Περί προσφύγων ημεδαπών και αλλοδαπών

Περί προσφύγων ημεδαπών και αλλοδαπών

“Προχθές ένας Έλληνας-καρκινοπαθής πέθανε, περιμένοντας το φάρμακο, που δεν υπήρχε και που ΘΑ το έφερναν. Προχθές είδα έναν γιατρό στο λιμάνι του Πειραιά, μαζί με τους πρόσφυγες, να δηλώνει: Ως γιατρός, δεν θα το δεχόμουνα ποτέ να πεθάνει ένας πρόσφυγας από έλλειψη φροντίδας   γενικώς!”

Είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες οφείλουμε να είμαστε πρώτα από όλα ΑΝΘΡΩΠΟΙ·  όχι κατ’ όνομα αλλά στην πράξη. Έτσι ενοχλούμε όταν βλέπω να γράφονται ή ακούω να λέγονται ανοησίες γύρω από το προσφυγικό θέμα.

Βρισκόμαστε, ιδιαιτέρως εμεις της κάποιας ηλικίας, μέσα στην χειρότερη οικονομική και κοινωνική κρίση που έζησε η μεταπολεμική γενιά μας. Μια κρίση που προκάλεσε η πολιτικάντικη τακτική όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν αυτή την χώρα από το 1944 καθώς και η υποτακτικά εθνόδουλη υποταγή όλων σχεδόν των κομμάτων στις επιθυμίες και εντολές των ξένων πατρώνων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εμείς σαν πολίτες πρέπει να ξεχάσουμε την καταγωγή μας αλλά και τον πατροπαράδοτο ανθρωπισμό μας έναντι των κατατρεγμένων.

Αν έχουμε μάτια ανοικτά και βλέπουμε τότε αντιλαμβανόμαστε ότι το προσφυγικό κύμα δεν είναι οικονομικο-μεταναστευτικό αλλά κύμα προς την σωτηρία και την επιβίωση. Και απορώ πως εμείς, που σαν χώρα ζήσαμε την προσφυγιά της ΙΩΝΙΑΣ το 1922 δεν μπορούμε να το καταλάβουμε.

Δεν είναι δυνατό να μην αντιλαμβανώμαστε την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην λεκάνη της Μεσογείου και να μην αντιλαμβανόμαστε ότι οι έξωθεν πατροναρισμένες ανατροπές των καθεστώτων των βορειοαφρικανικών χωρών και του Ιράκ καθώς και η επιχειρούμενη ανατροπή του καθεστώτος της Συρίας δεν είναι παρά ένα γεωπολιτικό παιγνίδι χάριν των συμφερόντων του διεθνούς κεφαλαίου. Και ότι αυτή η κατάσταση είναι που δημιούργησε το τεράστιο προσφυγικό κύμα με τις ανεγκέφαλες επεμβάσεις στα εσωτερικά των χωρών και με το πατρονάρισμα στην διαιώνιση αιμοσταγών εμφύλιων πολέμων.

Ας μη γελιώμαστε. Δεν έπαθαν, οι σημερινοί ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ομαδική παράκρουση να εγκαταλείψουν τις χώρες τους και να ζητήσουν προστασία στην σημερινή Ελλάδα και στις άλλες «φιλόξενες» χώρες της «ανθρωπιστικής» Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υπεύθυνοι είναι όλοι αυτοί που προσπαθούν να φορτώσουν όλους τους πρόσφυγες στην Ελλάδα σηκώνοντας τοίχους όταν οι ίδιοι ευθύνονται για την κατάσταση που δημιουργήθηκε από τις προβοκατόρικες εξεγέρσεις και τους βομβαρδισμούς των χωρών των σημερινών προσφύγων. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει σαν Έλληνες να υποστείλουμε την σημαία του προαιώνιου ανθρωπισμού μας

Το παρακάτω κείμενο που διάβασα ίσως τα λέει όλα για τους ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ.

ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΜΙΣΕΙΣ ;

Δεν ήρθα να σου πάρω τη πατρίδα.. Δεν ήρθα να σου πάρω το σπίτι.. Δεν ήρθα να σου πάρω τη δουλειά.. Δεν ήρθα να σου πάρω τη θρησκεία...

Με βλέπεις που φοράω καθαρά ρούχα και το κατηγορείς Με βλέπεις που έχω κινητό και με εγκαλείς Με βλέπεις να φεύγω από τη πατρίδα μου και λες γιατί δεν μένω να πολεμήσω..

Ξέχασες όμως πως ένα αιώνα πριν οι πρόγονοί σου φεύγανε κι αυτοί για να σωθούν;;; Ξέχασες πως κι αυτοί ήρθαν καλοντυμένοι και με τα χρυσαφικά τους όσοι μπόρεσαν;;; Ξέχασες πως οι δικοί μας πρόγονοι, βοήθησαν τους δικούς σου προγόνους;;;

Κάποτε έφευγες και συ διωγμένος και κυνηγημένος από την εστία σου για να σωθείς, εσύ και η οικογένειά σου. Κάποτε πήρες τα βαπόρια για την Αμερική και την Αυστραλία, ειρηνικά για να δουλέψεις να βγάλεις χρήματα και εκείνοι δεν σου γύρισαν τη πλάτη, εμένα τώρα που έχω την ανάγκη σου γιατί με κλωτσάς;;; Αυτό διδάσκει ο Θεός μας;;;

Συγνώμη που σας ενοχλούμε και δεν πήραμε τ’ αεροπλάνο της γραμμής Συγνώμη που δεν πήραμε το πλοίο, αλλά προτιμήσαμε τα πόδια και να θαλασσοπνιγούμε χειμωνιάτικα για το «ταξίδι αναψυχής μας».

Ας μην λοιπόν συγχέουμε το δράμα τους με το δράμα που ζούμε σαν πολίτες μιας οικονομικά κατατρεγμένης χώρας. Ας βοηθήσουμε τους ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ αλλά ας έχουμε συγχρόνως στραμμένα τα μάτια μας και στους συμπατριώτες μας που δυστυχούν και πεθαίνουν αβοήθητοι. Γιατί υπάρχουν ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ που είναι αυτή την στιγμή στην ίδια κατάσταση με τους πρόσφυγες σ’αυτή την δύσμοιρη χώρα. Ας  μην ξεχνάμε ότι και οι μεν και οι δέ είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που έχουν ανάγκη της αγάπης μας και της στήριξής μας.

Κων. Γραικιώτης 

Ο κυρ Φώτης πήγε στον Παράδεισο!

Κύριοι,

το πιο κάτω κείμενο το έγραψα το 2008.

Όπως τώρα, έτσι και τότε, κανείς δεν ενοχλήθηκε με τον θάνατο του κυρ Φώτη.

Γιατί άλλωστε;; Και τι και ποιος ήταν ο κυρ Φώτης;;

Ένας τίποτα,

Καί σημερα υπάρχουν πολλοί "κυρ Φώτης", πιο πολλοί από τότε.

Έλληνες!

Και σήμερα, όπως και τότε, κανείς δεν δίνει δεκαράκι και κανενός δεν "ιδρώνει το αυτί".

Αν είναι όμως πρόπσφυγες;

Α!!! τότε διαφέρει.

Θέλετε ένα παράδειγμα...;;;; όχι για άλλον λόγο, αλλά μην αρχίσετε να μου τσαμπουνάτε τις παπαριές περί ρατσισμού...ενώ εγώ γράφω για επιλεκτικό ανθρωπισμό!

Προχθές λοιπόν, ένας Έλληνας-καρκινοπαθής πέθανε, περιμένοντας το φάρμακο, που δεν υπήρχε και που ΘΑ το έφερναν.

Προχθές είδα έναν γιατρό στο λιμάνι του Πειραιά, μαζί με τους πρόσφυγες, να δηλώνει: ως γιατρός, δεν θα το δεχόμουνα ποτέ να πεθάνει ένας πρόσφυγας,,,από έλλειψη φροντίδας   γενικώς!

Διαβάστε τωρα το κείμενο...αν βέβαια σας ενδιαφέρει!

Ο κυρ-Φώτης πάει στον Παράδεισο

Το Ζάππειο έχει μια ζωή δική του, μυστική, όπως μου αρέσει να λέω.

Μια ζωή που ούτε καν την υποψιάζονται οι επισκέπτες του.

Θυμάμαι, κάθε πρωί διέσχιζα το Ζάππειο, άφηνα φαγητό για κάποιες τετράποδες ζωές κι από κει γραμμή για το γραφείο.

Έτσι γνώρισα όλους τους ανθρώπους που δουλεύανε στον κήπο.

Άνθρωποι απλοί, με χιούμορ και φορές και με κακίες.

Γενικώς άνθρωποι.

Είδα όμως, συνάντησα και μίλησα και με κάποιους που ξέφευγαν από τα γνωστά και καθιερωμένα.

Για έναν τέτοιον άνθρωπο θα σας πω, για έναν δανδή.

Για κάποιον που απεδείκνυε πως η ευγένεια είναι όντως ιδιότητα ψυχής.

Ήταν καλοκαίρι. Κάθε μέρα, διέσχιζα τον Εθνικό Κήπο, στο δρόμο για τη δουλειά μου.

Κάθε πρωινό, εκείνο το καλοκαίρι, ο Κήπος όλος γέμιζε από τη μελωδία ενός φλάουτου.

Μόλις διάβαινες την πόρτα του Κήπου, πλημμύριζες από τη μελωδία.

Κάθε μέρα αναρωτιόμουνα, ποιος μπορεί με τόση απλοχεριά να μας προσφέρει αυτό το υπέροχο ξεκίνημα της μέρας μας;

Το καλοκαίρι πέρασε, ήρθε ο χειμώνας.

Κάθε μέρα διέσχιζα τον Εθνικό Κήπο, αλλά το φλάουτο είχε σωπάσει.

Ένα Δεκεμβριάτικο Σάββατο, πήγα για την καθημερινή μου επίσκεψη στα τετράποδα φιλαράκια μου. Χιόνιζε.

Το κρύο ήταν διαπεραστικό.

Το Ζάππειο σιωπηλό και έρημο απολάμβανε τη λευκή του γοητεία.

Ήταν μια εικόνα και αίσθηση σχεδόν εξωπραγματική.

Ακούω κάποιον να με φωνάζει και βλέπω τους κηπουρούς τον Γιώργο και τον Βαγγέλη, να με φωνάζουν, από την παιδική χαρά του Ζαππείου. Πλησιάζω και ο Βαγγέλης μου λέει: "Έλα να σου συστήσω τον Φώτη.»

Πρόσωπο χαμογελαστό, μάτια λίγο μελαγχολικά, ελαφρά κλίση της κεφαλής και η ερώτηση: «τι θα θέλατε να ακούσετε;» και μου δείχνει το φλάουτο και τις παρτιτούρες του.

Ήταν ο καλοκαιρινός μελωδός του Κήπου.

Τον ευχαρίστησα, και του είπα: «θα μου άρεσε να ακούσω ένα βαλς»

Κι έτσι, μέσα σε κείνη τη λευκή σιωπή του Ζαππείου, με το χιόνι να ντύνει σιωπηλό τα δένδρα, ο Γιώργος και ο Βαγγέλης να καπνίζουν αμίλητοι, εγώ να αναρωτιέμαι αν αυτή η μαγική στιγμή συμβαίνει στ' αλήθεια κι ο ήχος του φλάουτου να γεμίζει τον λευκό ουρανό.

Θάλεγες ότι ο χρόνος είχε σταματήσει, ότι όλος ο Κήπος κρατούσε την ανάσα του.

Ο κυρ Φώτης τις χειμωνιάτικες μέρες τις πέρναγε στα κιόσκια του Ζαππείου.

Τις νύχτες, προσπαθούσε να ζεσταθεί σε κάποιον νυχτερινό κινηματογράφο.

Κάποια μέρα ο Βαγγέλης μου είπε:

«Ξέρεις, ο κυρ Φώτης πέθανε. Δεν άντεξε το κρύο».

Κόντευαν τότε Χριστούγεννα.

φωτό: http://www.zappeion.gr/gr/tour_gallery_garden.asp

google/images

http://hopedies.pblogs.gr/2016/03/o-kyr-fwths-phge-ston-paradeiso.html