Αντολφ Χίτλερ, ένας θάνατος γεμάτος φόβο...

Αντολφ Χίτλερ, ένας θάνατος γεμάτος φόβο...

MΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΘΥΜΟΤΑΝ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Το τελευταίο συναίσθημα του Χίτλερ υπήρξε ο φόβος, ο φόβος ότι θα έχει την τύχη του Μουσολίνι, ο οποίος τουφεκίστηκε και στη συνέχεια εξετέθη στη δημόσια χλεύη...

ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ, μαζί με τους «πιστούς» του στο καταφύγιο της καγκελαρίας εκείνη την 29η Απριλίου του 1945, που οι ρωσικές δυνάμεις σφυροκοπούσαν το Βερολίνο, ο Φύρερ είχε, όντως, αποφασίσει να θέσει τέρμα στη ζωή του, πληροφορούμενος τις εξελίξεις στην Ιταλία.

Το αποκάλυψε, πενήντα χρόνια μετά, μια από τις γραμματείς του, η Τρούντελ Γιουνγκ, στο πλαίσιο της εκπομπής της γερμανικής τηλεόρασης «Ο καταραμένος πόλεμος», όπου είπε και πολλά άλλα ενδιαφέροντα για τις τελευταίες ώρες του τυράννου.

Η κυρία Γιουνγκ, η οποία ήταν τότε είκοσι χρόνων, βρισκόταν ανάμεσα στους απελπισμένους του καταφυγίου της καγκελαρίας. Ήταν απόγευμα, όταν ο Χίτλερ και η Εύα Μπράουν, ο Μπόρμαν, ο Γκέμπελς, οι οικογένειες και οι συνεργάτες τους έμαθαν τι είχε συμβεί στον Μουσολίνι.

Και... «αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε, διηγείται, ότι ο Χίτλερ είχε αποφασίσει ν' αυτοκτονήσει.

Τον ρώτησα: "Φύρερ, γιατί δεν πάτε κοντά στους άνδρες σας; Γιατί δεν πεθαίνετε σαν στρατιώτης μαζί τους;". "Δεν μπορώ, ανάμεσα στους δικούς μου δεν θα έβρισκα κανένα διατεθειμένο να με πυροβολήσει και δεν θέλω να πέσω ζωντανός στα χέρια των Ρώσων", ήταν η απάντηση».

 Η εκτέλεση του Μουσολίνι

Η απόφαση...

«Ο ΧΙΤΛΕΡ», συνεχίζει η Τρούντελ Γιουνγκ, ήταν έντρομος. Στεκόταν όρθιος μπροστά μου και το πρόσωπο του δεν είχε καμία έκφραση. Μου είπε ότι δεν ήθελε να διακινδυνεύσει ούτε την παραπομπή σε δίκη από τους Συμμάχους.

Λίγες ώρες πριν, είχε γράψει: "Δεν επιθυμώ εγώ και η Εύα, ζωντανοί ή νεκροί, να γίνουμε θέαμα προς τέρψιν των υστερικών μαζών!". Έτσι, ανάμεσα στο απόγευμα και το βράδυ της 29ης Απριλίου, έδωσε τις τελευταίες εντολές.

Διέταξε να δηλητηριαστεί ο Μπλόντι, ο Γερμανός πάστορας που είχε κατ' επανάληψιν απαθανατιστεί στο πλευρό του, και να πυροβοληθούν τα δύο του σκυλιά.

Στη συνέχεια, φώναξε εμένα και μιαν άλλη γραμματέα και μας έδωσε από ένα μπουκαλάκι δηλητήριο, που θα χρησιμοποιούσαμε για ν' αποφύγουμε τη σύλληψη. Με το θάνατο... Με διέταξε, επίσης, να καταστρέψω τα αρχεία.

Ήταν 2.30 τη νύχτα, θυμάμαι, όταν μας κάλεσε όλους κοντά του.

Άρχισε να μας λέει ακατανόητα πράγματα. Τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα...

Η Εύα Μπράουν ήρθε δίπλα μου. Μου είπε να προσπαθήσω να διαφύγω στην πατρίδα της, τη Βαυαρία και να της τη χαιρετήσω... Μετά αποσύρθηκε με τον Φύρερ στα διαμερίσματα τους.

Οι υπόλοιποι, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει πλέον οδός διαφυγής, συγκεντρώθηκαν στο μπαρ του καταφυγίου κι άρχισαν να χορεύουν όλη νύχτα!

Την επομένη, στις 3 το απόγευμα, ο Χίτλερ κάλεσε κοντά του τον Μπόρμαν και τον Γκέμπελς, τους χαιρέτησε κι έκλεισε την πόρτα πίσω του. Λίγα λεπτά αργότερα, ακούσαμε τον πυροβολισμό που έθεσε τέρμα στη ζωή του. Η Εύα Μπράουν πήρε δηλητήριο.

Ακολούθησε η κηδεία, σύμφωνα με την επιθυμία του τυράννου: ο προσωπικός του καμαριέρης μετέφερε στον κήπο τα πτώματα, τυλιγμένα σε στρατιωτικές κουβέρτες, τα τοποθέτησε σ' ένα λάκκο, που είχε ανοίξει μια βόμβα, τα περιέλουσε με βενζίνη και τους έβαλε φωτιά.

Οι Μπόρμαν και Γκέμπελς παρακολουθούσαν ανέκφραστοι το θέαμα, χαιρετώντας με τον ναζιστικό τρόπο...»

Η τέφρα και τα οστά του Χίτλερ δεν βρέθηκαν ποτέ. «Καταστράφηκαν από τα πυρά του ρωσικού πυροβολικού», θα έλεγε αργότερα ο οδηγός του Φύρερ.

Τον έκαψαν

ΟΜΩΣ, σύμφωνα με όσα έγραψε το περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ», τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Τα κατάλοιπα του Χίτλερ διεσώθησαν και, με εντολή του Στάλιν, παρέμειναν «υπό φρούρησιν», στο Μαγδεμβούργο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, σε μια σοβιετική βάση, ως το 1970.

Τότε, ο επικεφαλής της KGB, Γιούρι Αντρόποφ, έπεισε τον Μπρέζνιεφ να τα μεταφέρει στη Μόσχα και να τα κάψει, πράγμα που, καθώς φαίνεται, έγινε.

Σήμερα, στη Μόσχα, από τον Αδόλφο Χίτλερ δεν μένει παρά η οδοντοστοιχία του και μερικά οστά...

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ