ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Αυλαία;

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Αυλαία;

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Μήπως οι ηγεσίες των κομμάτων που αποκαλούν το νέο Νταχάου «ευρωπαϊκό μας σπίτι» έχασαν το μυαλό τους; Μήπως τα κόμματα που εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν «εταίρους» τους δεσμοφύλακές μας, αυτούς που ισοπεδώνουν κοινωνική ασφάλιση, μισθούς, συντάξεις και έσβησαν την εθνική μας ανεξαρτησία, είναι τόσο πολύ εξωνημένα; Από Δεξιά και από Αριστερά (και στα ενδιάμεσα φολκλορικά κομματίδια) διαπιστούται σύγχυσις φρενών.

Οι πολίτες αισθάνονται ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα αυτοί που στρογγυλοκάθονται στα βουλευτικά έδρανα δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Έχουν λύσει τα προσωπικά τους προβλήματα και αφήνουν τον λαό έρμαιο στη σαδιστική διάθεση του ευρωπαϊκού Μινώταυρου, που συνεχώς ζητάει νέο αίμα.

Η ευρωπαϊκή δημαγωγία, η ροπή προς την τυραννία, το πάθος της εξουσίας και η συνθηκολόγηση στη μαφία των Βρυξελλών και του Βερολίνου αντιπροσωπεύουν θανάσιμη απειλή για το έθνος. Ο ορίζοντας σκοτείνιασε απελπιστικά. Η πολιτική ασκεί αποφασιστική επίδραση για την τύχη κάθε έθνους. Από αυτήν εξαρτώνται το παρόν και το μέλλον του. Όταν, όμως, οι εκπρόσωποι μεγάλων και μικροτέρων κομμάτων παραδίδουν το πηδάλιο του εθνικού σκάφους σε ξένους κυβερνήτες, τότε δεν έχουμε πλέον δημοκρατία αλλά ξένη αποικιοκρατία. Δεν ορίζει ο λαός τον τρόπο με τον οποίο επιθυμεί να κυβερνηθεί. Του τον επιβάλλουν ξένες δυνάμεις, που στόχο έχουν να μας εξαθλιώσουν πλήρως και να σβήσουμε ως ανεξάρτητο και ελεύθερο κράτος.

Εγίναμε γερμανική αποικία. Τι περισσότερο έπραξαν, δηλαδή, οι κατοχικοί πρωθυπουργοί του 1941 - 1944, οι Γ. Τσολάκογλου, Κων. Λογοθετόπουλος και Ιω. Ράλλης; Ο Τσολάκογλου, στις 12 Δεκεμβρίου του 1941, έλεγε: «Απαιτείται ανάπτυξις στενών σχέσεων μετά των Αρχών Κατοχής, προς ταχίστην επίλυσιν υπέρ ημών των παρουσιαζομένων δυσχερών προβλημάτων…». Ο Λογοθετόπουλος, στις 2 Δεκεμβρίου 1942, ισχυριζόταν: «Αι Αρχαί Κατοχής, αίτινες μετά πάσης προσοχής συμπεριφέρονται προς τον τίμιον και εργαζόμενον Ελληνικόν Λαόν, μοι παρέχουν διαβεβαιώσεις περί της αμερίστου ενισχύσεώς των, προς πραγμάτωσιν της αποστολής μου…». Και ο Ιω. Ράλλης, στο διάγγελμά του της 7ης Απριλίου 1943, ετόνιζε: «Πρέπει καλώς πάντες να κατανοήσωμεν ότι διεξάγων ο Άξων σκληρόν αγώνα κατά του επαπειλούντος τον πολιτισμόν φοβερού κομμουνιστικού κινδύνου, δικαιούται να έχει τουλάχιστον την αξίωσιν όπως μη δημιουργεί εις αυτόν ο Ελληνικός Λαός περιπλοκάς, και όπως μη παρεμβάλλει εμπόδια εις το βαρύτατον τούτο έργον του…».

Τότε ήταν ο Άξονας. Τώρα έχουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι τότε πρωθυπουργοί της χώρας απαιτούσαν «ανάπτυξη στενών σχέσεων» με τους κατακτητές, όπως εμείς σήμερα με τους ισχυρούς της Ευρωζώνης, με την ίδια ψευδαίσθηση για επίλυση των προβλημάτων μας. Διαβεβαίωναν οι Γερμανοί «συμπαράσταση» εάν ο λαός έδειχνε «κατανόηση» για τα γερμανικά συμφέροντα. Ακριβώς ό,τι ζητούν και στις μέρες μας. Οι τρεις κατοχικοί πρωθυπουργοί θεωρούσαν ότι συνέφερε την Ελλάδα η υπακοή στα «προαπαιτούμενα» των κατακτητών. Με την ίδια αντίληψη λειτουργούν τα σημερινά μνημονιακά κόμματα και οι πρωθυπουργοί Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ. Κατά την προηγούμενη γερμανική κατοχή, οι Βούλγαροι μπήκαν στη Μακεδονία και στη Θράκη, ως σφαγείς, και διέπραξαν ανήκουστα εγκλήματα σε βάρος των Ελλήνων. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Παρόμοια αίσχη είχαν γίνει το 1912 και το 1916. Σήμερα, ορδές μεταναστών – προσφύγων, οι περισσότεροι εξ αυτών ισλαμιστές, έχουν καταλάβει τμήματα στην Ειδομένη και αλλού, αυθαιρετούν, τρομοκρατούν έλληνες πολίτες, σκορπούν τον φόβο και προβαίνουν σε πλιάτσικο, ελέω ΣΥΡΙΖΑ. Το κράτος είναι ανύπαρκτο. Εάν δεν φύγουν υποχρεωτικά ΟΛΟΙ οι αλλοδαποί που έχουν «μπουκάρει» στον ελληνικό χώρο, μοιραία οι έλληνες πολίτες, για να υπερασπίσουν τη ζωή και τα υπάρχοντά τους, θα αναγκασθούν να καταφύγουν στην αυτοάμυνα. Και τότε η κατάσταση θα ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Θα συμβεί αυτό που είχε πει ο Ταλεϊράνδος κατά την εξέγερση στο Παρίσι: «Η σύγχυσις και τα πάθη ήσαν τόσο βίαια εκείνες τις ημέρες, ώστε ουδείς Γάλλος ευθυνόταν για τις πράξεις του…». Για τις συνέπειες εδώ θα ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο τόπος υποφέρει από αυτό που ονομάζουν στην πολιτική επιστήμη «κρίση νομιμότητας». Η έννοια αυτή δεν έχει στενό νομικό περιεχόμενο. Είναι ψυχολογική. Σημαίνει ότι μέγιστο μέρος του πληθυσμού δεν παραδέχεται ότι είναι νόμιμο να κυβερνώμεθα σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις αντιλήψεις του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Ο Τσίπρας, από τη στιγμή που φοβήθηκε το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος και το μετέτρεψε σε «ΝΑΙ», είχε χάσει το παιχνίδι και έκαψε το πολιτικό του χαρτί. Κυνικοί και αισχροί, οι εταίροι ζητούν πρόσθετα, παρανοϊκά μέτρα και φόρους, που προκαλούν καθολική οργή στην ελληνική κοινωνία. Αντί της Αντίστασης, ο πρωθυπουργός επέλεξε τον συμβιβασμό και την υποταγή. Αποδέχθηκε και το επαίσχυντο Δ’ Μνημόνιο, που το αποκαλεί… «εξισορροπιστικό»! Εκμεταλλεύθηκε ο Τσίπρας την αψυχολόγητη απεργία στα ΜΜΕ για να περάσει σιωπηλά την καινούργια υποταγή του στο «σαράι» των Βρυξελλών και στον πασά Ντάισελμπλουμ. Έφθασε στο τελευταίο σκαλοπάτι «της σκάλας του κακού». Θλιβερό δείγμα πολιτικού αμοραλισμού του «παραστρατημένου» της Αριστεράς.

Η πολιτική σήψη έχει, όμως, γενικό χαρακτήρα. Εδώ, αναπτύσσεται άμιλλα ποιο κόμμα θα φανεί «ευρωπαϊκότερο» του άλλου. Ποιο θα διεκδικήσει, δηλαδή, περισσότερες «περγαμηνές» ξενοδουλείας. Η εξουσία έχει χαρακτηριστεί δηλητήριο επειδή είναι η υπέρτατη μορφή δύναμης. Ο λόρδος Έιτον είχε πει το περίφημο: «Η εξουσία διαφθείρει, και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Το βλέπουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας, υπό τη μέθη της εξουσίας, δεν αντελήφθη ότι κατέστη ανίσχυρος στα χέρια των ανθελλήνων, στυγνών «εταίρων». Ρεαλισμός στην πολιτική σημαίνει να βλέπεις το πραγματικό περιεχόμενο του προβλήματος, ώστε να διακρίνεις τι θα ακολουθήσει, πέρα από προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες. Και ακριβώς αυτός ο ρεαλισμός μάς οδηγεί στην πιθανότητα μέχρι το καλοκαίρι η κυβέρνηση της κάλπικης «Αριστεράς» να πέσει. Δεν έχει πλέον μεγάλα περιθώρια ζωής. Θα πέσει μέσα σε βαρύ κλίμα, διότι ο Τσίπρας απεδείχθη «πρωθυπουργός παντός καιρού».

Το πρόβλημα, όμως, δεν κλείνει εδώ. Θα ακολουθήσει μακρά ακυβερνησία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ας μην πανηγυρίζει, διότι η Νέα Δημοκρατία, ως έκφραση της Δεξιάς, ανήκει στο παρελθόν. Μια εσπευσμένη προεκλογική ατμόσφαιρα δεν θα βοηθήσει τον λαό να αντιληφθεί το αληθινό νόημα των γεγονότων, ώστε να λάβει σωστές αποφάσεις για διέξοδο από τα αδιέξοδα. Το πρόβλημα θα ανακυκλώνεται, εφόσον δεν προβάλλεται από κάποιον φορέα μελετημένο σχέδιο για έξοδο από την Ευρωζώνη και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Οι κάλπες δεν θα φέρουν αποτέλεσμα εάν οι ψηφοφόροι δεν απαλλαγούν από το «σύνδρομο του δικομματισμού», που τους υπνωτίζει, για να επιλέγουν κυρίως μεταξύ των εκάστοτε δύο «μεγάλων» κομμάτων. Εάν η πλειοψηφία των πολιτών δεν αποκτήσει πολιτική ωριμότητα ώστε να σπάσει τα δεσμά του δικομματισμού της μνημονιοκρατίας, η Ελλάδα θα αργοπεθαίνει. Είναι προτιμότερη η αποχή ή το «λευκό» ψηφοδέλτιο ως έκφραση διαμαρτυρίας. Η οργή των πολιτών πρέπει να εστιασθεί κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλες οι κινητοποιήσεις των διαφόρων κλάδων οφείλουν να βλέπουν τον σωστό στόχο. Από πού ξεκινά, δηλαδή, η συμφορά. Διότι τα δεινά μας εκπορεύονται από Βερολίνο και Βρυξέλλες. Το Μέγαρο Μαξίμου είναι απλώς υποκατάστημα. Περιμένουμε τώρα την επόμενη πράξη του δράματος που εκτυλίσσεται στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ανυπομονούμε να ακούσουμε τον ύστατο πρωθυπουργικό μονόλογο.

Ο τραγικός ποιητής της αρχαιότητας Αγάθωνας έλεγε: «Οι άρχοντες πρέπει να θυμούνται ότι δεν κυβερνούν για πάντα…». Εάν ο Αλέξης συνειδητοποιούσε αυτήν την αλήθεια, ίσως να μεριμνούσε ώστε η αυλαία της κυβερνητικής του πορείας να μην είναι ατιμωτική, και για τον ίδιο και για τη χώρα…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ