Μικρές ιστορίες από τον αγώνα για την ανεξαρτησία

Μικρές ιστορίες από τον αγώνα για την ανεξαρτησία

Η διαθήκη του Καραϊσκάκη

Γεμάτη απλότητα είναι η διαθήκη του μεγάλου στρατηγού «της   επανάστασης του  Γεωργίου   Καραϊσκάκη.   Να τι ακριβώς αναφέρει :

«Σαράντατέσσερες χιλιάδες γρόσια έχω εις το κεμέρι του Μήτρου  Αγραφιώτη.    Από αυτά οι  τριάντα χιλιάδες να δοθούν εις τές  τσούπσις (κόρες) μουνά τές περιλάβουν οι δύο Μήτρηδες του Σκυλόδημου και Αγραφιώτης. Δυό χιλιάδες νά πάρη ο ένας Μήτρος και δυό ο άλλος, όπου με εδούλευσαν. Χίλια να πάρουν εκείνοι που θα με θάψουν. Δύο χιλιάδες  έχει ο γραμματικός. τέσσαρες χιλιάδες γρόσια της Μσριγώς. Τ’ άλλα να μοιραστούν διά την ψυχή μου. Αυτά όπου έχω εις την σακκούλα μου νά τά λάβουν οι γραμματικοί και τοσουσάδες μου. Το τουφέκι και τ’ άτια μου να πάνε των  παιδιών μου και ώρα μου. Εξ χιλιάδες γρόσια μου θέλει ο Νοταράς Ιωάννης. Δέκα πέντε χιλιάδες γρόσια έχει ο Μητρός του Σκυλοδήμου διά τον Κασινίκα και λοιπους Δαγκλή και άλλους αξιωματικούς. 22 Απριλίου. 1828 Γ. Καραϊσκάκης»

Η γυναίκα του Κανάρη

Κάποτε, όταν τέλειωσε ο εθνικός μας Αγώνας, ο  Άγγλος πλοίαρχος Γκλοτζ πήγε στην Ύδρα να γνωρίσει το δοξασμένο ναύαρχο Κ. Κανάρη. Αφού κουβέντιασαν μαζί, γυρίζει ο Άγγλος και λέει με θαυμασμό στη γυναίκα του ναύαρχου:

—    Αντρείο άντρα  έχεις,  κυρά !!

Και η καλή Ελληνίδα: απαντάει με καμάρι   και  απλοϊκότητα:

—    Αμ αλλιώς δε θα τόνε παντρευόμουνα....

 Ανδρέας Λόντος

 

Το όνομα της Παναγίας !

Λίγα χρόνια πριν ξεσπάσει η εθνική επανάσταση είχε έρθει στην υπόδουλη Ελλάδα και την περιηγήθηκε ο μεγάλος Άγγλος ποιητής λόρδος Βύρωνας, πού αργότερα και πέθανε στο Μεσολόγγι. Όταν ο Βύρωνας έφτασε στο Αίγιο, τον  φιλοξένησε εκεί ο πλούσιος προύχοντας και αργότερα στρατηγός του αγώνα Ανδρέας Λόντος, που οργάνωσε μεγάλο γεύμα για να τιμήσει τον ξένο του. Στη διασκέδαση είχαν προσκληθεί και άλλοι άρχοντες του τόπου. Αφού έφαγαν κ' ήπιαν, άρχισαν να μιλούν για πατριωτικά θέματα και όπως φούντοσε ο ενθουσιασμός τους, άρχισαν να σιγοτραγουδούνε το θούριο του Ρήγα Φεραίου και μάλιστα ξεχασμένοι ζητωκραύγαζαν για την ελευθερία του υπόδουλου γένους. Κείνη τη στιγμή, κάτω από το σπίτι περνούσε ο Τούρκος διοικητής πού άκουσε το θόρυβο του γλεντιού και κάλεσε τον οικοδεσπότη θέλοντας να μάθη τι συμβαίνει. Κατέβηκε, λοιπόν, ο Ανδρέας Λόντος και εξήγησε στο διοικητή ότι έκαναν διασκέδαση, για να τιμήσουν το Βύρωνα.

—Και καλά  ορέ Λόντο!  Α μη εκείνο το  Λευτεριά πού φωνάζετε, τι είναι;

—Α μπέη μου απάντησε με πονηρό χαμόγελο ο Λόντος: Αυτό είναι τ’ άλλο όνομα της Παναγιάς των ραγιάδων Ι

Ευτυχώς η συζήτηση έμεινε ως εκεί. Κι ο Τούρκος διοικητής δέχτηκε με ικανοποίηση την εξήγηση.

Η αξιοπρέπεια του Κολοκοτρώνη

Λίγες μέρες πριν να καταληφτεί η Τριπολιτσά πού την πολιορκούσε ο Θ. Κολοκοτρώνης, οι Τούρκοι μέσα στην πόλη φοβόντανε τον κίνδυνο και γι’ αυτό πολλοί πήγαιναν κρυφά και παρακαλούσαν τους συμπολίτες τους Έλληνες να τους προστατέψουν όταν θάμπαιναν οι  Έλληνες αγωνιστές μέσα. Κάποτε μάλιστα και δύο επίσημοι Τούρκοι της Τρίπολιτσας κατάφεραν να βγουν και να φτάσουν ως τη σκηνή του Κολοκοτρώνη, πηγαίνοντας του πολύτιμα δώρα, για να ζητήσουν απ' αυτόν χάρη για τις οικογένειες τους. Μόλις, λοιπόν, αντίκρισαν το Γέρο του Μοριά, πλησίασαν ταπεινά κ’ έσκυψαν, κατά την ανατολίτικη συνήθεια τους, να του κάνουν τεμενάδες, φιλώντας το χώμα.

—Ε, αγάδες τους φώναξε τότε αγριωπά ο Κολοκοτρώνης: Τί κάνετε αυτού; Αυτά τα καμώματα φυλάξτε τα για τούς πασάδες σας. Τηράτε με ίσια κ' ελεύθερα και κρίνετε μου (μιλήστε μου).

Η γενναιόψυχη  Μόσχως  Τζαβέλα

Όταν ο Αλή πασάς παράγγειλε στον Τζαβέλα να παραδοθεί γιατί άλλοιώς θα έψηνε ζωντανό το 12χρονο γιό του, πού τόνε κρατούσε όμηρο, η Μόσχο Τζαβέλα, η ηρωική  σύζυγος του Σουλιώτη   οπλαρχηγού,   απάντησε  περήφανα, στον απεσταλμένο του Αλή:

—Παρακαλώ τον τύραννο να μου στείλει κ' έμενα ένα κομμάτι από το παιδί μου. Κάλλιο εγώ να το φάω, παρά να μου προδώσει την πατρίδα! Εγώ είμαι νέα και κάνω κι άλλα παιδιά ....

Κολοκοτρώνης και Καποδίστριας

"Όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας αναδείχτηκε πρώτος κυβερνήτης της ελεύθερης πια Ελλάδος κατάρτισε θεσμούς κ' έκανε νεωτερισμούς με την προσπάθεια να συγχρονιστεί το Έθνος με τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Κι ο Κολοκοτρώνης που έβλεπε μέ κάποια δυσπιστία αυτή την κίνηση, είπε μια ημέρα στον  Καποδίστρια;

—Πάει, εξοχότατε! Μας το στράβωσες το ρωμαίικο!...

Γιατί, στρατηγέ  μου;  ρώτησε με απορία ο  κυβερνήτης;

—Να μας το φραγκέψεις γιαμιάς... Το πράμα ήθελε ψίχα   ρ έ γ ο υ λ α!

Εννοώντας ότι η αναδιοργάνωση του κράτους, σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς έπρεπε να γίνει βαθμιαία.

Τα συνθήματα των Φιλικών

Η Ιστορία μας έχει περισώσει τον τρόπο με τον οποίο αναγνωρίζονταν οι Εταίροι δηλαδή τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας, της λαμπρής εκείνης πατριωτικής οργάνωσης, πού υποκίνησε την εθνική επανάσταση της Ελλάδας. Όταν  αντάμωναν λοιπόν χτυπούσε ο ένας με τα δύο δάχτυλα του δεξιού  του   χεριού   τον  αριστερό   του γρόνθο. Υστέρα τον πλησίαζε ο άλλος κ’ έδιναν τα χέρια. Έπειτα ο πρώτος έλεγε:

—Από  πολλού το επιθυμούσα..  

Και ανταπαντούσε ο δεύτερος.

—    Ομοίως και εγώ!

Κατόπιν πρόφεραν τα γράμματα της λέξης «π ί σ τ ι ς». ένα ένα διαδοχικά. Και τότε οι «σταυραδερφοί» αναγνωρίζονταν μεταξύ τους. Ετσι, χωρίς επιφύλαξη πια, μιλούσαν για το έογο του «Ελληνόγλωσσου ξενοδοχείου», όπως ονόμαζαν στην αρχή η Φιλική Εταιρεία.

Το  βιβλίο στον Αγώνα

Για τον μεγάλο αγώνα της ελληνικής Ελευθερίας οι πρόγονο! μας πρόσφεραν όλα τα υπάρχοντα τους,· ακόμη δε και τη ζωή τους. Μα ανάμεσα από τους καπνούς και τις φλόγες του καιρού κείνου ξεχωρίζει η ωραία και παράξενη θυσία του ελληνικού βιβλίου. Η θυσία τούτη κορυφώθηκε με τη διάθεση ολόκληρης της ονομαστής τότε βιβλιοθήκης της Δημητσάνας, πού όλα της τά βιβλία τα πήραν οι αγωνιζόμενοι ραγιάδες να τα μεταχειριστούν για την κατασκευή φυσεκιών στον πρώτο πολεμικό μπαρουτόμυλο, πού οργανώθηκε στη Δημητσάνα.

Σχετικά με το βιβλίο στον αγώνα υπάρχει το έξης νόστιμο ανέκδοτο του Κολοκοτρώνη:

Όταν ακόμη ο Γέρος του Μοριά βρισκόταν στη Ζάκυνθο —όπου είχε καταφύγει για να σωθεί από τον κίνδυνο των εχθρών, πού είχαν αφανίσει την οικογένεια του— πήγε μια μέρα στο σχολείο του Καλύβα για να παρακολούθηση το μάθημα. Μα την ώρα που ο δάσκαλος παράδινε, πετιέται πάνω ο Κολοκοτρώνης:

Τι είναι τούτα, ορέ δάσκαλε! του λέει τρανταχτά: Τέτοια πράματα μαθαίνεις τα παιδιά;... Αυτά πρέπει να τους μάθεις!

Κι αρπάζοντας από τα χέρια του δασκάλου το βιβλίο τόσκιοε φύλλο φύλλο για να δείξει στους μαθητές πού γελούσαν με τη σκηνή, πώς φτιάχνονται τα φυσέκια!