Στέβια : Αθώα, γλυκιά ηδονή

Στέβια : Αθώα, γλυκιά ηδονή

Μπορεί να... χάνει σε γεύση σε σχέση με τη ζάχαρη, όμως η στέβια είναι η γλυκαντική ουσία που πρέπει να προτιμάτε.

Από τον Δρ. ΣΤΕΦΑΝΟ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ

Οι ηδονοκυνηγοί του γλυκασμού, χρόνια αναζητούσαν μια φυσική γλυκαντική ουσία απαλλαγμένη θερμίδων. Η στέβια υλοποιεί αυτό το «όνειρο» των γευσιλάγνων ηδονοκυνηγών

Η γεύση της ζάχαρης συχνά λειτουργεί ως αγχολυτικό. Ένα γλυκό πάντα μετριάζει τις «πίκρες της ζωής» και συχνά ανταμείβουμε τον εαυτό μας με γλυκά ή ποτό και νόστιμο φαγητό όταν βρισκόμαστε σε κατάθλιψη. Ο άνθρωπος είναι έκδοτος στις ηδονές και όταν λόγω ηλικίας οι λοιπές βιολογικές χαρές εξασθενούν, τότε οι ηδονές της στοματικής κοιλότητας αναβαθμίζονται και οι περιττές θερμίδες αποθησαυρίζονται στα λιποκύτταρα.

Η στέβια, σήμερα, θεωρείται η περισσότερο «αβλαβής» γλυκαντική ουσία. Είναι, πρακτικά, χωρίς θερμίδες. Άρα, δεν απορρυθμίζει το ζάχαρο του αίματος, δεν διεγείρει ασκόπως την ινσουλίνη του οργανισμού. Η ινσουλίνη όταν απορρυθμίζεται δημιουργεί επικίνδυνες βραχυχρόνιες και μακροχρόνιες καταστάσεις, π.χ. διαβήτη τύπου 2, των παχύσαρκων μεσηλίκων ή υπερηλίκων. Όλοι, μετά τα 50, πρέπει να θυμόμαστε ότι η «βιολογική φορολογία» της γλυκιάς γεύσης είναι πολύ «άχαρη» (προδιάθεση για διαβήτη τύπου 2) ή εξοντωτική (ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης). Ο μηδενισμός της ζάχαρης, των άλλων γλυκαντικών ουσιών (μέλι, φρουκτόζη) ή των πολλών θερμίδων από υδατανθρακούχες ουσίες (πατάτες, άσπρο ψωμί, ρύζι, σταφύλια, σύκα) πάντα είναι επωφελής. Η στέβια παράγεται από τα φύλλα συνώνυμου αυτοφυούς θάμνου της Ν. Αμερικής, με την ίδια τεχνική που βιομηχανοποιείται το πράσινο, σε σκόνη, τσάι στην Κίνα. Καταναλώνεται από αιώνες στην πατρίδα της και τα τελευταία 50 χρόνια σε όλο τον κόσμο. Η στέβια του εμπορίου περιέχει δύο γλυκαντικές «γλυκοσίδες steviol» που προσφέρει γλυκαντική δύναμη πάνω από 350- 400 φορές ισόποση ζάχαρη. Ωστόσο, εγκαταλείπει μια μεταλλική γλυκόξινη γεύση μετά τη χρήση της. Σε αντίθεση με την ευφραντική μεταγεύση της ζάχαρης.

Η ζάχαρη δεν πρέπει πια να χρησιμοποιείται - λόγω αλλαγών των ενεργειακών αναγκών του «Homo Kathistikous», του Έλληνα που κινείται μόνο από την κουζίνα του στο γκαράζ. Από το αυτοκίνητο του στο ασανσέρ. Και ακολούθως από το γραφείο, κατόπιν 7-8-9-10 ωρών καθιστικής εργασίας προς στην αντίθετο κατεύθυνση, με τα ίδια μηχανοκίνητα μέσα προς στην κρεβατοκάμαρα του. Αυτός ο τρόπος ζωής σαμποτάρει κάθε βιολογικό φυσικό προγραμματισμό των οργάνων του ανθρώπινου σώματος και εγκλωβίζει κάθε ευκαιρία καύσεων. Άρα, οι θερμίδες καθίστανται περιττές και ενσωματώνονται ως λιποκύτταρα. Τα λιποκύτταρα, ωστόσο -προσέξτε- δεν είναι ουδέτερα κύτταρα. Παράγουν «ενδοτοξίνες» και «αδιπονεκτίνες» που πληροφορούν τον οργανισμό για την «παθογόνο» παρουσία τους και διεγείρουν άλλες φθοροποιές επεξεργασίες σε όλα τα βιολογικά μας συστήματα. Γι’ αυτό η παχυσαρκία «μικραίνει» τη ζωή και βασανίζει το σώμα.

Να θυμάστε ότι ένα μικρό κουταλάκι των 5 γραμμαρίων ζάχαρη αποδίδει 20 θερμίδες. Αλλά αν λάβουμε υπόψη ότι 5 - 6 λίτρα αίματος, που αυτήν τη στιγμή κυκλοφορούν στο σώμα μας, δεν περιέχουν, φυσιολογικά, περισσότερο από 5 γραμμάρια (1 κουταλάκι) ζάχαρη (γλυκόζης), καταλαβαίνουμε τις καταχρήσεις που καθημερινά υφίσταται ο οργανισμός.

Άρα, η χρήση στέβιας, ως γλυκαντικής ουσίας, καθίσταται εκ των πραγμάτων... αναγκαία. ·

ΤV ΕΘΝΟΣ /ΥΓΕΙΑ