Αγαπημένες μου αντίκες

Αγαπημένες μου αντίκες

Το βασικό πρόβλημα τέτοιων πωλήσεων είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι κάθε αντικείμενο που διαθέτουν είναι πολύτιμο. Και βέβαια, όλα τα αντικείμενα έχουν αξία για τον ιδιοκτήτη τους,μόνο που συχνά αυτή η αξία δεν είναι εμπορεύσιμη, αλλά μόνο συναισθηματική.

Η Ρέμι Σόντερ, 80 Μαΐων, γνώριζε τη συναισθηματική άξια κάθε αντικειμένου που είχε στο σπίτι της. Τα παλιά παραδοσιακά έπιπλα, τα ζωγραφιστά πιάτα που αγοράσει από του Τίφανι, την τσαγιέρα με τα ρώσικα μοτίβα που της θύμιζε τα παιδικά της χρόνια στη Μόσχα. Ποια όμως ήταν η πραγματική, η αντικειμενική τους άξια;

Το 1975, η Σόντερ αγόρασε το τριώροφο σπίτι της στο Χάντσον της Νέας Υόρκης και πέρασε τις επόμενες δεκαετίες αγοράζοντας και τοποθετώντας με περισσή προσοχή οτιδήποτε τις κινούσε για κάποιο λόγο την προσοχή. Καθώς τα χρόνια πέρασαν, η γυναίκα βάρυνε κι ένιωσε ότι δεν υπήρχε λόγος να διατηρεί ένα τόσο μεγάλο σπίτι. Όταν, όμως, το πούλησε κλήθηκε να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό πρόβλημα που δεν είχε προβλέψει: Με ποιον τρόπο θα κατάφερνε να πουλήσει ό,τι χρήσιμο και άχρηστο είχε μαζέψει τόσα πολλά χρόνια; Θα μπορούσε, άραγε, να οργανώσει την εκποίηση τους καλώντας γείτονες και φίλους στην αυλή της να διαλέξουν ό,τι ήθελαν και να καταβάλουν ένα συμβολικό τίμημα; Μήπως, όμως, έτσι θα έχανε μεγάλο μέρος της αξίας των αντικειμένων της; Η προσέγγιση, εξάλλου, αυτή δεν θα ήταν πρακτικώς εφικτή, καθώς η Σόντερ διέθετε χιλιάδες μικροαντικείμενα, ορισμένα από τα οποία κόστιζαν αρκετές χιλιάδες δολάρια. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις ιστοσελίδες ηλεκτρονικών δημοπρασιών, όπως, λόγου χάριν, το Ε-ΒΑΥ αλλά αυτό χρειαζόταν πολύ χρόνο, το μόνο, δηλαδή, που δεν διέθετε. Τέλος, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τους αρχαιοπώλες και όσους οργάνωναν μικρές, τοπικού χαρακτήρα, δημοπρασίες. Ποιος, όμως, μπορούσε να εγγυηθεί ότι δεν θα την έκλεβαν;

Η Ελεϊν Φέντελμαν, ειδική εκτιμήτρια έργων τέχνης στη Νέα Υόρκη, τονίζει πως το βασικό πρόβλημα τέτοιων πωλήσεων είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι κάθε αντικείμενο που διαθέτουν είναι πολύτιμο. Και βέβαια, όλα τα αντικείμενα έχουν αξία για τον ιδιοκτήτη τους, μόνο που συχνά αυτή η αξία δεν είναι εμπορεύσιμη, αλλά μόνο συναισθηματική. Ή μάλλον, όλα είναι πολύτιμα για κάποιον και ο ένας ιδιοκτήτης μπορεί να πάρει πραγματικά πολλά χρήματα αν μπορέσει να βρει τον κατάλληλο αγοραστή.

Για περισσότερο από ένα μήνα, η Σόντερ προσπαθούσε να καταλήξει στο τι θα έπρεπε να κάνει. Είχε ακούσει την γνώμη των φίλων, των τοπικών αντικέρ και των διαφόρων δημοπρατών. Τελικά, κατέληξε στη λύση της δημοπρασίας. Μάλιστα, οργάνωσε δύο διαφορετικούς πλειστηριασμούς, ένα για την εκποίηση των καλύτερων αντικειμένων, που είχαν αντικειμενική αξία και ένα για όλα τα υπόλοιπα.

Η Σόντερ, που υπήρξε οικονομική σύμβουλος του Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, είχε ορισμένα πολύτιμα αντικείμενα. Προτού τα δημοπρατήσει, πολλοί αρχαιοπώλες της ζητούσαν επίμονα να τους πουλήσει ένα ντουλάπι του 1830, που βρισκόταν σε άριστη κατάσταση και το οποίο κόστιζε αρκετές χιλιάδες δολάρια. Άλλος, μάλιστα, της προσέφερε 1.500 δολάρια για τις παραδοασικές χωριάτικες καρέκλες που είχε στην κουζίνα της. «Ο λόγος που δεν ήθελα να πουλήσω τα πράγματα μου σε αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι πρέπει κανείς να αναζητεί κάποιον που δεν έχει συμφέρον να αγοράσει τα πράγματα κοψοχρονιά», αναφέρει η ηλικιωμένη.

Βέβαια, οι έμποροι αγοράζουν στη χαμηλότερη δυνατή τιμή. Όπως αποκαλύφθηκε από την προσφορά που έγινε για τις καρέκλες, τα πράγματα ήταν διαφορετικά, καθώς ο συγκεκριμένος αντικέρ ούτε ξαναεμφανίστηκε. Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να προσφέρει κάποιος πάρα πολλά για ένα μεμονωμένο και μεγάλων διαστάσεων αντικείμενο, ας πούμε ένα πιάνο με ουρά, λέγοντας ταυτόχρονα ότι θα περάσει αργότερα να το πάρει -κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ- ενώ ταυτόχρονα δίνει πολύ λίγα χρήματα για κάτι μικρότερων διαστάσεων με μεγάλη, παρά ταύτα, αξία.

Η Φέντελμαν χρεώνει 200 δολάρια την ώρα για να εξετάσει όλα τα προς πώληση αντικείμενα ενός σπιτιού και να συμβουλεύσει τους ιδιοκτήτες σχετικά με την αξία τους. Πέρα από την επαγγελματική συμβουλή της εκτιμήτριας, ένας φίλος της Σόντερ τη συμβούλευσε να απευθυνθεί σε οίκους δημοπρασιών που ειδικεύονται στην εκποίηση επίπλων σαν τα δικά της. Κάποια αντικείμενα, βεβαίως, θα μεταφέρονταν στο διαμέρισμα της στη Νέα Υόρκη, κάποια άλλα τα πούλησε σε φίλους, ένας ανιψιός της πήρε ορισμένα, αλλά τα περισσότερα, και ήταν πολλά, έπρεπε να πουληθούν. «Φαίνεται ότι η ηλικιωμένη γυναίκα πραγματικά μελέτησε πολύ το πρόβλημα που έπρεπε να λύσει», εξηγεί η Φέντελμαν, η οποία ενδιαφέρεται περισσότερο για τα αντικείμενα με ιδιαίτερα υψηλή αξία τα οποία μάλιστα προτιμά να διοχετεύει στην αγορά ένα προς ένα. Η Σόντερ αγνοούσε ότι υπάρχουν παροχείς υπηρεσιών σαν της Φέντελμαν και απλώς ήθελε να αδειάσει την τριώροφη κατοικία της από το δώμα μέχρι το τελευταίο ράφι του υπογείου. Πράγματι τα κατάφερε. Με την εκτίμηση της αξίας από τη Φέντελμαν και τη βοήθεια των δημοπρατών, η Σόντερ πώλησε πολλά από τα αντικείμενα που είχε συλλέξει χωρίς να χάσει ιδιαίτερα πολλά χρήματα από την αξία τους. Ακόμα, όμως, και μετά το πέρας αυτής της διαδικασίας ορισμένα πράγματα, όχι λίγα, παρέμειναν στη κατοχή της, μεταξύ αυτών και δύο τεράστιοι καναπέδες, αφού οτιδήποτε έχει ταπετσαρία και είναι παλιό είναι προβληματικό στην πώληση.

Πλέον, αφού εγκαταστάθηκε στο διαμέρισμα της στη Νέα Υόρκη, απολαμβάνει τα κέρδη τόσο από την πώληση του σπιτιού, όσο και από την εκποίηση όλων των αντικειμένων, μεγάλων και μικρών που είχε συλλέξει μια ολόκληρη ζωή. Σήμερα, όπως η ίδια τονίζει, τα χρήματα που εξασφάλισε τής επιτρέπουν μικρές χαρές που στερήθηκε στο παρελθόν, όπως να φροντίζει τον εαυτό της, να πηγαίνει στο κομμωτήριο, να κάνει μασάζ και να απολαμβάνει μικρές πολυτέλειες όπως είναι το ταξί. Ωστόσο, δεν κατάφερε να παρακολουθήσει τους εκπλειστηριασμούς των αντικειμένων που η ίδια είχε αγοράσει και φυλάξει τόσα χρόνια.  

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΩ & ΔΙΑΚΟΣΜΩ