Καθώς πλησιάζει η ημέρα γιορτής
της Μεγαλόχαρης μου ήρθε στο μυαλό ένα όμορφο άρθρο της κας Ελένης Μπίστικα που
δημοσιεύτηκε πριν μερικά χρόνια στο περιοδικό «Κ»
Τάμα
στη Μεγαλόχαρη με μποφόρ...
«Όταν κάνεις τάμα, πρέπει
να πας, έστω και κολυμπώντας. Η Μεγαλόχαρη περιμένει...»
Με πάνω από 6 μποφόρ στο Αιγαίο και άλλα τόσα
στην πολιτική και οικονομική κατάσταση, το κερί που έταξες στη θαυματουργή
Παναγία της Τήνου είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου.
Με το δελτίο του καιρού σε
τρικυμιώδη αρμονία με τη σύνθεση της κυβέρνησης που προήλθε από τις εκλογές,
πήραμε το ταχύπλοο στις 7.30 το πρωί από τη Ραφήνα. Στις 9.30 ανηφορίζαμε ήδη ως
τον επιβλητικό Ναό της Παναγίας της Τήνου, με τύψεις, επειδή μερικοί που το
'χαν τάξει ανέβαιναν στα γόνατα την όλη διαδρομή.
Μέσα στο μισοσκόταδο του
Ναού τα χλωμοκέρια λάμπουν σαν τα δακρυσμένα μάτια τη στιγμή της προσευχής προς
τη Μεγαλόχαρη. Εξομολόγηση εκ βαθέων που η Χάρη Της την ακούει, κοιτά τον
προσκυνητή μέσα από τα βαρύτιμα κειμήλια-τάματα.
Μ' αυτήν τη βεβαιότητα που
ξαλαφρώνει τις ψυχές, βγαίνεις έξω στο ηλιόφως. Το θαλασσινό αεράκι σμίγει με
το θυμίαμα που καίει ολημερίς στη βοτσαλένια αυλή της Παναγίας. Είναι η ώρα της
επιστροφής, με τους γλάρους κουρνιασμένους στις πέτρες του λιμανιού, ένεκα τα
μποφόρ. Ποιος τα λογαριάζει. Το τάμα έγινε. Η Μεγαλόχαρη είναι εκεί και
ακούει...
Ελένη Μπίστικα
Από το «Κ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου