Ο διαχρονικός ρόλος του ελληνισμού στον παγκόσμιο πολιτισμό

Ο διαχρονικός ρόλος του ελληνισμού στον παγκόσμιο πολιτισμό

του ΣΠΥΡΟΥ ΝΟΝΙΚΑ

Το τρίπτυχο: Διαιώνια Πατρώα Γη των Ελλήνων, διαχρονικός Ελληνισμός και Παγκόσμιος Πολιτισμός χαρακτηρίζεται από εσωτερική διαπλοκή καί αλληλεξάρτηση σε βαθμό ομοούσιας και αδιαίρετης τριάδος.

Η πατρώα γη των Ελλήνων στα τελευταία 3.500 χρόνια, τουλάχιστον, αποδεδειγμένα εκτείνεται σε σχήμα κύκλου με κέντρο την Αθήνα μεταξύ Ηπειρωτικής Ελλάδος και Μικρασίας και ανάμεσα τους το Αιγαίο με τα νησιά, ως προέκταση της στεριάς, όπως επιβεβαιώνει ο Ξενοφών στο «Περί Πόρων». Γι αυτό κι ο Ελύτης επισημαίνει ότι: «Ή Ελλάδα πατάει στη θάλασσα».

Τα Ελληνικά φύλα των Δωριέων - Αχαιών αναπτύχθηκαν στην Ηπειρωτική Ελλάδα, των Μακεδόνων στην Μακεδονία, των Ιώνων/Αίολέων στην Ιωνία/Αίολία και των Πελασγών στο Αιγαίο, χωρίς να αποκλείονται οι μεταξύ των φυλών αναμίξεις. Ακόμη και σήμερα μεγάλες πληθυσμιακές οντότητες διατηρούν τον αρχαίο τους χαρακτήρα, ιδίως προκειμένου περί του Δωρικού φύλου πού εξόφθαλμα συναντάται στη Ρούμελη, την Λακωνία κλπ. και του Πελασγικού στις Κυκλάδες.

Στη διάρκεια των αιώνων και χιλιετιών της ιστορίας, η πατρώα μας γη πέρασε από ακμές και παρακμές, δόξες και δυστυχίες, πολιτιστικές δημιουργίες και μαύρα σκοτάδια, νικηφόρους αγώνες και δηώσεις βαρβάρων καταχτητών, πολιτικά και οικονομικά σκαμπανεβάσματα, αλλά οι Έλληνες ήσαν πάντα εδώ. Ποτέ δεν έλειψαν και ποτέ δεν εγκατέλειψαν την πατρώα γη. Ποτέ δεν ξεριζώθηκαν. Ούτε οι Πέρσες, ούτε Ρωμαίοι, ούτε ό 'Αλάριχος, ούτε οι Άραβες, ούτε οι Φράγκοι, ούτε οι Τούρκοι μέχρι το 1922 είχαν καταφέρει να εξαφανίσουν το γένος των Ελλήνων από κανένα τμήμα της πατρώας γης.

Ο ρόλος τού Ελληνισμού στον παγκόσμιο πολιτισμό ήταν και είναι καίριος και απαραίτητος στο διάβα της ιστορίας. Ο νεολιθικός πολιτισμός της Θεσσαλίας, ο Κυκλαδικός των Πελασγών, ο Μινωικός, ο Μυκηναϊκός, ο λαμπρός πολιτισμός της Κλασικής Ελλάδος, ο πολιτισμός τού Μεγαλέξανδρου, και των Ελληνιστικών χρόνων, ο χιλιετής Βυζαντινός πολιτισμός και το πολιτιστικό παρόν τού σύγχρονου Ελληνισμού μαρτυρούν και επιβεβαιώνουν, ότι Ελληνισμός και Πολιτισμός είναι έννοιες συναφείς, συγγενείς και συνακόλουθες κατά τρόπο φυσικό.

Ελλάς, Ελληνισμός και Ελληνικός Πολιτισμός είναι «Αυτοφυή» προϊόντα της Πατρώας μας Γής. Γι αυτό και η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, όπως δεν πεθαίνει ποτέ ο Ελληνισμός και ο πολιτισμός του. Κι αποτελεί παγκόσμιο πνευματικό φαινόμενο, πώς από το τίποτα ξεπήδησε αυτοφυώς ο Μινωικός πολιτισμός, για παράδειγμα, ή πώς εξηγείται το φιλοσοφικό φαινόμενο τού Πλήθωνος τού Γεμιστού σε εποχή πλήρους πνευματικής ξηρασίας στον τόπο μας, ή τού Παλαμά ύστερα από το ολοκαύτωμα της εθνεγερσίας τού 21, κι ακόμη σε ποιες βαθιές ρίζες και σε ποιο κυτταρικό μπόλιασμα οφείλεται το εκθαμβωτικό πολιτικό/στρατιωτικό και θυμοσοφικό φαινόμενο του Κολοκοτρώνη. Και εν πάση περιπτώσει πού οφείλεται ή φωτεινή Ελληνικότητα του ηλιοπότη Ελύτη;  

  

  «Κλασική εποχή» η «κλασικά χρόνια» 

σημαίνει το πολιτιστικό κορύφωμα του αρχαίου ελληνικού κόσμου

Η Ελλάδα έχει το θειο προνόμιο να αντλεί πνευματικές δυνάμεις από το θειο δώρο της Ελληνικής Φύσης. Η Ελληνική Πατρώα Γή είναι «πνευματοποιημένη» γι' αυτό κι από το τίποτα συνεχώς αναβλύζουν πνευματικά αναστήματα πρώτου μεγέθους στον τομέα του πολιτισμού, πού για τους Δυτικούς αποτελεί αίνιγμα ανεξήγητο. Στην Ελλάδα είμαστε αυτοδίδαχτοι και φυσικοί. Στην εσπερία κι αλλαχού το πνεύμα είναι προϊόν μαθήσεως και εργαστηρίου, τεχνητό.

Η Ελλάδα, λοιπόν, για να συνεχίσει να συνεισφέρει και να παίζει το ρόλο της στον παγκόσμιο πολιτισμό έχει ανάγκη της διαχρονικής πατρώας της γης. Αν κατά καιρούς, και ιδιαίτερα στις μέρες μας, η διεθνής γεωπολιτική συγκυρία και ο τυφλός ορθολογισμός των Δυτικών έχει αφαιρέσει το Ανατολικό Τμήμα της Ελληνικής Πατρώας Γής, από το διαχρονικό και ιστορικό της σώμα, αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Και δεν σημαίνει τίποτα, γιατί ο σημερινός νομεύς της Μικρασίας δεν έχει μέλλον.

Πράγματι, η Τουρκία μέλλον δεν έχει, στο παγκόσμιο πολιτικό στερέωμα, γιατί στην μακραίωνη ιστορική της παρουσία, και ιδιαίτερα στα τελευταία 500 χρόνια δεν προσέφερε τίποτα, μα απολύτως τίποτα στον παγκόσμιο πολιτισμό, πέραν των γνωστών βανδαλισμών, δηώσεων και γενοκτονιών. Ή έλλειψη παντελούς πολιτιστικής παρουσίας της Τουρκίας στην παγκόσμια οικογένεια, μοιραίως οδηγεί στην αυτοακύρωση και αυτοκατάλυσή της, σε πείσμα της μακρόχρονης προσπάθειας των Δυνάμεων του ορθολογισμού να την κρατήσουν όρθια στα πόδια της, για λόγους οικονομικο-γεωπολιτικούς πού υπηρετούν τα συμφέροντα τους.

Η Τουρκία, ως αδικαίωτος κληρονόμος τού Βυζαντίου, διαχειρίστηκε σχετικώς καλά την αναπάντεχη περιουσία άλλα απέτυχε παταγωδώς στην αντιμετώπιση των λαοτήτων πού την συναποτελούν, των Τούρκων εκπροσωπούντων μειονότητα. Και το πρόβλημα επιδεινώθηκε από την ολοσχερή έλλειψη εγχωρίου πολιτισμού, κοινής θρησκείας και κοινής γλώσσας υψηλού επιπέδου. Έτσι το σημερινό τουρκικό συνονθύλευμα κοινωνικοπολιτικά και θρησκευτικο-πολιτιστικά είναι μετέωρο και καζάνι πού βράζει. Η έκρηξη του είναι θέμα συγκυρίας εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων πού θα φέρουν την πτώση. Εφ' ο και ή Τουρκία μέλλον δεν έχει.

Όμως η «άψογος» εξωτερική ελληνική πολιτική όλων των κυβερνήσεων, στηρίζεται στο «δόγμα» ότι: «Δεν διεκδικούμε τίποτα αλλά δεν παραχωρούμε τίποτα». Δυστυχώς το εν λόγω δόγμα είναι ανιστόρητο και μυωπικό. Διότι ο ρόλος τού Ελληνισμού είναι δεδομένος και διαχρονικός στον παγκόσμιο πολιτισμό, και για να τον διαδραματίσει χρειάζεται την διαχρονικώς πατρώα γη και την διεκδικούμε μέσα στην ιστορία.

Στις συνειδήσεις των Ελλήνων υπάρχουν «Αλύτρωτες Πατρίδες». Χαμένες πατρίδες δεν υπάρχουν. Ή Ιωνία είναι Αλύτρωτη Ελληνική Πατρώα Γή. Η ανάσταση των αλύτρωτων πατρίδων και διαχρονικών τμημάτων της πατρώας μας γης συνιστά ιδεολογία των Ελλήνων, όπως υπαγορεύεται από την παγκόσμια πολιτιστική ιστορία.

Απέναντι στις ανιστόρητες προκλήσεις / διεκδικήσεις των εξ ανατολών γειτόνων μας εις βάρος τού πατρώου μας Αιγαίου, ο Ελληνισμός αντιπαραθέτει το νομοτελειακό ιστορικό του δέος των Αλύτρωτων Πατρίδων, όχι για επεκτατικούς και εξουσιαστικούς σκοπούς αλλά για να μπορέσει να διαδραματίσει τον διαχρονικό του ρόλο/προσφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό, στα πλαίσια του ευαίσθητου γεωπολιτικού του χώρου. Αυτή ή εξωτερική πολιτική ερμηνεύει την ιστορική αλήθεια τού Ελληνισμού, σε αντίθεση με την επίσημη εξωτερική πολιτική των  Κυβερνήσεων, πού υπηρετεί κοντόφθαλμες ισορροπίες της ασπόνδυλης πολιτικής, χωρίς προοπτική.

ΣΠΥΡΟΣ ΝΟΝΙΚΑΣ

Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2000