Νίκου Αμμανίτη : Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε...

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ & ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

μέσα στον χρόνο

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε...

Tου Νίκου Αμμανίτη

Τώρα που συνεχίζεται με επιτάχυνση η πτώση της χώρας μας προς τα τάρταρα, μια πτώση που με μοναδική καρτερία και δουλοφροσύνη αποδεχόμαστε, με καυγάδες μάλιστα μεταξύ μας για το ποιοι «πέφτουνε» πιο πετυχημένα, είναι στ’ αλήθεια λυπηρό να μη σημαίνουμε πανεθνικό συναγερμό για τα «μαύρα σύννεφα» που συσσωρεύονται επάνω στα εθνικά μας θέματα, ώστε εγκαίρως να τα αντιμετωπίσουμε, εμείς περί πολλών άλλων τυρβάζομε.

Έτσι, τα μαύρα σύννεφα καθημερινά πληθαίνουνε, όπως πληθαίνουν και οι άρπαγες που είναι έτοιμοι να αρπάξουν τα κομμάτια της χώρας μας, την οποία εποφθαλμιούν. Με μεθοδικότητα μας απονευρώνουν, μας μεταβάλλουν σε άβουλους, σε απάτριδες, χωρίς θρησκεία, χωρίς Πίστη, χωρίς εθνικά όνειρα, με μοναδικό ιδανικό να παραχωρούμε τα πάντα και να μη διεκδικούμε τίποτα.

Μας έκαναν να ντρεπόμαστε για την ιστορία μας, να την αλλοιώνουμε και να την παραποιούμε, να απαρνιόμαστε τα αλύτρωτα αδέλφια μας, και να διυλίζουμε τα πάντα στο διυλιστήριο του ταξικού αγώνα, για τον οποίο μονάχα κόπτονται, παρά τα δεινά που προκάλεσαν στη χώρα μας οι ιδεοληψίες τους, ενώ στρατεύονται υπέρ κάθε τι εχθρικού για την πατρίδα μας. Πολλά είναι τα μαύρα σύννεφα που σταθερά σκοτεινιάζουν τον εθνικό μας ορίζοντα.

Θα αποπειραθούμε να τα επισημάνουμε ακροθιγώς σήμερα. Υπάρχει κατ’ αρχάς η Θράκη, που από βλακεία μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή την παραχωρήσαμε στους Τούρκους χωρίς καν να μας τη ζητήσουν και τώρα εκείνοι «σιγοψήνουν» για να φάνε και τη Δυτική Θράκη, με τους Έλληνες να κοιμούνται ύπνο… βαρούχειο.

Υπάρχει ύστερα το πρόβλημα με τους Αλβανούς, τους Τσάμηδες, που παρά τα εγκλήματα που διέπραξαν στον πόλεμο σε βάρος της Ελλάδος στην Ήπειρο και τη φυγή τους στη γειτονική Αλβανία, με την ήττα του Άξονα, για να αποφύγουν τη Νέμεση, με θρασύτητα τώρα διεκδικούν ελληνικά εδάφη, καθώς αντεθνικά παραιτηθήκαμε από τις διεκδικήσεις μας επάνω στην ελληνικότατη Βόρειο Ήπειρο, για την οποία ο μακαρίτης Γεώργιος Παπανδρέου (παππούς) είπε ότι «ουδέποτε θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα απεμπολήσει τα δικαιώματα της Ελλάδος στα προαιώνια αυτά εδάφη μας».

 Τσαμηδες με ιταλικές στολές επιθεωρουνται απο Γερμανό αξιωματικό 

Και όμως υπήρξε ελληνική κυβέρνηση, με εξ Ηπείρου υπουργό Εξωτερικών, που παραιτήθηκε των αξιώσεών μας για να μην κακοκαρδίσουμε τον Εμβέρ Χοτζα. Και τώρα, που λάδωσε το έντερο των Αλβανών με… ελληνικό λάδι, σήκωσαν κεφάλι και διεκδικούν από την Ελλάδα ολόκληρη την Ήπειρο μαζί με την… Κέρκυρα.

Είναι κατόπιν το Αιγαίο με τα νησιά του, τα 12 μίλια και το casus belli, προ του οποίου, περιδεείς, σκύβουμε το κεφάλι στους αγάδες. Είναι το Καστελλόριζο, την εθνικότητά του οποίου αμφισβητούν οι Τούρκοι, όπως αμφισβητούν και κάθε διεθνή συνθήκη όταν δεν τους συμφέρει. Και συνεχώς, με τσαμπουκάδες και απειλές, όλο και κάτι κερδίζουν σε βάρος μας.

Κι εμείς τους αντιτείναμε την καλή μας την καρδιά και τη φιλειρηνική ιδιοσυγκρασία μας. Και να βάλει ο Θεός το χέρι του με το Προσφυγικό που επιδέξια αναπτύσσουν σε βάρος μας.

Υφίσταται όμως κυρίως το λεγόμενο κυπριακό ζήτημα, που χαίνει ανοικτό επί μισό και πλέον αιώνα, για το οποίο κάποτε οι Έλληνες δεν σήκωναν ούτε μύγα στο σπαθί τους και που μπορούσε να ανατρέψει εν μια νυκτί και τις πιο ακλόνητες κυβερνήσεις που οι ίδιοι οι Έλληνες ψήφισαν αλλά και που δεν θα δίσταζαν να τις στείλουν στο πυρ το εξώτερο εάν η «φωνή λαού» διέβλεπε κάποια εθνική μειοδοσία.

Σήμερα επικράτησε το βολικό δόγμα έλληνα πολιτικού, τον οποίο θυμιατίζουν ως εθνάρχη: «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται». Σε τίποτα η μητέρα πατρίδα δεν συμπαραστάθηκε στην ταλαίπωρη Κύπρο όταν χρειαζόταν βοήθεια...

Η Κύπρος χρησίμευε για να παίζονται μικροπολιτικά παιχνίδια απ’ το εθνικό κέντρο, πότε παιχνίδια εξουσίας, άλλοτε για να αποκατασταθεί, τάχατες, η δημοκρατία και, το πιο συχνό, για να μην κακοκαρδίσουμε φίλους και συμμάχους. Και το Κυπριακό όλο και περιπλεκόταν, αν και είναι το πιο καθαρό διεθνές πρόβλημα, με το οποίο μας κατάντησαν οι ιδιοτελείς κυβερνήτες μας να εκλιπαρούμε σήμερα τους Τούρκους -που καμιά σχέση δεν έχουν με την Κύπρο- να ευδοκήσουν να αποδεχθούν μια δίκαιη λύση.

Ας μην ξεχνάμε ότι το 80% του πληθυσμού της Κύπρου ήσαν Έλληνες, το 18% ντόπιοι Τούρκοι και το 2% διάφορες άλλες εθνικότητες. Και αυτό το 18% των αγαθών γηγενών Τουρκοκυπρίων, μαζί με τους άποικους τους οποίους έφεραν από την Ανατολία οι τούρκοι εισβολείς και εγκατέστησαν στη Βόρεια Κύπρο αλλοιώνοντας την πληθυσμιακή σύνθεση, αποβλέπουν με κάποιο Σχέδιο Ανάν να διαφεντεύει το ελληνικότατο νησί μέχρι να το καταβροχθίσουν.

Και εμείς, στρογγυλοκαθισμένοι αναπαυτικά στον καναπέ, παρακολουθούμε αδιάφοροι και δεν βγάζουμε κιχ για ό,τι συμβαίνει.

Μιλάμε συγκαταβατικά για τους Κυπρίους σαν να πρόκειται για κάποιους εξωτικούς ιθαγενείς και παραβλέπουμε ότι οι Κύπριοι είναι πιο Έλληνες από εμάς, ότι η Κύπρος είναι κομμάτι της Ελλάδος, όπως, π.χ., η Πελοπόννησος, και πως ό,τι συμβαίνει με το δύστυχο νησί αφορά άμεσα όλο τον Ελληνισμό. Αλλά καθώς το θέμα με τη μαύρη μαυρίλα είναι μεγάλο, θα συνεχίσουμε το επόμενο.

Β’ ΚΥΠΡΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ

Συνεχίζουμε τώρα με τα «μαύρα σύννεφα» που βλέπαμε να συσσωρεύονται καθημερινά στον εθνικό μας ορίζοντα και για τα οποία εμείς, «ωσεί απόντες», δεν δίνουμε δεκαράκι, χωρίς να έχουμε δικαιολογία τον στίχο του Καβάφη «δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον», διότι οι… κτίστες σκάβουνε τον λάκκο μας θορυβωδώς και για εμάς «πέρα βρέχει…».

Είχαμε αρχίσει να εξιστορούμε στο προηγούμενο φύλλο την ανικανότητα και προδοσία στο πλέον ξεκάθαρο ζήτημα, το Κυπριακό, όπου καταφέραμε να βγάλουμε χαμένη την Ελλάδα και καταντήσαμε να εκλιπαρούμε τους Τούρκους, που μοσχοπούλησαν την Κύπρο στους Εγγλέζους και αποξενώθηκαν κάθε δικαιώματος πάνω σ’ αυτή, να δεχθούν μια «δίκαιη και βιώσιμη λύση». Δηλαδή να αφήσουν κανένα κοκαλάκι στους Έλληνες, που, από αρχαιοτάτων χρόνων, η Κύπρος είναι κομμάτι του ελληνικού έθνους. Ακόμη, λέξεις όπως «ελευθερία», «αυτοδιάθεση» και «ένωση» τις διαγράψαμε «εθελοντικά» από το λεξιλόγιό μας και δεν είναι απίθανο η κατά βάση διεθνιστική «ιντελιγκέντσια» να ισχυριστεί ότι από τα ύδατα της Κύπρου δεν ανεδύθη η θεά Αφροδίτη, αλλά κάποια Αϊσέ με μαντήλα… Έτσι, σήμερα υπενθυμίζουμε μερικά σημεία της καταβαράθρωσης του Κυπριακού, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμηθούν όσα έχουν ξεχάσει οι παλαιότεροι, έστω και εάν ξυπνούνε μνήμες που αφήνουν μια πικρή γεύση στη θύμησή τους.

• Στις δύσκολες ώρες της Αντάντ, στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Άγγλοι, για να παρασύρουν την Ελλάδα να εγκαταλείψει την ουδετερότητα, πρότειναν στον τότε βασιλέα Κωνσταντίνο να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας, με αντάλλαγμα την παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα. Ο Κωνσταντίνος αρνήθηκε και η Ελλάδα διχάστηκε. Τελικά βγήκε μεν στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, αλλά άνευ Κύπρου.

• Το 1931, οι Κύπριοι επαναστάτησαν μη μπορώντας να ανεχθούν την απάνθρωπη διοίκηση των άγγλων αποικιοκρατών, που ούτε στους γυμνούς ιθαγενείς αποίκους τους αποτολμούσαν. Η επανάσταση κατεστάλη με τον πιο αιματηρό τρόπο, όπως ξέρουν οι Άγγλοι να καταστέλλουν επαναστάσεις. Έκτοτε ούτε «κιχ» δεν επέτρεπαν στους Κύπριους να εκστομίζουν.

• Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα βρέθηκε συμπολεμιστής των Βρετανών. Το αλβανικό έπος, με την πρώτη νίκη κατά του αήττητου έως τότε Άξονα, συνέτεινε στη νίκη του Ουέιβελ εναντίον των Ιταλών, που είχαν βάλει πλώρη για το Κάιρο. Η «μη βοήθεια» της αγγλικής κοσμοκρατορίας στην Ελλάδα έφερε τη γερμανική Κατοχή και η ελληνική κυβέρνηση, που συνέχιζε τον πόλεμο εκτός Ελλάδος, μπορούσε να πάει σε οποιοδήποτε συμμαχικό μέρος της Γης επιθυμούσε, πλην της Κύπρου, όπου απαγορεύονταν να πατήσει πόδι έστω και περαστική.

• Ιδού ένα μικρό δείγμα αγγλικής συμμαχικής αδελφοσύνης: Όταν στον πόλεμο το αντιτορπιλικό μας «Αδρίας», πολεμώντας υπό βρετανική διοίκηση, χτυπήθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο από γερμανικό υποβρύχιο και κόπηκε στα δύο, το πλήρωμά του αρνήθηκε να το εγκαταλείψει, και αποφάσισε να πλεύσει, κούτσα κούτσα, σε συμμαχικό λιμάνι. Αν και βρισκόταν κοντά στην Κύπρο, αρνήθηκαν να επιτρέψουν την εκεί καταφυγή του και υποχρέωσαν το «ανάπηρο» μισό σκάφος να πλεύσει έως την Αλεξάνδρεια για να μην πατήσει στο νησί ο σύμμαχος έλληνας «ναυτικός».

• Με το τέλος του πολέμου, οι Κύπριοι, εκμεταλλευόμενοι τη σάρωση της αποικιοκρατίας, που επικρατούσε, προχώρησαν στη διενέργεια άτυπου δημοψηφίσματος για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Το συντριπτικό «ΝΑΙ» του αποτελέσματος οι Εγγλέζοι το γράψανε στα παλιά τους τα παπούτσια και όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Νικόλαος Πλαστήρας αποτόλμησε να ψελλίσει κάτι περί αυτοδιαθέσεως, αντιμετώπισε από το Foreign Office ένα βροντερό και ξερό «σκάσε». Και έσκασε.

• Κάθε φορά που ο πόθος των Κυπρίων για ένωση ερχόταν στην επιφάνεια, οι Άγγλοι, που εν τω μεταξύ έδωσαν ελευθερία σε όλες τις αποικίες τους, μέχρι και στους ανθρωποφάγους, στην Κύπρο απαντούσαν «never», δηλαδή ποτέ - ή μάλλον κατά το «μάγκικο»… «ουδεπόποτε!»

Και έτσι άρχισε να ψήνεται απελευθερωτικός αγώνας.

• Ο νεοεκλεγείς Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και εθνάρχης Μακάριος στην Ιερά Μονή Φανερωμένης έδωσε τον εξής όρκο:- «Κάτω από τους ιερούς αυτούς θόλους ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ για την Ένωση και μόνον για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα». Όρκο που ως Πρόεδρος έγραψε στα παλιά του παπούτσια, όταν γεύτηκε τη γλύκα της εξουσίας και γαντζώθηκε επάνω της.

Ένας γενικός ξεσηκωμός άρχισε να φουντώνει για την ένωση σε όλον τον επί Γης Ελληνισμό, πλην του ΑΚΕΛ στην Κύπρο - για την Ιστορία.

• Η Ελλάς, με αίτημα την αυτοδιάθεση, προσέφυγε στον ΟΗΕ, αλλά με αμερικανική παρέμβαση το αίτημα απερρίφθη. Ταυτόχρονα άρχιζε στην Κύπρο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ υπό την ηγεσία του «Διγενή», κύπριου συνταγματάρχη, Γεωργίου Γρίβα. Η συμπαράσταση της μητέρας πατρίδας ήταν ολόψυχη. Και οπλισμός αποστελλόταν με καΐκια, και εκπομπές με επαναστατικές ομιλίες γίνονταν καθημερινά από το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, και αγωνιστική εμψύχωση των αγωνιστών με μαχητικά συλλαλητήρια οργανωνόταν σε Ελλάδα και Κύπρο, και η γνωστή, από το ‘40, «ψυχική ανάταση» του λαού κυριαρχούσε πάλι. Στην επιτυχή δράση της ΕΟΚΑ οι Βρετανοί απαντούσαν με απαγχονισμούς των συλλαμβανομένων Κυπρίων, προβάλλοντας το «ποτέ» ως αιτιολογία.

Γ’ Κυπριακό 

Είδαμε στην εξιστόρηση παραπάνω πως μετά την άρνηση των Άγγλων να παραχωρήσουν και στην Κύπρο το δικαίωμα της «αυτοδιαθέσεως», ένα δικαίωμα που οι αποικιοκράτες παραχωρούσαν μετά τον πόλεμο, εκόντες - άκοντες, σε όλες τις αποικίες τους, δεν απέμενε άλλη επιλογή από το να περάσουν σε ένοπλο αγώνα, καθώς η προσφυγή της Ελλάδος στον ΟΗΕ ματαιώθηκε με απρόοπτη παρέμβαση των Αμερικανών.

Η πρώτη πολεμική επιχείρηση έγινε από την ιδρυθείσα την 1η Απριλίου 1955 ΕΟΚΑ και όλοι χειροκρότησαν το γεγονός πως οι Κύπριοι δεν έμεναν πια με «δεμένα τα χέρια». Η ελληνική κυβέρνηση του στρατάρχη Παπάγου προσέφερε αφειδώς όλα τα μέσα για την επιτυχία του εγχειρήματος, που βρήκε αμέσως πανελλήνια απήχηση. Στην Κύπρο, υπό την πολιτική ηγεσία του εθνάρχη Μακαρίου και τη στρατιωτική του «Διγενή», ο αγώνας αμέσως φούντωσε, παρόλο που το «ΑΚΕΛ» ήταν αντίθετο για την ένωση με την Ελλάδα, μια θεωρητική αντίθεση που δεν επέδρασε ανασταλτικά. Οι Βρετανοί φέρνουν στο νησί σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις. Αντικαθιστούν αρχιστρατήγους. Προχωρούν σε εκτεταμένες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, όμως «άνθρακες ο θησαυρός». Τα δικαστήριά τους στέλνουν αγωνιστές στην κρεμάλα, αλλά αντίθετα ο αγώνας θεριεύει.

Η πανούργα αγγλική ηγεσία αλλάζει τακτική. Κρατώντας το όπλο στο ένα χέρι, με το άλλο προσφέρει κλάδο ελαίας. Υπόσχεται αμνηστία εάν προσέλθουν οι μαχητές της ΕΟΚΑ και παραδοθούν με τα όπλα τους. Η ΕΟΚΑ απαντά στέλνοντας στον κυβερνήτη έναν γάιδαρο φορτωμένο με ξύλινα παιδικά τουφέκια. Δυστυχώς, όμως, ο Παπάγος είναι βαριά άρρωστος. Διαρρέει η πληροφορία ότι σε ένα από τα τελευταία Υπουργικά Συμβούλια που προεδρεύει ο στρατάρχης «κάποιος» υπουργός διαφωνεί με την πολιτική που ασκείται στο Κυπριακό και ο εξασθενημένος πρωθυπουργός τον καταχερίζει μεν, αλλά δεν τον στέλνει στον διάολο.

Είναι το σημείο που για την Κύπρο αρχίζει ανεπαίσθητα η αντίστροφη μέτρηση, όπου θα χάσει τελικά το παιχνίδι. Οι Άγγλοι, ακολουθώντας την προαιώνια πολιτική τους του «διαίρει και βασίλευε», συγκαλούν στο Λονδίνο τριμερή διάσκεψη μεταξύ Άγγλων, Ελλήνων και Τούρκων για να βρεθεί, τάχατες, λύση στο Κυπριακό, που βράζει. Έτσι με πονηράδα εμπλέκουν στη διαμάχη και τους Τούρκους για να αναλάβουν τη βρώμικη δουλειά, ώστε αυτοί να εμφανίζονται ως διαιτητές. Είναι τόσο χοντρά στημένη η παγίδα που κανείς δεν πιστεύει πως η Ελλάδα θα δεχτεί. Και όμως.

Οι δύο αντιπρόεδροι της κυβερνήσεως, Στέφανος Στεφανόπουλος και Παναγιώτης Κανελλόπουλος, που αντικαθιστούν τον ετοιμοθάνατο Παπάγο, την αποδέχονται. Είναι τόσο μπουνταλάδικη η αποδοχή, που ο βρετανός πρωθυπουργός Μακμίλαν αμφιβάλλει εάν είναι γνήσιο το τηλεγράφημα της απάντησης. Εν τω μεταξύ, οι Τούρκοι, εκμεταλλευόμενοι την αγγλική δωρεά και την κυβερνητική ανυπαρξία στην Ελλάδα και θέλοντας επιπλέον να τρομοκρατήσουν, οργανώνουν και εξαπολύουν πογκρόμ στην Πόλη και στη Σμύρνη εναντίον των εκεί εγκατεστημένων Ελλήνων και όσων αξιωματικών μας υπηρετούν εκεί στο ΝΑΤΟ. Καταστρέφουν και λεηλατούν περιουσίες, βεβηλώνουν εκκλησιές και νεκροταφεία, βιάζουν Ελληνίδες, ατιμάζουν εθνικά σύμβολα, κακοποιούν και δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο βάρβαρο πέρασμά τους. Η Ελλάδα ψελλίζει διαμαρτυρίες και ο τότε αμερικανός υπουργός των Εξωτερικών Φόστερ Ντάλες, εξισώνοντας τους θύτες με το θύμα, μας συνιστά … αυτοσυγκράτηση.

Όπως μαθεύτηκε αργότερα, ο υπουργός που διαφώνησε με την πολιτική που ασκείτο στο Κυπριακό απέστειλε στον υπουργό Παναγιώτη Πιπινέλη ένα «υπόμνημα» γραμμένο στα ελληνικά προς μετάφραση «στα αγγλικά», με το οποίο δήλωνε πως «θα έκλεινε αμέσως το Κυπριακό…». Παρόλο που όταν δημοσιεύθηκε το υπόμνημα στην εφημερίδα «Νεολόγος» των Πατρών προκλήθηκε «σάλος» και παρότι ο συντάκτης του είχε ήδη πρωθυπουργοποιηθεί, ουδέποτε πληροφορήθηκε η Βουλή τον σκοπό του μνημονίου, το ακριβές περιεχόμενό του και ποιος ήταν ο αγγλομαθής παραλήπτης του.

Με τον θάνατο του Παπάγου, ο βασιλεύς Παύλος ανέθεσε τον σχηματισμό κυβερνήσεως στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Οι αποστολές εφοδίων ελαττώθηκαν, τα ραδιοφωνικά μεγάφωνα με αγωνιστικά συνθήματα σίγησαν, ο Μακάριος εξορίσθηκε στις Σεϋχέλλες, το υπουργείο Εξωτερικών διεξήγαγε μυστικές συνομιλίες, η «Εστία» αποκαλούσε την κυβέρνηση της ΕΡΕ «Κυβέρνηση των τεμενάδων» για τη διαφαινόμενη συμμόρφωσή της στις επιταγές των Αγγλοαμερικανών και το Κυπριακό έπαυσε να αποτελεί πρώτο θέμα.

Κάποτε ο Μακάριος απελευθερώθηκε κι επέστρεψε, φρέσκος φρέσκος, με νέες «ρεαλιστικές ιδέες». Σε φωτογραφία του με τον Καραμανλή «επί τη αφίξει του» στην Ελλάδα, ένας κακόγλωσσος έβαλε λεζάντα «Ο παππάς και ο νεκροθάφτης», καθώς ο ιεράρχης πέταξε στα σκουπίδια τον όρκο του περί «Ενώσεως» και δεχόταν «ανεξάρτητο κυπριακό κράτος». Με αστραπιαία ταχύτητα υπογράφηκε η Συμφωνία της Ζυρίχης, με αιώνιους τους Τούρκους συνεταίρους και εγγυητές, συν τους Άγγλους που διατηρούσαν βάσεις στο νησί.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ακολούθησαν με τους Τούρκους αιματηρά γεγονότα στην εφαρμογή των συμφωνιών. Οι Τούρκοι βομβαρδίζουνε την Κύπρο και απειλούν με απόβαση. Ο Γέρος της Δημοκρατίας δηλώνει: «Εάν μπούνε στο φρενοκομείο θα τους ακολουθήσουμε». Εξοπλίζει και κάνει «αστακό» την Κύπρο. Η χούντα την αφοπλίζει…

Πολλά παιχνίδια εξελίχθηκαν έκτοτε, χρησιμοποιώντας οι Ελλαδίτες την Κύπρο σαν λοστό για να ανατρέψουνε τη χούντα. Τελικά το πετυχαίνουν με το «άφρον πραξικόπημα» κατά του Μακαρίου. Εκείνος καλεί από τα Ηνωμένα Έθνη τους Τούρκους να επέμβουν...

Δυστυχώς, απροόπτως, η Κύπρος είναι μακράν!