ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Η μόνη λύση...

«Ένα έθνος που δεν ελέγχει το χρηματοπιστωτικό του σύστημα έχει χάσει την κυριαρχία του…»

Η μόνη λύση...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Ο Αλέξης ντε Τοκβίλ, ένας από τους πρώτους μελετητές της σχέσης πολιτικής και ηθικής (1850), εχαρακτήριζε τα κόμματα «αναγκαίο κακό της Δημοκρατίας».

Βεβαίως, δεν νοείται Δημοκρατία χωρίς τη δυνατότητα των πολιτών να συγκροτούν ανεμπόδιστα πολιτικούς οργανισμούς, προκειμένου να επιδιώκουν την υπεράσπιση ιδεών και συμφερόντων. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν τα κόμματα ξεφεύγουν από την ηθική και εξυπηρετούν συμφέροντα ξένων παραγόντων, που έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τα συμφέροντα των πολιτών. Γι’ αυτό η επισήμανση του γάλλου πολιτικού και δημοσιογράφου Αλέξη του 1850 έχει άμεση σχέση με τον δικό μας πρωθυπουργό Αλέξη…

Ο κ. Τσίπρας αδιαφόρησε για την πολιτική ηθική και έκανε απίστευτη ακροβατική μεταστροφή από τις θέσεις που διεκήρυσσε με πάθος ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Χάριν της αρχομανίας του, από σημαιοφόρος του αντιμνημονιακού αγώνα μετετράπη σε αχθοφόρο των εγκληματικών Μνημονίων που μας φορτώνουν οι αποικιοκράτες του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Προτίμησε να κρατήσει την εξουσία, να προδώσει την εμπιστοσύνη που του έδειξαν οι ψηφοφόροι, χωρίς να αισθανθεί ούτε την ανάγκη μιας αυτοκριτικής για την υποταγή του στις αξιώσεις της συμμορίας των Σόιμπλε, Σουλτς, Γιούνκερ, Ντάισελμπλουμ, Τουσκ και της παρέας τους. Το Eurogroup θεωρεί «πρόοδο» την πλήρη εξαθλίωση του ελληνικού λαού. Και ο «μαθητευόμενος μάγος» της οικονομίας Κατρούγκαλος φθάνει στο σημείο, με τον περιβόητο ασφαλιστικό του νόμο, να καταργεί στην ουσία και την ελευθερία του Τύπου. Του λείπει η ευθιξία να παραιτηθεί. Προτιμά να γίνει διώκτης του.

Εκεί γύρω στα 1634, στη Γαλλία, ο Ιούλιος Μαζαρίνος, επειδή διεκρίθη στην υπηρεσία του Πάπα της Ρώμης, έγινε Καρδινάλιος το 1642 και μετά τον θάνατο του Ρισελιέ διηύθυνε την πολιτική της Γαλλίας. Ο Μαζαρίνος, αδίστακτος στις μεθόδους του (ευνοώντας τους συγγενείς του), επέβαλε βαρύτατους φόρους για να αντιμετωπίσει τις δαπάνες του Τριακονταετούς Πολέμου, που σπάραζε όλη την Ευρώπη. Ο δικός μας «Μαζαρίνος» Αλέξης διεκρίθη στην υπηρεσία του «Βατικανού» των Βρυξελλών και δέχθηκε να επιβάλλει εξοντωτικούς φόρους, στο πλαίσιο του Γ’ Οικονομικού Παγκοσμίου Πολέμου, που σπαράσσει τους λαούς της Ευρώπης.

Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως, διακατέχεται και από «βοναπαρτιστική διάθεση». Ο ψυχολογικός μηχανισμός του «Βοναπαρτισμού» περιγράφεται από τους ειδικούς ως εξής: Όταν εκλεγεί αυτός που τον θέλησε ο λαός, κανείς δεν μπορεί να του αντισταθεί, με οποιονδήποτε τρόπο. Προσωποποιεί την πλειοψηφία και κάθε αντίσταση στη θέλησή του είναι «αντιδημοκρατική». Κι ακόμα, είναι αλάνθαστος. Ο Τσίπρας ποτέ δεν παραδέχθηκε ότι διέπραξε τεράστια σφάλματα στην πολιτική του. Και, επιπλέον, κατεδάφισε κάθε έννοια της αριστερής ιδεολογίας, διατηρώντας όμως την ταμπέλα για λόγους σκοπιμότητας και παραπλάνησης των ψηφοφόρων.

Ο αείμνηστος Ηλίας Ηλιού έλεγε: «Η Δημοκρατία δεν μπορεί να ανθήσει και να ολοκληρωθεί παρά σε μια ανεξάρτητη χώρα. Η Δημοκρατία πρέπει πρώτα να εξουδετερώσει τους εχθρούς της, υποκινούμενους ή όχι από έξω. Να αποκρούσει κάθε μορφή ανοιχτού ή σκεπασμένου ολοκληρωτισμού και κάθε προσπάθεια για νοθεία της…». Και έδινε ιδιαίτερη σημασία στην πάταξη της οικονομικής ανισότητας, που πλήττει τους οικονομικά αδύναμους. Εμείς σήμερα, εξαιτίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουμε πάψει να είμαστε ανεξάρτητη χώρα. Με έξωθεν παρεμβολή, βιώνουμε «σκεπασμένο ολοκληρωτισμό». Μια δικτατορία, δηλαδή, που καλύπτεται από τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και εξαιτίας αυτής της υποδούλωσης, γίναμε άπαντες όχι απλώς οικονομικά αδύναμοι αλλά παρίες. Στην πραγματικότητα, επομένως, η Δημοκρατία μας είναι ανάπηρη και αργοπεθαίνει. Τη δολοφονεί η παγκοσμιοποίηση, που έχει τον πυρήνα της στις Βρυξέλλες.

Στην αγωνιώδη προσπάθειά του ο Αλέξης Τσίπρας να μείνει γαντζωμένος στην εξουσία, επιχειρεί μια «κίνηση εντυπωσιασμού», εκ των πραγμάτων φαιδρή: Θα προχωρήσει σε ανασχηματισμό! Λες και αν αλλάξουν κάποια πρόσωπα, οι «εταίροι» θα συγκινηθούν. Στον Τύπο ανεγράφη η πληροφορία ότι στο πλαίσιο αυτού του ανασχηματισμού θα μπει στην κυβέρνηση η… Φώφη Γεννηματά! Εάν επαληθευθεί αυτή η πληροφορία, θα πρόκειται για ιλαροτραγωδία. Ο Τσίπρας κατηγορούσε τον Σαμαρά διότι έκανε κυβέρνηση με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Τώρα ο ίδιος θα πάρει συνέταιρο τη σημερινή αρχηγό του ΠΑΣΟΚ; Διερωτάται κανείς εάν έχει απομείνει πλέον ίχνος σοβαρότητας στον πολιτικό κόσμο.

Από την άλλη πλευρά έχουμε τον «Αρχιερέα της υποκρισίας», τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που υπόσχεται τα πάντα προκειμένου να αναρριχηθεί στην πρωθυπουργική πολυθρόνα. Αλλά ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας έχει αναδειχθεί ως ο κατ’ εξοχήν ταπεινός θεράπων του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Λιβανίζει συνεχώς το «ευρωπαϊκό μας σπίτι», δηλαδή την ευρωπαϊκή μας φυλακή. Όλο το σκεπτικό του στηρίζεται στο «δόγμα» ότι αυτός μπορεί να εφαρμόσει πιο αποτελεσματικά τα δολοφονικά μέτρα των «εταίρων» και του ΔΝΤ. Ποζάρει, στην ουσία, ως ο πιο δεξιοτέχνης «εκτελεστής», ο πιο υπάκουος, ο πολιτικός Χατζηαβάτης που υποκλίνεται καλύτερα στο σαράι των πασάδων του Δ’ Ράιχ.

Οι συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις βρίσκονται αυτήν τη στιγμή εκτός Κοινοβουλίου. Από Αριστερά ο Λαφαζάνης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, και από Δεξιά ο Καρατζαφέρης με τον Μπαλτάκο, με τις φιλότιμες προσπάθειες της «Εθνικής Ενότητας». Αλλά, για να είμαστε ρεαλιστές, όλα αυτά τα απαραίτητα αντιμνημονιακά σχήματα, σε εκλογές, στην καλύτερη περίπτωση θα μπουν στη Βουλή. Τώρα, όμως, αυτό που προέχει είναι ποια κυβέρνηση θα μπορέσει να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Με τα σημερινά δεδομένα, τέτοια κυβέρνηση δεν είναι ορατή. Μεγίστη ευθύνη καταλογίζεται και στους ψηφοφόρους εκείνους που δεν μπορούν να αποδεσμευθούν από το «σύνδρομο του δικομματισμού», που τους σέρνει σαν υπνωτισμένους στην κάλπη και ψηφίζουν ανθρώπους που δεδηλωμένα είναι ευρωλάγνοι. Αυταπάτες ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης «κάτι θα κάνει» δεν συγχωρούνται. Όσοι παραπλανηθούν θα χτυπάνε μετά το κεφάλι τους. Άρα, οι εκλογές δεν μπορούν να φέρουν λύση.

Τι θα μπορούσε να γίνει; Εάν στα εντός Βουλής κόμματα υπάρχει πατριωτική διάθεση, θα ήταν δυνατόν να ανατεθεί η πρωθυπουργία σε κοινά αποδεκτή προσωπικότητα, που με ένα επιτελείο, κυρίως έγκριτων οικονομολόγων, θα κατήρτιζε σχέδιο αποδέσμευσης από την Ευρωζώνη και από το ευρώ, και θα επιστρέφαμε στο εθνικό μας νόμισμα. Συγχρόνως, θα ζητούσαμε από τους κυνικούς Γερμανούς να μας επιστρέψουν το κατοχικό «δάνειο», που –όπως ετόνιζε από παλιά ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος- οι τότε Αρχές Κατοχής είχαν αναγνωρίσει με τη Συμφωνία της Ρώμης. Μιλάμε, δηλαδή, όχι για επανορθώσεις αλλά για δάνειο. Αυτό ακριβώς είχε υποστηρίξει και το 1964 ο τότε υπουργός Εξωτερικών της κυβερνήσεως της Ενώσεως Κέντρου, ο Σταύρος Κωστόπουλος, στο Βερολίνο. Με αυτό το δάνειο, εάν το πάρουμε πίσω, μπορούμε να ισοφαρίσουμε περίπου το χρέος.

Ο έγκριτος οικονομολόγος κ. Νίκος Ιγγλέσης στο βιβλίο του «Η επανάσταση του Grexit» (Εκδόσεις Λιβάνη) περιγράφει αναλυτικά πώς μπορεί κάτω από σχεδιασμένο πρόγραμμα και προϋποθέσεις να υλοποιηθεί ένα συντεταγμένο Grexit. Η έξοδος από το ευρώ και η κυκλοφορία της Νέας Δραχμής πρέπει να είναι ΕΘΝΙΚΗ επιταγή, που θα αποφασισθεί από κάποια ελληνική κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση με εθνική συνείδηση, που θα αδιαφορήσει για τις ξένες πιέσεις. Διότι, όπως λέει και ο Νίκος Ιγγλέσης: «Ένα έθνος που δεν ελέγχει το χρηματοπιστωτικό του σύστημα έχει χάσει την κυριαρχία του…». Ας προσέξουν τα κόμματα που έχουν θεοποιήσει την τυραννία της Ευρώπης. Για να μην ξεσπάσει θύελλα, που μπορεί να πάρει τη μορφή λαϊκής επανάστασης, ας σταματήσουν να κωφεύουν –από αλαζονεία- στις διαμαρτυρίες και στις κραυγές αγωνίας των πολιτών. Δεν αρκεί να αφουγκράζονται περιοδικά τον σφυγμό του λαού. Οφείλουν να συγκρουστούν με τον ευρωπαϊκό Μινώταυρο… Άλλο αίμα για χάρη του δεν δίνουμε…

ΠΑΡΟΝ