ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Ώρα εξόδου...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ώρα εξόδου...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Στα 1948, ο Μίλοβαν Τζίλας, σημαντικός διανοούμενος, άλλοτε αντιπρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας (που αργότερα έπεσε στη δυσμένεια του Τίτο), βρέθηκε στη Μόσχα, καλεσμένος της σοβιετικής ηγεσίας. Εκεί, στα άδυτα του Κρεμλίνου, ο Στάλιν –στις μακρές συζητήσεις που είχαν– του είπε ότι η Γερμανία ήταν ανάγκη να μείνει διχασμένη. Και πρόσθεσε: «Η Δύση θα κάνει τη Δυτική Γερμανία δική της και εμείς θα μετατρέψουμε την Ανατολική Γερμανία σε δικό μας κράτος…».

Ο Τζίλας θυμήθηκε ότι και νωρίτερα, στα 1946, ο Στάλιν μιλώντας σε γιουγκοσλαβική και σε βουλγαρική αντιπροσωπεία είχε πει: «Όλη η Γερμανία πρέπει να γίνει δική μας…». Αλλά και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Ρούσβελτ, το 1943 επρότεινε να διαμελιστεί η Γερμανία σε επτά κομμάτια.

Είχε πολύ δίκιο ο Στάλιν που επέμενε να μείνει διχασμένη η Γερμανία και μακάρι να είχε διαμελιστεί σε επτά κομμάτια, όπως έλεγε ο Ρούσβελτ. Θα είχαμε γλιτώσει από τον σημερινό Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη νέα γερμανική κατοχή. Η Αμερική όμως και η Δύση γενικότερα δεν διδάχτηκαν τίποτε από τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους του 1914 και του 1939 και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ξαναστήσουν στα πόδια του τον κακό δαίμονα της Ευρώπης. Το Δ' Ράιχ ξεπήδησε ακόμα πιο απάνθρωπο και καταστροφικό από τα προηγούμενα. Και όλοι οι ανεγκέφαλοι επανηγύρισαν όταν κατέρρευσε το τείχος του Βερολίνου. Δεν έβλεπαν τι θα ακολουθούσε.

Ο τελευταίος ηγέτης της Λαοκρατικής Γερμανίας, ο Έριχ Χόνεκερ, που οι Δυτικοί τον έβαλαν στο στόχαστρο να τον εξοντώσουν, απεκάλυψε πώς στήθηκε η απάτη του «ευρωπαϊκού σπιτιού», το οποίο ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας εκθειάζει αστόχαστα. Κι εδώ πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά ο ρόλος του Γκορμπατσόφ, που από ηγέτης υπερδύναμης κατάντησε να διαφημίζει… πίτσες στην αμερικανική τηλεόραση! Έγραφε ο Χόνεκερ μέσα από το κελί της φυλακής του, θύμα του διεθνούς καπιταλισμού: «Πήραμε ήδη από το 1987 ορισμένες πληροφορίες από την Ουάσινγκτον, από τον Λευκό Οίκο. Δεν μπορούσαμε και δεν θέλαμε να πιστέψουμε τέτοιες προειδοποιήσεις ούτε να τις κάνουμε βάση της πολιτικής μας. Αυτά παρ' όλο που και ο πρεσβευτής μας στη Μόσχα επεσήμαινε ήδη το 1987 ότι σοβιετικές προσωπικότητες στα διάφορα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εξετάζουν ''την υπέρβαση της ύπαρξης δύο γερμανικών κρατών'' ως το ''πολιτικό καθήκον της ημέρας'', ως μια προϋπόθεση για την οικοδόμηση του ''ευρωπαϊκού σπιτιού''. Αυτό, σύμφωνα με την κατάσταση των πραγμάτων, μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την κατάργηση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας…».

Και ο Χόνεκερ συνέχιζε: «Το τρένο, στην τροχιά του οποίου τοποθετήθηκε η ΓΛΔ, ξεκίνησε με κατεύθυνση την πώληση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Η τιμή ήταν 80 δισεκατομμύρια δυτικογερμανικά μάρκα. Επιταχύνθηκε από την κατάρρευση του σοσιαλιστικού συστήματος στις χώρες της Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης. […] Ο λογαριασμός εξοφλήθηκε, το δρομολόγιο για το ''ευρωπαϊκό σπίτι'' είναι έτοιμο. Αν δεν υπάρξουν ρήγματα στη σιδηροτροχιά, το τρένο θα φτάσει, σύμφωνα με τη βούληση της ΟΔΓ, σε μια γερμανική Ευρώπη…». Και αυτό ακριβώς έγινε.

Έτσι προέκυψε η μεγαλύτερη μεταπολεμική συμφορά, μετά το 1945. Βιώνουμε τη νέα γερμανική κατοχή. Ο ολετήρας Σημίτης, ο άνθρωπος που εξυπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα, μας έβαλε στο ευρώ, εν γνώσει του για το τι θα εκόστιζε αυτό στον ελληνικό λαό. Και τώρα μας λέει αδιάφορα ότι… «δεν είναι δυνατόν να αμφισβητούμε όλες τις δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης»!

Το «ευρωπαϊκό σπίτι» χτίσθηκε με το τέχνασμα του ευρώ. Ο άλλοτε γενικός γραμματέας του ΚΚ Γαλλίας Ρομπέρ Υ από το 1977 έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για το τι εσήμαινε αυτή η μέθοδος. Έλεγε: «Το ενιαίο νόμισμα δεν είναι λύση, γιατί αποτελεί πολιτικό σχέδιο που εγγράφεται μέσα σε μια φιλελεύθερη πολιτική, κάτι το οποίο βρίσκεται σε αντινομία με τις κοινωνικές απαιτήσεις. Πληροφορώ την κοινή γνώμη για την αυταπάτη να πιστεύει ότι το ενιαίο νόμισμα θα επιτρέψει την απορρόφηση της ανεργίας. Το ενιαίο νόμισμα θα κλείσει τα έθνη σε έναν κλοιό…».

Η Γερμανία, ακάθεκτη, συνέχισε την παλαιά στρατηγική της. Είναι ίδια με εκείνη του Α' και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Από το 1925 ο Hermann Schutzinger, ένας από τους στρατιωτικούς αρχηγούς της Reichsbanner, είχε διακηρύξει με άκρατη αλαζονεία: «Η γερμανική δημοκρατία είτε θα είναι η ''Μεγάλη Γερμανία'' είτε δεν θα υπάρξει…». Γι' αυτό και οι κυρίαρχες τάξεις της κατοπινής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης βασίστηκαν στην ευρεία στήριξη της γερμανικής κοινωνίας -κοινωνίας των ρομπότ- για να προσθέσουν στην αξίωση για αναθεώρηση της Συνθήκης των Βερσαλλιών την αξίωση για την επανίδρυση του Ράιχ.

Η αποτυχία της αυστρογερμανικής τελωνειακής ένωσης το 1931 θεωρήθηκε οπισθοδρόμηση και όχι αναίρεση της πορείας για την πραγμάτωση της ιδέας της «Μεγάλης Γερμανίας». Η πλήρης και όχι μόνο η τελωνειακή σύνδεση της Αυστρίας εθεωρείτο το δίχως άλλο ένας ενδιάμεσος σταθμός στον δρόμο για την ανασύσταση της γερμανικής ηγεμονίας στην Κεντρική Ευρώπη. Μέρος του όλου σχεδίου για τη γερμανική ηγεμονία ήταν η πολιτικοοικονομική ένωση της «ενδιάμεσης Ευρώπης», στην οποία είχε αναφερθεί το 1932 ο συντηρητικός συγγραφέας G. Wirsing, μετέπειτα ταγματάρχης των SS. Και κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ενισχύθηκαν οι τάσεις για τη δημιουργία ενός κεντροευρωπαϊκού οικονομικού χώρου, υπό την κυριαρχία της Γερμανίας. Όταν λοιπόν ο Χίτλερ πήρε την εξουσία, το έδαφος ήταν ήδη έτοιμο από πολλές απόψεις.

Η ιδέα του «Ράιχ» ήταν η ανάμνηση του «μεγαλείου» του γερμανικού Μεσαίωνα. Σε αυτόν τον Μεσαίωνα μας γύρισε τώρα ο αγύρτης Σόιμπλε. Στη Διάσκεψη της Γιάλτας, οι τρεις αρχηγοί των συμμαχικών κρατών είχαν συμφωνήσει ότι η Γερμανία έπρεπε να διαμελιστεί. Τότε ακριβώς πρότεινε ο Ρούσβελτ τη διάσπαση σε επτά κομμάτια. Υπήρχαν, όμως, διαφορές απόψεων μέσα στην κρατική γραφειοκρατία της Αμερικής. Πάντως, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Χένρι Μοργκεντάου είχε προειδοποιήσει ότι, εάν δεν διασπαστεί η Γερμανία, οι Γερμανοί θα επανέρχονταν κάποια μέρα στις επιθετικές τους επιδιώξεις. Δυστυχώς, στο τέλος επεκράτησαν οι απόψεις του υπουργού Πολέμου της Αμερικής Χένρι Στίμσον, ο οποίος εξέφραζε τις θέσεις του κεφαλαίου του καπιταλισμού, που ήθελαν την ανασυγκρότηση της Γερμανίας, χάριν του υστερικού αντικομμουνισμού.

Σήμερα, συνειδητοποιούμε για ποιους λόγους η Γερμανία έπρεπε να μείνει διασπασμένη, αλλά είναι αργά. Αφού δεν μπορεί να γίνει διάσπαση, η μόνη λύση είναι να βγούμε εμείς από την κόλαση της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, για να σωθούμε. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος το 2013 είχε γράψει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο, με τίτλο: «Το Δημόσιο Δίκαιο στον αστερισμό της οικονομικής κρίσης» (Εκδόσεις Λιβάνη). Σταδιακά, από τότε που ο κ. Παυλόπουλος ανέλαβε την Προεδρία της Δημοκρατίας, το βιβλίο αυτό δεν ξανακούστηκε. Ούτε και ο ίδιος όμως ο συγγραφέας του επεκαλέσθη έκτοτε τα όσα πολύ ορθά διετύπωνε. Ετόνιζε, π.χ.: «Το παράδειγμα της Ευρωζώνης, που ιδίως ύστερα από την έκρηξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ''απαλλαγμένη'' από το ''αντίπαλον δέος'' μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ζει στον αστερισμό της, γερμανικής έμπνευσης και επιβολής, νεοφιλελεύθερης πολιτικής -την οποία ως και οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν υπό την Προεδρία του Ομπάμα-, είναι ιδιαιτέρως αντιπροσωπευτικό για την ανάδειξη του φαινομένου της πορείας κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους δικαίου στις χώρες--θύματα των συνεπειών της πολύπλευρης οικονομικής κρίσης. Πραγματικά, αυτή η αδιέξοδη για όλη την Ευρωζώνη οικονομική πολιτική γερμανικής έμπνευσης -η οικονομία της Ευρωζώνης συρρικνώνεται διαρκώς, το δημόσιο χρέος στους κόλπους της συνολικώς διογκώνεται, ενώ αυξάνεται ραγδαίως η ανεργία- έχει ακόμη πιο δραματικές επιπτώσεις στις οικονομικώς ασθενέστερες χώρες του Νότου…». Ο κ. Παυλόπουλος προειδοποιούσε ότι οι αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης -με κορυφαίο παράδειγμα την Ελλάδα- οδηγούνται στην περαιτέρω αποσάθρωση του κράτους δικαίου. Μήπως, λοιπόν, ήλθε η ώρα ο ανώτατος πολιτειακός παράγων να δώσει το σύνθημα για έξοδο από το γερμανικό γκέτο;

«ΤΟ ΠΑΡΟΝ»