Το μνημόνιο αλλάζει... υπό όρους

του Μιχάλη Ιγνατίου

Το παραμύθι για αλλαγή των όρων του μνημονίου πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Διότι προσφέρονται, σε τιμής ευκαιρίας και ανατολίτικου παζαριού, ελπίδες στον ελληνικό λαό, ο οποίος όταν βομβαρδίζεται με παραπλανητικές ειδήσεις, ότι δήθεν το μνημόνιο επιδέχεται προσαρμογών, λογικό είναι να πιστεύει πως (οι προσαρμογές αυτές) θα αλλάξουν την τραγική οικονομική του κατάσταση.

Οι άνθρωποι του ΔΝΤ, και ειδικά ο εκπρόσωπός του, ο ικανότατος Τζέρι Ράις, εξήγησε πολλές φορές τη θέση του Ταμείου στο μείζον αυτό ζήτημα. Επανέλαβε και την Πέμπτη ότι «οι στόχοι του προγράμματος, όπως έχουν συμφωνηθεί, παραμένουν ως η βάση των διαπραγματεύσεων. Αν η κυβέρνηση έχει ιδέες για το πώς οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν, είμαστε ανοικτοί σε αυτές τις συζητήσεις, όπως είμαστε για κάθε πρόγραμμα» (του Ταμείου), τόνισε χαρακτηριστικά. Δεν μπορούσε να είναι πιο σαφής ο κ. Ράις...

Ο στόχος των προγραμμάτων του Ταμείου δεν αλλάζει ποτέ. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ο στόχος που πρέπει να επιτευχθεί μέχρι το 2020 είναι η μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ. Εάν η ελληνική κυβέρνηση έχει να προτείνει τρόπους για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα πιο γρήγορα και με λιγότερα βάρη στην πλάτη του λαού, το ΔΝΤ, όχι μόνο δεν θα αρνηθεί να διαπραγματευθεί, αλλά είμαι σίγουρος πως θα αποδεχθεί τις προτάσεις της. Οπως μου έλεγε ένας Ελληνας οικονομολόγος, μερικές φορές οι γραφειοκράτες σε καθοδηγούν να μεταβείς οδικώς στη Θεσσαλονίκη μέσω... Πάτρας, ενώ υπάρχει άλλος δρόμος πολύ πιο γρήγορος και καλύτερος.

Υπάρχει και ένα άλλο θέμα που πρέπει να προσέξει ιδιαίτερα η σημερινή κυβέρνηση, η οποία δικαιολογημένα ζητά αλλαγές, διότι αυτό ήταν το μήνυμα του λαού στις εκλογές. Οταν οι κυβερνήσεις υλοποιούν το πρόγραμμα, οι άνθρωποι του Ταμείου είναι πολύ πιο ευέλικτοι και καταθέτουν από μόνοι τους προτάσεις ελάφρυνσης των μέτρων. Εάν το πρόγραμμα δεν υλοποιείται, τα μέτρα αυξάνονται και πληθύνονται. Βέβαια, ο κ. Σαμαράς δικαιούται μερικών ελαφρύνσεων και οι δανειστές του τις χρωστούν...