ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Χαμένα «Δικαιώματα»...

Η Κίρκη των Βρυξελλών ξέρει να ψαλιδίζει τα φτερά εκείνων που κάποτε ήσαν υπερήφανοι αετοί

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Χαμένα «Δικαιώματα»...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Ο «γηραιός λέων» του ιταλικού σοσιαλισμού, ο ακούραστος αντιφασίστας Πιέτρο Νένι, είχε πει προφητικά λίγο καιρό προτού φύγει από τη ζωή: «Ο χρόνος δεν δουλεύει πλέον για την Αριστερά. Η δεκαετία του 1980 θα είναι αποφασιστική. Όλα μπαίνουν υπό συζήτηση…». Και είχε δίκιο. Έβλεπε πολύ πιο μακριά από την εποχή του. Τότε μερικοί τον είπαν υπερβολικό. Ο χρόνος, όμως, τον δικαίωσε απόλυτα. Στα χρόνια που ακολούθησαν (τώρα το βλέπουμε ξεκάθαρα) δεν χρεοκόπησε μόνο αυτή η παράταξη, που κάποτε γεννούσε ελπίδες. Συμβαίνει κάτι παραπάνω: Ο παγωμένος αέρας μιας μακράς μνημονιακής περιόδου έχει ερημώσει το ανθρώπινο πεδίο των μεγάλων και γόνιμων ιδεών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με ύπουλη μέθοδο, απετέλεσε το όχημα ανόδου του καπιταλισμού της καταστροφής. Και η Αριστερά στους καιρούς μας στάθηκε ανίκανη να υπερασπιστεί τις λαϊκές μάζες. Υπέκυψε στο «σύστημα», απλώς διότι αυτοί που χρησιμοποιούν σήμερα την ταμπέλα της δεν είχαν ποτέ συνείδηση του ιστορικού βάρους μιας ιδεολογίας που πάντα ανέβαινε κάποιον Γολγοθά. Μια γενιά που βγήκε μετά τη δικτατορία -αρκετά μετά, θα λέγαμε- βρήκε την «Αριστερά» σαν ωραία «μόδα», που έχει πέραση και ανοίγει τώρα πόρτες.

Πάει η εποχή που για να πεις ότι ήσουν όχι κομμουνιστής αλλά απλώς αριστερός ήθελε πολύ κουράγιο. Στα δικά μας νεανικά χρόνια υπήρχαν κομμουνιστές οι οποίοι δεν μπορούσαν να διακηρύξουν ότι ήσαν κομμουνιστές λόγω της εκτός νόμου θέσεως του ΚΚΕ. Η Αριστερά σήμερα πάσχει από το αντίθετο ελάττωμα. Είναι τεράστιος ο αριθμός των ανθρώπων που λέγουν ότι είναι «αριστεροί» χωρίς να είναι. Αλλά για αυτούς η «Αριστερά» είναι το απαραίτητο όχημα που θα τους οδηγήσει χωρίς προσκόμματα και διώξεις στην εξουσία, σε διαπλοκές, σε πλουτισμό και σε κάθε είδους ανέσεις. Το να εναγκαλισθούν αυτοί οι «αριστεροί» το κεφάλαιο θεωρείται θεμιτό και φυσικά υπάρχει ευχέρεια για το βόλεμα των «δικών μας ανθρώπων». Για τους «σουρεαλιστές» αυτού του χώρου «Αριστερά» σημαίνει να εμφανίζεσαι στη Βουλή ντυμένος σαν να πηγαίνεις εκδρομή, να μη φοράς ποτέ γραβάτα, να «πρωτοτυπείς» με νομοσχέδια για τη… «συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών», να επιβάλλεις παρανοϊκές φορολογίες και πλειστηριασμούς και να υποκύπτεις στους ξένους. Θα τρίζουν τα κόκαλα των παλιών αγωνιστών της Αριστεράς βλέποντας από την αιωνιότητα της Ιστορίας ποιοι τους διαδέχθηκαν. Πώς είναι δυνατόν, επομένως, να αντισταθούν στη σημερινή κατοχή αυτοί που δεν είναι πια «της Γης οι κολασμένοι» αλλά «της Γης οι βολεμένοι»;

Ας κάνει μια αναδρομή στην πορεία της παρατάξεώς του ο κ. Τσίπρας, διότι δεν θέλουμε να είμαστε άδικοι απέναντί του. Όταν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, όλοι σταθήκαμε δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ. Χειροκροτήσαμε τον πρωθυπουργό μέχρι την τελευταία σύγκρουσή του με τα σαρκοφάγα θηρία των Βρυξελλών. Από τη στιγμή, όμως, που οι ανάλγητοι «εταίροι» τού έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό, τα πράγματα άλλαξαν. Η απίθανη ιδεολογική πιρουέτα του μας άφησε άφωνους. Αντί να διακηρύξει δεύτερο σχέδιο, εκτός της ζούγκλας της Ευρωζώνης και του ευρώ, προσαρμόστηκε στους κανόνες των ξένων. Η Κίρκη των Βρυξελλών ξέρει να ψαλιδίζει τα φτερά εκείνων που κάποτε ήσαν υπερήφανοι αετοί. Δεν μπόρεσε ο Αλέξης Τσίπρας να μείνει αδιάβροχος στους «ευρωπαϊκούς πειρασμούς». Και έφθασε να συναγωνίζεται τη Νέα Δημοκρατία σε δηλώσεις νομιμοφροσύνης προς το Βερολίνο.

Τελευταία, ο πρωθυπουργός, μιλώντας στη Βουλή, έκανε λόγο για… «το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι…»! Ένα σπίτι όπου υπάρχουν αφέντες -οι Ευρωπαίοι-, ενώ εμείς εκτελούμε χρέη υπηρετικού προσωπικού. Μας βρίζουν και μας απειλούν οι αφεντάδες ότι θα μας τιμωρήσουν και θα μας απολύσουν. Και ανεχόμαστε αυτό το καθεστώς. Ο κ. Τσίπρας μπήκε ή εξωθήθηκε από τους μαφιόζους εταίρους σε μια πολιτική που του εξασφαλίζει μεν την εξουσία, αλλά τον απέκοψε από τις μάζες της Αριστεράς και γενικά του δημοκρατικού κόσμου. Ακολουθεί μια πολιτική που δεν έχει διέξοδο, ούτε τακτική, ούτε λογική. Μια πολιτική την οποία όλοι συγκρίνουν με εκείνη της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου, του «αρχιερέα της υποταγής» στους ευρωπαίους απατεώνες. Κι από πάνω είναι ανίκανη η κυβέρνηση να μας απαλλάξει από τον συρφετό των αλλοδαπών, που έγιναν μάστιγα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση καταπάτησε τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτου. Και, δυστυχώς, ανέχεται αυτό το αίσχος και η Γαλλία. Ας ανατρέξουμε λίγο στην Ιστορία. «Μητέρα» των «Ενώσεων υπέρ των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου» ήταν η πασίγνωστη «υπόθεση Ντρέιφους», που συνετάραξε τη Γαλλία επί δέκα περίπου χρόνια και απετέλεσε το μεγαλύτερο γεγονός της Γ' Γαλλικής Δημοκρατίας. Εξ αφορμής αυτής, ιδρύθηκε η γαλλική Ένωση στα 1898. Είναι χαρακτηριστικό, συμβολικό και διδακτικό το ότι μια τέτοια υπόθεση γέννησε τις «Ενώσεις υπέρ των Δικαιωμάτων». Στην Ελλάδα, μια τέτοια Ένωση ιδρύθηκε την άνοιξη του 1936, ακριβώς πριν από 80 χρόνια. Ήταν μια πρωτοβουλία ομάδος επιστημόνων, ανθρώπων των γραμμάτων και πολιτευτών, με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Σβώλο. Στο Συμβούλιο μετείχαν οι Ν. Βέης, Σπ. Θεοδωρόπουλος, Στρατής Σωμερίτης, ο λογοτέχνης Παύλος Νιρβάνας, ο πρωταγωνιστής του θεάτρου Αιμίλιος Βεάκης και πολλοί άλλοι. Γενικός γραμματέας ήταν ο Ηλίας Τσιριμώκος. Μάλιστα, μια διάλεξη του Τσιριμώκου, με θέμα: «Η κρίσις της πολιτικής ελευθερίας», υπήρξε η τελευταία προειδοποίηση για τους επερχομένους «κινδύνους εκτροπής», που εμφανίστηκαν με τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου.

Σήμερα, οι πολιτικές ελευθερίες έχουν καταπατηθεί από την ευρωπαϊκή δικτατορία. Στα 1949 συνήλθε στο Παρίσι το Συνέδριο της «Διεθνούς Ομοσπονδίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου», που είχε ανασυσταθεί στα 1948. Σε αυτό απεφασίσθη η υιοθέτηση της Παγκοσμίου Διακηρύξεως από τις Ενώσεις. Έλεγε ο Καταστατικός Χάρτης που ψηφίσθηκε από το Συνέδριο: «Κάθε εθνική Ένωσις που προσχωρεί εις την Διεθνή Ομοσπονδίαν αναγνωρίζει, εκ του γεγονότος τούτου, τας αρχάς τας περιεχομένας εις τας γαλλικάς Διακηρύξεις των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1789 και του 1793, όπως και εις την Οικουμενικήν Διακήρυξιν του 1948…». Είναι τραγικό το γεγονός ότι ο ίδιος ο κ. Ολάντ αδιαφορεί για αυτές τις Διακηρύξεις, τις περιφρονεί και δέχεται να γίνεται ουραγός η πατρίδα του στο γερμανικό άρμα.

Με την Ευρωπαϊκή Ένωση καταργήθηκαν τα δικαιώματα των πολιτών, έσβησε η ανεξαρτησία των λαών και κυβερνά η δικτατορία των Βρυξελλών. Στη Διακήρυξη του 1948 ετονίζετο: «Η παραγνώριση και η περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οδήγησαν σε πράξεις βάρβαρες, που επανεστάτησαν τη συνείδηση της ανθρωπότητας». Αυτό ακριβώς συνέβη στις μέρες μας. Η περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους «εταίρους» οδήγησε σε βαρβαρότητα σε βάρος των πολιτών, χάριν του άκρατου καπιταλισμού των ξένων τραπεζών. Κι εδώ, τα ξεπουλήσαμε όλα στους Γερμανούς. Πότε θα επαναστατήσουν οι συνειδήσεις μας και θα εξεγερθούμε; Σε αυτήν τη νέα γερμανική κατοχή ο ρόλος της Αριστεράς έπρεπε να είναι η εξέγερση και όχι η προσαρμογή στις επιταγές και στις αξιώσεις των κατακτητών, που με θράσος καλύπτουν τις ωμότητες με το «σελοφάν της ευρωπαϊκής ιδέας».

Αυτό δεν κατάλαβε ή αρνείται να αποδεχθεί ο κ. Τσίπρας. Λάθος ρόλο επέλεξε. Την «προσαρμογή» είναι φυσικό να την περιμένει κανείς από τον Κυριάκο. Από τον Τσίπρα περιμέναμε την «ανυπακοή», που σημαίνει και εξέγερση. Επλανήθημεν! Ένας από τους καλύτερους μελετητές του έργου του Ζορές ήταν ο Ηλίας Τσιριμώκος, ο οποίος επεσήμαινε σε κάποιο κείμενό του ότι ο Ζορές μέσω του σοσιαλισμού έβλεπε την «κίνηση των πνευμάτων και των συνειδήσεων». Αυτή η «κίνηση» ακριβώς είναι τώρα το ζητούμενο. Αυτήν προσδοκούμε. Τρεις ημέρες προ της δολοφονίας του ο Ζορές, μιλώντας σε εργατική συγκέντρωση, είπε: «Οι άνθρωποι, όταν θα έχουν συνέλθει από τη δοκιμασία αυτού του μακελειού, θα στραφούν προς τους γερμανούς, γάλλους, ιταλούς ιθύνοντες και θα ρωτήσουν ποια δικαιολογία μπορούν να δώσουν για όλα αυτά τα πτώματα…». Τώρα οι άνθρωποι, εάν συνέλθουν από τη δοκιμασία του ευρωγερμανικού μακελειού, θα στραφούν προς τους «εταίρους» και θα ρωτήσουν ποια δικαιολογία μπορούν να δώσουν για τα τόσα ανθρώπινα θύματα της ευρωπαϊκής πολιτικής. Δεν νομίζω, όμως, ότι θα πάρουμε απάντηση…

«ΤΟ ΠΑΡΟΝ»