανλής απέβλεψε στην Προεδρία της Δημοκρατίας, η διεκδίκηση της ηγεσίας του κόμματος που εκείνος ίδρυσε προκάλεσε αντιπαλότητες μεταξύ των «μεγάλων» της παρατάξεως. Η πρώτη πράξη του «σίριαλ» της εναλλαγής των αρχηγών παίχθηκε στις 8 Μαΐου του 1980 στην παλαιά αίθουσα της Γερουσίας. Δύο ήσαν οι αντίπαλοι: ο Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Γεώργιος Ράλλης. Ο πρώτος ήταν πραγματικά «άρχοντας» ως άνθρωπος και ο δεύτερος «ευπατρίδης». Ο Καραμανλής επίσημα έμεινε αποστασιοποιημένος από την εκλογή. Πολλοί όμως επιμένουν ότι με κάποιον τρόπο ο ιδρυτής έριξε την προτίμησή του στον Ράλλη. Ο Αβέρωφ πικράθηκε, αλλά, αξιοπρεπής όπως ήταν πάντοτε, δεν είπε ποτέ τίποτα και αρνήθηκε την αντιπροεδρία που του πρότειναν.

Ο Γ. Ράλλης υπήρξε καλός πρωθυπουργός, αλλά ατύχησε ως υπουργός Παιδείας το 1976. Διέπραξε σοβαρά λάθη. Τον Οκτώβριο του 1981 η Νέα Δημοκρατία συνετρίβη στις εκλογές. Ο Ράλλης παραιτείται. Αβέρωφ, Κων. Στεφανόπουλος και Ιω. Μπούτος ήσαν υποψήφιοι για την αρχηγία. Κέρδισε ο Αβέρωφ, που έδωσε μια νέα δυναμική στο κόμμα. Το καλοκαίρι του 1984 ο Αβέρωφ με κλονισμένη την υγεία του αποσύρθηκε και οι Αβερωφικοί στήριξαν τον Κ. Μητσοτάκη. Τα παρακάτω είναι νωπά στη μνήμη και δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε. Αλλά ακριβώς τη «δυναμική» που είχαν δώσει στη Νέα Δημοκρατία οι παλαιοί αρχηγοί της δεν τη συναντάμε σήμερα. Τα πρόσωπα των νεότερων είναι πολύ κάτω του μετρίου. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι όσο παραμένει η ΝΔ δέσμια της ευρωλαγνείας και της υποταγής της στους ανάλγητους «εταίρους» δεν έχει μέλλον. Η υποταγή στην ξενοκρατία θα την αφανίσει.

Κορυφαίος αρθρογράφος της Δεξιάς, ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, είχε προειδοποιήσει από το 1978 για τον «μύθον της Κοινής Αγοράς ως Πανδώρας». Η Νέα Δημοκρατία ας ακούσει τη φωνή ενός διακεκριμένου επιστήμονα, του κ. Γιώργου Κοντογιώργη, με μεγάλο συγγραφικό έργο. Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας και με πολλές ακόμα περγαμηνές, είναι ακέραιος ως άνθρωπος. Δεν είναι πολιτικάντης και δεν έχει κομματικές εξαρτήσεις. Γνωρίζει όσο ελάχιστοι τα θέματα του ευρωπαϊκού χώρου. Δεν υπέκυψε σε σκοπιμότητες περί ευρωλαγνείας και δεν εξαγοράσθηκε. Κι ακόμη, δεν επεζήτησε ποτέ αξιώματα διότι δεν τα είχε ανάγκη. Η αξία του ως επιστήμονος στέκεται υπεράνω πολιτικής. Είναι από τους λίγους που βλέπουν χωρίς παρωπίδες την άθλια γερμανική ηγεμονία. Λέει: «Η Γερμανία, αφού μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού διαμόρφωσε τον ευρύτερο ζωτικό της χώρο, ολοκληρώνει τη στρατηγική της ηγεμονία στο πλαίσιο του σκληρού πυρήνα της πολιτικής της Ευρώπης. Με όχημα το ευρώ, έχει ουσιαστικά θεσμοθετήσει το συμφέρον των αγορών ως σκοπό της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στραγγαλίζοντας και υποτάσσοντας την περίμετρο της Ευρωζώνης…».

Η αρχομανία του Τσίπρα και του Κυριάκου, που είναι αμφότεροι υποταγμένοι στο Βερολίνο, μόνο δεινά μάς προσφέρει. Πρέπει να κάνουν στην άκρη. Να σχηματισθεί μια κυβέρνηση με τα περισσότερα μέλη εκτός κομματικών δεσμεύσεων και με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής, τον καθηγητή κ. Γ. Κοντογιώργη. Είναι ο άνθρωπος που χρειάζεται τώρα στο πηδάλιο του εθνικού σκάφους για να αποτινάξουμε τον ζυγό του Δ’ Ράιχ. Η επιβίωση της Ελλάδος εξαρτάται από το εάν θα παραμερισθεί η φαυλοκρατία των ευρωλάγνων ολετήρων, αυτών που μας έφεραν την τρικυμία των Μνημονίων, και από την επιτακτική ανάγκη να αναλάβει την πρωθυπουργία προσωπικότητα που δεν θα είναι θεραπαινίς των «εταίρων».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ