Παιδιά: Αγκαλιές και πείσμα

Παιδιά: Αγκαλιές και πείσμα

Όταν το παιδί ζητά να κοιμηθεί με τους γονείς του είναι σημαντικό να μην του χαλάτε το χατίρι...

Από τον Dr ΣΤΕΦΑΝΟ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ

Το μικρό παιδί δεν συνειδητοποιεί αν το κρεβατάκι του έχει πολυτελές ντεκόρ. Η «φωλιά» που λαχταρά είναι η μητρική αγκαλιά ή η αναπνοή του πατέρα του στο προσωπάκι του. Αυτά το γεμίζουν ασφάλεια. Τότε ηρεμεί και κοιμάται ευτυχισμένο. Με αυτά τα αιώνια βιολογικά σήματα της φύσης, αρχίζει να νιώθει την «ασφαλή» ζωή. Κι έχει ειδικούς «νευροϋποδοχείς» σε όλο το κορμάκι του. Αναγνωρίζει τους χτύπους της μητρικής καρδιάς και τις «οσμές» του σώματος της. Σήματα ασφαλείας και συνέχειας της ζωής.

Τα παιδιά αγκαλιά με τους γονείς τους πάνε ήσυχα στην εξορία, ενώ μόνα τους φοβούνται να βγουν από την εξώπορτα. Αυτή είναι η μαγική «σκέπη προστασίας» που βιώνει το παιδί. Και όταν υπάρχει νιώθει άτρωτο. Έτσι, κάποια βράδια που φοβάται αναζητά να πλαγιάσει ανάμεσα στους γονείς του. Είναι σοφό αρχικά να μη το αποθαρρύνετε. Αντίθετα να υποχωρείτε, καθώς η απότομη απόρριψη της ανάγκης για φιλοξενία μπορεί να συνειδητοποιηθεί ως εχθρική διάθεση. Τα παιδιά δεν σκέπτονται λογικά αλλά μόνο συναισθηματικά. Κάθε άρνηση αποδοχής καταγράφεται ως έλλειψη αγάπης. Το παιδί πάντα νιώθει τις αδυναμίες του καθώς μάχεται για την επιβίωση του και όλα αντλούν δύναμη από την ενεργό παρουσία της δύναμης των γονέων. Η σωστή τακτική είναι να υποχωρήσετε άμεσα, ενώ από το επόμενο πρωινό να εξηγήσετε τη δική σας εκδοχή, ανάλογα με τη χρονο-συναισθηματική - πνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Μην αναζητήσετε τη «λογική» του. Τα παιδιά δεν σκέπτονται. Αποφασίζουν μόνο συναισθηματικά και απόλυτα εγωιστικά: μαύρο ή άσπρο (δηλαδή μ' αγαπά ή δεν με αγαπά), και μόνο ύστερα από πολλά χρόνια επανεξετάζουν παιδικά συναισθήματα.

Το παιδί που θέλει να εγκαταλείψει το κρεβατάκι του, εκείνη τη στιγμή ψυχικά αναζητά τους «γονείς - ασφαλιστές» του και τίποτε άλλο. Εκείνο νιώθει ότι πρέπει να «επιβιώσει» εκείνη την ώρα. Η μάχη της επιβίωσης το καθιστά εγωιστικό. «Ανακωχή» λοιπόν και από αύριο αναθεώρηση απόψεων, υποθέσεων και γεγονότων. Όλα θα εξελιχθούν αναλόγως των χειρισμών σας. Το μοναδικό που πρέπει να αποφύγετε είναι το συναίσθημα της απόρριψης στο παιδί.

Το παιδικό πείσμα αντικατοπτρίζει παλαιές καταχωρισμένες συναισθηματικές πίκρες. Ωστόσο, αυτές εξουσιάζουν, διαφεντεύουν το θυμικό του για χρόνια αργότερα. Έτσι «κτίζουμε» δυσπροσάρμοστα παιδιά, απείθαρχους ενήλικες. Ουδείς επιθυμεί, βιολογικά, να μάχεται το περιβάλλον. Εκτός και αν εμείς, έτη πριν, του παρουσιάσουμε το οικογενειακό περιβάλλον ως εχθρικό. Το παιδί έχει ισχυρή μνήμη. Μνήμες όπως αυτή και παιδικά συναισθήματα, τότε άπειρο, άπραγο, αδέξιο και «ανεκπαίδευτο» από τους γονείς, τα καταχώρισε -για πάντα- ως πραγματικότητα. Το πείσμα, το αναιτιολόγητο, το ακαταμάχητο από τη λογική, αντικατοπτρίζει αυτές τις αρρωστημένες στιγμές που τις «περάσαμε» ως περαστικές ενώ είναι μόνιμες και αδιαπραγμάτευτες στη ψυχή του ενήλικα.

Να γιατί ένα παιδί ομολογεί ότι δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τους γονείς του αν και οι τρεις το επιθυμούν. Και μέχρις ενός ορίου «συνεννοούνται» λογικά. Όταν όμως τα λόγια πάνε να μετασχηματιστούν σε συναισθήματα, τότε καθίστανται αδύνατα. Και έτσι αρχίζει το δράμα.

Η ζωή διδάσκεται. Σπάνια, εισέτι, διδάσκει. Και ο έξυπνος γονιός δεν τρέφει, ανατρέφει σώμα και πνεύμα. ·

ΤV ΕΘΝΟΣ