ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Αγροτικά...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Αγροτικά...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Το πρόβλημα των αγροτών θα εξακολουθεί να παραμένει «αγκάθι» στην κυβερνητική πορεία διότι: α) Η μεν κυβέρνηση πρόχειρα εσχάτως ασχολήθηκε με αυτό, μετά τον ξεσηκωμό του αγροτικού κόσμου. β) Οι αγρότες δεν έχουν επικεντρώσει σωστά τον στόχο του αγώνα τους. γ) Η Νέα Δημοκρατία και τα άλλα μνημονιακά κομματίδια καπηλεύονται απροκάλυπτα το θέμα και παριστάνουν τους… «αγροτοπατέρες»!

Κανείς δεν λέει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση κατέστρεψε –μεταξύ άλλων– και την αγροτική οικονομία μας. Κατ' αρχάς, μας κατεδίκασε να μην παράγουμε τίποτα. Στο κείμενο της «Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση» υπάρχει μια παράγραφος που λέει: «Η Συνδιάσκεψη καλεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καθώς και τα κράτη-μέλη να λαμβάνουν πλήρως υπόψη, κατά την εκπόνηση και την εφαρμογή της κοινοτικής νομοθεσίας στους τομείς της κοινής γεωργικής πολιτικής, της εσωτερικής αγοράς, και τις επιταγές της προστασίας των ζώων…». Προφανώς, τα ζώα είμαστε εμείς, που μπήκαμε μέσα σε αυτό το γερμανοευρωπαϊκό γκέτο και αφανίσαμε την οικονομία μας.

Όταν, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας λέει στην πρόσφατη συνέντευξή του στην «Αυγή» ότι «επιθυμεί τον διάλογο όχι μόνο για τα ασφαλιστικά θέματα με τους αγρότες αλλά συνολικά για την ανασυγκρότηση της αγροτικής οικονομίας και τη μετεξέλιξή της σε έναν ισχυρό παραγωγικό κλάδο», δεν λέει την αλήθεια. Από τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δικούς της κανόνες και για αυτόν τον τομέα, δεν είναι δυνατόν να λυθεί το πρόβλημα. Και, από την άλλη, οι αγρότες δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο πραγματικός αντίπαλός τους δεν είναι κυρίως η κυβέρνηση αλλά το «κουαρτέτο», οι ανάλγητοι «εταίροι», που έχουν μεταβάλει όλες τις ελληνικές «κυβερνήσεις» σε πιόνια. Άρα, η μαχητικότητά τους πρέπει κυρίως να στραφεί προς τη συμμορία των Βρυξελλών.

Όλα αυτά δείχνουν, όμως, και κάτι άλλο: α) Ένα μεγάλο κενό που υφίσταται στο σαθρό πολιτικό μας σύστημα: την έλλειψη αγροτικού κόμματος. β) Τη χαλάρωση των δεσμών του αγροτικού κόσμου με την Αριστερά. Ας τα δούμε όλα αυτά πιο αναλυτικά.

Από τα προπολεμικά χρόνια υπήρχαν αγροτικά κόμματα, επειδή η αγροτική οικονομία είχε τεράστια σημασία για την Ελλάδα. Από το 1911 πολλοί ήσαν οι υποψήφιοι που κατήρχοντο στις εκλογές με αγροτικό πρόγραμμα. Η ιστορία ξεκινάει ακόμα πιο παλιά, διότι από το 1884 ο φιλαγρότης δικηγόρος, πολιτευτής της Καρδίτσας Βελλίνης αγωνίσθηκε για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών, όπως και πολλοί άλλοι. Μετά τη μικρασιατική συμφορά, έγινε συνείδηση η κίνηση για σύμπηξη ανεξάρτητης πολιτικής οργάνωσης του αγροτικού κόσμου. Και το πρώτο Πανελλήνιο Αγροτικό Συνέδριο το οργάνωσαν κυρίως οι συνεταιρισμοί της Πελοποννήσου το 1922.

Ο παλαίμαχος δημοσιογράφος και πολιτικός Δημήτρης Πουρνάρας ήταν από τους λίγους που μελέτησαν σε βάθος την ιστορία των ελληνικών αγροτικών κινητοποιήσεων. Ο σπουδαίος αυτός δημοσιογράφος πίστευε στην Αγροτική Ιδέα και την υπηρέτησε ποικιλοτρόπως. Αφιέρωσε όλες τις δυνάμεις του για τη δημιουργία αγροτικού κόμματος. Προφητικά, ο Δημήτρης Πουρνάρας έγραφε: «Όλα αυτά τα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα, μαζί με την προσπάθεια πολιτικής ανεξαρτησίας των αγροτών μας, αποτελούν το μέγα πρόβλημα της σημερινής και αυριανής Ελλάδος. Το Αγροτικόν, το οποίον δεν θα παύσει να προκαλεί το γενικόν ενδιαφέρον, είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν φωνασκοί τινές, της θεωρίας τού ''καλώς έχει και εφ' όσον καλά… κρατεί'', που εξοργίζονται από την καθημερινήν σχεδόν διάψευσίν των εκ των γεγονότων της σκληράς πραγματικότητος…». Ο Πουρνάρας πίστευε στην πολιτική του Γεωργίου Καφαντάρη, που είχε αναλάβει το υπουργείο Γεωργίας στην κυβέρνηση των Φιλελευθέρων. Και τότε, όμως, μεγαλοπαράγοντες τον εμπόδισαν να εφαρμόσει την πολιτική και οικονομική χειραφέτηση των πληθυσμών της υπαίθρου.

Αγροτικό Κόμμα ίδρυσε πριν από τη δικτατορία του Μεταξά και ο Κώστας Γαβριηλίδης, κήρυκας της συνεργασίας του Αγροτικού Κόμματος με το ΚΚΕ. Ο ίδιος έλεγε στους φίλους του: «Αν θέλετε να λέτε πως ανήκετε στο Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος, θα πρέπει να ξεκαθαρίσετε και να κάνετε συνείδησή σας δύο βασικά πράγματα: Την εργατοαγροτική συμμαχία και την αδερφική συνεργασία με το ΚΚΕ. Χωρίς τη συμμαχία με την εργατική τάξη και τη συνεργασία με το κόμμα της, η αγροτιά δεν μπορεί να πετύχει την κοινωνική και πολιτική απελευθέρωσή της…». Έτσι, το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος υπήρξε ένα από τα κόμματα που συμμετείχαν κατά την Κατοχή στην ίδρυση του ΕΑΜ. Μεταπολεμικά, ο Γαβριηλίδης με τον στενό συνεργάτη του Κώστα Νάση μετείχαν ως Αγροτικό Κόμμα στον πολιτικό συνασπισμό των κομμάτων του ΕΑΜ. Ο Κώστας Νάσης έγραφε για τον Γαβριηλίδη: «Ηγετική φυσιογνωμία, δυναμική προσωπικότητα και μαζικός ρήτορας, σηματοδότησε μια ολόκληρη εποχή στους αγώνες του αγροτικού κινήματος και έδωσε σάρκα και οστά στο Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας…».

Ο Γαβριηλίδης εγνώρισε το κολαστήριο της Μακρονήσου. Από το 1951 γραμματέας της ΕΔΑ, θα έπαιρνε πάλι τον δρόμο της εξορίας για τον Άη Στράτη, όπου θα άφηνε την τελευταία του πνοή στις 27 Σεπτεμβρίου του 1952. Από τότε η ΕΔΑ, κυρίως με τον Ηλία Ηλιού, τον Σταύρο Ηλιόπουλο και άλλους βουλευτές του κόμματος υπεράσπισαν τα δίκαια αιτήματα της αγροτιάς, όταν η ανεργία μάστιζε την ύπαιθρο. Στις 7/1/1960 ο Ηλιού κατέθεσε στη Βουλή νομοσχέδιο υπέρ των αγροτών και υιοθετήθηκε νομοθετικά ένα δίκαιο, φιλολαϊκό οικονομικό μέτρο, υπέρ της πολύπαθης αυτής κοινωνικής τάξης. Έδωσε έμφαση, μάλιστα, στον φορολογικό χαρακτήρα. Αλλά και μεταπολιτευτικά ο Σταύρος Ηλιόπουλος κατηγορούσε την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας διότι δεν πήρε τα απαραίτητα μέτρα για τη μείωση του κόστους της αγροτικής παραγωγής, με χαμηλότοκες επαρκείς πιστώσεις, με φτηνά λιπάσματα, που η παραγωγή τους όφειλε να περιέλθει στους συνεταιρισμούς. Και μάταια ο Δ. Κελτεμλίδης, στη μεταπολιτευτική ΕΔΑ, φώναζε για την ανάγκη δημιουργίας μιας γερής ντόπιας, εθνικής βαριάς βιομηχανίας, μηχανουργικής και χημικής, που θα εφοδίαζε τη γεωργία μας με φτηνά γεωργικά μηχανήματα, λιπάσματα κ.λπ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήθελε την εξόντωση του αγροτικού μας κόσμου. Να προσθέσουμε στην προδικτατορική εποχή και την περίπτωση του άλλου Αγροτικού Κόμματος, του Αλέξανδρου Μπαλτατζή, που μαζί με άλλα πολιτικά σχήματα ίδρυσαν την Ένωση Κέντρου.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τώρα, δέσμια της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, ήταν επόμενο ότι θα ερχόταν σε σύγκρουση με τον αγροτικό κόσμο, αφού αναγκάζεται να πειθαρχήσει στους «κανόνες» εξόντωσης που επιβάλλουν τα «στρατεύματα κατοχής» της Ευρωζώνης και της συμμορίας των Βρυξελλών. Πρώτη φορά στην Ιστορία, κόμμα που θέλει να ανήκει στην Αριστερά αποκόπτεται από την αγροτιά και επιχειρεί να εφαρμόσει πολιτικές που πρεσβεύουν οι χειρότερες καπιταλιστικές δυνάμεις. Όση διάθεση κι αν έχει ο Αλέξης Τσίπρας για «διάλογο» και όσο κι αν προσπαθεί να γεφυρώσει χάσματα, δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα διότι απώλεσε το στήριγμα του αγροτικού πληθυσμού. Έχασε το μονοπάτι της Αριστεράς και ξεστράτισε σε ατραπούς που δεν διάβηκαν ποτέ αριστερά κόμματα.

Λείπει από την «πολιτική σκακιέρα» ένα κόμμα αντιμνημονιακό αγροτικό, που θα μπορούσε να καθοδηγήσει τις μάζες της υπαίθρου και να υπερασπιστεί τα αιτήματα αυτού του κόσμου στη Βουλή. Παράλληλα, όμως, θα έδειχνε στους αγρότες προς τα πού θα έπρεπε να στρέψουν τη μαχητικότητά τους. Ο στόχος βρίσκεται εκτός συνόρων. Οι αγρότες έπρεπε να κάνουν κάτι πιο απλό και πολύ πιο αποτελεσματικό. Αντί να κλείνουν τους δρόμους, θα μπορούσαν να φράξουν τον δρόμο στο «κουαρτέτο», να το αποδοκιμάσουν και να το αναγκάσουν να εγκαταλείψει αμέσως τη χώρα μας. Διότι η πραγματική κυβέρνηση που εφαρμόζει τα εθνοκτόνα μέτρα αυτό είναι. Λείπει η σωστή πολιτική καθοδήγηση. Ακόμα και το ΚΚΕ δεν καθοδήγησε τους αγρότες, αλλά τους ακολούθησε. Έγινε ουραγός και μόνο.

Ένας μεγάλος πολιτικός, ο Γιάννης Σοφιανόπουλος, έδινε μια ιδεολογική ρευστότητα στην αγροτική κίνηση, που διευκόλυνε τον σχηματισμό ενός ευρύτατου αγροτικού μετώπου, το οποίο θα έφθανε μέχρι την «Άκρα Αριστερά» του αγροτικού κινήματος. Και όλα αυτά από τα προπολεμικά ακόμη χρόνια, όταν ο Σοφιανόπουλος εστήριζε το Αγροτοεργατικό Κόμμα του Παπαναστασίου. Το ευρύτατο αντιμνημονιακό αγροτικό κίνημα θα μπορούσε τώρα να αποτελέσει μια βάση για να πολεμήσουμε τη γερμανοευρωπαϊκή κηδεμονία.

‘’ΠΑΡΟΝ’’